BPE-2-OP/31101/4042/GW/13 - Podatnik podatku od nieruchomości.

1. Podstawa prawna interpretacji

Artykuł 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.)

2. Rozstrzygnięcie

Po rozpatrzeniu wniosku (...) z dnia 11 września 2013 r. (wpływ do organu podatkowego w dniu 16 września 2013 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej opodatkowania podatkiem od nieruchomości siedziby (...) uzupełnionego w dniu 26 września 2013 r. pismem z dnia 25 września 2013 r. oraz w dniu 24 października 2013 r. pismem z dnia 23 października 2013 r., postanawiam uznać stanowisko (...) za nieprawidłowe.

3. Stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku

Z treści przedłożonego wniosku wynika, że siedzibą Muzeum jest budynek położony (...)

Powyższy budynek: (...)

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, pytanie (...) brzmi: "od kiedy w świetle istniejącej sytuacji formalno - prawnej istnieje obowiązek zapłacenia podatku za rok 2013 od przedmiotowej nieruchomości i na jakim podmiocie on spoczywa".

4. Stanowisko wnioskodawcy

Zdaniem (...) w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 6 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ustanawiający moment powstania obowiązku podatkowego z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. W przedmiotowej sprawie oznaczać to będzie, iż (...) będzie podatnikiem podatku od nieruchomości za przedmiotowy budynek począwszy od 1 stycznia 2014 roku, natomiast podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku od nieruchomości za 2013 rok będzie właściciel nieruchomości.

5. Ocena stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.; dalej: "u.p.o.l"), opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

Ponadto w myśl przepisów u.p.o.l.:

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika zatem, iż podatnikiem podatku od nieruchomości za nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, będzie posiadacz takiej nieruchomości. W obowiązującym bowiem stanie prawnym zawarcie umowy najmu lokalu (czy tak jak w niniejszym przypadku - przekazanie przez współwłaścicieli przedmiotowego budynku do użytkowania przez (...), przenosi obowiązek podatkowy z właściciela na posiadacza nieruchomości lub jej części. Współwłaścicielami są bowiem Skarb Państwa oraz m.st. Warszawa. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało w piśmie Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru nr LK-833/KD/05/340 z dnia 23 maja 2005 r. (opublikowane: Biuletyn Skarbowy 2005.3.20). W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2006 r. (sygn. akt I SA/Łd 1156/06; opubl. LEX nr 211405) Sąd stwierdził między innymi, że " (...) W przypadku przekazania posiadania obiektów państwowych lub komunalnych, podatnikiem jest ich posiadacz. Płaci on podatek od gruntu i od obiektów budowlanych stanowiących jego części składowe w przypadku posiadania gruntów. Jeżeli posiada tylko obiekt budowlany niestanowiący części składowej gruntu, płaci podatek tylko od tego obiektu. (...)". (także: wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 grudnia 2007 r. o sygn. akt III SA/Wa 1599/07).

Z treści przedłożonego wniosku wynika, iż:

a) (...) przyjęło do eksploatacji - w marcu 2013 r. - część przedmiotowego budynku, bez ostatecznego pozwolenia na jego użytkowanie;

Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Z treści art. 6 ust. 2 u.p.o.l. wynika zatem, że rozpoczęcie użytkowania budynku jeszcze niewykończonego ostatecznie powoduje konieczność zapłacenia podatku od początku następnego roku, ustalanego od całego budynku. Obowiązek ten dotyczy również części, która nie została wykończona czy przekazana do użytkowania. Takie stanowisko znajduje się zarówno w piśmiennictwie (np. Komentarz do art. 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 06.121.844), (w:) L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, ABC, 2008, zgodnie z którym " (...) Z punktu widzenia powstania obowiązku podatkowego traktuje się przy tym na równi fakt ukończenia budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku. I w jednym, i w drugim przypadku obowiązek dotyczy całego budynku, chociażby właściciel miał przez następne kilka lat zajmować tylko jego parter z powodu niewykończenia reszty budynku (...)" jak również w orzecznictwie sądowym. Przykładem takich orzeczeń jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 lipca 2013 r. o sygn. akt I SA/Bd 359/13 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2012 r. o sygn. akt. II FSK 2088/10.

W tym miejscu wskazać należy, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada "superficies solo cedit" (czyli to co na powierzchni przypada gruntowi). Zasada ta oznacza związanie własności budynku (oraz innych rzeczy połączonych z gruntem) wzniesionego na gruncie z własnością tego gruntu, tj. co do zasady częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy, a także rośliny, trwale złączone z tą nieruchomością ziemską. W polskim porządku prawnym zasada ta uregulowana jest w art. 48 i 191 kodeksu cywilnego i nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego - w pewnych warunkach nieruchomości wzniesione na cudzym gruncie nie są związane z własnością gruntu (np. obiekty wybudowane na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, pracownicze ogródki działkowe). Ustawodawca w art. 3 ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. nie posłużył się pojęciem części składowej rzeczy, uregulowanym w art. 47 Kodeksu cywilnego.

Pojęcie "nieruchomość" użyte w art. 47 Kodeksu cywilnego, określone jest w art. 46 § 1 Kodeksu. Obowiązującemu prawu znane są trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym: grunty stanowiące część powierzchni ziemskiej, budynki trwale połączone z gruntem, części tych budynków z mocy szczególnych przepisów (np. lokale mieszkalne). Podobne stanowisko wyraził NSA, stwierdzając (wyrok z dnia 27 lutego 1992 r., SA/P 1346/91, niepubl.), że w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych pojęcie nieruchomości nie zostało zdefiniowane, co nie nasuwa wątpliwości, iż ustawodawca miał na uwadze już istniejącą definicję tego pojęcia, którą zawiera część ogólna Kodeksu cywilnego - zwłaszcza art. 46 stanowiącym, że nieruchomością są części powierzchni ziemskiej będące odrębnym przedmiotem własności (grunty), jak też budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeśli na mocy tych przepisów stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Obiekt budowlany podlegający opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (budynek albo budowla) może być częścią składową nieruchomości gruntowej albo też rzeczą stanowiącą odrębny od gruntu przedmiot własności. Opodatkowaniu podlegają zarówno budynki lub budowle będące częścią składową gruntu, jak i nią niebędące. Zasadą jest, że podatek od obiektów stanowiących część składową gruntu płaci właściciel gruntu, na którym znajdują się te obiekty. Jeżeli nie stanowią one części składowej gruntu, podatnikiem jest ich właściciel, przy czym w przypadku przekazania posiadania obiektów państwowych lub komunalnych, podatnikiem jest ich posiadacz. Płaci on podatek od gruntu i od obiektów budowlanych stanowiących jego części składowe w przypadku posiadania gruntów. Jeżeli posiada tylko obiekt budowlany niestanowiący części składowej gruntu, płaci podatek tylko od tego obiektu.

Biorąc powyższe pod uwagę, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w przypadku podlegać będzie:

* począwszy od 1 stycznia 2014 r. - cała powierzchnia użytkowa budynku, będąca w posiadaniu (...)

* począwszy od 1 kwietnia 2013 r. - grunt, na którym posadowiony jest przedmiotowy budynek. Tym samym stanowisko (...) przedstawione w złożonym wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, uznać należy za nieprawidłowe.

6. Pouczenie

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., dalej jako "p.p.s.a."). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 53 § 2 p.p.s.a.). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działalnie lub bezczynność są przedmiotem skargi.