3063-ILPB1-3.4511.17.2017.1.TW - Brak dochodu w związku z wzięciem w leasing oraz najmem tego samego samochodu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach działalności trzy lata temu wziął on w leasing auto, które następnie od razu wynajął do spółki z o.o. Leasing auta był trzyletni, umowa najmu była również trzyletnia i obie te umowy się skończyły. Raty leasingu, czyli koszt podatkowy w działalności Wnioskodawcy były w przedziale pomiędzy 3.900,00 zł a 4.000,00 zł netto - zawsze jednak były większe niż przychód podatkowy z tytułu najmu do spółki z o.o., ponieważ przychód miesięczny ustalony został na kwotę 3.900,00 zł. Do tego dochodziły koszty podatkowe w działalności Wnioskodawcy w postaci innych sporadycznych wydatków (remont, wymiana opon itp.), które nie były refakturowane na spółkę z o.o. Umowę ze spółką z o.o. Wnioskodawca zdecydował się podpisać na takich warunkach, ponieważ tylko wówczas jego oferta była niższa od oferty konkurencji i ponieważ zakładał, że po trzyletnim okresie leasingu nadal będzie auto wynajmował do spółki i wówczas zacznie na tym wynajmie zarabiać. Przed upływem końca umowy leasingu i umowy najmu otrzymał ze spółki z o.o. informację, że nie jest ona zainteresowana przedłużeniem umowy najmu. Mając do wyboru wykup auta na firmę i wykup prywatny, Wnioskodawca zdecydował się wykupić auto z leasingu i od razu przeznaczyć je na cele prywatne, a następnie sprzedać je po okresie 6 miesięcy. Nie bez znaczenia była zmiana stanowiska Ministra Finansów z 2016 r., która obecnie obowiązuje, a która pozwala Wnioskodawcy na sprzedaż auta wykupionego z leasingu na cele prywatne po okresie 6 miesięcy bez opodatkowania tej transakcji podatkiem PIT. Analizując tylko z punktu widzenia przychodów i kosztów podatkowych, używanie auta w działalności gospodarczej przyniosło stratę, przez co obniżyło ogólną kwotę dochodu z działalności, a co za tym idzie obniżyło zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca nie powinien dopłacić podatku dochodowego z działalności gospodarczej od różnicy pomiędzy przychodami z działalności z tytułu najmu a większymi od nich kosztami związanymi z leasingiem i eksploatacją przedmiotowego samochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy nie powinien dopłacić podatku dochodowego w działalności gospodarczej, ponieważ w każdym momencie postępował zgodnie z obowiązującymi przepisami i zgodnie z tymi przepisami skorzystał z możliwości prywatnego wykupu auta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Należy wskazać, że z konstrukcji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) wynika, że powstanie obowiązku podatkowego jest w pierwszym rzędzie uzależnione od zaistnienia przychodu zaliczonego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 tej ustawy.

I tak, zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Definicja pozarolniczej działalności gospodarczej została zawarta w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zgodnie z którym: ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z powyższej definicji wynika zatem, że istotą pozarolniczej działalności gospodarczej jest jej zarobkowy charakter.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 stanowi, że: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei w myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy wskazać, że celem prowadzenia działalności gospodarczej jest dążenie do osiągnięcia zysku. Każdy przedsiębiorca ma jednak prawo swobodnie układać swoje interesy tak, aby działalność gospodarcza była dla niego opłacalna pod względem ekonomicznym.

Ustawodawca przewidział również sytuacje, w których wystąpią okoliczności powodujące, że podatnicy nie osiągną dochodu lecz wygenerują stratę z działalności gospodarczej, co potwierdza regulacja art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast zasady rozliczania straty ze źródła przychodów przewidziane zostały w art. 9 ust. 3 ww. ustawy. Stosownie do tego przepisu: o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Przepis art. 9 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: przepis ust. 3 nie ma zastosowania do strat:

Przepis zawarty w art. 9 ust. 3 ww. ustawy ma także zastosowanie w przypadku wystąpienia straty ze źródła przychodu, jakim jest działalność gospodarcza.

Jednak należy podkreślić, że z treści cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że strata może być odliczona od dochodu powstałego z tego samego źródła.

Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie może być podstawą do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której podpisał umowę na leasing samochodu. Następnie samochód został wynajęty spółce z o.o. Po okresie trzech lat kiedy umowa najmu wygasła, spółka z o.o. nie wyraziła chęci przedłużenia umowy najmu samochodu. Koszty, jakie były generowane z związku z wykorzystywaniem samochodu w działalności gospodarczej, były większe niż uzyskiwane przychody z najmu tego samochodu, co w konsekwencji powodowało straty.

Reasumując - w niniejszej sprawie brak jest podstaw, aby Wnioskodawca był zobowiązany do dopłaty podatku dochodowego z działalności gospodarczej od różnicy między przychodami z działalności z tytułu najmu a większymi od nich kosztami związanymi z leasingiem i eksploatacją samochodu, o którym mowa we wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.