3063-ILPB1-3.4511.93.2016.1.KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 19 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego,

* kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków poniesionych w ramach umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik prowadzi działalność transportowo-spedycyjną. W skład majątku przedsiębiorstwa wchodzą pojazdy ciężarowe oraz umowy na obsługę transportową magazynów w kilku odległych od siebie lokalizacjach. Działalność podatnika skupia się obecnie na organizowaniu dostaw, przede wszystkim artykułów spożywczych, do placówek handlowych znanych sieci supermarketów. Choć siedziba przedsiębiorstwa znajduje się w G, to pracę wykonują tam pracownicy administracyjni. Pozostali pracownicy - szczególnie kierowcy i personel magazynowy - rekrutowani są spośród mieszkańców okolic magazynów. Taka organizacja pracy powoduje oczywiste oszczędności jeżeli chodzi o dojazd do pracy, jednak powoduje zarazem potrzebę osobistego nadzoru nad pracownikami rozsianych po terenie kraju magazynów, a ze względu na stosunkowo dużą rotację wymaga również wielu podróży służbowych od osób zajmujących się rekrutacją pracowników (np. pracownik odpowiadający za rekrutację personelu pokonuje nieraz do 4 tys.k.m. miesięcznie). W związku z wysokimi karami umownymi grożącymi podatnikowi jako dostawcy w przypadku niedotrzymania warunków i terminów dostaw zdarza się często, iż niezbędna jest osobista interwencja osoby należącej do kierownictwa przedsiębiorstwa, pozwalająca na uniknięcie nadmiernych opóźnień i odszkodowań. W takich przypadkach zdarza się, iż podróż kierownika w jedną stronę samochodem trwa do 5 godzin, (np. do magazynów w T., G., L. czy w P.) zatem poza wizytą w placówce czy u kontrahenta w danym dniu pracy taka osoba nie jest w stanie wykonać żadnych innych zadań, przy czym częstotliwość takich podróży powoduje nadmierne przemęczenie niesłużące wydajności i jakości pracy. Podatnik zamierza wkrótce poszerzyć swoją ofertę (o obsługę transportów z magazynów) w kolejnych lokalizacjach. Spowoduje to naturalny wzrost klientów i to w znacznie odleglejszych od siedziby lokalizacjach, w tym na A.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty podatnik zamierza zakupić statek powietrzny, samolot ultralekki (o masie startowej poniżej 1550 kg), dzięki któremu osoba lub osoby podróżujące w ww. sprawach mogły przemieścić się szybciej do docelowej lokalizacji magazynu, oszczędzając czas, który poświęcić można będzie na bieżące zarządzanie. W niewielkiej odległości od każdego magazynu podatnika znajduje się lotnisko (często są to lotniska lokalnych aeroklubów), zatem dotarcie z lotniska do oddziału będzie tanie i krótkotrwałe. Na lotniskach często można wynająć niewielkie samochody na godziny.

Jeżeli chodzi o rachunek ekonomiczny takiej operacji, to szacowane koszty stacjonowania samolotu są niższe od 1000 zł miesięcznie, nie są to więc koszty znaczące. W przeciwieństwie do samochodu osobowego poruszającego się z niewielką średnią prędkością, samolot pokonuje 260 km/h. Dla przykładu przejazd z L. do T. zajmuje blisko 5 godzin, podczas gdy przelot jedynie 55 minut. Podatnik oczekuje zatem, iż wydatek na zakup samolotu zostanie w pełni zrekompensowany przez oszczędności w czasie pracy, umożliwiając zarazem ekspansję przedsiębiorstwa. Zasięg rzędu 1600 km pozwala bez tankowania obsłużyć wszelkie obecne i planowane lokalizacje magazynowe, przy przelocie w obie strony.

Kontrahenci podatnika nie będą zazwyczaj posiadać wiedzy na temat ww. środka transportu, który ma stanowić środek do walki z konkurencją.

Samolot stanowić będzie środek trwały lub też składnik majątku wykorzystywany na podstawie umowy leasingu. Podatnik dopiero rozważa podjęcie decyzji odnośnie sposobu zakupu czy też podstawy prawnej użytkowania samolotu. Stąd pytanie dotyczy dwóch wariantów: zakupu na własność oraz rozpoczęcie użytkowania na podstawie umowy leasingu operacyjnego, kiedy to samolot stanowić będzie środek trwały leasingodawcy.

