BI/415-0298/07 - Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wierzytelność nieściągalną?

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007 r. w związku z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po zakończeniu postępowania wszczętego postanowieniem z dnia 11 września 2007 r. Nr BI/415-0298/07 w sprawie zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 7 grudnia 2006 r. Nr DG-423-20 2099/06 wydanego dla Pana,.., zawierającego pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

* postanawia się z urzędu zmienić postanowienie organu pierwszej instancji.

Pismem z dnia 14 listopada 2006 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik posiadał wierzytelność w spółce z o.o., wobec której w październiku 2004 r. ogłoszono upadłość z możliwością zawarcia układu. Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2006 r.- które jest prawomocne - są rejonowy zatwierdził układ. Podatnik został zakwalifikowany do III grupy wierzycieli i otrzyma 50% wierzytelności.

W związku z tym powstała wątpliwość, czy Podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów należność nieściągalną.

Zdaniem Podatnika zaistniała sytuacja wyczerpuje warunki zapisane w art. 23 ust. 1 pkt 21 i ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez co ma prawo zaliczenia nieściągalnej kwoty wierzytelności do kosztów.

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2006 r. Nr DG-423-20 2099/06 Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy wskazał, że Podatnik może dokonać odpisów aktualizujących należności ponieważ uprawdopodobnił nieściągalność wierzytelności w sposób wskazany przez ustawodawcę w art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po dokonaniu weryfikacji przedmiotowego postanowienia stwierdza, co następuje:

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3. Przywołany ust. 3 (pkt 2) art. 23 stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków.

Podstawy ogłoszenia upadłości, zasady zawarcia, zatwierdzenia oraz skutków układu regulują przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.).

W myśl postanowień art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w wyższym stopniu, niż zostaliby zaspokojeni po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika, ogłasza się upadłość dłużnika z możliwością zawarcia układu.

Stosownie do treści art. 287 ust. 1 tej ustawy układ przyjęty przez zgromadzenie wierzycieli zatwierdza sąd.

Zgodnie z art. 290 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. układ wiąże wszystkich wierzycieli, których wierzytelności według ustawy objęte są układem, choćby nie zostały umieszczone na liście.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie:

Z treści przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że oba warunki zostały spełnione. Drugi warunek został spełniony poprzez zatwierdzenie prawomocnym postanowieniem Sądu układu, na mocy którego umorzona została część wierzytelności. Fakt ten spowodował, że zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela wygasło.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny - Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. - koszt podatkowy u Podatnika wystąpił w dacie umorzenia wierzytelności wynikającej z zawartego układu zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu z dnia 14 czerwca 2006 r. Tym samym brak jest podstaw do dokonania odpisu aktualizującego należności, gdyż ten - zgodnie z art.. 23 ust. 1 pkt 21 przywołanej ustawy - mógł być dokonany gdy zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu tj. w październiku 2004 r.

W tym stanie faktycznym i prawnym Dyrektor Izby Skarbowej - w związku z zaistnieniem przesłanek określonych w treści art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007 r. - postanowił zmienić z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 7 grudnia 2006 r. Nr DG-423-20 2099/06.