3063-ILPP1-2.4512.80.2017.2.NF - Rozliczanie VAT w związku z przekazaniem pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat do stacji demontażu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w jest:

* nieprawidłowe w zakresie uznania czynności przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat do stacji demontażu jako czynność podlegającą opodatkowaniu;

* prawidłowe w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia;

* nieprawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie uznania czynności przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat do stacji demontażu jako czynność podlegającą opodatkowaniu; zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia oraz prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 maja 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat (dalej: Wnioskodawca, Powiat) działa na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 814, z późn. zm., dalej: ustawa o samorządzie powiatowym). Wnioskodawca na mocy art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa (Dz. U. z 1998 r. Nr 96, poz. 603 z późn. zm.) stanowi jednostkę samorządu terytorialnego.

Wnioskodawca, będący jednostką samorządu terytorialnego, uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej zgodnie z art. 16 ust. 2 Konstytucji oraz wykonuje zadania publiczne niezastrzeżone dla innych organów władzy publicznej zgodnie z art. 163 Konstytucji. W swoich działaniach organy samorządu korzystają ze środków prawnych właściwych władzy państwowej.

Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Wnioskodawca realizuje zadania należące do właściwości samorządu powiatowego. Działając we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność wykonuje określone ustawami zadania, wymienione w art. 4 ustawy o samorządzie powiatowym.

W celu wykonywania zadań Wnioskodawca może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami.

Zgodnie z art. 130a ust. 5f ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128, dalej: ustawa - Prawo o ruchu drogowym), usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Zgodnie z powyższym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

Zgodnie z dalszymi przepisami, pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

Dany pojazd zostaje zabezpieczony na podstawie dyspozycji jego usunięcia wydanej przez Komendę Powiatową Policji i przekazany na wyznaczony przez Starostę parking strzeżony. Koszty parkingu ponosi Powiat. Komenda Powiatowa Policji zawiadamia właściciela pojazdu o usunięciu samochodu z drogi i miejscu jego parkowania oraz jednocześnie poucza o skutkach jego nieodebrania. Starosta także powiadamia o możliwości odbioru pojazdu, skutkach nieodebrania pojazdu oraz o terminie, w którym właściciel może odebrać pojazd.

Zgodnie z art. 130a ust. 10 i 10d ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jeśli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odbierze pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia lub gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie zostanie ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwanie dołożono należytej staranności, starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku takiego pojazdu na rzecz powiatu.

Nabywając pojazdy Powiat działa jako organ władzy.

Z uwagi na nieodebranie z parkingu samochodu w wyznaczonym terminie, starosta wnosi o orzeczenie na rzecz Powiatu przepadku samochodu. Sąd Rejonowy orzeka przepadek na rzecz Powiatu. Upoważniony poborca skarbowy protokolarnie dokonuje zajęcia i odbioru pojazdu z parkingu strzeżonego.

Powiat zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego. Opinia ta może skutkować:

Przedmiotem niniejszego wniosku jest sytuacja pierwsza. Z opinii rzeczoznawcy może wynikać, że przywrócenie cech eksploatacyjnych pojazdu jest technicznie i ekonomicznie niecelowe. Określa on wartość rynkową samochodu w stanie jak przed szkodą określoną na dzień wykonania opinii oraz wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym, ustaloną na dzień wykonania opinii, np. na 100 zł. Zgodnie z opinią, oględzinami i wyliczeniami - stopień uszkodzeń i braków pojazdu wynosi 100% w stosunku do pełnosprawnego pojazdu z tego samego roku budowy. Kwalifikuje to pojazd do wycofania z eksploatacji i uznania za odpad. Wnioskodawca nadmienia, że Powiat ponosi liczne koszty związane z ww. oceną stanu technicznego pojazdu i ustaleniem jego wartości. Z uwagi na powyższe, podejmuje się decyzję o zakwalifikowaniu pojazdu do likwidacji, poprzez jego przekazanie przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu (dalej: stacja demontażu lub Przedsiębiorca).

