3063-ILPB1-2.4511.97.2017.1.NK - Możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku chemioterapii.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), a także art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Za wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 cytowanej ustawy uważa się między innymi wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Od grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni choruje na raka jajnika. Jest po operacji, która miała miejsce w grudniu 2015 r. Po operacji, w okresie od stycznia 2016 r. do maja 2016 r. została poddana chemioterapii - programu (...).

Następnie leczenie (...) mono od czerwca 2016 r. do listopada 2016 r. W listopadzie 2016 r., po badaniu markerów okazało się, że nastąpiła wznowa raka. Ponownie dobrano odpowiednią chemioterapię, od dnia 20 grudnia 2016 r. wg programu (...) do dnia dzisiejszego 16 lutego 2017 r.

W lutym 2016 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności orzekł znaczny stopień niepełnosprawności na okres od 29 stycznia 2016 r. do 31 maja 2018 r.

Od stycznia 2017 r. do grudnia 2016 r., Zainteresowana odbyła 15 cykli chemioterapii, na które dojeżdżała własnym samochodem do innego miasta, celem przeprowadzenia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Celem chemioterapii jest leczenie pacjenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy istnieje możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej polegającej na odliczeniu od dochodu wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu na chemioterapię?

Zdaniem Wnioskodawczyni, chemioterapia nie jest zabiegiem operacyjnym, który jest typowym zabiegiem medycznym ale zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym. Już sama nazwa wskazuje na terapię (chemioterapia), tylko wspartą farmaceutykami. Ludzie ulegający wypadkowi przechodzą operację, a następnie rehabilitację wspomaganą farmaceutykami, by odzyskać sprawność fizyczną. W ocenie Zainteresowanej, jest podobieństwo między jej powrotem do zdrowia, formy fizycznej, jak osoby, która uległa wypadkowi. I w tym i w tym przypadku pomocniczo są podawane środki medyczne, także w obu przypadkach są wskazane masaże, czyli zabiegi, które pobudzają krążenie i wspomagają mięśnie. Chemioterapia to nic innego jak tylko zabieg rehabilitacyjno-leczniczy, który jest wspomagany farmaceutykami dla szybszego osiągnięcia oczekiwanych rezultatów tej terapii.

Szukając odpowiedzi na swoje pytanie w internecie, Zainteresowana znalazła odpowiedzi dla różnych osób w Polsce, gdzie mają przyznane, że dojazd na chemioterapię jest uznawany do odliczeń.

Wnioskodawczyni przytoczyła fragment odpowiedzi w tej sprawie z Izby Skarbowej w Katowicach: Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby): rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.) rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Wskazać zatem należy w punkcie 14 art. 26 ust. 7a ustawy zawarte zostało wskazanie, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uprawniające do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a - zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy - jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7c natomiast stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ustawy podatkowej jest niedozwolona.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego Zainteresowana wskazała, że choruje na raka jajnika i w grudniu 2015 r. poddana została operacji, a następnie w okresie od stycznia 2016 r. do maja 2016 r. przeszła chemioterapię, a w okresie od czerwca 2016 r. do listopada 2016 r. leczenie (...) mono. W listopadzie 2016 r. nastąpił nawrót choroby i ponownie (od dnia 20 grudnia 2016 r.) dobrano Zainteresowanej odpowiednią chemioterapię.

W lutym 2016 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności orzekł Wnioskodawczyni znaczny stopień niepełnosprawności na okres od 29 stycznia 2016 r. do 31 maja 2018 r.

Wnioskodawczyni odbyła 15 cykli chemioterapii, na które - aby odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - dojeżdżała do innego miasta własnym samochodem.

Kwestią, która wzbudziła wątpliwość Wnioskodawczyni, była możliwość skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w sytuacji gdy wykorzystuje własny samochód aby dojeżdżać do innego miasta na chemioterapię.

Wskazać zatem w tym miejscu należy, że - jak już wspomniano powyżej - stosownie do uregulowań zawartych w punkcie 14 artykułu 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatkiem na cele rehabilitacyjne uprawniającym do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Warto dodatkowo zauważyć, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, tzn. związana jest z faktycznym ponoszeniem określonych wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określeniu limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł" wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, a kwota 2 280 zł jest limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie będą podlegały zwolnieniu.

Zaznaczyć też należy, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7c pkt 14 ustawy podatkowej, a jedynie te, które związane są z koniecznym dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wypełniające dyspozycję tegoż przepisu.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz przytoczone powyżej uregulowania uznać należy, że przysługuje Wnioskodawczyni możliwość odliczenia wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem własnego samochodu na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (chemioterapię) w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Końcowo zaznaczyć należy, że organ wydający interpretację indywidualną opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. W konsekwencji powyższego organ przyjął za Wnioskodawczynią, że chemioterapia jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym, bowiem rozstrzygniecie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do właściwego organu, tj. Ministerstwa Zdrowia. Po stronie Wnioskodawczyni - jako podatnika chcącego skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej - spoczywa więc obowiązek wykazania, że spełnia przesłanki do zastosowania ww. ulgi.

Zauważyć też należy, że do wniosku Zainteresowana dołączyła dokumenty. Wyjaśnienia zatem wymaga, że wydając interpretację indywidualną tut. Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.