3063-ILPP2-1.4512.104.2016.1.MK - Moment powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów na rzecz kontrahentów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów na rzecz kontrahentów - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów na rzecz kontrahentów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży odzieży oraz dodatków do odzieży (dalej: "Towary"). Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze swoimi Kontrahentami umowy o współpracy handlowej, które określać będą zasady prowadzenia przez Kontrahenta dystrybucji odzieży i dodatków do odzieży, których jest właścicielem na zasadzie depozytu towarów. Umowy zawierane będą na czas nieokreślony, z możliwością ich rozwiązania z zachowaniem uzgodnionego z Kontrahentem okresu wypowiedzenia. W świetle postanowień przyszłych umów Kontrahenci Zainteresowanego będą uprawnieni, a zarazem zobowiązani do sprzedaży (detalicznej i/lub hurtowej) na własny rachunek Towarów przyjętych do depozytu w prowadzonych przez nich salonach mody/placówkach handlowych. W okresie obowiązywania Umowy Kontrahenci zobowiązani będą do organizowania oraz utrzymywania ekspozycji Towarów. Umowy zalecać będą także Kontrahentom uczestnictwo w akcjach promocyjnych, reklamowych i marketingowych organizowanych przez Wnioskodawcę.

Zawarte Umowy określą wysokość wynagrodzenia za prowadzenie depozytu. Przy czym kwoty wynagrodzenia za przechowanie określone zostaną stawką ryczałtową.

Towary dostarczane będą przez Wnioskodawcę do salonów mody/placówek handlowych w oparciu o dokument "Przesunięcia Magazynowego" "MM", który określać będzie ilość i rodzaj Towaru. Umowa przewidywać będzie dla Zainteresowanego możliwość wycofania w dowolnym momencie Towarów w razie ich nie sprzedania przez Kontrahenta. Zgodnie z postanowieniami Umowy Towary dostarczane Kontrahentom, na zasadzie art. 590 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, będą stanowiły własność Wnioskodawcy do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu sprzedaży klientowi salonu mody/placówki handlowej. Kontrahenci nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania Towarami, w tym w szczególności do nieodpłatnego przekazywania ich osobom trzecim. Prawo do swobodnego dysponowania Towarami aktualizować się będzie w chwili pobrania ich przez Kontrahenta w celu sprzedaży osobom trzecim.

Odpowiedzialność za dostarczone Towary, w tym za wszelkie zniszczenia, uszkodzenia oraz braki i niedobory ujawnione w trakcie inwentaryzacji spoczywać będzie na Kontrahentach. Mocą umowy Wnioskodawca i wskazane przez niego osoby trzecie zostaną nieodwołalnie upoważnione do wstępu na teren salonów mody/placówek handlowych w każdym czasie w celu przeprowadzenia inwentaryzacji oraz odbioru Towarów stanowiących własność Wnioskodawcy.

Ponadto, w świetle postanowień umowy o współpracy handlowej, Kontrahenci zostaną zobowiązani do:

i. przekazywania Wnioskodawcy w stosownych terminach (nie rzadziej niż raz w miesiącu) dokumentów informujących o pobraniu i sprzedaży Towarów, tj. Raportów Sprzedaży/dokumentów WZ (nie rzadziej niż raz w miesiącu),

ii. przeprowadzania inwentaryzacji i przekazywania Wnioskodawcy stanu magazynu depozytowego. Kontrahenci będą zobowiązani do zapłaty za Towary Wnioskodawcy na jego rzecz dopiero po dokonaniu przez nich sprzedaży Towarów. Faktury na rzecz Kontrahentów wystawiane będą przez Wnioskodawcę na podstawie otrzymywanych od nich Raportów Sprzedaży/dokumentów WZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach niniejszej sprawy prawidłowym będzie rozpoznawanie przez Wnioskodawcę obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu dostawy Towarów na rzecz Kontrahentów w momencie pobrania przez Kontrahentów Towarów Wnioskodawcy w celu sprzedaży osobom trzecim?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w okolicznościach przedstawionych w zdarzeniu przyszłym zaktualizuje się w momencie pobrania Towarów Wnioskodawcy przez Kontrahentów celu sprzedaży osobom trzecim.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Wskazać należy, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym wskazać, że istotna w tej materii jest nade wszystko możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy (vide: VAT Komentarz T. Michalik.c.H. Beck 2015; Podatek od towarów i usług. J. Martini, C.H. Beck 2014).