Powiat nieodpłatnie przekazuje pojazdy wycofane z eksploatacji do Przedsiębiorcy. Przedsiębiorca natomiast ponosi koszty odbioru i transportu pojazdów do miejsca ich demontażu.

Stacja demontażu wystawia zaświadczenie, w którym potwierdza przyjęcie danego pojazdu do demontażu (zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji), jednocześnie unieważniając dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne.

W dalszej kolejności Wnioskodawca zawiadamia właściciela pojazdu o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem i demontażem pojazdu. Ostatecznie zostają nałożone ww. koszty na właściciela w administracyjnym toku instancji.

Powiat uzyskuje również od właściwego organu decyzję orzekającą wyrejestrowanie samochodu z uwagi na przekazanie pojazdu do stacji demontażu.

Stacja demontażu w następstwie dokonanego demontażu pojazdu staje się właścicielem uzyskanych odpadów. Powiat na podstawie protokołu odebranych przez Przedsiębiorcę partii pojazdów i zgodnie z ustaleniami nie płaci Przedsiębiorcy żadnej kwoty za przekazaną do demontażu partię pojazdów.

Pojazdy te do momentu ich przekazania do stacji demontażu są przechowywane na parkingu strzeżonym, koszt tego ponosi Wnioskodawca. Następnie stacja demontażu na swój koszt odbiera pojazd z parkingu. Wnioskodawca podkreśla, że Powiat nie płaci stacji demontażu za przekazanie samochodu z uwagi na fakt, że świadczenia się rekompensują, bowiem wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym równa jest kosztowi przekazania samochodu do demontażu.

Ponadto, w piśmie z dnia 24 maja 2017 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

3. Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT i nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT;

4. nabywcą złomowanych pojazdów jest podmiot zarejestrowany jako czynny podatnik. Niniejszą informację zweryfikowano w dniu 22 maja 2017 r.;

5. Na pytanie tut. Organu "Czy Wnioskodawca wykorzystywał pojazdy, o których mowa we wniosku, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku?" Wnioskodawca wskazał, że nie używał przedmiotowych pojazdów. Powiat ponosi jedynie koszty ich holowania na parking strzeżony i koszty opłaty parkingowej.

Z uwagi na tak przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca zadaje następujące pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazanie pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat zgodnie z art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT?

2. W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, to czy przekazanie pojazdów wycofanych z eksploatacji podlegać będzie opodatkowaniu VAT z zastosowaniem procedury odwrotnego obciążenia?

3. W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe to czy Powiat ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym nabyciem, a następnie sprzedażą?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat zgodnie z art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ Powiat nie działa jako podatnik VAT ani w chwili nabycia, ani w chwili zbycia.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT).

Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/ nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże Wnioskodawca zauważa, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...) bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, za działalność gospodarczą uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) a także osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Za działalność gospodarczą uznaje się również czynności polegające na "wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych". Stąd, aby uznać czy dana czynność podlega opodatkowaniu VAT, należy przede wszystkim stwierdzić, czy czynność ta jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Analiza powołanych regulacji zawartych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, pozwala stwierdzić, że jeżeli podmiot wykonuje daną czynność poza działalnością gospodarczą, to w tym zakresie podmiot ten nie działa w charakterze podatnika VAT, a więc czynność ta pozostaje poza jej opodatkowaniem VAT.

Z kolei, zgodnie z art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przy czym Wnioskodawca uważa, że kryterium cywilnoprawnej podstawy działań organów publicznych, sformułowane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, może być stosowane dopiero wówczas, gdy bez wątpienia ustalone zostanie, że działania te spełniają przesłanki działalności gospodarczej określone w ust. 2 ww. artykułu.

Na poparcie powyższego Wnioskodawca przedstawia również stanowisko Trybunału Sprawiedliwości m.in. w powołanym przez Sąd pierwszej instancji postanowieniu z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław, interpretując przepisy dyrektywy 112, których implementację stanowią analizowane w niniejszym wniosku o interpretację art. 15 ust. 1-2 i 6 ustawy o VAT. Według Trybunału dopiero uznanie istnienia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112 pozwala zbadać możliwość zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy.

