DD10.8221.141.2015.MZO

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 22 lipca 2015 r. Nr ILPB3/423-289/14/15-S-3/AO w ten sposób, iż uznaje stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - za prawidłowe.

Wnioskiem z dnia 16 czerwca 2014 r., uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2014 r., pismem z dnia 23 czerwca 2015 r., oraz pismem z dnia 29 czerwca 2015 r. S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka), zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi wydatki na wypłatę dofinansowania do wypoczynku pracowników, zgodnie z § 12 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawartego w dniu 28 października 2013 r. (wpisanego do rejestru ZUZP w dniu 2 grudnia 2013 r.).

W punkcie 1 ww. § na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 111 dalej ustawa o ZFŚS), w Spółce nie tworzy się Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W punkcie 2, w Spółce tworzy się fundusz na cele socjalno-bytowe odpowiadający wysokości odpisu podstawowego określonego w art. 5 ust. 2 ustawy o ZFŚS.

W punkcie 3 - fundusz przeznacza się na dofinansowanie wypoczynku pracowników Spółki.

W punkcie 4 - do świadczenia o dofinansowanie wypoczynku uprawniony jest każdy pracownik, korzystający w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego, w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

W punkcie 5 - wysokość świadczenia jest równa wysokości odpisu, o którym mowa w ust. 2 i jest proporcjonalna do wymiaru czasu pracy pracowników.

W punkcie 6 - świadczenie wypłaca się przed wykorzystaniem urlopu, w dniu poprzedzającym jego rozpoczęcie.

Wszystkie wydatki związane z wypłatą dofinansowania wypoczynku pracowników Spółka ujmuje w księgach rachunkowych na wyodrębnionym koncie "Fundusz socjalno-bytowy" w dacie poniesienia wydatku. Nie prowadzi na potrzeby tego funduszu odrębnego rachunku bankowego. Spółka zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na wypłatę ww. dofinansowań pracownikom Spółki na moment poniesienia wydatku na rzecz konkretnego pracownika.

Spółka zamierza dokonać zaliczeń w koszty uzyskania przychodów również za okres wsteczny, tj. od 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że zatrudnia powyżej 20 pracowników oraz że na dzień 1 stycznia 2014 r. zatrudniał więcej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone pracownikom Spółki dofinansowanie do wypoczynku może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ustawą dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.).

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie do wypoczynku pracowników Spółki stanowi działalność socjalną pracodawcy, do której zobowiązuje art. 94 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy. Poza tym, w wynegocjowanym ze Związkami Zawodowymi Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dokonano konkretnego zapisu dotyczącego utworzenia Funduszu socjalno-bytowego w miejsce Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wysokość wypłaconego dofinansowania do wypoczynku pracowników jest zgodna z obowiązującymi przepisami o ZFŚS i jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 19 września 2014 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-289/14-4/PR, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 25 września 2014 r. Wnioskodawca wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. W wyniku ponownej analizy sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji.

W związku z powyższym, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Po rozpoznaniu sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wydał w dniu 12 lutego 2015 r. wyrok sygn. akt I SA/Go 706/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Uwzględniając uzasadnienie powyższego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez wskazanie: czy Wnioskodawca na dzień 1 stycznia danego roku, którego dotyczy pytanie przedstawione w przedmiotowym wniosku, zatrudniał mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

W odpowiedzi Wnioskodawca wskazał, że na dzień 1 stycznia 2014 r. zatrudniał więcej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, uwzględniając uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 12 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Go 706/14, wydał w dniu 22 lipca 2015 r. interpretację indywidualną Nr ILPB3/423-289/14/15-S-3/AO, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 22 lipca 2015 r. Nr ILPB3/423-289/14/15-S-3/AO, nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚS fundusz świadczeń socjalnych tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Jednocześnie tacy pracodawcy mogą korzystać z rozwiązania zawartego w art. 4 tej ustawy, umożliwiającego dowolne kształtowanie wysokości odpisu na ten fundusz lub rezygnację z jego tworzenia - jeżeli postanawia tak układ zbiorowy pracy, a gdy pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy - regulamin wynagradzania.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o ZFŚS, pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników mogą tworzyć ZFŚS lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, określone w ust. 4-6 tego artykułu. Zatem świadczenie urlopowe w rozumieniu tej ustawy, jest szczególną formą aktywności socjalnej pracodawcy, dostępną dla pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników.

Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, że Spółka w zawartym układzie zbiorowym pracy zrezygnowała z tworzenia ZFŚS, jednocześnie wskazując, że w Spółce tworzy się fundusz na cele socjalno-bytowe z przeznaczeniem na dofinansowanie wypoczynku pracowników Spółki.

W myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem za koszty uzyskania przychodu można uznać jedynie takie koszty, które zostały poniesione w określonym celu (osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) i nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

Zauważyć należy, że wyłączenie co do zasady wydatków pracodawcy na działalność socjalną za katalogu kosztów uzyskania przychodów związane jest z tym, iż koszt taki stanowią odpisy, z których tworzony jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W przypadku natomiast pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników, którzy nie tworzą ZFŚS, ponoszone przez nich wydatki na wypłatę świadczeń dla pracowników z tytułu urlopu - niebędących świadczeniami urlopowymi w rozumieniu art. 3 ust. 4 -6 ustawy o ZFŚS - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła.

Zauważyć należy, że w wyroku z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 1049/12 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że " (...) przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 nie rozróżnia świadczeń urlopowych wypłaconych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i z innego źródła. Ponadto, przepis ten nie wskazuje by źródłem finansowania świadczeń urlopowych dla celów zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów mógł być tylko zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Decydującą o zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanką sformułowaną w art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p. jest wypłacanie świadczeń zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Innymi słowy, powyższe sformułowanie nie determinuje źródła, z którego mają zostać wypłacone powyższe świadczenia urlopowe, lecz wskazuje na warunek, jaki mają spełniać-tj. powinny zostać wypłacone i to zgodnie z przepisami u.z.f.ś.s. Prowadzi to do wniosku, że zakresem dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p. objęte zostały świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami u.z.f.ś.s., których źródłem finansowania nie jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych".

W konsekwencji stanowisko Spółki, zgodnie z którym wypłacone pracownikom dofinansowanie do wypoczynku może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, należy uznać za prawidłowe.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).