3063-ILPB1-2.4511.313.2016.3.ES - Obliczenie dochodu w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 20 stycznia 2017 r.) oraz pismem (data wpływu 21 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 30 grudnia 2016 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.313.2016.1.ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 30 grudnia 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 11 stycznia 2017 r.), natomiast w dniu 20 stycznia 2017 r. (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 18 stycznia 2017 r.) do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

Jednakże pismo to nie zawierało własnoręcznego podpisu Wnioskodawczyni.

W związku z tym faktem, pismem z dnia 3 lutego 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.313.2016.2.ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego pisma o brakujący własnoręczny podpis w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 3 lutego 2017 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 14 lutego 2017 r.), natomiast w dniu 21 lutego 2017 r. (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 17 lutego 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym z dnia 15 czerwca 2015 r. Wnioskodawczyni sprzedała własność lokalu mieszkalnego osobie trzeciej za cenę 162 000 zł. Wcześniej lokal ten Zainteresowana nabyła w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego z wniosku przeciw swojemu dłużnikowi, co odbyło się poprzez przysądzenie własności nieruchomości stanowiącej przedmiot postępowania egzekucyjnego na rzecz Wnioskodawczyni a to wobec faktu, że druga licytacja sądowa w postępowaniu egzekucyjnym okazała się bezskuteczna.

Stan faktyczny i prawny był następujący.

W dniu 23 grudnia 2009 r. Wnioskodawczyni uzyskała nakaz zapłaty przeciw swemu dłużnikowi, na kwotę 200 000 zł, który się uprawomocnił. Następnie Zainteresowana wszczęła postępowanie egzekucyjne, w którym jedynym majątkiem dającym szansę zaspokojenie wierzytelności okazała się nieruchomość lokalowa dłużnika.

Z tytułu wszczęcia postępowania egzekucyjnego Zainteresowana poniosła opłatę komorniczą na poczet czynności egzekucyjnych w wysokości 2 080 zł.

Wcześniej z tytułu wszczęcia postępowania sądowego Wnioskodawczyni poniosła koszt opłaty wpisowej w wysokości 2 500 zł.

Dwie licytacje nieruchomości dłużnika okazały się bezskuteczne, w związku z czym Wnioskodawczyni skorzystała z prawa nabycia nieruchomości jako wierzyciel. W tym celu musiała złożyć do Sądu opłatę tytułem rękojmi w wysokości 19 566 zł.

Po złożeniu tej kwoty Sąd przysądził na rzecz Zainteresowanej jako wierzyciela, własność nieruchomości dłużnika, za kwotę 130 440 zł. Postanowienie to zostało wydane 1 października 2012 r., ale dopiero 14 października 2014 r. stało się możliwe fizyczne wejście w posiadanie lokalu, a to w związku z dotychczasowym uporem osoby zewnętrznej, która nie chciała wydać nieruchomości.

Następnie 15 czerwca 2015 r. Wnioskodawczyni zbyła ten lokal mocą umowy notarialnej za kwotę 162 000 zł.

A zatem w sprawie tej aby dojść swojej wierzytelności w wysokości 200 000 zł. Zainteresowana musiała już wydać łącznie 24 146 zł.

Dodatkowo Wnioskodawczyni wskazała, że to wszystko dzieje się w związku z dochodzeniem zasądzonej prawomocnym orzeczeniem wierzytelności na 200 000 zł, a dotychczasowa egzekucja zaspokoiła Wnioskodawczynię na poziome 130 440 zł, gdzie 200 000 zł to należność główna a odsetki liczone są od daty 23 grudnia 2009 r.

Zainteresowana dodała jeszcze, że mimo uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu nieruchomości, którą wyżej powołuje i której sprzedaż dotyczy, postępowanie sądowe w tej sprawie jeszcze jest kontynuowane w zakresie zatwierdzenia planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji.

W piśmie zawierającym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni oświadczyła, że kwota stanowiąca opłatę z tytułu rękojmi uiszczonej przez Zainteresowaną nie została jej zwrócona i Sąd nie wydał żadnego postanowienia w przedmiocie jej zwrotu twierdząc ustnie, że taki zwrot nie zachodzi.

Sprawa ta toczyła się przed Sądem Rejonowym wydział Cywilny, w aktach tej sprawy znajdują się dokumenty potwierdzające opisany przez Wnioskodawczynię stan faktyczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tej sytuacji Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku od dochodu w związku z faktem, że sprzedała nieruchomość za kwotę 162 000 zł, którą wcześniej nabyła na własność mocą sądowego przysądzenia własności z określeniem: za kwotę 130 440 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni - w opisanym wyżej stanie faktycznym i prawnym, obowiązek zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości nie występuje i nie obciąża Zainteresowanej.