Dla oceny charakteru działań Powiatu nie ma zdaniem Wnioskodawcy znaczenia sposób, w jaki towary weszły do majątku Powiatu. Nie można też mówić w opisanej w stanie faktycznym sytuacji o wykorzystywaniu majątku celem uzyskania stałego dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią natomiast same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady. A jak Wnioskodawca wykazał powyżej, nie wystarczy bowiem do objęcia systemem VAT, by dana czynność (cywilnoprawna) spełniała przesłanki uznania jej za dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, lecz niezbędne jest, by dostawa ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Ponadto czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej i jako takie w ogóle nie podlegają opodatkowaniu. Przedmiotem dostawy jest w tym przypadku pojazd, którego Powiat, gdyby miał taką możliwość, mógłby do swojego mienia w ogóle nie włączyć. Dokonując przedmiotowej dostawy Powiat może działać w zamiarze uniknięcia ponoszenia wydatków związanych z posiadaniem rzeczy, które nabył wbrew swojej woli i których nie jest w stanie w żaden sposób spożytkować. Jak wynika z opisu stanu faktycznego samochód nie nadaje się do dalszej eksploatacji. W przypadku nabycia prawa własności z mocy prawa Powiat nie pozyskuje pojazdu w konkretnym celu, np. w celu prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast samo nabycie pojazdu i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, że konstytuuje on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. I FSK 1971/14, zgodnie z którym Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym przekazywaniu pojazdów do demontażu nie jest podatnikiem VAT, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie. Ponadto czynności przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji związane były ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a tym samym - zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości (por. np. wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Słaby i in., pkt 36, 39) - nie mogą być kwalifikowane jako działalność gospodarcza.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że skoro bowiem pojazdy nie zostały nabyte w celu wykonywania jakiejkolwiek działalności, ale w celu ich sprzedaży wówczas nie ma wątpliwości, że zbycie takich towarów powinno nastąpić poza ustawą o VAT. Nie jest bowiem zgodne z zasadą neutralności, aby zbycie towarów niewykorzystywanych na potrzeby działalności opodatkowanej VAT było opodatkowane VAT. W przedmiotowej sprawie nabycie następuje z mocy prawa, a celem nabycia nie jest wykonywanie działalności podlegającej opodatkowaniu, tak więc również zbycie towarów powinno odbyć się również poza ustawą o VAT, jako czynność niepodlegająca ustawie.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania odpowiedzi na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, przekazanie aut wycofanych z eksploatacji podlegać będzie opodatkowaniu VAT z zastosowaniem procedury odwrotnego obciążenia.

W sytuacji uznania, że czynność przekazania aut wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu celem wyzłomowania, podlega opodatkowaniu VAT, to zdaniem Wnioskodawcy należy zastosować procedurę odwrotnego obciążenia.

Wnioskodawca uważa, że w takiej sytuacji, zobligowany jest wystawić fakturę dla firmy dokonującej złomowania z zastosowaniem zasady odwrotnego obciążenia. Powyższe wynika z faktu, że złomowanie jest wskazane, jeżeli według opinii rzeczoznawcy stan techniczny ocenianych pojazdów ma nie pozwalać na ich dalsze użytkowanie, a wartość ekonomiczna takich pojazdów jest ujemna - co niewątpliwie ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym.

W tym miejscu, zasadnym jest zinterpretowanie również pojęcia "wrak" użytego w PKWiU poz. 38.11.49.0. Zgodnie z wyjaśnieniami Głównego Urzędu Statystycznego w zakresie grupowania PKWiU 38.11.49.0 "Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające" klasyfikuje się m.in. pojazdy wycofane z eksploatacji nienadające się do dalszego użytkowania.

W załączniku nr 11 do ustawy o VAT, stanowiącym wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, ustawodawca wskazał w poz. 29 pod symbolem - PKWiU 38.11.49.0 - Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające.

Powyższy przepis art. 17 ust. 1 pkt 7, wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca uważa, że do przekazywanych przez Powiat wraków samochodów przeznaczonych do złomowania należy wystawiać fakturę VAT przy zastosowaniu procedury odwrotnego obciążenia.