Zgodnie z zasadą ogólną, wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru, bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów, bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem, jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów - co do zasady - istotny jest moment "dokonania dostawy towarów". Zaznaczyć przy tym jednak należy, że przez "dokonanie dostawy towarów" - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o której mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

W przedstawionym przypadku Wnioskodawca przekazywać będzie Kontrahentom nabyte od innych podmiotów i/lub wyprodukowane przez siebie Towary celem prowadzenia przez Nich dystrybucji odzieży i dodatków do odzieży na zasadzie depozytu towarów. Przekazaniu Towarów Kontrahentom nie będzie towarzyszyć jednak przekazanie władztwa ekonomicznego nad nimi. Towary dostarczane Kontrahentom, na zasadzie art. 590 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, będą stanowiły własność Wnioskodawcy do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu sprzedaży klientowi salonu mody/placówki handlowej, czego wyrazem będzie to, że Wnioskodawca zachowa prawo do kontroli oraz zwrotu w każdym czasie i bez jakichkolwiek ograniczeń przekazanych Towarów. Nadto, za powyższym przemawia okoliczność, że prawo do dysponowania towarami przez Kontrahentów jak przez właścicieli aktualizować się będzie dopiero z chwilą ich pobrania do własnej sprzedaży.

Z racji tego, że do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami Wnioskodawcy jak właściciel (tj. dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta) dojdzie dopiero z chwilą ich pobrania przez Kontrahenta w celu sprzedaży osobom trzecim, w okolicznościach niniejszej sprawy obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu dostawy przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahentów Towarów Wnioskodawcy - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT - powstanie z chwilą pobrania Towarów przez Kontrahentów w celu sprzedaży osobom trzecim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Wskazać należy, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Stosownie do treści art. 836 k.c., jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia.

W umowie przechowania przechowawca (depozytariusz) zobowiązuje się zachować za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu przez składającego (deponenta) na przechowanie. Przykładem tej umowy może być pozostawienie samochodu na parkingu strzeżonym, umieszczenie bagażu w przechowalni dworca, oddanie wierzchniego okrycia w szatni. Do zawarcia umowy konieczne jest wydanie rzeczy. Od tej chwili powstają odpowiednie obowiązki przechowawcy i składającego rzecz.

Oprócz klasycznego depozytu (umowy przechowania) funkcjonuje także depozyt nieprawidłowy (łac. depositum irregulare). W stosunku tym przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Art. 845 k.c. nakazuje odpowiednio stosować przepisy o pożyczce. Depozyt nieprawidłowy może wynikać bądź z przepisów prawa, bądź z okoliczności. Składający do depozytu nieprawidłowego może żądać w każdym czasie zwrotu rzeczy oddanej w przechowanie w miejscu gdzie rzecz miała być przechowywana.

Z powyższego wynika, że umowa depozytu wykazuje pewne podobieństwo do umowy pożyczki, ale też różni się od niej. Pożyczka dotyczy przeniesienia na własność umówionej wcześniej ilości rzeczy lub pieniędzy a pożyczkobiorca ma obowiązek zwrócić taką samą ilość pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i ilości. Jeżeli natomiast strony zawierają umowę, na podstawie której składający oddaje przechowawcy na przechowanie pieniądze bądź inne rzeczy oznaczone co do gatunku, ponadto z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać przedmiotem przechowania, jest to depozyt nieprawidłowy. O tym więc, czy zawarta umowa kreuje stosunek prawny depozytu nieprawidłowego czy pożyczki, decydują przepisy szczególne albo umowa stron lub okoliczności.