W ocenie Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego występuje, gdy pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży a odjętymi od niego kosztami nabycia występuje dochód (wartość dodatnia). W tej sprawie jednak jest inaczej.

Zainteresowana uważa, że:

* po pierwsze trzeba uwzględnić fakt, że nieruchomość została nabyta w ramach odzyskiwania wierzytelności prawomocnie zasądzonej na kwotę 200 000 zł należności głównej plus odsetki, a wartość przysądzonej nieruchomości Sąd ustalił na kwotę 130 440 zł, zatem znacząco poniżej wartości wierzytelności. W konsekwencji już na tym etapie jako wierzycielka - Wnioskodawczyni jest bardzo stratna,

* po drugie - Zainteresowana sprzedała nieruchomość za kwotę 162 000 zł, a zatem nadal poniżej wartości dochodzonej wierzytelności (200 000 zł), którą rzeczona nieruchomość miała zaspokoić w ramach postępowania egzekucyjnego. Nadal zatem Wnioskodawczyni jest stratna w stosunku do wartości należności głównej wierzytelności - kwotę 38 000 zł, w czym nie zostały uwzględnione odsetki od zasądzonej sumy,

* po trzecie - do chwili obecnej, aby odzyskać wierzytelność i uzyskać przysądzenie własności, Zainteresowana musiała ponieść wydatki w następujących kwotach:

* 2 500 zł tyt. opłaty wpisu od pozwu,

* 2 080 zł tyt. opłaty komorniczej na poczet postępowania,

* 19 566 zł tyt. rękojmi wpłaconej przy występowaniu do Sądu z wnioskiem o przysądzenie egzekwowanej nieruchomości.

Zatem te wartości dają sumę 24 146 zł rzeczywistych kolejnych wydatków, powiększających wydatki Wnioskodawczyni - koszty realnie wydatkowane. Kwoty te, wypłacone, nie zostały Zainteresowanej zwrócone i nie ma żadnego postanowienia, które o takim zwrocie by mówiło.

W konsekwencji przy czynnościach zmierzających do odzyskania należnej Zainteresowanej prawnie sumy należności głównej 200 000 zł poniosła koszty jak wyżej wskazała. Wnioskodawczyni realnie udało się spieniężyć prawa i pozyskać tylko 162 000 zł.

Zainteresowana uważa więc, że co najmniej można tutaj mówić o stracie 38 000 zł + 24 146 zł, co daje łączną stratę 62 146 zł. Skoro występuje strata, nie może zachodzić obowiązek podatku od dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że postanowieniem z 1 października 2012 r. przysądzono Zainteresowanej jako wierzycielowi własność nieruchomości dłużnika za kwotę 130 440 zł.

Procedura przysądzenia własności nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym została uregulowana w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1822 z późn. zm., dalej k.p.c.).

Na mocy art. 923 ww. ustawy - wskutek wniosku wierzyciela o wszczęcie egzekucji z nieruchomości wymienionej we wniosku komornik wzywa dłużnika, aby zapłacił dług w ciągu dwóch tygodni pod rygorem przystąpienia do opisu i oszacowania.

Po upływie terminu określonego w wezwaniu dłużnika do zapłaty długu komornik na wniosek wierzyciela dokonuje opisu i oszacowania zajętej nieruchomości (art. 942 cyt. ustawy).

Z kolei art. 952 k.p.c. stanowi, że zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytację publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawie którego wszczęto egzekucję.

Zgodnie natomiast z art. 962 § 1 ww. ustawy - przystępujący do przetargu obowiązany jest złożyć rękojmię w wysokości jednej dziesiątej części sumy oszacowania, najpóźniej w dniu poprzedzającym przetarg.

Rękojmię złożoną przez licytanta, któremu udzielono przybicia, zatrzymuje się; pozostałym licytantom zwraca się ją niezwłocznie (art. 963 cyt. ustawy).

W świetle art. 967 ww. ustawy, po uprawomocnieniu się postanowienia o przybiciu komornik wzywa licytanta, który uzyskał przybicie (nabywcę), aby w ciągu dwóch tygodni od dnia otrzymania wezwania złożył na rachunek depozytowy Ministra Finansów cenę nabycia z potrąceniem rękojmi złożonej w gotówce. Na wniosek nabywcy komornik może oznaczyć dłuższy termin uiszczenia ceny nabycia, nieprzekraczający jednak miesiąca.

Na podstawie art. 984 § 1 - jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą co do ceny przejęcia. W wypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości rolnej, prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu.

