3063-ILPB1-3.4510.54.2016.2.DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 i § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2016 r. (data wpływu 29 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji składników majątku w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny - uzupełniony pismami z 7 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) oraz z 7 listopada 2016 r. (data wpływu 15 listopada 2016 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji składników majątku w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 21 stycznia 2009 r. aktem notarialnym Kancelarii Prawnej,małżonkowie A i J oraz D spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W (dalej: Spółka) nabyły udział po¹/₂ we współwłasności zabudowanej działki gruntu nr 12 (...), położonej we W, stanowiącej budynek mieszkalny na cele prowadzenia działalności gospodarczej wpisanej w dziale II księgi wieczystej.

Obie firmy (jedna firma w ramach osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą A i druga w ramach spółki z o.o.) przyjęły budynek po¹/₂ wartości do środków trwałych i dokonywały odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W przyszłości firma w postaci A osoba fizyczna zamierza aktem notarialnym znieść współwłasność na rzecz Spółki odpłatnie za cenę wartości rynkowej posiadanego udziału w nieruchomości.

Należy wskazać, że analiza wniosku wspólnego (w tym ORD-WS/B nr załącznika 1, gdzie jako Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania wymieniono Spółka) wskazała, że nie ujęto w nim żadnych pytań (zagadnień prawnopodatkowych) dotyczących tej Spółki. Stąd Wnioskodawca został wezwany m.in. o wskazanie, czy opisane zdarzenie przyszłe dotyczy sfery praw i obowiązków podatkowych Spółki. Pismem z 7 października 2016 r. Wnioskodawca odpowiedział twierdząco i uzupełnił wniosek wspólny o pytanie oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, co następnie zostało jeszcze doprecyzowane (na podstawie wezwania II) pismem z 7 listopada 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku ze zniesieniem współwłasności czy Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości nabytej nieruchomości?

Niniejsze pytanie wynika z pisma z 7 października 2016 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku.

Natomiast w piśmie uzupełniającym z 7 listopada 2016 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że "wartość nabytej nieruchomości" będzie oznaczać wartość rynkową nabytego udziału w nieruchomości, określoną jako¹/₂ wartości nieruchomości, wynikającą z wyceny rzeczoznawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy z przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wynika, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Ponadto zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela.

Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli, o czym stanowi art. 198 Kodeksu cywilnego. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z powyższej normy wynika zatem, że każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Ustawodawca przyznaje każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Jego zaspokojenie może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub na drodze orzeczenia sądowego. Żaden ze współwłaścicieli nie może zaś skutecznie sprzeciwiać się zniesieniu współwłasności.

Natomiast stosownie do art. 211 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zasadą jest, że zniesienie współwłasności powinno nastąpić przede wszystkim przez podział fizyczny rzeczy wspólnej. Podział rzeczy wspólnej prowadzi do zniesienia współwłasności. Jest bowiem oczywiste, że w wyniku podziału powstają nowe przedmioty własności - samoistne, odrębne rzeczy, wydzielone z większej rzeczy macierzystej (poprzednio wspólnej). Przypadają zaś one na wyłączną własność poszczególnym współwłaścicielom. Tym samym wygasa współwłasność macierzystej rzeczy wspólnej.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 195 ustawy - Kodeks cywilny polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 § I i § 2 Kodeksu cywilnego).

Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej.

Zgodnie z art. 210 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności może nastąpić przez fizyczny podział rzeczy wspólnej, polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Natomiast jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu, to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która po dokonanym podziale przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Odnośnie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie prawa podatku dochodowego zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów tub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 i art. 16a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Artykuł 16g ust. 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

Spółka po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych nabytej nieruchomości w drodze odpłatnego zniesienia współwłasności będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które będą kosztami uzyskania przychodów.

Ponadto w piśmie uzupełniającym z 7 listopada 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wartość budynku zostanie zwiększona o wartość¹/₂ nabytego udziału zgodnie z wartością rynkową nabytego udziału w nieruchomości, określoną jako¹/₂ wartości nieruchomości, wynikającą z wyceny rzeczoznawcy, i od następnego miesiąca po zniesieniu współwłasności Spółka rozpocznie dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości nabytego udziału.

W stosunku do nieruchomości, która przejdzie na własność Spółki, winna ona przyjąć jako wartość początkową budynków i budowli wartość początkową ustaloną wcześniej na potrzeby obliczenia proporcji, o której mowa w art. 16g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. wartość początkową budynku) i pomniejszyć ją o odpisy amortyzacyjne dokonane za okres do dnia zniesienia współwłasności przez Pana A i J w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez Pana A. Podobnie należy ustalić wartość początkową prawa użytkowania wieczystego gruntu, który stanie się własnością Spółki. Następnie wartości te należy podwyższyć o wartość wypłaconej przez Spółkę na rzecz firmy D A (osoby fizycznej) dopłaty za zbyty udział w nieruchomości. Tak ustalona wartość początkowa stanowić będzie podstawę do dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych, które stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie z nabyciem mamy do czynienia tylko wówczas, gdy jedna ze stron współwłasności nabywa większy udział, w związku z czym zobowiązana jest do uregulowania stosownej dopłaty. Zatem zasadne jest przyjęcie "pierwotnych" wartości początkowych obowiązujących przed zniesieniem współwłasności prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz posadowionych na nim budynków i budowli z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę i Pana A oraz podwyższenia tych wartości o zapłaconą dopłatę. Zatem dopłata ta stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia.