Stanowisko to potwierdzają również organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn. IBPP1/443-1017/14/LSz czytamy "Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego sprawy wskazać należy, iż sprzedawane przez Wnioskodawcę towary, sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 36.11.49.0 - wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające, zostały wymienione w poz. 29 załącznika nr 11 do ustawy o VAT, zawierającego katalog towarów, do których stosuje się mechanizm odwrotnego obciążenia. Jeśli zatem przedmiotowe pojazdy, o których mowa we wniosku, objęte są klasyfikacją PKWiU 38.11.49.0 »Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające« - to ich dostawa (jako towarów wymienionych w poz. 29 załącznika nr 11) jest objęta zasadami opodatkowania wymienionymi w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, tj. tzw. »odwrotnym obciążeniem«. W związku z powyższym Powiat przy dostawie towarów, o których mowa we wniosku sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU 38.11.49.0 jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą dostawę złomowanych pojazdów z zastosowaniem procedury odwrotnego obciążenia".

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że w sytuacji uznania przez Organ odpowiedzi na pytanie 1 za nieprawidłowe, należy uznać że przekazanie do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji podlega opodatkowaniu VAT z zastosowaniem procedury odwrotnego obciążenia.

Ad 3

W przypadku uznania odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie nr 1 za nieprawidłowe, Powiat jest zdania, że ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym nabyciem, a następnie sprzedażą.

W sytuacji uznania przez Organ, że czynność odpłatnego zbycia złomów samochodów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat podlega opodatkowaniu VAT, to zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z nabyciem wymienionego pojazdu.

Wnioskodawca był zobligowany ponieść koszty, tj. koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym, koszty w związku z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu.

Zatem, jeżeli zdaniem Organu należy uznać, że sprzedaż samochodu przez Powiat podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to znaczy, że czynność ta jest wykonywana przez podatnika VAT działającego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a nabyty towar wykorzystywany jest do działalności opodatkowanej.

Na gruncie ustawy o VAT, tj. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

* nabywcą towarów i usług jest podatnik VAT, oraz

* nabywane towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku powyższe przesłanki zostaną spełnione, skoro Organ uważa że przedmiotową czynność należy opodatkować podatkiem VAT. Zatem stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Powiatowi przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków poniesionych w związku z nabyciem samochodu, a następnie sprzedażą, tj. koszt przechowywania samochodu na parkingu strzeżonym oraz koszt opinii rzeczoznawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe w zakresie uznania czynności przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat do stacji demontażu jako czynność podlegającą opodatkowaniu;

* prawidłowe w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia;

* nieprawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo - przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

* jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz

* odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Podkreślić przy tym należy, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 814, z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w związku z czym przyznano mu na podstawie ust. 2 powołanego przepisu osobowość prawną.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli. Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, że ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

W myśl art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - Prawo o ruchu drogowym, pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

Zgodnie z ust. 2 art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

W myśl art. 130a ust. 5f ustawy - Prawo o ruchu drogowym, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2. należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Według art. 130a ust. 6 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

Starosta - stosownie do art. 130a ust. 10 ustawy - Prawo o ruchu drogowym - w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.

Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

Według art. 130a ust. 10d ustawy - Prawo o ruchu drogowym, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 130a ust. 10e ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

Zgodnie z art. 130a ust. 10f ustawy - Prawo o ruchu drogowym, do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Powiat działa na podstawie ustawy o samorządzie powiatowym. Wnioskodawca stanowi jednostkę samorządu terytorialnego, uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej zgodnie z art. 16 ust. 2 Konstytucji oraz wykonuje zadania publiczne niezastrzeżone dla innych organów władzy publicznej zgodnie z art. 163 Konstytucji.

Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Działając w trybie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, Zainteresowany usuwa z drogi pojazd na koszt wykonującego przejazd drogowy w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Nabywając pojazdy Powiat działa jako organ władzy. Z uwagi na nieodebranie z parkingu samochodu w wyznaczonym terminie, starosta wnosi o orzeczenie na rzecz Powiatu przepadku samochodu. Sąd Rejonowy orzeka przepadek na rzecz Powiatu. Upoważniony poborca skarbowy protokolarnie dokonuje zajęcia i odbioru pojazdu z parkingu strzeżonego.

