DD/PB5/IK-066-4-26/06 - Ulga odsetkowa w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiadając na pismo znak (...), dotyczące tzw. ulgi odsetkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje:

Przepis art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) stanowi, że od podstawy obliczenia podatku ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 odlicza się, z zastrzeżeniem ust. 2-4, faktycznie poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatnikowi, o którym mowa w art. 3 ust. 1, na sfinansowanie inwestycji mającej na celu zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, wymienionej w pkt 1-4 tego przepisu.

W konsekwencji prawo do odliczenia - na zasadach określonych w ustawie - przysługuje podatnikowi, który faktycznie w roku podatkowym dokonał spłaty odsetek od kredytu (pożyczki) mieszkaniowego udzielonego przez podmiot uprawniony na podstawie przepisów prawa bankowego albo przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych do udzielania kredytów (pożyczek), a z umowy kredytu (pożyczki) wynika, że dotyczy on jednej z inwestycji wymienionych przez ustawodawcę.

W świetle powyższego, w przypadku omawianej ulgi istotne znaczenie ma m.in. to, kto faktycznie dokonał spłaty przedmiotowych odsetek.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w zakresie ulgi odsetkowej - nie zawierają regulacji (analogicznie jak miało to miejsce w przypadku ulgi związanej z budową budynku wielorodzinnego z przeznaczeniem znajdujących się w nim lokali mieszkalnych na wynajem), zgodnie z którą kwotę odliczeń przysługującą każdemu ze współkredytobiorców w ogólnej kwocie spłaconych odsetek należy ustalać proporcjonalnie do udziału w kredycie, a w razie braku dowodu określającego wysokość udziałów współkredytobiorców należy przyjąć, że udziały są równe.

Tym samym brak jest podstaw do zobowiązania podatnika, aby dzielił wydatki uprawniające do skorzystania z ulgi odsetkowej stosownie do współwłasności w częściach ułamkowych.

Zatem, jeżeli z umowy kredytowej wynika, iż kredytobiorcą jest więcej niż jednak osoba i każda odpowiada solidarnie za spłatę zadłużenia (w tym odsetek), to prawo do odliczeń, na podstawie art. 26b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje temu kredytobiorcy (współkredytobiorcy), który faktycznie dokonał spłaty odsetek od udzielonego kredytu, o ile spełnia pozostałe warunki określone przez ustawodawcę.

Odliczeń tych ww. kredytobiorca dokonuje w kwocie faktycznie spłaconych odsetek, w ramach limitu, o którym mowa w art. 26b ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 26b ust. 2 pkt 6 ww. ustawy wysokość i termin zapłaty odsetek powinien być udokumentowany dowodem wystawionym przez podmiot wymieniony w pkt 2.

Jeżeli z zaświadczenia banku (lub innego uprawnionego podmiotu) nie wynika, w jakiej części poszczególni kredytobiorcy ponosili faktycznie wydatki na spłatę odsetek, należy przyjąć, że każdy z nich ponosił je w częściach równych, niezależnie od udziału we współwłasności - chyba że podatnicy wykażą, w jakiej wysokości zostały faktycznie poniesione przez nich wydatki. Każdy też z kredytobiorców ma wówczas prawo do odliczeń w ramach limitu, o którym mowa w art. 26b ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku gdy z zaświadczenia wynika, iż spłata kredytu i odsetek następuje z rachunku bankowego, którego podatnik jest jedynie współposiadaczem, należy przyjąć, iż to podatnik faktycznie dokonał spłaty odsetek, o ile zaświadczenie wydane jest na jego imię i nazwisko.

Zauważyć też należy, że skorzystanie przez podatnika z odliczeń w ramach ulgi odsetkowej jest jego uprawnieniem, zatem to na podatniku ciąży ciężar udowodnienia, w jakiej wysokości poniósł on faktycznie wydatki na spłatę odsetek, jeżeli nie wynika to w sposób jednoznaczny z zaświadczenia banku. Należy przy tym mieć na uwadze naczelną zasadę postępowania dowodowego określoną w art. 180 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.