DD10/033/148/MZB/13/RWPD-48654/13

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 27 sierpnia 2012 r. znak: IBPBI/2/423-879/12/AP w ten sposób, iż uznaje stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2012 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy korzystając po dniu 31 grudnia 2010 r. ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach obowiązujących średnich przedsiębiorców w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej Spółka kalkulując wysokość przysługującego zwolnienia podatkowego, powinna uwzględnić pomoc publiczną już uzyskaną w związku ze zwolnieniem od podatku dochodu osiągniętego do dnia 31 grudnia 2010 r. - za nieprawidłowe.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę we wniosku z dnia 29 maja 2012 r. wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: SSE). Podstawą prowadzenia przez Spółkę działalności na terenie SSE jest zezwolenie z 26 kwietnia 2000 r. Spółka należy do tzw. "starych inwestorów", którym początkowo, tj. do dnia wstąpienia Polski do Unii Europejskiej - przysługiwało zwolnienie podatkowe w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej na terenie SSE. Zwolnienie to nie było limitowane wysokością poniesionych wydatków kwalifikowanych. W dniu 1 maja 2004 r., tj. w momencie wprowadzenia zmian w przepisach podatkowych regulujących zwolnienia podatkowe dla podmiotów prowadzących działalność w SSE, Spółka posiadała status średniego przedsiębiorcy.

Zgodnie z uzyskanym zezwoleniem z 26 kwietnia 2000 r. Spółka zobowiązana była do:

* poniesienia nakładów inwestycyjnych do dnia 31 grudnia 2002 r. w wysokości co najmniej 10.000.000 zł (dziesięciu milionów złotych),

* osiągnięcia poziomu zatrudnienia nie mniej niż 50 pracowników do 30 czerwca 2002 r.,

* osiągnięcia poziomu zatrudnienia nie mniej niż 100 pracowników do 30 czerwca 2005 r.,

* przestrzegania regulaminu SSE i innych regulacji prawnych dotyczących funkcjonowania SSE,

* rozpoczęcia działalności gospodarczej nie później niż 31 grudnia 2001 r.

Spółka spełniła powyższe warunki. Ponadto Spółka poniosła nakłady inwestycyjne przekraczające kwotę minimalną wskazaną w uzyskanym zezwoleniu na prowadzenie działalności na terenie SSE.

W związku z powyższym zadano m.in. pytanie czy korzystając po dniu 31 grudnia 2010 r. ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych - na zasadach obowiązujących średnich przedsiębiorców w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej - Spółka kalkulując wysokość przysługującego zwolnienia podatkowego, powinna uwzględnić pomoc publiczną już uzyskaną w związku ze zwolnieniem od podatku dochodu osiągniętego do dnia 31 grudnia 2010 r. (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zdaniem Spółki, przedsiębiorcy, którzy w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy i posiadali zezwolenia uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowali prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm., dalej: ustawa o SSE) w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2000 r., tj. w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. (jeżeli byli w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej małymi przedsiębiorcami) albo w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. (jeżeli byli w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej średnimi przedsiębiorcami).

W związku z powyższym Spółka jako średni przedsiębiorca zachowała prawo do korzystania z pomocy publicznej na starych zasadach (tekst jedn.: do pomocy nielimitowanej wysokością poniesionych wydatków inwestycyjnych) jedynie do końca 2010 r. Natomiast od początku 2011 r. Spółka może korzystać z przysługującego Spółce zwolnienia podatkowego na zasadach ogólnych, tj. na zasadach obowiązujących średnich przedsiębiorców w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej.

W myśl tych ogólnych zasad wynikających z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć maksymalnej dopuszczalnej wielkości pomocy.

Zgodnie z art. 12 ustawy o SSE w brzmieniu obowiązującym w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wielkość zwolnień podatkowych określają rozporządzenia Rady Ministrów ustanawiające poszczególne strefy z zachowaniem zasad określonych w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. Nr 141, poz. 1177 oraz z 2003 r. Nr 159, poz. 1537).

Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 września 1995 r. o ustanowieniu specjalnej strefy ekonomicznej... (Dz. U. Nr 107, poz. 526 z późn. zm.; dalej: rozporządzenie o SSE) w brzmieniu obowiązującym w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej (1 maja 2004 r.), maksymalna intensywność pomocy regionalnej określona w § 4 ust. 1 wynosi:

* 30% - w przypadku inwestycji realizowanych na obszarach należących do podregionów oznaczonych numerami statystycznymi 22 i 42, o których mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NTS) (Dz. U. Nr 58, poz. 685 z późn. zm.),

* 40% - w przypadku inwestycji realizowanych na obszarach należących do podregionów oznaczonych numerami statystycznymi 4, 17 i 30, o których mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NTS),

* 50% - w przypadku inwestycji realizowanych na pozostałych obszarach.

Z powyższego wynika, iż obszar, na którego terenie prowadzona jest działalność gospodarcza przez Spółkę, objęty jest intensywnością pomocy regionalnej na poziomie 50%. Jednocześnie, zgodnie z § 4 ust. 2 cytowanego rozporządzenia o SSE, w przypadku pomocy regionalnej udzielanej małemu lub średniemu przedsiębiorcy, z wyłączeniem przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, maksymalną intensywność pomocy podwyższa się o 15 punktów procentowych brutto. W związku z powyższym maksymalna intensywność pomocy regionalnej w przypadku Spółki wynosi 65%.

Przepisy nie precyzują jednak, czy po dniu 31 grudnia 2010 r. Spółka, kalkulując wysokość dostępnego Spółce zwolnienia podatkowego, powinna uwzględnić wartość pomocy już uzyskanej w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. Zgodnie ze wskazanymi już przepisami średni przedsiębiorcy do dnia 31 grudnia 2010 r. zachowali prawo do korzystania z pomocy publicznej na starych zasadach, a zatem mogli korzystać z pomocy nielimitowanej wysokością poniesionych wydatków inwestycyjnych. Taki zapis mógłby sugerować, iż po dniu 31 grudnia 2010 r. przedsiębiorcy, którzy korzystali z uprawnienia, jakie przyznała im ustawa zmieniająca, nie mają obowiązku uwzględniania przy kalkulacji przysługującej im pomocy publicznej kwot udzielonej im dotychczas pomocy. Skoro bowiem pomoc ta nie podlegała ograniczeniom wynikającym z ustalonej intensywności pomocy dla danego regionu i wielkości poniesionych wydatków kwalifikowanych, to przedsiębiorcy nie mieli obowiązku jej monitorować.

W ocenie Spółki, taka interpretacja byłaby jednak stanowczo zbyt daleko idąca. Należy bowiem wziąć pod uwagę cel ustawy zmieniającej ustawę o SSE. Jej głównym celem było wprowadzenie dla wszystkich przedsiębiorców posiadających zezwolenia wydane przed dniem 1 stycznia 2001 r. szczególnych zasad korzystania ze zwolnień z podatku dochodowego od dochodu uzyskanego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu. Wprowadzano nowe rozwiązania, które miały w ograniczonym zakresie zrekompensować przedsiębiorcom utracone korzyści związane z wejściem w życie wspólnotowych reguł korzystania ze zwolnień. Opisywane rozwiązania polegały m.in. na czasowym zawieszeniu obowiązywania nowych zasad (tekst jedn.: zasad limitowania udzielonej pomocy publicznej). Z ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840 z późn. zm.; dalej: ustawa zmieniająca z 2003 r.) nie wynika jednak prawo przedsiębiorców do całkowitego pominięcia pomocy publicznej uzyskanej w okresie wskazanym w ustawie zmieniającej z 2003 r. przy kalkulacji pomocy publicznej po upływie tego okresu preferencyjnego. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, korzystając ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.) na zasadach obowiązujących średnich przedsiębiorców w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej, Spółka, kalkulując wysokość dostępnego zwolnienia podatkowego powinna przysługującą jej pulę pomocy obniżyć o kwotę pomocy już otrzymanej w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. (a zatem w okresie, kiedy jej wysokość nie podlegała ograniczeniom).

