3063-ILPP2-1.4512.66.2016.2.UG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 października 2016 r. (data wpływu 21 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr 56/7 - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki nr 56/7. Dnia 21 października 2016 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 17 marca 2015 r. Wnioskodawca nabył działkę budowlaną nr 56/7 w P. Działka zakupiona była do celów prywatnych w perspektywie dla Zainteresowanego lub jego dzieci. Na moment zakupu działki Wnioskodawca miał zawieszoną działalność gospodarczą, w której zajmował się usługami pośrednictwa finansowego. Po odwieszeniu działalności gospodarczej, w dniu 28 lipca 2016 r., Zainteresowany kupił działkę sąsiednią o numerze 56/6 z rozpoczętą budową domu jednorodzinnego, dwulokalowego z zamiarem zamieszkania w nim razem z rodziną w jednej części, w drugiej części zamieszkać miał teść Wnioskodawcy. Sąsiednia działka o numerze 56/7 miała służyć Zainteresowanemu jako ogród dla wspólnego domu. Odwieszoną działalność Wnioskodawca rozszerzył również o czynności w zakresie obrotu nieruchomościami na własny rachunek. Wnioskodawca zakupił w grudniu 2015 r. pierwsze działki niezabudowane, a część z nich zaczął sprzedawać w marcu 2016 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działki te są jednak zlokalizowane w różnych częściach kraju i jest to rzeczywiście działalność biznesowa i zarobkowa, w żaden sposób niepowiązana z zakupami działek 56/6 i 56/7 w P. Na działce 56/6 Zainteresowany wybudował dom, natomiast działka 56/7 miała pełnić funkcję ogrodu. Ze względu na kłopoty finansowe najbliższej rodziny Wnioskodawcy, a co za tym idzie konieczność zmiany planów życiowych, Zainteresowany musiał sprzedać dom mieszkalny, który miał zostać dla Niego i Jego rodziny. Wnioskodawca zamierza sprzedać niezabudowaną działkę gruntu, która po sprzedaży domu nie jest już Jemu potrzebna.

Dnia 21 października 2016 r. Zainteresowany uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

1. Wnioskodawcy nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego w związku z nabyciem działki 56/7.

2. Dla działki nr 56/7 obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (uchwała Rady Miasta P z dnia 8 lipca 2008 r.). Sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zainicjowane zostało uchwałą Rady Miasta P z dnia 13 grudnia 2005 r. Zainteresowany nie wnioskował w jakikolwiek sposób o objęcie ww. działki planem zagospodarowania przestrzennego.

3. Od momentu zakupu działka nigdy nie była udostępniana osobom trzecim, nie podlegała również jakiejkolwiek formie umowy dzierżawy bądź użyczenia.

4. Działka nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana w żaden sposób od momentu zakupu do dnia dzisiejszego.

5. Działka została przez Zainteresowanego wyposażona w gaz, wodę i prąd. Koszt tego wyniósł ok. 3.000 zł. Wnioskodawca nie poczynił żadnych innych nakładów na tej działce, nie wystawiał działki do sprzedaży w Internecie, itd. Zainteresowany zamierzał budować się na tej działce, lecz plany rodzinne znacznie się zmieniły i odstąpił od tego planu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę całokształt działań oraz fakt, że działka budowlana nr 56/7 była zakupiona na własne cele (nieinwestycyjne) Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzania podatku VAT w wysokości 23% od sprzedaży działki nr 56/7?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie musi Zainteresowany odprowadzać podatku od towarów i usług, gdyż jest to sprzedaż nieruchomości gruntowej zakupionej na własne cele (nieinwestycyjne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jak wynika z powyższego, dostawa nieruchomości - co do zasady - jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W tym miejscu należy podkreślić, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-110/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która poczyniła pewne nakłady celem prowadzenia działalności gospodarczej, nawet w sytuacji, gdy sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet w przypadku jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Należy również zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dnia 17 marca 2015 r. nabył działkę budowlaną nr 56/7. Działka zakupiona była do celów prywatnych w perspektywie dla Zainteresowanego lub jego dzieci. Na moment zakupu działki Wnioskodawca miał zawieszoną działalność gospodarczą, w której zajmował się usługami pośrednictwa finansowego. Po odwieszeniu działalności gospodarczej, w dniu 28 lipca 2016 r., Zainteresowany kupił działkę sąsiednią o numerze 56/6 z rozpoczętą budową domu jednorodzinnego, dwulokalowego z zamiarem zamieszkania w nim razem z rodziną w jednej części, w drugiej części zamieszkać miał teść Wnioskodawcy. Sąsiednia działka o numerze 56/7 miała służyć Zainteresowanemu jako ogród dla wspólnego domu. Odwieszoną działalność Zainteresowany rozszerzył również o czynności w zakresie obrotu nieruchomościami na własny rachunek. Wnioskodawca zakupił w grudniu 2015 r. pierwsze działki niezabudowane, a część z nich zaczął sprzedawać w marcu 2016 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działki te są zlokalizowane w różnych częściach kraju i jest to rzeczywiście działalność biznesowa i zarobkowa Zainteresowanego, w żaden sposób niepowiązana z zakupami działek 56/6 i 56/7. Na działce 56/6 Zainteresowany wybudował dom, natomiast działka 56/7 miała pełnić funkcję ogrodu. Ze względu na kłopoty finansowe najbliższej rodziny Wnioskodawcy, a co za tym idzie konieczność zmiany planów życiowych, Zainteresowany musiał sprzedać dom mieszkalny, który miał zostać dla Niego i Jego rodziny. Wnioskodawcy nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego w związku z nabyciem działki. Dla działki nr 56/7 obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którego sporządzenie zainicjowane zostało uchwałą Rady Miasta. Zainteresowany nie wnioskował w jakikolwiek sposób o objęcie ww. działki planem zagospodarowania przestrzennego. Od momentu zakupu działka nigdy nie była udostępniana osobom trzecim, nie podlegała również jakiejkolwiek formie umowy dzierżawy, bądź użyczenia, jak również działka nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana w żaden sposób od momentu zakupu do dnia dzisiejszego. Przedmiotowa nieruchomość została przez Zainteresowanego wyposażona w gaz, wodę i prąd. Koszt tego wyniósł ok. 3.000 zł. Wnioskodawca nie poczynił żadnych innych nakładów, nie wystawiał działki do sprzedaży w Internecie, itd. Zainteresowany zamierzał budować się na tej działce, lecz plany rodzinne znacznie się zmieniły i odstąpił od tego planu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w związku ze sprzedażą działki budowlanej o nr 56/7 Zainteresowany ma obowiązek odprowadzenia podatku VAT w wysokości 23%.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

