3063-ILPP1-2.4512.258.2016.1.PG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2016 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi pośrednictwa finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi pośrednictwa finansowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) o doprecyzowanie zakresu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zajmuje się usługami pośrednictwa finansowego na rzecz potencjalnych klientów.

Usługa Wnioskodawcy polega na wyszukiwaniu dla klienta właściwej instytucji finansującej (kredytowej/pożyczkowej), przedstawianiu klientowi szczegółowych ofert, sprawdzaniu zdolności kredytowej, wypełnianiu wniosków kredytowych, negocjowaniu w imieniu klienta warunków finansowania, umawianiu na spotkania w instytucji finansowej celem zawarcia umowy. Do czynności Wnioskodawcy zalicza się również przygotowywanie i gromadzenie niezbędnej dokumentacji na potrzeby uzyskania dla nich finansowania.

Zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank lub instytucja finansowa i klient zawarli ze sobą umowę.

Na powyższe usługi Wnioskodawca zawiera umowy z klientami, na podstawie których jest przez klientów wynagradzany w momencie uruchomienia (wypłaty przez instytucję finansową) kredytu. Usługi te nie obejmują i nie będą obejmowały usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, tj.:

* czynności ściągania długów, w tym factoringu;

* usług doradztwa;

* usług w zakresie leasingu,

o których to usługach Wnioskodawca wie, że stosuje się podstawową stawkę podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sytuacji przyszłej, a mianowicie gdy Wnioskodawca swoim potencjalnym klientom przedstawiałby oferty podmiotów, które finansowałyby ich potrzeby w zakresie pożyczek, przedstawiał klientowi szczegółowe oferty, sprawdzał zdolność kredytową, wypełniał wnioski kredytowe, negocjował w imieniu klienta warunki finansowania, umawiał klienta na spotkanie w instytucji finansowej celem zawarcia umowy, a wynagrodzenie za powyższe usługi byłoby należne dla Wnioskodawcy bez względu czy klient skorzysta z przedstawionej przez Wnioskodawcę oferty finansowania czy też nie, tj. bez względu czy kredyt/pożyczka zostanie uruchomiona (wypłacona przez instytucję finansową) czy nie.

Zasadniczym celem pośrednictwa będzie spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank lub instytucja finansowa i klient zawarli ze sobą umowę.

Wynagrodzenie będzie wynikać z umów łączących Wnioskodawcę z klientami. Zobowiązanym do wypłacenia wynagrodzenia Wnioskodawcy jest klient.

Przedmiotem interpretacji są wątpliwości czy w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie miał prawo zastosować do świadczonych usług pośrednictwa przy udzielaniu pożyczek zwolnienie z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej "ustawa").

Natomiast w piśmie z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) - będącym uzupełnieniem wniosku - Wnioskodawca wyjaśnił, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej opisał szczegółowo dwa stany - obecny stan faktyczny oraz hipotetyczny stan przyszły. Precyzując, Wnioskodawca wyjaśnił, że jego działalność odbywa się obecnie zgodnie z opisanym obecnym stanem faktycznym, gdzie Wnioskodawca wynagradzany jest przez klienta po uruchomieniu kredytu, a Wnioskodawca zamierza zmienić model rozliczeń z klientami zgodnie z opisanym stanem przyszłym, gdzie wynagrodzenie za usługę pośrednictwa byłoby należne bez względu na fakt uruchomienia kredytu.

