3063-ILPB1-3.4511.141.2016.1.BC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2016 r. (data wpływu 7 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 7 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stawianiu tablic reklamowych i bilbordów, w której jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca buduje halę magazynową o konstrukcji stalowej z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę. W skład jej wchodzi:

* konstrukcja stalowa,

* obudowa z płyt warstwowych ścian zewnętrznych i wewnętrznych,

* dach hali wraz z orynnowaniem,

* okna i drzwi + ryglówka pod okna,

* świetliki dachowe,

* bramy i drzwi stalowe.

Całość konstrukcji zostanie dostarczona na miejsce montażu przez wytwórcę konstrukcji, a następnie zamontowana i połączona ze sobą.

W ocenie Wnioskodawcy hala nie będzie trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów blachy) poprzez odkręcenie śrub i zamontowania jej w innym miejscu, gdyż hala jest przykręcona śrubami do stopy fundamentowej żelbetowej. Hala stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony, nieogrzewany, zasilany w energię elektryczną.

Biorąc pod uwagę powyższy opis Wnioskodawca uważa, że część budowanej przez niego hali magazynowej, która nie będzie związana trwale z gruntem, należy sklasyfikować w podgrupie 806 KŚT, do której stosuje się 10% stawkę amortyzacji. Z opisu rodzaju 806 KŚT wynika, że obejmuje on różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem, np. kioski, budki, domki campingowe, zadaszenia ochronne, za wyjątkiem kiosków sklasyfikowanych w rodzaju 103, zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m2, sklasyfikowanych w podgrupie 29. W grupie 29 KŚT ujmuje się natomiast obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym, niesklasyfikowane jako budynki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką należy zastosować stawkę amortyzacji dla części niezwiązanej trwale z gruntem budowanej hali magazynowej?

Zdaniem Wnioskodawcy hala pomimo mocowania prefabrykowanych elementów stalowych do fundamentów, z uwagi na możliwość jej demontażu (bez utraty wartości zdemontowanych elementów) i montażu w innym miejscu, spełnia kryteria samodzielnego wolnostojącego obiektu niezwiązanego w sposób trwały z gruntem. Hale magazynowe wykonane z elementów stalowych są dostarczane na miejsce montażu i przykręcane śrubami do elementów betonowych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, część budowanej hali magazynowej niezwiązaną trwale z gruntem należy sklasyfikować w podgrupie 806 KŚT, do której stosuje się 10% stawkę amortyzacji. Z opisu rodzaju 806 KŚT wynika, że obejmuje on różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem, np. kioski, budki, domki campingowe, zadaszenia ochronne, za wyjątkiem kiosków sklasyfikowanych w rodzaju 103, zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m², sklasyfikowanych w podgrupie 29. W grupie 29 KŚT ujmuje się natomiast obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym, niesklasyfikowane jako budynki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, że tego rodzaju składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia. Stąd ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie - przez odpisy amortyzacyjne - zalicza się do kosztów podatkowych sukcesywnie.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - Objaśnienia wstępne. Uwagi ogólne KŚT).

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 08 dla środków trwałych z rodzaju 806 "kioski, budki, baraki, domki kempingowe - niezwiązane trwale z gruntem", stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, na potrzeby której buduje halę magazynową o konstrukcji stalowej z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę konstrukcji, przywiezionych na miejsce budowy i zamontowanych. Hala nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów blachy) przez odkręcenie śrub i zamontowania jej w innym miejscu, gdyż hala jest przykręcona śrubami do stopy fundamentowej żelbetowej. Hala stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony, nieogrzewany, zasilany w energię elektryczną. Część budowanej hali magazynowej niezwiązaną trwale z gruntem Wnioskodawca sklasyfikował w podgrupie 806 KŚT.

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Zatem skoro Wnioskodawca sklasyfikował opisany we wniosku środek trwały do podgrupy 806 KŚT, to stawką amortyzacyjną właściwą do jego amortyzacji - zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych - będzie 10% (poz. 08 Wykazu).

Reasumując - dla części niezwiązanej trwale z gruntem budowanej hali magazynowej należy zastosować 10% stawkę amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.