3063-ILPP2-1.4512.252.2016.2.SS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku VAT oraz sposobu wykazania kosztów opakowania i transportu jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej zastosowania dla kosztów opakowania i transportu takiej samej stawki VAT jak przy sprzedaży wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki),

* nieprawidłowe - w części dotyczącej umieszczenia kosztów opakowania i transportu w osobnej pozycji na paragonie.

W dniu 28 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku VAT oraz sposobu wykazania kosztów opakowania i transportu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na własne nazwisko, jest to pizzeria. Zainteresowany świadczy usługi wg PKD 56.10.A. Jest płatnikiem VAT. Wnioskodawca wytwarza pizzę na miejscu w pizzerii, naleśniki, podgrzewa kupione pierogi, dodaje do tego cebulkę lub sosy i podaje klientowi. Część produktów klienci konsumują na miejscu. Zainteresowany zajmuje się również sprzedażą tych wyrobów na zewnątrz, na zamówienie klienta i dostarcza do klienta w opakowaniu. Wnioskodawca opodatkowuje dostarczone do klienta wyroby (pizza, pierogi, naleśniki) ze stawką 8% VAT, osobno na paragonie podaje koszty transportu ze stawką VAT 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty opakowania i transportu należy wykazywać w osobnej pozycji ze stawką 23%, czy na podstawie art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT powinny być doliczone do ceny sprzedaży ww. wyrobów i opodatkowane według niższej stawki, takiej jaka dotyczy dostarczanego wyrobu?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty opakowania i transportu, zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT, powinny być doliczone do ceny sprzedaży ww. wyrobów i opodatkowane 5%, mogą być wykazane w osobnej pozycji na paragonie ze stawką 5% dla celów informacyjnych dla klienta z opisem np. PIZZA NA DOWÓZ, PIEROGI NA DOWÓZ (integralna całość).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej zastosowania dla kosztów opakowania i transportu takiej samej stawki VAT jak przy sprzedaży wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki),

* nieprawidłowe - w części dotyczącej umieszczenia kosztów opakowania i transportu w osobnej pozycji na paragonie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Z kolei art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na mocy art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stosownie do treści art. 41 ust. 2a ustawy, dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy.

W myśl przepisu art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym - rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Zgodnie z § 8 ust. 1 cyt. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Jak wynika z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

W tym miejscu zauważyć należy również, że stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Powołany przepis przykładowo wskazuje na koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). W myśl tych przepisów, koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy, wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z jednej strony oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Z drugiej natomiast strony trzeba przyjąć, że powyższe świadczenia - o kosztach których przykładowo stanowi przepis - w niektórych sytuacjach mogą być potraktowane jako odrębne świadczenia.

Z kolei za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady. Stosownie do art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, (...) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 29a ust. 1 ustawy, posługują się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład dokonywanej dostawy/usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym, winno się ono składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę/dostawę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi/dostawy głównej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na własne nazwisko, jest to pizzeria. Zainteresowany wytwarza pizzę na miejscu w pizzerii, naleśniki, podgrzewa kupione pierogi, dodaje do tego cebulkę lub sosy i podaje klientowi. Część produktów klienci konsumują na miejscu. Zainteresowany zajmuje się również sprzedażą tych wyrobów na zewnątrz, na zamówienie klienta i dostarcza do klienta w opakowaniu.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii ustalenia, czy koszty opakowania i transportu należy wykazywać w osobnej pozycji ze stawką 23%, czy powinny być doliczone do ceny sprzedaży ww. wyrobów i opodatkowane według stawki takiej, jaka dotyczy dostarczanego wyrobu.

W przypadku czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę wyróżnić można następujące elementy składowe: sprzedaż wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki) oraz opakowanie i transport tych wyrobów.

Należy zauważyć, co wynika z wniosku, że Zainteresowany dokonując dostawy wyrobów wraz z usługą dodatkową w postaci opakowania i transportu tych wyrobów, realizuje zamówienie klienta, które już na poziomie jego składania (wyboru opcji przez nabywcę) zawiera polecenie klienta, że Wnioskodawca ma dostarczyć wyroby na adres wskazany przez klienta.

W przedmiotowym przypadku nie można zatem uznać, że opakowanie i transport wyrobów, które sprzedaje Zainteresowany, stanowią cel sam w sobie i powinny one być traktowane jako odrębne, niezależne świadczenie. Realizacja przez Wnioskodawcę dostawy wyrobów odbywa się łącznie z opakowaniem i usługą transportu, a celem klienta jest nabycie wyrobów.

W związku z powyższym, w okolicznościach przedstawionych przez Zainteresowanego, za dostawę kompleksową - której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne - uznać należy dostawę wyrobów wraz z opakowaniem i transportem.

Świadczona przez Wnioskodawcę usługa transportu wraz z opakowaniem pizzy, pierogów i naleśników, stanowi integralną część sprzedaży tych wyrobów. Zainteresowany świadczy ww. usługę w związku ze sprzedażą wyrobów i służy ona zrealizowaniu dostawy wyrobów zgodnie z zamówieniem nabywcy. Świadczenie ww. usługi nie może być samodzielnym przedmiotem świadczenia dla klienta. Zatem, dostawa wyrobów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest opakowanie i transport, które są ściśle powiązane z dostawą tych wyrobów. Z ekonomicznego punktu widzenia dostawa wyrobów wraz z opakowaniem i transportem jest obiektywnie jedną transakcją, jaką niewątpliwie jest dostawa wyrobu. Tak więc, dostawa wyrobów wraz z opakowaniem i transportem nie powinna być dzielona dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzy jedną kompleksową dostawę.