Reasumując wartość praw nabytych przez Spółkę w wyniku zniesienia współwłasności będzie wyższa od jej obecnego udziału i będzie ona zobowiązana wnieść dopłatę na rzecz Pana A, wartość tej dopłaty, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie stanowić kosztu podatkowego w dacie jego poniesienia. Spółka będzie natomiast zobowiązana do zwiększenia o kwotę dopłaty wartości początkowej nieruchomości, której w wyniku zniesienia przedmiotowej współwłasności została właścicielem nabytej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z okoliczności sprawy wynika, że 21 stycznia 2009 r. małżonkowie A i J oraz D spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) nabyli udział po¹/₂ we współwłasności zabudowanej działki gruntu stanowiącej budynek mieszkalny na cele prowadzenia działalności gospodarczej (dalej: Nieruchomość). Obie firmy (jedna firma w ramach osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą A i druga w ramach Spółki) przyjęły budynek po¹/₂ wartości do środków trwałych i dokonywały odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującymi przepisami. W przyszłości firma w postaci A osoba fizyczna zamierza aktem notarialnym znieść współwłasność Nieruchomości na rzecz Spółki z o.o. odpłatnie za cenę wartości rynkowej posiadanego udziału w nieruchomości. Z uwagi, że jedynym właścicielem Nieruchomości zostanie Spółka, powstała wątpliwość, od jakiej wartości może ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących jej koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.). Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego: własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Ponadto każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności oraz żeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 210 i art. 211 ww. ustawy). Zatem celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności.

Wobec tego kwestią do rozstrzygnięcia jest fakt, czy takie zniesienie współwłasności stanowi odpłatne zbycie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Przez "odpłatne zbycie" należy rozumieć każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 § 1 ustawy - Kodeks cywilny: umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Tym samym określenie "zbycie" odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności i nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Przenosząc powyższe wyjaśnienia na grunt przepisów podatkowych należy stwierdzić, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia/zbycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbywa się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby/podmiotu ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej/jego majątku. Analogicznie, okoliczność, że udział innego współwłaściciela ulega pomniejszeniu, musi być traktowana w kategorii zbycia, gdyż w ten sposób ulega pomniejszeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby/podmiotu nad rzeczą, jak też stan jej/jego majątku.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że podstawę rozliczenia związaną ze zniesieniem współwłasności nieruchomości stanowi wartość rynkowa nabytego przez Spółkę udziału w nieruchomości, określoną jako 1/2 wartości nieruchomości wynikającą z wyceny rzeczoznawcy. Ponadto wartość praw nabytych przez Spółkę w wyniku zniesienia współwłasności będzie wyższa od jej obecnego udziału i będzie ona zobowiązana wnieść dopłatę na rzecz osoby fizycznej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z niniejszej regulacji wynika, że aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

Łączne spełnienie tych warunków jest konieczne, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że przyjęta na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do kosztów podatkowych podatnik zaliczać może jedynie wydatki faktycznie poniesione. Jednocześnie pojęcie wydatków zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szerokie, a ustawa nie ogranicza wskazanego pojęcia tylko i wyłącznie do wydatków pieniężnych podmiotu nabywającego składniki majątkowe. Niemniej jednak z wydatkiem musi się wiązać poniesienie określonego, trwałego ciężaru finansowego (majątkowego), np. uiszczenie kwoty pieniężnej, wydanie udziałów.

Ponadto stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadą jest, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie, wytworzenie albo ulepszenie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych, ale że kosztem tym jest zużycie tych środków i wartości mierzone amortyzacją, czyli "odpisami z tytułu zużycia" (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Jednocześnie wydatki te - po ich zaktualizowaniu i odpowiednim pomniejszeniu - są rozliczane jednorazowo w przypadku ich odpłatnego zbycia.

Warto również wskazać, że zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16c pkt 1 tej ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 16g ust. 3 ww. ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jak stanowi art. 16g ust. 8 omawianej ustawy: w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku. Art. 5 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Jednocześnie w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Odnosząc niniejsze regulacje do opisu zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w stosunku do środka trwałego, który przeszedł na własność Spółki, winna ona przyjąć jako wartość początkową budynku wartość początkową ustaloną wcześniej na potrzeby obliczenia proporcji, o której mowa w art. 16g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. wartość początkowa środka trwałego), i pomniejszyć ją o odpisy amortyzacyjne dokonane za okres do dnia zniesienia współwłasności przez Spółkę i Pana A. Podobnie należy ustalić wartość początkową gruntu, który stanie się własnością Spółki. Następnie wartości te należy podwyższyć o wartość wypłaconej przez Spółkę na rzecz Pana A dopłaty przypadającej na poszczególne składniki. Tak ustalona wartość początkowa stanowić będzie podstawę do dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych, które stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Tym samym zniesienie współwłasności spowoduje, że Spółka stanie się jedynym właścicielem Nieruchomości, która przeszła na własność Spółki. Jednocześnie z nabyciem mamy do czynienia tylko wówczas, gdy jedna ze stron współwłasności nabywa większy udział, w związku z czym zobowiązana jest do uregulowania stosownej dopłaty. Zatem zasadne jest przyjęcie "pierwotnych" wartości początkowych obowiązujących przed zniesieniem współwłasności gruntu oraz posadowionego na nim budynku z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę i Pana A oraz podwyższenia tych wartości o zapłaconą dopłatę. Zatem dopłata ta - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia.

Reasumując - w związku ze zniesieniem współwłasności, w związku z czym wartość praw nabytych przez Spółkę w wyniku zniesienia współwłasności będzie wyższa od jej obecnego udziału i będzie ona zobowiązana wnieść dopłatę na rzecz Pana A, Spółka będzie zobowiązana do zwiększenia o kwotę dopłaty wartości początkowej Nieruchomości, której w wyniku zniesienia niniejszej współwłasności została właścicielem. Od tak ustalonej wartości początkowej - w przypadku budynków - będzie miała prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie:

* podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie,

* podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r. § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.