BPE-2-OP/31100/ /MG/09 - Zwolnienie od podatku od środków transportowych.

Na podstawie art. 216 oraz art. 14b i 14c § 1 w związku z art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.)

w związku z wnioskiem z dnia 26 stycznia 2009 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego,

uznać, iż w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stanowisko wnioskodawcy nie jest właściwe w obowiązującym w 2009 r. stanie prawnym.

Pismem z dnia 26 stycznia 2009 r. (data wpływał) Pan (...) wystąpił o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Wniosek dotyczył regulacji prawnych w zakresie podatku od środków transportowych, w szczególności zwolnienia z podatku od środków transportowych pojazdów specjalnych, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.).

W ww. wniosku Pan (...) przedstawił istniejący stan faktyczny oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego. Wnioskujący oświadczył w szczególności: "Od (...) X.1989 r. do chwili obecnej w ramach działalności gospodarczej pod nazwą prowadzę szkołę nauki jazdy gdzie kandydaci na kierowców nabywają umiejętności prowadzenia pojazdów samochodowych tak osobowych jak ciężarowych niezbędnych przy zdawaniu egzaminu na prawo jazdy w różnych kategoriach. W tym celu zakupiłem samochód ciężarowy STAR (...) o numerze rejestracyjnym (...) który dodatkowo musiał odpowiadać wymogom przystosowania samochodu do nauki jazdy i egzaminowania zgodnie z art. 42a 1 Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 r."

Jednocześnie wnioskujący zajął następujące stanowisko w sprawie: "Według mojej oceny posiadany przeze mnie samochód spełniał wymogi pojazdu specjalnego głównie ze względu na specjalne funkcje jakie pełnił oraz dodatkowe wyposażenie i podlegał zwolnieniu z podatku od środków transportowych."

Rozpatrując przedmiotowy wniosek, organ podatkowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zwalnia się od podatku od środków transportowych środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne, pojazdy specjalne oraz pojazdy używane do celów specjalnych w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.

Ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 92, poz. 884), od dnia 1 maja 2004 r., została zmieniona definicja pojazdu specjalnego. Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 2 pkt 36 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazdem specjalnym jest pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczona do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Należy jednakże zauważyć, że w opinii Ministerstwa Infrastruktury - właściwego w sprawach kwalifikacji rodzajów pojazdów - o rodzaju pojazdu rozstrzyga wpis w dowodzie rejestracyjnym. W związku z powyższym, jeżeli wpis w dowodzie rejestracyjnym stanowi, że jest to pojazd specjalny, to na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych pojazd taki podlega zwolnieniu z podatku od środków transportowych.

Podkreślenia jednocześnie przy tym wymaga, iż powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 1994 r. (sygn. akt SA/Gd 1411/93) NSA stwierdził, iż " (...) w kompetencji organu podatkowego nie leży przekwalifikowanie pojazdu, w zależności od tego, w jakich celach wykorzystuje go właściciel. Określając stawkę podatku, organ uwzględnia dane techniczne pojazdu wynikające z dowodu rejestracyjnego (...)". Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 28 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Ol 357/06) sąd dokonał kompleksowej i trafnej interpretacji przepisów odnoszących się do pojazdów przeznaczonych do nauki jazdy, wskazując, iż organy podatkowe nie są uprawnione do samodzielnego kwalifikowania pojazdów do określonej grupy, w szczególności nie mogą tego dokonywać wbrew ostatecznej decyzji właściwego organu.

Jeżeli ustawodawca wskazał, że do wykonywania określonych zadań z zakresu klasyfikacji pojazdów zostały powołane organy administracji - właściwe organy rejestrujące pojazdy, to w ramach stosunku publicznoprawnego, wykluczył możliwość dokonania kwalifikacji pojazdu przez inny organ administracji publicznej (np.: przez organ podatkowy). W kompetencji organu podatkowego nie leży zakwalifikowanie pojazdu do odpowiedniej kategorii pojazdów, o których mowa w przepisach prawa o ruchu drogowym.

W tej sytuacji uprawnionym jest pogląd, iż zwolnieniu z podatku od środków transportowych podlegać będą wyłącznie te pojazdy, które w dowodzie rejestracyjnym-wydanym przez właściwy organ rejestrujący pojazdy-jako przeznaczenie pojazdu posiadać będą wpis o treści "pojazd specjalny". Inne brzmienie owego wpisu nie będzie zatem uprawniać do omawianego zwolnienia.

Podkreślić przy tym należy, iż w przypadku, gdy podatnik kwestionuje wpisy w dowodzie rejestracyjnym, powinien dążyć do ich zmiany. Zmiany takie mogą być dokonane jedynie przez właściwy organ rejestrujący pojazdy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony powyżej obowiązujący stan prawny orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14c § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa strona ma prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Zgodnie z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), jeśli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. W myśl art. 53 § 2 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.