Tym samym za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) wyrobów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy wyrobów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej dostawy.

Skoro kwota należna, stanowiąca całość świadczenia należnego od nabywcy, obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą oraz inne elementy kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy, to winny one wchodzić w podstawę opodatkowania dostawy wyrobów. Zatem, opakowanie i usługa transportu wyrobów, realizowane w związku z ich sprzedażą (stanowiące element transakcji dostawy wyrobów), zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy wyrobów i powinny być opodatkowane na zasadach właściwych dla dostawy wyrobów, tj. według stawki właściwej dla tych wyrobów.

W rezultacie, w omawianym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania - jedną czynnością, tj. dostawą wyrobów. Podstawą opodatkowania z tytułu tej czynności jest łączna wartość dostawy wyrobów wraz z opakowaniem i usługą transportu.

W stosunku do całej transakcji zastosowanie mają przepisy w zakresie stawki podatku. Zatem, koszt opakowania i transportu zwiększa kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy wyrobów. Taka jednolita transakcja powinna być opodatkowana na zasadach właściwych dla dostawy danego wyrobu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że opakowanie i usługa transportu powinny być opodatkowane taką samą stawką, jaka jest właściwa dla świadczenia głównego (sprzedaż pizzy, pierogów, naleśników), należało uznać za prawidłowe.

Jak wynika z przywołanych przepisów regulujących wystawianie paragonu fiskalnego, dokument ten wystawia podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji. Paragon fiskalny jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), które powinno spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna paragonu fiskalnego zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla on prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie paragonu fiskalnego należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi. Paragon fiskalny jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, paragon fiskalny jest dokumentem potwierdzającym rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Paragon fiskalny pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów paragonu.

W związku z powyższym należy wskazać, że umieszczenie na paragonie w osobnych pozycjach kilku elementów jednego świadczenia może sugerować, że przedmiotem sprzedaży było kilka odrębnych świadczeń, a nie jedno kompleksowe.

Jak wykazano powyżej, w sprawie będącej przedmiotem wniosku, koszty opakowania i transportu, ponoszone w związku ze sprzedażą wyrobów, zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy wyrobów oraz są opodatkowane według stawki podatku właściwej dla realizacji sprzedaży tych wyrobów (należy dla kosztów tych stosować tożsamą stawkę podatku VAT jak dla danych wyrobów).

W konsekwencji, Wnioskodawca winien wystawić paragon fiskalny, w którym podstawa opodatkowania będzie składać się z dostawy towaru oraz poniesionych kosztów opakowania i transportu, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy. Skoro więc w przedmiotowej sprawie ww. koszty nie stanowią samodzielnego świadczenia, lecz są elementem podstawowej czynności, jaką jest sprzedaż wyrobów, zatem co do zasady nie powinny być wykazywane w odrębnej pozycji paragonu dokumentującego sprzedaż towarów. W takiej bowiem sytuacji koszty te należałoby uznać za odrębny przedmiot sprzedaży.

Należy jednak zauważyć, że elementy paragonu określone w przepisach prawa podatkowego nie są jedynymi, które mogą być zamieszczone na dokumencie paragonu. Ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na paragonie innych dodatkowych informacji.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, że kwoty dodatkowego wynagrodzenia za opakowanie i transport dostarczonych wyrobów mogą być wykazane w osobnej pozycji na paragonie, należało uznać za nieprawidłowe.

W pierwszej kolejności bowiem na paragonie należy umieścić nazwę towaru wraz z podstawą opodatkowania tej dostawy, zawierającą w sobie wszystkie elementy, tj. również koszty opakowania i transportu. Dopiero jako element dodatkowy w części informacyjnej paragonu może znaleźć się informacja, jakie elementy kalkulacyjne składają się na cenę dostawy.

Podsumowując, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że koszty opakowania i transportu nie mogą być wykazane w osobnej pozycji na paragonie, przy czym świadczenia te powinny być opodatkowane taką samą stawką, jaka jest właściwa przy sprzedaży wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki), zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Nadmienia się, że niniejszą interpretacją nie rozstrzygano kwestii właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki) na zamówienie klienta i dostarczonych do domu. Przy czym zauważyć należy, że w kwestii stosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży posiłków i dań przez placówki gastronomiczne na tle art. 41 ust. 2a w związku z poz. 28 załącznika nr 10 do ustawy, zastosowanie znajduje interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 2016 r. nr PT1.050.3.2016.156.

Ponadto, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w zakresie ustalenia stawki podatku VAT oraz sposobu wykazania kosztów opakowania i transportu. Natomiast w zakresie ustalenia stawki podatku VAT przy sprzedaży wyrobów (pizza, pierogi, naleśniki) na zamówienie klienta i dostarczonych do klienta, w dniu 23 lutego 2017 r. zostało wydane postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, znak 3063-ILPP2-1.4512.241.2016.2.SS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.