3063-ILPB1-2.4511.89.2017.2.DJ - Zaliczenie do zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego dojazdów własnym samochodem na dializy do szpitala na potrzeby ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), a także art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2017 r. (data wpływu 15 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2017 r. (data wpływu 7 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Ze względu na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 24 lutego 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.89.2017.1.DJ, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 24 lutego 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 28 lutego 2017 r., natomiast w dniu 7 marca 2017 r. (data nadania 3 marca 2017 r.), do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W rozliczeniu podatkowym za dany rok możliwe jest dokonanie odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, związanych z używaniem samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował, że zabieg dializy w szpitalu jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym. Wnioskodawca posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do znacznego stopnia niepełnosprawności, a zlecone zabiegi dializy są związane z rodzajem niepełnosprawności Zainteresowanego.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że korzystał z samochodu osobowego prywatnego marki X o nr rej. Y na dojazd na dializy do Stacji Dializ Z oraz nie korzystał z publicznych środków transportu na dojazd do Stacji Dializ.

Ww. dojazdy nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, środków Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie zostały zwrócone żadne środki Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dojazd i powrót własnym samochodem na dializy do szpitala trzy razy w tygodniu można zaliczyć do zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego?

2. Jeżeli tak to Wnioskodawca prosi o interpretację przepisów, czy jako podatnik i osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności może odliczyć ustalaną co roku kwotę, bez potrzeby dokumentowania poniesionych wydatków? Obecnie jest to kwota 2 280 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, to tak. Na poparcie swojego stanowiska Zainteresowany wskazuje przykład innego urzędu skarbowego.

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w odpowiedzi na pisemny wniosek podatnika - pana Bogusław C. z dnia 2 listopada 2006 r. (data wpływu do tut. organu podatkowego 3 listopada 2006 r.) o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego w A, po wnikliwej analizie własnego stanowiska wnioskodawcy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 3 listopada 2006 r. do tut. organu podatkowego wpłynął pisemny wniosek z dnia 2 listopada 2006 r. pana o interpretację przepisów prawa podatkowego. (...) Wnioskodawca pyta: czy w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne, mając prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy może odliczyć od dochodu wydatki na dojazdy własnym samochodem na dializy do szpitala, do wysokości określonej w ustawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4 -4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Wskazać zatem należy w punkcie 14 art. 26 ust. 7a ustawy zawarte zostało wskazanie, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uprawniające do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a - zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy - jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7c natomiast stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

W przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego Zainteresowany wskazał, że trzy razy w tygodniu dojeżdżał własnym samochodem osobowym marki X na dializy do Stacji Dializ Z - aby odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do znacznego stopnia niepełnosprawności, a zlecone zabiegi dializy są związane z rodzajem niepełnosprawności Zainteresowanego. Wydatki, poniesione na ww. dojazdy nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, środków Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie zostały zwrócone żadne środki Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Wskazać zatem w tym miejscu należy, że - jak już wspomniano powyżej - stosownie do uregulowań zawartych w punkcie 14 artykułu 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatkiem na cele rehabilitacyjne uprawniającym do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Warto dodatkowo zauważyć, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, tzn. związana jest z faktycznym ponoszeniem określonych wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określeniu limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł" wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, a kwota 2 280 zł jest limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie będą podlegały zwolnieniu.

Zaznaczyć też należy, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7c pkt 14 ustawy podatkowej, a jedynie te, które związane są z koniecznym dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wypełniające dyspozycję tegoż przepisu.

Kwestią, która wzbudziła wątpliwość Wnioskodawcy, była możliwość skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w sytuacji gdy wykorzystuje własny samochód aby dojeżdżać do szpitala na zabiegi dializy bez konieczności dokumentowania poniesionych wydatków.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że odliczenie wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie wymaga ich dokumentowania, jednakże Wnioskodawca korzystający z przedmiotowej ulgi na cele rehabilitacyjne powinien uprawdopodobnić fakt poniesienia tych wydatków.

Zatem, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie ma potrzeby dokumentowania poniesionych wydatków w związku z dojazdem własnym samochodem na dializy do szpitala, jednakże przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie zwalnia Zainteresowanego z obowiązku uprawdopodobnienia, że rzeczywiście korzystał on z niezbędnych dla jego rehabilitacji zabiegów dializy, a ponadto, że w związku z tymi zabiegami konieczny był przewóz osoby do miejsca, w którym zabiegi te były wykonywane. Wynika to z brzmienia powołanego wyżej art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokumentami potwierdzającymi uczestnictwo w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych, którymi Wnioskodawca może posłużyć się w celach dowodowych, mogą być np.: wypisy szpitalne, wyniki badań, wpisy w dokumentach osobistych, stosowne zaświadczenia placówki, w której zabiegi były dokonywane.

W konsekwencji, brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości wydatków, które wolą ustawodawcy zostały ograniczone limitem kwotowym, nie oznacza, że można pomniejszyć dochód do opodatkowania bez uprzedniego poniesienia przedmiotowych wydatków. Czym innym jest bowiem dokumentowanie wysokości poniesionego wydatku, czym innym udowodnienie faktu i okoliczności jego poniesienia. Dlatego tez wprowadzono regulację, w myśl której na żądanie (wezwanie) organu podatkowego podatnik jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają poniesienie przez niego wydatków, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone powyżej uregulowania uznać należy, że przysługuje Wnioskodawcy możliwość odliczenia wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem własnego samochodu na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (dializy) w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionej (maksymalnie do kwoty 2 280 zł) bez konieczności dokumentowania, jednak - jak wyżej zaznaczono - na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Końcowo zaznaczyć należy, że organ wydający interpretację indywidualną opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. W konsekwencji powyższego organ przyjął za Wnioskodawcą, że zabieg dializy jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym, bowiem rozstrzygniecie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.