Natomiast § 2 ww. artykułu stanowi, że wniosek o przejęcie nieruchomości wierzyciel powinien złożyć sądowi w ciągu tygodnia po licytacji, składając jednocześnie rękojmię, chyba że ustawa go od niej zwalnia.

Zgodnie z art. 999 Kodeksu postępowania cywilnego, stosownie do § 1 tego przepisu prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów.

Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Od chwili uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności na rzecz nabywcy należą do niego pożytki z nieruchomości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nabycie nieruchomości/lokalu mieszkalnego może nastąpić w różnych trybach. Jednym z nich jest egzekucyjne postępowanie sądowe. Egzekucja z nieruchomości składa się z kilku etapów, m.in. przysądzenia prawa własności. Jeżeli nabywca spełni określone warunki uzyskuje prawo do przysądzenia, na podstawie którego staje się właścicielem nieruchomości. Uprawomocnienie postanowienia o przysądzeniu własności powoduje przejście własności.

W omawianym przypadku Wnioskodawczyni nabyła (stosownie do wskazania zawartego w złożonym wniosku) prawo własności nieruchomości/mieszkania.

W związku z tym, że w 2015 r. Zainteresowana sprzedała przedmiotowy lokal mieszkalny, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie (2012 r.) rzeczona transakcja skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku zapłaty podatku dochodowego.

Stosownie do art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (m.in. sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, opłatę sądową. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Zatem cenę jaką Wnioskodawczyni uzyskała ze sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego (162 000 zł) może pomniejszyć o koszty odpłatnego zbycia czyli wydatki jakie zostały poniesione przez Zainteresowaną aby transakcja sprzedaży doszła do skutku.

Tak ustalony przychód również może zostać pomniejszony o koszty uzyskania przychodu.

Przepis art. 22 ust. 6c ustawy w sposób jednoznaczny stanowi co może być uznane za koszt uzyskania przychodu w przypadku zbycia nieruchomości nabytej odpłatnie. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, bowiem Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość za przysługującą jej wierzytelność.

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Kosztem tym w przedmiotowej sprawie jest bezspornie kwota za jaką Sąd przysądził nieruchomość na rzecz Wnioskodawczyni, czyli 130 440 zł.

Nie stanowi natomiast kosztu uzyskania przychodu opłata z tytułu rękojmi jaką Wnioskodawczyni zobowiązana była uiścić występując z wnioskiem o przejęcie nieruchomości za wierzytelność. Rękojmia jest bowiem zaliczana na poczet ceny nabycia, co wynika z art. 976 Kodeksu postępowania cywilnego. Wpłacona przez Zainteresowaną rękojmia nie może zatem stanowić kosztu uzyskania przychodu, ponieważ jest ona już elementem ceny nabycia. W takiej sytuacji doszłoby do powtórnego ujęcia w kosztach uzyskania przychodu tej samej kwoty.

Odnośnie natomiast opłaty komorniczej na poczet postępowania egzekucyjnego oraz opłaty z tytułu wpisu od pozwu Wnioskodawczyni nie ma prawa zaliczyć tych opłat do kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia nieruchomości (jako wydatków na jej nabycie), ponieważ wydatki te były poniesione z tytułu postępowania o odzyskanie należnej wierzytelności w postępowaniu sądowym i następnie egzekucyjnym, nie natomiast z tytułu nabycia nieruchomości.

W chwili ich wnoszenia poniesione one były przez Zainteresowaną nie w celu uzyskania (nabycia) prawa własności nieruchomości dłużnika a wyłącznie w celu wyegzekwowania należnej kwoty tytułem wierzytelności.

Reasumując, podstawę opodatkowania przychodu uzyskanego w 2015 r. z odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości nabytej w 2012 r., na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu o przysądzeniu własności nieruchomości, stanowić będzie różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży mieszkania, czyli kwotą 162 000 zł a kosztami uzyskania przychodu, do których Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć kwotę za jaką przysądzono nieruchomość, tj. 130 440 zł.

Wydatków poniesionych z tytułu: opłaty wpisu od pozwu, opłaty komorniczej na poczet postępowania oraz rękojmi wpłaconej do Sądu z wnioskiem o przysądzenie egzekwowanej nieruchomości Zainteresowana nie ma prawa zaliczyć zarówno ani do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 19 ustawy) jak również do kosztów uzyskania przychodu (art. 22 ust. 6c ustawy), gdyż ww. opłaty nie mieszczą się w dyspozycjach ww. przypisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni zgodnie, z którym nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości, ponieważ pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży mieszkania a odjętymi od niego kosztami nabycia występuje wartość ujemna - należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, należy zauważyć, że bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie, dla określenia przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości jest wartość wierzytelności, która przysługiwała Wnioskodawczyni względem dłużnika.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.