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w ostatnich miesiącach w podobnych sprawach. W szczególności zbieżne poglądy zostały wyrażone w interpretacjach:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 września 2011 r., Znak IBPBI/2/423-746/11/JD,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 października 2011 r., Znak IBPBI/2/423-869/11/SD.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 27 sierpnia 2012 r. interpretację indywidualną znak: IBPBI/2/423-879/12/AP, w której uznał stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku w zakresie pytana nr 2 za prawidłowe i na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy przedstawionego do pytana nr 2 w ww. wniosku.

Po zapoznaniu się z powyższym Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Spółki, wyrażonego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 29 maja 2012 r. oraz potwierdzonego w interpretacji indywidualnej z dnia 27 sierpnia 2012 r. Nr IBPBI/2/423-879/12/AP wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nie można uznać za prawidłowe.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zasady i tryb ustanawiania specjalnych stref ekonomicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzania strefami oraz szczególne zasady i warunki prowadzenia na ich terytorium działalności gospodarczej określiła ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 z późn. zm., dalej: ustawa o sse).

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o sse, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r., dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogą być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa.

Przepis ten zawierał delegację ustawową, którą kwestie udzielania zwolnień podatkowych i ich szczegółową treść przekazano do uregulowania Radzie Ministrów w drodze rozporządzenia. W dniu uzyskania przez Spółkę zezwolenia, tj. 26 kwietnia 2000 r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 września 1995 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej... (Dz. U. Nr 107, poz. 526, z późn. zm., dalej: rozporządzenie z 1995 r.).

Na podstawie § 5 ust. 1 rozporządzenia z 1995 r. zwolnieniu od podatku dochodowego w okresie 10 lat podlegał dochód podmiotu uzyskany z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, a po upływie tego okresu zwolnieniu podlegała połowa dochodu (§ 6 rozporządzenia).

Z kolei przepis art. 16 ust. 1 ustawy o sse stanowił, iż prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, z zastrzeżeniem ust. 2, wymaga zezwolenia, zwanego dalej "zezwoleniem". Zezwolenie określa przedmiot oraz warunki działalności gospodarczej, która ma być prowadzona przez przedsiębiorcę na terenie strefy i termin, w ciągu którego przedsiębiorca jest zobowiązany do rozpoczęcia na terenie strefy działalności określonej w zezwoleniu (art. 16 ust. 8 ustawy o sse). Stanowi ono także podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień od podatku lub preferencji podatkowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ust. 5 (art. 16 ust. 10 ustawy o sse).

Przepisy powyższe zostały następnie zmienione ustawą z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 1228, z późn. zm., dalej: ustawa zmieniająca z 2000 r.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. wprowadzając w art. 17 ust. 1 u.p.d.o.p. zwolnienie przedmiotowe z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Stosownie do art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o sse, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 (tekst jedn.: ustawy o sse), w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy o sse w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Dostosowując przepisy krajowe do wymogów związanych z akcesją Polski do Unii Europejskiej oraz mając na celu rekompensatę związanych z tą zmianą utraconych przez przedsiębiorców korzyści, ustawodawca dokonał kolejnej zmiany ustawy o sse. W sposób szczególny potraktowano tych inwestorów, którzy w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy w rozumieniu rozporządzeń unijnych.

Na mocy art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który posiada zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowuje prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy o sse, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.:

Omawiany art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., dotyczy zarówno zasad ustawowych, jak również zapisów rozporządzeń. W konsekwencji, mali i średni przedsiębiorcy posiadający zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r. zachowali prawo do zwolnień określonych w art. 12 ustawy o sse oraz w przepisach wykonawczych do tej ustawy, tj. w rozporządzeniu z 1995 r. w jego brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. Ustawodawca jednoznacznie wskazał o zachowaniu prawa do zwolnienia podatkowego na warunkach stanu prawnego obowiązującego w dniu 31 grudnia 2000 r., nie stanowiąc odrębnego reżimu prawnego dla przepisów rangi ustawy i rozporządzenia.

