3063-ILPB1-3.4511.47.2017.1.AK

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni otrzymała fakturę za przesyłki kurierskie z datą sprzedaży 31 grudnia 2016 r. Data wystawienia faktury to 2 stycznia 2017 r. na kwotę brutto 2.472,48 zł. Drugą fakturę za przesyłki Wnioskodawczyni dostała z datą sprzedaży 31 grudnia 2016 r., a data wystawienia 3 stycznia 2017 r. na kwotę brutto 1.760,00 zł. Wnioskodawczyni chce je ująć w rozliczeniu za grudzień 2016 r. Obydwie faktury dotyczą usług, które były wykonane w grudniu 2016 r. Ważna sprawa to, że firma została zamknięta 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni chce ująć ten koszt do księgi podatkowej przychodów i rozchodów, ponieważ był związany z uzyskaniem przychodu za 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć dwie faktury jako koszt za grudzień 2016 r. ?

2. Czy może zaliczyć te faktury brutto?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli usługa dotyczyła danego okresu (grudzień 2016 r.), to Wnioskodawczyni powinna mieć możliwość odliczenia od przychodu, mimo to że firma została zamknięta w dniu 31 grudnia 2016 r.

Należy podkreślić, że kwoty - koszty dotyczyły w całości uzyskanego przychodu za 2016 r. i usługa została wykonana w 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wiążą się one z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, musi być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała dwie faktury za przesyłki kurierskie. Obie faktury zostały wystawione z datą sprzedaży 31 grudnia 2016 r. Natomiast data wystawienia to 2 oraz 3 stycznia 2017 r. Firma Wnioskodawczyni została zamknięta 31 grudnia 2016 r. Stad wątpliwości Wnioskodawczyni, czy wskazane wydatki mogą stanowić koszty podatkowe w 2016 r.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

W myśl art. 22 ust. 6b cyt. ustawy: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zatem, co do zasady, ponoszone wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktur.

Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie faktury za usługi kurierskie zostały wystawione w dniach 2 i 3 stycznia 2017 r., tj. po dniu likwidacji prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (po 31 grudnia 2016 r.).

Mając zatem na uwadze informacje przestawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że - skoro w styczniu 2017 r. nie istniało już źródło przychodów w postaci działalności gospodarczej - w niniejszej sprawie nie ma możliwości zaliczenia opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w grudniu 2016 r.

Reasumując - Wnioskodawczyni nie może zaliczyć wydatków wynikających ze wskazanych we wniosku faktury jako kosztów uzyskania przychodów za grudzień 2016 r.

Wobec powyższego pytanie Wnioskodawczyni oznaczone nr 2 należy uznać za bezprzedmiotowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.