Powiat zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego. Opinia ta może skutkować zakwalifikowaniem pojazdu do demontażu lub zakwalifikowaniem pojazdu do sprzedaży.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest sytuacja pierwsza.

Z opinii rzeczoznawcy może wynikać, że przywrócenie cech eksploatacyjnych pojazdu jest technicznie i ekonomicznie niecelowe. Określa on wartość rynkową samochodu w stanie jak przed szkodą określoną na dzień wykonania opinii oraz wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym, ustaloną na dzień wykonania opinii, np. na 100 zł. Zgodnie z opinią, oględzinami i wyliczeniami - stopień uszkodzeń i braków pojazdu wynosi 100% w stosunku do pełnosprawnego pojazdu z tego samego roku budowy. Kwalifikuje to pojazd do wycofania z eksploatacji i uznania za odpad. Wnioskodawca nadmienia, że Powiat ponosi liczne koszty związane z ww. oceną stanu technicznego pojazdu i ustaleniem jego wartości. Z uwagi na powyższe, podejmuje się decyzję o zakwalifikowaniu pojazdu do likwidacji, poprzez jego przekazanie przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu (dalej: stacja demontażu lub Przedsiębiorca).

Powiat nieodpłatnie przekazuje pojazdy wycofane z eksploatacji do Przedsiębiorcy. Przedsiębiorca natomiast ponosi koszty odbioru i transportu pojazdów do miejsca ich demontażu.

Stacja demontażu wystawia zaświadczenie, w którym potwierdza przyjęcie danego pojazdu do demontażu (zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji), jednocześnie unieważniając dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne.

W dalszej kolejności Wnioskodawca zawiadamia właściciela pojazdu o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem i demontażem pojazdu. Ostatecznie zostają nałożone ww. koszty na właściciela w administracyjnym toku instancji.

Powiat uzyskuje również od właściwego organu decyzję orzekającą wyrejestrowanie samochodu z uwagi na przekazanie pojazdu do stacji demontażu.

Stacja demontażu w następstwie dokonanego demontażu pojazdu staje się właścicielem uzyskanych odpadów. Powiat na podstawie protokołu odebranych przez Przedsiębiorcę partii pojazdów i zgodnie z ustaleniami nie płaci Przedsiębiorcy żadnej kwoty za przekazaną do demontażu partię pojazdów.

Pojazdy te do momentu ich przekazania do stacji demontażu są przechowywane na parkingu strzeżonym, koszt tego ponosi Wnioskodawca. Następnie stacja demontażu na swój koszt odbiera pojazd z parkingu.

Wnioskodawca podkreśla, że Powiat nie płaci stacji demontażu za przekazanie samochodu z uwagi na fakt, że świadczenia się rekompensują, bowiem wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym równa jest kosztowi przekazania samochodu do demontażu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania przekazania pojazdów wycofanych z eksploatacji podmiotowi prowadzącemu stację demontażu.

Należy zauważyć, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy". W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy - nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną - zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Odpłatnością jest więc także np. otrzymanie akcji spółki, w związku z którym wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy pojazdy, o których mowa we wniosku, na podstawie postanowień sądu o przepadku rzeczy, stają się własnością Powiatu. Wnioskodawca wskazał, że nie płaci stacji demontażu za przekazanie samochodu z uwagi na fakt, że świadczenia się rekompensują, ponieważ wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym równa jest kosztowi przekazania samochodu do demontażu.

W związku z powyższym nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że przekazanie pojazdu do stacji demontażu ma charakter nieodpłatny. Bowiem, jak wynika z okoliczności sprawy pomiędzy Wnioskodawcą a stacją demontażu pojazdów zachodzi jednak wzajemna odpłatność poprzez rekompensatę zaistniałych kosztów dla każdej ze stron.

W konsekwencji spełniony został warunek "odpłatności", o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a przekazanie pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat ma charakter cywilnoprawny. Tym samym Powiat występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, przekazanie pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat zgodnie z art. 130a ustawy - Prawo u ruchu drogowym do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przekazanie pojazdów wycofanych z eksploatacji podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT w zastosowaniem procedury odwrotnego obciążenia.