Zauważyć należy, że stosunek prawny powstały na podstawie umowy depozytu nieprawidłowego łączy w sobie elementy zarówno przechowania, jak i pożyczki. Stosuje się bowiem do niego przepisy o pożyczce, poza przepisami dotyczącymi zwrotu przedmiotu depozytu. Umieszczenie przepisów o depozycie nieprawidłowym w tytule poświęconym umowie przechowania i wskazanie w treści art. 845 Kodeksu cywilnego na oddanie na przechowanie oraz określenie strony umowy mianem przechowawcy wskazuje na zamiar ustawodawcy potraktowania depozytu nieprawidłowego jako pewnej szczególnej odmiany umowy przechowania. Jednakże odmienny jest cel gospodarczy tej umowy w porównaniu z klasycznym przechowaniem. Przechowanie bowiem wykonywane jest w interesie składającego, ma na celu zaspokojenie jego interesu. Natomiast w przechowaniu nieprawidłowym równomiernie zostaje zaspokojony interes obu stron. Składający, oddając rzeczy czy pieniądze na przechowanie, nie ponosi ryzyka ich utraty czy uszkodzenia, nawet przypadkowej, natomiast przechowawca uzyskuje prawo rozporządzania tymi rzeczami bądź pieniędzmi według swojego uznania (por. B. Łubkowski (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1677).

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy prawa cywilnego dotyczące zawartej umowy depozytu nieprawidłowego należy uznać, że czynność ta spełnia przesłanki do uznania jej za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i tym samym czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży odzieży oraz dodatków do odzieży (Towary). Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze swoimi Kontrahentami umowy o współpracy handlowej, które określać będą zasady prowadzenia przez Kontrahenta dystrybucji odzieży i dodatków do odzieży, których jest właścicielem na zasadzie depozytu towarów. Umowy zawierane będą na czas nieokreślony, z możliwością ich rozwiązania z zachowaniem uzgodnionego z Kontrahentem okresu wypowiedzenia. W świetle postanowień przyszłych umów Kontrahenci Zainteresowanego będą uprawnieni, a zarazem zobowiązani do sprzedaży (detalicznej i/lub hurtowej) na własny rachunek Towarów przyjętych do depozytu w prowadzonych przez nich salonach mody/placówkach handlowych. W okresie obowiązywania Umowy Kontrahenci zobowiązani będą do organizowania oraz utrzymywania ekspozycji Towarów. Umowy zalecać będą także Kontrahentom uczestnictwo w akcjach promocyjnych, reklamowych i marketingowych organizowanych przez Wnioskodawcę. Zawarte Umowy określą wysokość wynagrodzenia za prowadzenie depozytu. Przy czym kwoty wynagrodzenia za przechowanie określone zostaną stawką ryczałtową.

Towary dostarczane będą przez Wnioskodawcę do salonów mody/placówek handlowych w oparciu o dokument "Przesunięcia Magazynowego" "MM", który określać będzie ilość i rodzaj Towaru. Umowa przewidywać będzie dla Zainteresowanego możliwość wycofania w dowolnym momencie Towarów w razie ich nie sprzedania przez Kontrahenta. Zgodnie z postanowieniami Umowy Towary dostarczane Kontrahentom, na zasadzie art. 590 k.c., będą stanowiły własność Wnioskodawcy do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu sprzedaży klientowi salonu mody/placówki handlowej. Kontrahenci nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania Towarami, w tym w szczególności do nieodpłatnego przekazywania ich osobom trzecim. Prawo do swobodnego dysponowania Towarami aktualizować się będzie w chwili pobrania ich przez Kontrahenta w celu sprzedaży osobom trzecim.

Odpowiedzialność za dostarczone Towary, w tym za wszelkie zniszczenia, uszkodzenia oraz braki i niedobory ujawnione w trakcie inwentaryzacji, spoczywać będzie na Kontrahentach.

