3063-ILPB1-3.4511.233.2016.2.BC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 15 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 26 stycznia 2017 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od roku 2002 do 2011 Wnioskodawczyni prowadziła drobną działalność gospodarczą w budynku wybudowanym na własny koszt na gruncie wieczystego użytkowania. Ze względów zdrowotnych Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą 7 czerwca 2011 r.

Nieruchomość, w której Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, nie była przyjęta do środków trwałych i nie była naliczana amortyzacja ani inne koszty związane z działalnością. Przy likwidacji działalności w 2011 r. nieruchomość nie była ujęta do inwentaryzacji jako środek trwały.

Po zakończonej działalności gospodarczej nieruchomość została poddana pod wynajem prywatny i Wnioskodawczyni odprowadzała podatek ryczałtowy 8,5% do końca kwietnia 2016 r.

W lipcu 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała nieruchomość.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że nieruchomość, o której mowa we wniosku była nieruchomością o charakterze niemieszkalnym (lokal handlowy). Przedmiotem sprzedaży był budynek niemieszkalny, wybudowany z własnych środków na gruncie wieczystego użytkowania, którego własnością jest udział w wysokości 233/10000 części nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego wraz z budynkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna odprowadzić podatek od sprzedaży tej nieruchomości, jeżeli tak to jaki?

Zdaniem Wnioskodawczyni krzywdzące by było płacić podatek dochodowy, ponieważ w 2002 r. poniosła koszty związane z budową tejże nieruchomości z własnych środków jako osoba prywatna.

Stąd też Wnioskodawczyni uważa, że skoro żadne koszty nie były uwzględniane w kosztach działalności gospodarczej, to z przepisów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej wynika, że jeżeli nie odlicza kosztów, to również w przypadku sprzedaży nie nalicza przychodu.

Zatem odpłatne zbycie nieruchomości, która nie była środkiem trwałym, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Sam fakt wynajęcia nieruchomości po zakończeniu działalności w 2011 r. był wynajmem prywatnym, nie był działalnością gospodarczą. W związku z tym Wnioskodawczyni uważa, że środki uzyskane ze sprzedaży tej nieruchomości nie stanowią przychodu w ramach działalności gospodarczej.

Dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym zbycie nieruchomości, jest wolne od podatku dochodowego.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza ustawa o PIT (art. 10 ust. 1 pkt 8) oraz interwencja Rzecznika Praw Obywatelskich i postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r., który podjął uchwałę w składzie siedmiu sędziów, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdzono: "w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy".

Zatem odpłatne zbycie nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, która nie była środkiem trwałym, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Zbycie nieruchomości będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (w przypadku Wnioskodawczyni był to rok 2002).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy: jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Odrębnym źródłem przychodów jest wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2c ww. ustawy: do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cytowanej ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 12 ww. ustawy: do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku:

- jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, środki uzyskane ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie, stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w latach 2002-2011 prowadziła działalność gospodarczą w budynku wybudowanym na własny koszt na gruncie wieczystego użytkowania. Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą z dniem 7 czerwca 2011 r. Nieruchomość, w której Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, nie była przyjęta do środków trwałych, nie była od niej naliczana amortyzacja ani inne koszty związane z działalnością. Co więcej, nieruchomość, o której mowa we wniosku, była nieruchomością o charakterze niemieszkalnym. Po zakończonej działalności nieruchomość została poddana pod wynajem prywatny i Wnioskodawczyni odprowadzała podatek ryczałtowy do końca kwietnia 2016 r. W lipcu 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała nieruchomość.

W związku z tym powstała wątpliwość dotycząca skutków podatkowych sprzedaży ww. nieruchomości.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że w związku ze sprzedażą opisanej we wniosku nieruchomości - z uwagi na fakt jej sprzedaży przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu likwidacji działalności gospodarczej - po stronie Zainteresowanej powstał przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, co wynika z art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje to, że nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak i okoliczność, że po zaprzestaniu wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej była ona wynajmowana w ramach tzw. najmu prywatnego. Istotny jest bowiem fakt sprzedaży nieruchomości przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończono działalność gospodarczą.

Reasumując - sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości, która nastąpiła przed upływem 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu likwidacji działalności gospodarczej, skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni przychodu z działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu zgodnie ze stosowaną przez Zainteresowaną bezpośrednio przez zakończeniem działalności gospodarczej formą opodatkowania.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.