Według art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, z zastrzeżeniem ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

W załączniku 11 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, ustawodawca wskazał w poz. 29 pod symbolem - PKWiU 38.11.49.0 - Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z okoliczności sprawy wynika, że są spełnione wszystkie warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca pojazdy przekazywane do stacji demontażu, objęte są PKWiU 38.11.49.0 "Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające". Ponadto, z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Nabywcą złomowanych pojazdów jest podmiot zarejestrowany jako czynny podatnik. Wnioskodawca wskazał, że nie używał przedmiotowych pojazdów do działalności zwolnionej od podatku, zatem nie są to towary zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Reasumując, przekazanie pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT z zastosowaniem procedury tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Oprócz rozstrzygnięcia wyżej wymienionych kwestii, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym nabyciem, a następnie sprzedażą pojazdów, o których mowa w przedmiotowym wniosku.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jednocześnie należy podkreślić, że wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie charakteru związku pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną, powinna być dokonywana w zgodzie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm. (do 31 grudnia 2006 r. Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku), a zatem powinna uwzględniać istniejące w tym zakresie orzecznictwo TSUE, w którym, co do zasady, przeważa pogląd, że jedynie bezpośredni związek pomiędzy podatkiem naliczonym a transakcją opodatkowaną może stanowić podstawę do odliczenia VAT.

Rozumienie tego bezpośredniego związku zostało szeroko zaprezentowane w orzeczeniu Trybunału z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Commissioners of Customs and Excise przeciwko Midland Bank plc., w którym stwierdzono, że art. 2 I Dyrektywy oraz art. 17 (2) (3) i (5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby - co do zasady - istnienie bezpośredniego związku między daną transakcją nabycia, a daną transakcją (lub transakcjami) sprzedaży, uprawniającymi do odliczenia, stanowiło warunek nabycia przez podatnika prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej oraz aby stanowiło podstawę do określenia zakresu tego prawa.

W orzeczeniu z dnia 27 września 2001 r. w sprawie CIBO Participations S.A. (C-16/00) Trybunał doszedł do wniosku, że aby możliwe było odliczenie VAT naliczonego, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy wydatkiem a sprzedażą opodatkowaną VAT, co oznacza, że wydatek musi stanowić element kosztowy sprzedaży opodatkowanej. Niemniej TSUE stwierdził, że wydatki na doradztwo związane z procesem przejmowania spółek zależnych przez CIBO stanowią koszty ogólne, mające związek z działalnością opodatkowaną tej spółki.

Podobne stanowisko wyraził w orzeczeniu z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz.

Z kolei w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-104/12 Finanzamt Köln-Nord przeciwko Wolframowi Beckerowi, Trybunał podkreślił, że warunkiem powstania prawa do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów lub usług na wcześniejszym etapie obrotu jest, by koszt nabycia owych towarów lub usług stanowił element ceny transakcji dającej prawo do odliczenia na późniejszym etapie.

W świetle powyższego orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że kierując się wykładnią dokonywaną w zgodzie z zasadami VI Dyrektywy (od 1 stycznia 2007 r. - Dyrektywy 2006/112/WE), na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy, podobnie jak i art. 17 (2) (3) i (5) VI Dyrektywy (art. 167 i nast. Dyrektywy 2006/112/WE) należy przyjąć - co do zasady - że niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami), a konkretną transakcją opodatkowaną. Wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie.

Jednocześnie przytoczyć w tym miejscu należy orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 754/14, zgodnie z którym: "System odliczeń VAT jest wyraźny - ma on na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje takiego uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem takiej działalności gospodarczej. A zatem nie można zaakceptować rozwiązania zgodnie z którym wykładnia dyrektywy przynosiłaby podatnikowi korzyść sprzeczną z zasadami tej dyrektywy. Wykluczone jest »niesymetryczne« powoływanie się na przepisy dyrektywy, co oznacza, że podatnik co do zasady nie może powoływać się na dyrektywę w celu domagania się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego (por. wyrok TS w sprawie MMDP, C-319/12. ECLI:EU:C:2013:778 oraz opinia RG J. Kokott do tej sprawy; K. Zakolski, M. Jaworowski. Praktyczne konsekwencje zwolnień niezgodnych z dyrektywą. Czy wyrok w sprawie MDDP zamyka dyskusję? PP Nr 4/2014, s. 26 i nast.)".

