AD-III/415-49/2006 - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla posiadanych budynków mieszkalnych.
Pismo z dnia 28 września 2006 r. Urząd Skarbowy Poznań-Grunwald AD-III/415-49/2006 Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla posiadanych budynków mieszkalnych.
Wnioskodawca jest właścicielem i współwłaścicielem budynków mieszkalnych nabytych jako używane w rozumieniu art. 22j ust. 3 ww. ustawy. Podatnik uzyskuje przychody z najmu lokali mieszkalnych i użytkowych w tych budynkach, które opodatkowuje na zasadach ogólnych. Do celów podatkowych dokonywał odpisów amortyzacyjnych od w/ w budynków ustalając wartość początkową zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stawkę amortyzacyjną na podstawie załącznika Nr 1 do ustawy. Do tej pory budynki nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych / zgodnie z art. 22n ust. 3 ustawy. Obecnie jednak podatnik zamierza wprowadzić budynki do ewidencji środków trwałych i zastosować 10 % stawkę amortyzacyjną.
Podatnik uważa, że zgodnie z art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych. Wówczas przy amortyzacji metodą liniowa roczna stawka amortyzacyjna wynosi maksymalnie 10 %.
Organ podatkowy nie podziela stanowiska wnioskodawcy.
Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14 poz. 176 z późn. zm. w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu
inne przedmioty
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 22f ust. 1 podatnicy, z wyjątkiem tych którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przepisy art. 22g ust. 1 ustawy wskazują sposoby ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych. Zgodnie z ust. 10 ww. artykułu podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł., przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.
Jednocześnie na podstawie art. 22n ust. 3 ustawy środki trwałe / w tym m.in. budynki mieszkalne, lokale mieszkalne/, których wartość początkową ustalono w sposób wskazany powyżej, nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
Przepis art. 22h ust. 2 wskazuje, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i - 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W świetle art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
dla budynków / lokali/ i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.
Budynki i budowle uważa się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były one wykorzystywane przez co najmniej 60 miesięcy (art. 22j ust. 3 pkt 1
Z przedłożonego wniosku z dnia 10 lipca 2006 r. wynika, że podatnik dokonywał odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych metodą liniową od ich wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 10 oraz że na podstawie art. 22n ust. 3 nie ewidencjonował wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych w ewidencji środków trwałych. Dla opisanych we wniosku lokali mieszkalnych i użytkowych podatnik wybrał metodę amortyzacji liniowej - przy zastosowaniu stawek podstawowych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy (art. 22i pkt 1 ww. ustawy).
Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawne, Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań Grunwald stwierdza, że wybraną metodę amortyzacji podatnik obowiązany jest stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego i nie jest możliwa zmiana przyjętej metody amortyzacji na metodę liniową przy zastosowaniu stawek ustalanych indywidualnie.
Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - Grunwald informuje, że niniejsza interpretacja została udzielona w oparciu o przedstawiony przez podatnika stan faktyczny i zawiera ocenę prawną z uwzględnieniem stanu prawnego obowiązującego na dzień jej sporządzenia. Traci swą ważność w przypadku jej zmiany lub uchylenia przez organ odwoławczy oraz w przypadku zmiany stanu faktycznego lub prawnego po jej wydaniu.