3063-ILPB1-2.4511.387.2016.1.AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 15 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 8 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od czerwca 2005 r. do 30 października 2009 r. Wnioskodawca przebywał i pracował w Irlandii (...).

W Polsce praktycznie nie przebywał i cały interes życia rodzinnego był przeniesiony do Irlandii. W Polsce Zainteresowany nie osiągnął żadnego dochodu.

Dnia 2 listopada 2009 r. Wnioskodawca wyjechał do Holandii wraz z żoną w ciąży. W Holandii rozpoczął pracę jako Program Manager na umowę na czas nieokreślony.

W dniu 7 grudnia 2009 r. urodził się syn Wnioskodawcy.

Do 31 sierpnia 2011 r. cały interes życia rodzinnego zlokalizowany był w Holandii. Żona Zainteresowanego nie pracowała i zajmowała się dzieckiem. Dziecko miało wszystkie szczepienia wykonane na terenie Holandii, co jednoznacznie potwierdza lokalizację interesu życia rodzinnego.

Kończąc pracę 31 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca złożył wszystkie dokumenty w holenderskim urzędzie podatkowym w celu uzyskania zwrotu nadpłaconego podatku dochodowego, gdyż podatek płacony był według prognozy zatrudnienia na cały rok, a w związku z wysokim dochodem Zainteresowany płacił podatki z najwyższego progu.

Zainteresowany otrzymał zwrot podatku w 2012 r. zgodnie ze złożonymi dokumentami.

W listopadzie 2011 r. Wnioskodawca otworzył działalność gospodarczą w Polsce i w 2012 r. rozliczył się w Polsce za rok 2011. W rozliczeniu został popełniony błąd polegający na zsumowaniu dochodów z Holandii i Polski uzyskanych w 2011 r., uwzględniając podatek zapłacony w Holandii jak podatek zapłacony.

W 2013 r. rozliczając rok 2012 zwrot podatku z Holandii za rok 2011 został przez urząd skarbowy uznany jako należny do zwrotu, co wynikało, z błędnego rozliczenia roku 2011 przez księgowego.

Na wszelkie pytania w urzędzie skarbowym odnośnie rozliczenia za rok 2011 Zainteresowany uzyskiwał odpowiedź, że musi przedstawić certyfikat rezydenta z Holandii, aby móc złożyć korektę za rok 2011 r. i rozliczyć osobno dochody w Holandii w holenderskim US a dochody z Polski w polskim US. W 2011 r. Wnioskodawca przebywał 8 miesięcy w Holandii.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, z dniem 1 września 2011 r. przeniósł centrum interesów osobistych i gospodarczych do Polski.

W Holandii przebywał z żoną i z dzieckiem od momentu urodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym, że w 2011 r. Zainteresowany przebywał 8 miesięcy w Holandii (pobyt ciągły od 2 listopada 2009 r.) ma prawo do rozliczenia dochodu uzyskanego w Holandii w 2011 r. w holenderskim US i osobnym rozliczeniu dochodów uzyskanych w Polsce po założeniu działalności w listopadzie 2011 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro w 2011 r. przebywał ponad 6 miesięcy (8) w Holandii, gdzie miał swój ośrodek interesów życiowych, rozliczenie podatku dochodowego z Holandii nie powinno być łączone z rozliczeniem dochodów w Polsce. Podatek należny i ewentualny zwrot powinny być wyłączone z rozliczenia w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w okresie od 2 listopada 2009 r. do 31 sierpnia 2011 r. był rezydentem Holandii, gdzie przebywał z całą rodziną, posiadając tam centrum interesów osobistych. Zainteresowany w Holandii był zatrudniony na umowę na czas nieokreślony.

Z dniem 1 września 2011 r. Wnioskodawca przeniósł centrum interesów osobistych i gospodarczych do Polski, gdzie w listopadzie 2011 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej.

Jak wskazano wyżej, do uznania, że osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wystarczy spełnienie choćby jednej z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do okresu, w którym Zainteresowany wraz z rodziną przebywał w Holandii podkreślić należy, że żaden z warunków zawartych w ww. przepisie nie został spełniony.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy wskazać, że miejsce zamieszkania Wnioskodawcy do dnia 31 sierpnia 2011 r. znajdowało się w Holandii, natomiast dnia 1 września 2011 r. Zainteresowany przenosząc centrum interesów życiowych do Polski, przeniósł swoje miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do Polski.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie uznać należy, że do dnia 31 sierpnia 2011 r. Zainteresowany był rezydentem holenderskim a od 1 września 2011 r. stał się rezydentem polskim, zatem od tego okresu podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Podsumowując, mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że skoro do dnia 31 sierpnia 2011 r. był rezydentem Holandii ma prawo do rozliczenia dochodu uzyskanego w Holandii w 2011 r. w tym państwie, natomiast dochód uzyskany po dniu 31 sierpnia 2011 r. w Polsce podlega rozliczeniu w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.