Jak wynika z wniosku, w związku z realizacją zadań w zakresie usuwania i przechowywania pojazdów oraz ostatecznie ich przekazaniem do stacji demontażu Powiat ponosi wydatki, tj. koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym oraz koszty związane z wyceną pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego.

Ponownie w tym miejscu należy powtórzyć, że czynności w zakresie przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat zgodnie z art. 130a ustawy - Prawo u ruchu drogowym do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym, w ocenie tutejszego organu nie sposób uznać, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od wszystkich ww. wydatków, jako związanych z czynnościami opodatkowanymi niekorzystającymi ze zwolnienia, czyli ze sprzedażą tych pojazdów.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazać należy, że czynność przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o jego przepadku na rzecz Powiatu ma charakter publicznoprawny. Czynność ta nie wynika bowiem z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowi wymóg nałożony na Zainteresowanego przez przepisy prawa. Zatem Wnioskodawca w zakresie tej czynności nie działa jako podatnik podatku VAT, co oznacza, że czynność w tym zakresie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy zarazem wskazać, że z datą uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu na rzecz Powiatu pojazd staje się własnością Powiatu, a zatem czynności przechowywania pojazdu od tego momentu dotyczą towaru, którym Powiat może swobodnie rozporządzać i który może stać się przedmiotem czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez Powiat.

Odnosząc się zatem do istoty wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że wszelkie koszty związane z przedmiotowymi pojazdami, w tym koszty postoju samochodu na parkingu strzeżonym ponoszone do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu, nie są związane z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Związek z czynnościami opodatkowanymi w chwili ponoszenia przez Powiat kosztów związanych z pojazdami, np. postoju samochodu na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu nie jest ani uchwytny, ani oczywisty ze względu przede wszystkim na to, że wydatki te są poniesione przez Powiat na realizację zadań publicznoprawnych. Koszty te są zatem związane w sposób bezpośredni i jednoznaczny z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Okoliczność, że konkretne pojazdy, w stosunku do których zostały poniesione wyżej wymienione koszty postoju na parkingu strzeżonym, zostaną ostatecznie przekazane do stacji demontażu w ramach czynności opodatkowanej, pozostaje bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. wydatków. Bezpośredni związek tych kosztów z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu wyklucza możliwość przyjęcia, że odliczenie podatku związanego z tymi samymi kosztami może nastąpić z powodu pośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z nabyciem przedmiotowych pojazdów oraz postojem samochodów na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu, bowiem nie zaistnieją przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Natomiast w zakresie pozostałych wydatków poniesionych przez Powiat, a dotyczących pojazdów które na podstawie orzeczenia sądu o przepadku stanowią własność Powiatu, tj. np. kosztów związanych z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem wydatki te mają związek z czynnościami opodatkowanymi (tj. przekazaniem do stacji demontażu tych pojazdów), a ponadto Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Przy czym prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek wskazanych w art. 88 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w związku z nabyciem przedmiotowych pojazdów oraz ich postojem na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku pojazdu na rzecz Powiatu. Wydatki te bowiem związane są z działalnością publicznoprawną Powiatu, a nie z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT. Powiatowi przysługuje natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego od wszelkich kosztów ponoszonych przez niego po uprawomocnieniu się wyroku i związanych z przekazaniem pojazdu do stacji demontażu (tj. np. kosztów postoju samochodu na parkingu strzeżonym oraz kosztów związanych z uzyskaniem od rzeczoznawcy opinii na temat samochodu). W tym bowiem przypadku istnieje bezpośredni związek poniesionych wydatków z czynnością opodatkowaną, tj. przekazaniem pojazdu do stacji demontażu.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać je za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko kwestii będących przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem sprawy podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.