3063-ILPB1-2.4511.296.2016.2.NK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z 9 listopada 2016 r. nr 3063.ILPB1-2.4511.296.2016.1.NK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia - w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania - braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 9 listopada 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 15 listopada 2016 r. W dniu 21 listopada 2016 r. (data nadania 18 listopada 2016 r.) wpłynęła do tut. Organu odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni oraz jej mąż w 2006 r. nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu od Spółdzielni Mieszkaniowej (lokal mieszkalny o pow. użytkowej 37,91 m²). Natomiast 22 grudnia 2009 r. sporządzono umowę odrębnej własności tego lokalu.

W czasie trwania małżeństwa Zainteresowana pozostawała w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej. Nie zawierała z mężem żadnych umów majątkowych małżeńskich, ani nie posiadała rozdzielności majątkowej. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni i jej mąż użytkowali wspólnie, do dnia śmierci męża (losowe zdarzenie).

Mąż Zainteresowanej zmarł dnia 7 sierpnia 2011 r., a jego spadkobiercą na podstawie testamentu, którego otwarcie nastąpiło 30 sierpnia 2011 r. została Wnioskodawczyni. Otwarcie testamentu nastąpiło w obecności córki i syna.

W dniu 23 kwietnia 2014 r. Zainteresowana sprzedała lokal mieszkalny o pow. użytkowej 37,91 m², (który uprzednio nabyła wraz z mężem) na podstawie umowy sprzedaży. Na podstawie tej sprzedaży Zainteresowana sporządziła PIT-39, zeznanie o wysokości dochodu (podstawa obliczenia przychodu: wartość sprzedaży 190 000 x% udziału, tj. 95 000 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna ona zapłacić podatku dochodowego od przychodu uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego w 2014 r. (udział 1/2 odziedziczony po zmarłym mężu), objętego wspólnością majątkową małżeńską, ponieważ do nabycia majątku wspólnego doszło już w 2006 r. a nie dopiero po śmierci męża.

Nie stanowi "nabycia", nabycie w drodze spadku po współmałżonku lokalu mieszkalnego wcześniej zakupionego do majątku wspólnego w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej.

W tym przypadku - zdaniem Wnioskodawczyni - nie można zakładać, że pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. biegnie od daty nabycia lokalu w drodze otwarcia spadku (testament). Zakup nieruchomości nastąpił w 2006 r. (okres 5 letni został zachowany). W związku z powyższym, nie powinno się opodatkowywać przychodu uzyskanego ze sprzedaży, która miała miejsce w 2014 r. (minęło już 8 lat).

Zdaniem Zainteresowanej, nabyła ona prawo do wyżej wymienionego lokalu (wraz z mężem) z datą jej pierwszego nabycia do wspólności majątkowej, w związku z powyższym nie mogła nabyć jej jeszcze raz po śmierci męża (wielokrotne nabycie tej samej nieruchomości?). Dla celów podatkowych, okres nabycia w opisywanym przypadku należy liczyć od dnia zakupu lokalu wraz z mężem do wspólnego majątku, a nie od dnia śmierci męża, czyli nabycia na podstawie testamentu jako spadkobierczyni.

Oznaczałoby to, że Wnioskodawczyni udziały nabyła w dwóch datach: 2006 r. w drodze zakupu i 2011 r. w drodze spadkobrania po mężu w wysokości 1/2 udziału. Z tego wynika, że w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w czasie trwania związku małżeńskiego (1/2) w 2006 r. - nie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), ponieważ jego zbycie zostało dokonane po upływie 5 lat i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast odpłatne zbycie udziału odziedziczonego po śmierci męża (w wysokości 1/2) nastąpiło przed upływem 5-letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., zatem wystąpiło źródło przychodu, z którego dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do tego przychodu zastosowanie mają przepisy u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Wspólność małżeńska jest wspólnością łączną, gdzie nie ma określonych żadnych udziałów w majątku wspólnym, nie można również rozporządzać żadnymi udziałami, a także nie można żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Nabycie lokalu mieszkalnego w czasie trwania małżeństwa, wiąże się z nabyciem przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwencją takiego rozwiązania, w przypadku sprzedaży tego prawa jest uznanie, że każdy z małżonków zbywałby to prawo w całości, skoro nie w określonym udziale.

W tym przypadku należy brać po uwagę przepisy, nie tylko prawa podatkowego, ale również przepisy określone w prawie cywilnym i rodzinnym, a w przypadku występujących rozbieżności interpretacyjnych, powinno rozstrzygać się je na korzyść podatnika.

Jednocześnie Wnioskodawczyni nadmienia, że w ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich praktyka stosowana przez organy podatkowe stoi w sprzeczności z poglądami wyrażonymi w orzecznictwie sądów administracyjnych. Stwierdza on również, że organy podatkowe powinny respektować stanowisko, w szczególności NSA, który uznał za błędną wykładnię prawa prowadzącą do opodatkowania osób starszych dokonujących zbycia nieruchomości przed upływem 5-letniego okresu licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zmarł współmałżonek.