Ponadto, Kontrahenci zostaną zobowiązani do przeprowadzania inwentaryzacji i przekazywania Wnioskodawcy stanu magazynu depozytowego. Kontrahenci będą zobowiązani do zapłaty za Towary Wnioskodawcy na jego rzecz dopiero po dokonaniu przez nich sprzedaży Towarów. Faktury na rzecz Kontrahentów wystawiane będą przez Wnioskodawcę na podstawie otrzymywanych od nich Raportów Sprzedaży/dokumentów WZ.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w okolicznościach niniejszej sprawy prawidłowym będzie rozpoznawanie przez Wnioskodawcę obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu dostawy Towarów na rzecz Kontrahentów w momencie pobrania przez Kontrahentów Towarów Wnioskodawcy w celu sprzedaży osobom trzecim.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem - jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 19a ust. 1 ustawy - dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów - co do zasady - istotny jest moment "dokonania dostawy towarów". Zaznaczyć przy tym jednak należy, że przez "dokonanie dostawy towarów" - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o której mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Odnosząc się do kwestii powstania obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym dostaw towarów przekazywanych kontrahentom (salonom mody/placówkom handlowym) na przechowanie z prawem poboru do sprzedaży stwierdzić należy, że z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza wydawać towary (odzież oraz dodatki do odzieży) do salonów mody/placówek handlowych (kontrahentów) zajmujących się sprzedażą takich produktów na przechowanie, przy jednoczesnym zawarciu umowy na zasadzie depozytu towarów. Przekazywanie towarów do salonów mody/placówek handlowych kontrahentów będzie następować na podstawie dokumentu "Przesunięcie Magazynowe" - "MM", który określać będzie ilość i rodzaj Towaru. Towary będą stanowiły własność Wnioskodawcy do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu sprzedaży klientowi salonu mody/placówki handlowej. Prawo do swobodnego dysponowania Towarami aktualizować się będzie w chwili pobrania ich przez Kontrahenta w celu sprzedaży osobom trzecim. Umowy o współpracy zawierane z Kontrahentami skutkujące dystrybucją oraz przechowaniem Towarów będą zawierane na czas nieokreślony. Zawarte umowy określą wysokość wynagrodzenia za prowadzenie depozytu/przechowanie. Przy czym kwoty wynagrodzenia za przechowanie określone zostaną stawką ryczałtową. Odpowiedzialność za dostarczone Towary, w tym za wszelkie zniszczenia, uszkodzenia oraz braki i niedobory ujawnione w trakcie inwentaryzacji spoczywać będzie na Kontrahentach. Kontrahenci będą zobowiązani do zapłaty, za Towary Wnioskodawcy na jego rzecz dopiero po dokonaniu przez nich sprzedaży Towarów. Faktury na rzecz Kontrahentów wystawiane będą przez Wnioskodawcę na podstawie otrzymywanych od nich Raportów Sprzedaży/dokumentów WZ.

W analizowanym przypadku Wnioskodawca przekazuje zatem Kontrahentom towar (wytworzoną przez siebie odzież oraz dodatki do odzieży) do depozytu/na przechowanie, przy czym samo przekazanie do przechowania Towaru Kontrahentom nie wiąże się z przekazaniem tym podmiotom władztwa ekonomicznego nad Towarem. W okresie gdy przedmiotowe towary są zdeponowane u Kontrahentów, pozostają nadal własnością Wnioskodawcy czego wyrazem jest to, że Wnioskodawca zachowuje prawo do wycofania w dowolnym momencie Towarów w razie ich nie sprzedania przez Kontrahenta. Powyższe wynika wprost z przytoczonego opisu sprawy, jednocześnie samo przechowanie zostało uregulowane umową, za które Kontrahentom Wnioskodawcy należne jest odrębne wynagrodzenie. W przedmiotowym przypadku umowy przechowania towarów Wnioskodawcy są umowami depozytu nieprawidłowego, z uwagi na to, że wynika z nich, iż Kontrahenci mogą pobierać zdeponowane towary do sprzedaży podmiotom trzecim, przy czym prawo do dysponowania towarami przez Kontrahentów jak przez właścicieli, następuje dopiero z chwilą ich pobrania do sprzedaży.

Jeżeli zatem do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami Wnioskodawcy (odzieżą i dodatkami do odzieży) jak właściciel (tj. dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahentów świadczących na jego rzecz usługę depozytu/przechowania) dochodzi dopiero z chwilą ich pobrania przez Kontrahenta z magazynu salonu mody/placówki handlowej i sprzedaży przez Kontrahentów podmiotom trzecim, to w okolicznościach analizowanej sprawy obowiązek podatkowy w podatku VAT przy sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahentów towarów Wnioskodawcy zmagazynowanych u nich - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy - powstaje z chwilą pobrania towarów z magazynu i ich sprzedaży przez kontrahentów osobom trzecim.

Podsumowując, w okolicznościach niniejszej sprawy prawidłowym będzie rozpoznawanie przez Wnioskodawcę obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu dostawy Towarów na rzecz Kontrahentów w momencie pobrania przez Kontrahentów Towarów Wnioskodawcy w celu sprzedaży osobom trzecim.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.