Podatnik jest wspólnikiem spółki komandytowej Z. Sp. z o.o. Sp. Kom., w ramach której opisana wyżej operacja zostanie dokonana i w ramach której prowadzi on pozarolniczą działalność gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wydatki na nabycie samolotu (poprzez odpisy amortyzacyjne) lub wydatki z tytułu korzystania z samolotu w oparciu o umowę leasingu będą mogły w pełni stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej podatnika prowadzonej w formie Z. Sp. z o.o. Sp. Kom., w proporcji wynikającej z umowy spółki?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego. Odpowiedź w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków poniesionych w ramach umowy leasingu przedstawiono w interpretacjai indywidualnej z 4 listopada 2016 r. Nr 3063-ILPB1-3.4511.94.2016.2.k.p.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki na nabycie samolotu poprzez odpisy amortyzacyjne lub wydatki z tytułu korzystania z samolotu w oparciu o umowę leasingu będą mogły w pełni stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej podatnika.

Przede wszystkim podatnik nie będzie przekazywać samolotu dla celów osobistych jakichkolwiek osób. Będzie on wykorzystywany wyłącznie w celach związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa, tzn. do szybkiego przemieszczania kadry zarządzającej, rekruterów lub negocjatorów pomiędzy oddziałami przedsiębiorstwa podatnika.

Pomimo wysokiej ceny (rzędu kilkuset tysięcy złotych) wydatek na zakup samolotu nie jest wydatkiem o charakterze reprezentacyjnym. Reprezentacja służy bowiem przede wszystkim do stworzenia odpowiedniego wizerunku podatnika u jego kontrahentów, tymczasem w omawianym przypadku samolot służyć ma przemieszczaniu się pomiędzy oddziałami (magazynami) podatnika, zaś kontakt z kontrahentami zawsze odbywać się będzie przy wykorzystaniu samochodów osobowych, którymi reprezentant przedsiębiorstwa dojedzie z magazynu czy z lotniska. Co więcej, podatnik nie zamierza upubliczniać informacji o wykorzystywanym środku transportu, jest bowiem przekonany, iż w braku świadomości użyteczności takiego narzędzia, jego posiadanie stanie się istotnym elementem przewagi konkurencyjnej na coraz bardziej wymagającym rynku międzynarodowych sieci handlowych. Nietrudno zauważyć, iż cena takiego ultralekkiego samolotu nie jest wyższa (a często i niższa) niż ceny wielu firmowych samochodów wykorzystywanych przez kadrę zarządzającą.

Rachunek ekonomiczny, zasadzający się na opisanych wyżej założeniach, wyraźnie wskazuje, iż jest możliwe dokonanie znaczących oszczędności na czasie pracy pracowników wysoko wykwalifikowanych, a co za tym idzie, możliwe jest spożytkowanie na cele inne, niż przemieszczanie się, nawet kilkudziesięciu roboczogodzin na osobę miesięcznie. To zaś daje nowe możliwości rozwoju. W braku rozwiązań usprawniających nadzór centrali nad magazynami (takich jak zakup samolotu) niezbędne byłoby utworzenie dodatkowego centrum administracyjnego (na P) dla obsługi części kontrahentów i magazynów. W ocenie podatnika takie rozwiązanie byłoby o wiele bardziej kosztowne.

Reasumując, w ocenie podatnika, zakup samolotu obniży koszty pracy, obniży (a co najmniej nie zawyży) kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa, a zarazem umożliwi ekspansję i obsługę supermarketów na znacznie większym obszarze, niż obecnie. Jest to zatem wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu lub w celu zachowania źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej i prowadzi działalność transportowo-spedycyjną. W przyszłości planuje zakupić statek powietrzny (samolot ultralekki), dzięki któremu osoba lub osoby podróżujące będą mogły przemieszczać się szybciej do docelowej lokalizacji magazynu, oszczędzając czas. Jednym ze scenariuszy jest nabycie tego samolotu na własność i uznanie go za środek trwały.

Zgodnie z art. 5a ust. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Stosownie do art. 8 ust. 1 tej ustawy: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z powyższym - przychody i koszty związane z działalnością spółki niebędącej osobą prawną, w tym spółki komandytowej, wspólnicy (tu: Wnioskodawca) powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Jak wynika z powyższego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie źródła przychodu, a także wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści art. 22 ust. 8 omawianej ustawy wynika, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, że tego rodzaju składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia. Stąd ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie - przez odpisy amortyzacyjne - zalicza się do kosztów podatkowych sukcesywnie.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 2 niniejszej ustawy: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m, albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (transportowo-spedycyjną) za pośrednictwem spółki komandytowej. Zakupi samolot (środek transportu) na własność i będzie go wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem wydatek poniesiony na zakup samolotu - w przypadku jeżeli zgodnie z ww. przepisami zostanie on zaliczony przez Wnioskodawcę do środków trwałych - nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą natomiast - w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - odpisy amortyzacyjne w proporcji wynikającej z umowy spółki komandytowej.

Reasumując - wydatki na nabycie samolotu - przez odpisy amortyzacyjne - będą mogły w pełni stanowić koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej w formie spółki komandytowej, w proporcji wynikającej z umowy tej spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.