Podkreślenia wymaga również fakt, że w art. 3 ustawy zmieniającej z 2003 r. uchylono art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., który przewidywał zachowanie, przez okres ważności zezwolenia, prawa do zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 12 ustawy o sse w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. przez tych podatników, którzy posiadają zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 w miejsce przepisów art. 12 ustawy o sse, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. Termin złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, upłynął w dniu 31 grudnia 2007 r. (art. 6 ust. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r.).

Jak wynika ze stanu faktycznego Spółka prowadząc działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej - na podstawie zezwolenia z 2000 r. - w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r. była średnim przedsiębiorcą, o którym mowa w art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Spółka miała więc takie same uprawnienia, jak inni przedsiębiorcy w obrębie danej kategorii, dlatego nie została pozbawiona możliwości wyboru stosowania zwolnienia podatkowego na nowych bądź starych zasadach. Jak wyżej wspomniano, na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r. Spółka miała możliwość wystąpienia z wnioskiem o zmianę zezwolenia, polegającą na zastosowaniu do niej przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r., w miejsce przepisów art. 12 ustawy o sse i rozporządzenia z 1995 r. - w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2000 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, aby Spółka taki wniosek złożyła. Zatem wybrała tzw. "stare zasady" zwolnień podatkowych. Prowadzenie działalności strefowej według "starych uregulowań", oznacza natomiast dostosowanie działalności do stanu prawnego obowiązującego w dniu 31 grudnia 2000 r., także z zastosowaniem przepisów rozporządzenia z 1995 r. Jednocześnie konsekwencją takiego wyboru jest także utrata zwolnienia na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r. w terminach określonych w tym przepisie, tj. w przypadku Spółki po dniu 31 grudnia 2010 r.

Analiza regulacji prawnych odnoszących się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji, w tym prześledzenie procesu zmian stanu prawnego - nowelizacji przepisów, na które powołała się Spółka prowadzi do wniosku, iż Spółka zachowała prawo do zwolnienia podatkowego określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o sse w brzmieniu obowiązującym do końca 2000 r. Brak jest zatem podstaw do uznania, że Spółka, będąca średnim "starym przedsiębiorcą", która nie dokonała zmiany zezwolenia w trybie art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r., ma prawo do zwolnienia podatkowego z tytułu działalności prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej, po dniu 31 grudnia 2010 r.

Zatem w świetle obowiązującego stanu prawnego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że od początku 2011 r. przysługuje mu zwolnienie podatkowe na zasadach ogólnych, tj. na zasadach obowiązujących średnich przedsiębiorców w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej, a kalkulując wysokość dostępnego zwolnienia podatkowego powinien przysługującą mu pulę pomocy obniżyć o kwotę pomocy już otrzymanej w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r.

Należy podkreślić, że - poza regulacjami zawartymi w ww. art. 5 i art. 6 ustawy zmieniającej z 2003 r. - brak jest innych przepisów, które określałyby prawo "starych przedsiębiorców" do korzystania z pomocy publicznej. Małych i średnich "starych przedsiębiorców" nie obejmuje żaden program pomocowy notyfikowany, czy zgłoszony Unii Europejskiej.

Powyższe stanowisko jest zbieżne z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym m.in. w wyrokach z dnia 11 grudnia 2008 r. sygn. akt II FSK 1279/07 i z dnia 1 kwietnia 2010 r. sygn. akt II FSK 1919/08. W pierwszym z powołanych wyroków NSA stwierdził, że "podatnik albo korzysta z nowych zasad prowadzenia działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i w tym zakresie występuje o zmianę udzielonego przed dniem 1 stycznia 2001 r. zezwolenia, albo prowadzi tę działalność według starych uregulowań na zasadzie określonej w art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o sse. W tym drugim przypadku oznacza to dostosowanie działalności do stanu prawnego obowiązującego na dzień 31 grudnia 2000 r.".

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że zostały one zmienione przez Ministra Finansów.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).