Podobne stanowisko wyrażone zostało już wielu innych wyrokach sądów, wszystkie dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl.

Wnioskodawczyni nadmieniła, że:

* dnia 31 marca 2015 r. w urzędzie skarbowym złożyła PIT-39 na kwotę przychodu 95 000 zł,

* dnia 21 marca 2016 r. w urzędzie skarbowym złożyła korektę PIT-39 (na kwotę przychodu 0,00) wraz z uzasadnieniem (tej samej treści co opisany wyżej stan faktyczny), po zapoznaniu się z wyrokami WSA w Poznaniu,

* Zainteresowana wielokrotnie była osobiście w urzędzie skarbowym wyjaśniając swój przypadek, prosząc o odpowiedź na złożone wcześniej pisma, dostarczyła również faktury dokumentujące dotychczasowe wydatki na cele mieszkaniowe,

* dnia 6 października 2016 r. otrzymała odpowiedź negatywną (zdaniem pracownika urzędu skarbowego), w której stwierdza się, że Zainteresowana powinna opodatkować kwotę 95 000 zł podatkiem dochodowym od osób fizycznych i złożyć korektę zeznania PIT-39/2014, z którą nadal się nie zgadza.

Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna płacić podatku od zbycia nieruchomości i na poparcie swojego stanowiska przywołuje wyroki sądów administracyjnych, których stan faktyczny jest tożsamy z jej przypadkiem:

1. NSA w Warszawie z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1101/10,

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Zainteresowana oraz jej mąż w 2006 r. nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W 2009 r. sporządzono umowę odrębnej własności ww. lokalu.

Wnioskodawczyni nie zawierała z mężem żadnych umów majątkowych, a w ich małżeństwie panował ustrój wspólności majątkowej.

Mąż Zainteresowanej zmarł w 2011 r., w związku z powyższym nabyła ona w drodze spadkobrania udział męża w nieruchomości.

Zainteresowana w kwietniu 2014 r. sprzedała przedmiotowy lokal mieszkalny.

Kwestią do ustalenia jest zatem data nabycia przez Wnioskodawczynię prawa własności do opisywanej nieruchomości.

Wyjaśnić wobec powyższego należy, że według ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), "nabycie" jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Natomiast przez pojęcie "nabycie" użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Zgodnie z przepisem art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej (Księgi czwartej - Spadki).

Stosownie natomiast do treści art. 924 i art. 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Tym samym, dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego, nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami ustaje m.in. z chwilą śmierci jednego z małżonków. Natomiast w myśl art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3.

Ustrój wspólności majątkowej będący współwłasnością łączną trwa zatem tak długo, jak długo trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności, np. w wyniku śmierci jednego ze współmałżonków dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej, a udział każdego z małżonków w majątku wspólnym, według domniemania, jest równy udziałowi drugiego współmałżonka.

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci jednego z małżonków posiadane przez niego udziały w majątku wspólnym wchodzą w skład masy spadkowej po tym małżonku i podlegają dziedziczeniu. Wówczas spadkobiercy zmarłego małżonka, np. współmałżonek pozostający przy życiu, nie nabywają w spadku całego prawa do nieruchomości, a jedynie udział w nim wchodzący w skład masy spadkowej po zmarłym.

W rozpatrywanej sprawie należy więc stwierdzić, że dniem nabycia przez Wnioskodawczynię spadku jest data śmierci jej męża. Tym samym, nabycie przez Zainteresowaną udziału w prawie własności nieruchomości po zmarłym mężu nastąpiło w wyniku spadkobrania w dniu 7 sierpnia 2011 r.

Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowy lokal mieszkalny w dwóch datach:

* w roku 2006 - nabycie udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego w trakcie trwania związku małżeńskiego, czyli na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej,

* w roku 2011 - nabycie pozostałego udziału (udziału męża) w prawie własności nieruchomości w wyniku dziedziczenia w drodze spadku po zmarłym małżonku.

W związku z powyższym zbycie nieruchomości w 2014 r., w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w trakcie trwania małżeństwa w roku 2006 - nie stanowi źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ upłynęło pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych sprzedaży prawa własności do opisywanej nieruchomości, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2011 r. w drodze dziedziczenia po zmarłym małżonku, należy wskazać co następuje.

Stosownie do treści art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy podatkowej, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Stosownie do art. 30e ust. 2 ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Natomiast przepis art. 19 ust. 1 ustawy mówi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

W odniesieniu do art. 22 ust. 6d ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że sprzedaż lokalu mieszkalnego dokonana w 2014 r., w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2011 r. w drodze spadku po mężu, stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie upłynął pięcioletni okres wskazany w tymże przepisie. Dochód z tego źródła podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e cyt. ustawy.

Końcowo, należy wskazać, że przywołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu podatkowego, teza badanych rozstrzygnięć nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Dodatkowo zauważyć należy, że do złożonego wniosku Wnioskodawczyni dołączyła dokumenty, jednak wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.