W związku z powyższym, należy wskazać, że elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży nieruchomości za prowadzenie działalności gospodarczej jest cel nabycia oraz całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do tejże nieruchomości przez cały okres jej posiadania.

Zaznaczyć należy również, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Należy podkreślić, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

Analiza przedstawionego opisu sprawy, treści powołanych przepisów prawa, jak również orzecznictwa sądowego prowadzi do stwierdzenia, że - wbrew stanowisku wyrażonemu we wniosku - planowana sprzedaż działki o nr 56/7 nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. W analizowanej sprawie uznać więc należy, że Wnioskodawca dokonując planowanej sprzedaży powyższej działki będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Okoliczności faktyczne, czyli dokonane działania związane z uzbrojeniem działki, tj. wyposażenie jej w podstawowe media, takie jak woda, prąd i gaz przeczą tezie o "zwykłym wykonywaniu prawa własności", tj. typowym dla przedmiotów zbywaniu towaru z majątku prywatnego, któremu to zachowanie nie przypisuje się znamion działalności gospodarczej. Co istotne, działka ta nie była wykorzystywana do celów prywatnych, bowiem jak oświadczył Wnioskodawca nie była ona wykorzystywana "w żaden sposób od momentu zakupu do dnia dzisiejszego". Zauważyć również należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu działalności gospodarczej, którą rozszerzył o czynności w zakresie obrotu nieruchomościami na własny rachunek. Zatem, bezpośrednia korelacja aktywności zawodowej Wnioskodawcy oraz dokonane działania w stosunku do ww. działki wykluczają jej prywatny, osobisty charakter. Całokształt okoliczności sprawy wskazuje bowiem na zamiar sprzedaży opisanej działki w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, a podjęte działania są nakierowane na osiąganie określonego dochodu. Skutkiem powyższego, sprzedaż działki o nr 56/7 nastąpi w warunkach wskazujących na jej handlowy i zarobkowy charakter, co przesądza o uznaniu Wnioskodawcy za podatnika VAT w związku z jej dostawą.

Wskazać należy, że podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Niemniej, jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi, itp. niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane - w myśl art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto, w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy "Dnia 17 marca 2015 r. Wnioskodawca nabył działkę budowlaną nr 56/7 (...)". Zatem, skoro ww. działka ma charakter budowlany to sprzedaż jej nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Dostawa ww. nieruchomości nie będzie również korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. działki, a ponadto nie była ona wykorzystywana na cele działalności zwolnionej, bowiem - jak wskazał Zainteresowany - działka ta nie była wykorzystywana "w żaden sposób" od momentu zakupu do dnia dzisiejszego.

W konsekwencji planowana transakcja będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę całokształt działań dotyczących nieruchomości nr 56/7, Wnioskodawca z tytułu jej sprzedaży wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i będzie miał obowiązek odprowadzenia podatku VAT w wysokości 23%.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.