Jednocześnie Wnioskodawca w przedmiotowym wniosku stara się uzyskać interpretację indywidualną dotyczącą obu opisanych stanów. W związku z tym Wnioskodawca precyzuje treść pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy opisana kompleksowa usługa pośrednictwa finansowego, którą Wnioskodawca świadczy na rzecz klienta zwolniona jest od podatku od towarów i usług, bez względu na fakt uruchomienia kredytu/pożyczki?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym kompleksowa usługa pośrednictwa finansowego, którą Wnioskodawca świadczy na rzecz klienta korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38, przedmiotowej ustawy, zwolnione od podatku VAT są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Biorąc pod uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje usług pośrednictwa, aby określić czy przedmiotowe usługi stanowią usługi pośrednictwa finansowego należy odwołać się do przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz wypracowanego w tym zakresie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 135 (1) (b) Dyrektywy 112 państwa członkowskie zwalniają usługi udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, jak i art. 135 (1) (b) Dyrektywy 112 wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy, tak krajowego jak i unijnego, było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, instytucje pożyczkowe, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Wymienione zwolnienia mają charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Tym samym usługi pośrednictwa finansowego/kredytowego mogą być świadczone zarówno dla banku, instytucji pożyczkowej, jak i dla klienta banku, który jest zainteresowany uzyskaniem konkretnego produktu kredytowego. Taki też jest cel usługi pośrednictwa, która polega na łączeniu dwóch stron umowy, nie będąc jednocześnie żadną z tych stron.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C 2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), gdzie Trybunał orzekł, że "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, instytucję pożyczkową nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Konkludując, można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi. Natomiast w orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001 r. (w sprawie C-235/00, między Commissioners of Customs Excise a CSC Financial Services Ltd.) TSUE uznał, że "pośrednictwo" w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 1-5 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. (w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: jednolita podstawa opodatkowania, dalej jako VI Dyrektywa), to działalność, która może obejmować między innymi: wskazywanie okazji do zawarcia umowy, kontaktowanie się ze stronami transakcji, negocjowanie warunków świadczeń wzajemnych. Zdaniem Trybunału, pośrednik powinien uczynić wszystko co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a w zamian za swoje usługi powinien otrzymywać odrębne wynagrodzenie.

Kolejnym ważnym wyrokiem jest orzeczenie z dnia 21 czerwca 2007 r. (w sprawie C-453/05, Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde), w którym Trybunał podkreślił, że zwolnienie z VAT na mocy art. 13 część B lit. d) pkt 1 VI Dyrektywy ma charakter przedmiotowy, czyli niezależny od podmiotu świadczącego te usługi, a model organizacyjny, w ramach którego podatnik świadczy usługi, nie ma wpływu na możliwość jego zastosowania. Biorąc pod uwagę powyższe nie powinno budzić wątpliwości, że charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług spełnia definicję usług pośrednictwa finansowego wypracowaną przez TSUE. Podejmowane przez Wnioskodawcę czynności mają tylko jeden cel - doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczkowej i wszystkie podejmowane przez Wnioskodawcę czynności służą i są podporządkowane temu głównemu celowi.

Usługa opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym jest usługą kompleksową a więc całe świadczenie podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Pogląd taki został przedstawiony przykładowo w orzeczeniu TSUE w sprawie C 349/96 Card Protection Plan Ltd. (CRP), w którym TSUE wskazał, że "pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej" (podobnie w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV).

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższych orzeczeń czynności wykonywane na rzecz klienta, opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, stanowią jedną kompleksową usługę pośrednictwa w świadczeniu przez bank, instytucję pożyczkową określonych usług finansowych. Z perspektywy banku, instytucji pożyczkowej jak i klienta, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności stanowią jednolite świadczenie, dotyczące pośrednictwa pomiędzy bankiem lub instytucją pożyczkową a jego klientami. Przy czym fakt, że wynagrodzenie Wnioskodawcy jest pokrywane przez klienta nie wpływa na opodatkowanie przedmiotowych usług. Wnioskodawca podkreślił, że wszystkie podejmowane czynności mają na celu zawarcie umowy pożyczkowej między klientem a bankiem lub instytucją pożyczkową.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, fakt realizacji umowy pomiędzy instytucją finansową (wypłaty kredytu/pożyczki) nie jest niezbędnym do stwierdzenia zwolnienia świadczonych przez Wnioskodawcę usług z VAT, zatem wynagrodzenie pobierane od klienta za pośrednictwo w uzyskaniu decyzji kredytowej od instytucji finansującej oraz doprowadzeniu do przygotowania i zawarcia umowy kredytu pomiędzy klientem a instytucją finansującą jest na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy zwolnione z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, a nie wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwolnione od podatku są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do:

Powyższe regulacje stanowią wdrożenie do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zajmuje się usługami pośrednictwa finansowego na rzecz potencjalnych klientów. Usługa Wnioskodawcy polega na wyszukiwaniu dla klienta właściwej instytucji finansującej (kredytowej/pożyczkowej), przedstawianiu klientowi szczegółowych ofert, sprawdzaniu zdolności kredytowej, wypełnianiu wniosków kredytowych, negocjowaniu w imieniu klienta warunków finansowania, umawianiu na spotkania w instytucji finansowej celem zawarcia umowy. Do czynności Wnioskodawcy zalicza się również przygotowywanie i gromadzenie niezbędnej dokumentacji na potrzeby uzyskania dla nich finansowania. Zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank lub instytucja finansowa i klient zawarli ze sobą umowę. Na powyższe usługi Wnioskodawca zawiera umowy z klientami, na podstawie których jest przez klientów wynagradzany w momencie uruchomienia (wypłaty przez instytucję finansową) kredytu. Usługi te nie obejmują i nie będą obejmowały usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy, tj.:

* czynności ściągania długów, w tym factoringu;

* usług doradztwa;

* usług w zakresie leasingu,

o których to usługach Wnioskodawca wie, że stosuje się podstawową stawkę podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sytuacji przyszłej, a mianowicie gdy Wnioskodawca swoim potencjalnym klientom przedstawiałby oferty podmiotów, które finansowałyby ich potrzeby w zakresie pożyczek, przedstawiał klientowi szczegółowe oferty, sprawdzał zdolność kredytową, wypełniał wnioski kredytowe, negocjował w imieniu klienta warunki finansowania, umawiał klienta na spotkanie w instytucji finansowej celem zawarcia umowy, a wynagrodzenie za powyższe usługi byłoby należne dla Wnioskodawcy bez względu czy klient skorzysta z przedstawionej przez Wnioskodawcę oferty finansowania czy też nie, tj. bez względu czy kredyt/pożyczka zostanie uruchomiona (wypłacona przez instytucję finansową) czy nie. Zasadniczym celem pośrednictwa będzie spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank lub instytucja finansowa i klient zawarli ze sobą umowę. Wynagrodzenie będzie wynikać z umów łączących Wnioskodawcę z klientami. Zobowiązanym do wypłacenia wynagrodzenia Wnioskodawcy jest klient.v

Przedmiotem interpretacji są wątpliwości czy Wnioskodawca będzie miał prawo zastosować do świadczonych usług pośrednictwa przy udzielaniu pożyczek zwolnienie z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Wskazać należy, że z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego wdrożenie regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi - cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: "(...) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Natomiast w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy, nie jest zatem pośrednictwem".

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z opisu sprawy wynika, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz klientów stanowią usługi pośrednictwa finansowego. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy. Wnioskodawca będzie negocjował w imieniu i na rzecz klienta warunki finansowania. Ponadto - co jest istotne w sprawie i jak oświadczył Wnioskodawca - zasadniczym celem pośrednictwa będzie spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank lub instytucja finansowa i klient zawarli ze sobą umowę. Ponadto z treści wniosku wynika także, że opisane czynności nie będą obejmować usług ściągania długów, doradztwa i leasingu wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy.

Z uwagi na powołane przepisy prawa, wykazane orzecznictwo oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że wskazany w stanie sprawy ogół podejmowanych czynności stanowi usługi pośrednictwa finansowego przy udzielaniu pożyczek, które podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Reasumując, opisana usługa pośrednictwa finansowego, którą Wnioskodawca świadczy na rzecz klienta jest zwolniona od podatku od towarów i usług, bez względu na fakt uruchomienia kredytu/pożyczki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w wyżej przedstawionym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.