3063-ILPB1-1.4511.302.2016.2.IM - Pokrywanie kosztów używania samochodów służbowych przez przedstawicieli handlowych jako niestanowiące przychodu ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.), uzupełnionym w dniu 12 grudnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 14 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 grudnia 2016 r., znak 3063-ILPB1-1.4511.302.2016.1.IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 grudnia 2016 r., wniosek uzupełniono w dniu 12 grudnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

"A" jest producentem kaw i herbat i prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju. W celu wykonywania działalności gospodarczej zatrudnia na umowę o pracę pracowników na stanowiskach przedstawicieli handlowych. Istotnym elementem zakresu obowiązków tych pracowników są obowiązki służbowe, do których niezbędnym narzędziem pracy jest samochód służbowy. Samochody służbowe wykorzystywane są przez pracowników w celach służbowych w różnych regionach kraju. Pracownicy dysponujący samochodami służbowymi, mają miejsce zamieszkania poza siedzibą firmy.

Samochody służbowe są udostępniane i użytkowane tylko przez tych pracowników, którzy w celu skutecznego i efektywnego wykonywania obowiązków służbowych muszą codziennie się przemieszczać (samochody nie są udostępniane pracownikom, którzy pracują w siedzibie firmy zawsze w jednym miejscu). Przyjazd po samochód do siedziby Spółki dla pracowników mieszkających i wykonujących obowiązki służbowe w dużej odległości od siedziby byłby fizycznie niemożliwy, poza tym byłby dodatkowym kosztem dla Spółki z powodu wydłużenia czasu wykonywania zadań. Pracownicy poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu dojazdów do siedziby Spółki tylko po to, aby odebrać samochód służbowy, a po zakończonej pracy odstawić samochód do siedziby. Tak więc samochody są udostępniane pracownikom ze względu na charakter wykonywanej przez nich pracy, a mianowicie że muszą być oni dyspozycyjni i docierać do miejsca wykonywanej pracy w możliwie najkrótszym czasie. To może być osiągnięte tylko wtedy, gdy pracownik ma możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Ta możliwość powstaje z kolei jedynie wtedy, jeżeli poprzedniego dnia pracownik powraca do swojego miejsca zamieszkania także samochodem służbowym.

Pracownik - użytkownik podpisuje umowę użytkowania samochodu służbowego, w której zobowiązuje się do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. do wykorzystywania pojazdu wyłącznie w celach służbowych, związanych ze świadczeniem pracy. Pracownik zobowiązany jest również do szczególnej dbałości o przekazany mu samochód polegającej między innymi na parkowaniu samochodu w takich miejscach i w taki sposób, aby zminimalizować ryzyko jego kradzieży lub uszkodzenia, dbanie o stan techniczny samochodu, o jego wygląd zewnętrzny (w tym znaków firmowych pracodawcy umieszczonych na pojeździe), ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Udostępnienie samochodów służy tylko i wyłącznie do realizacji celów służbowych; nie następuje w celu umożliwienia przejazdu z/do domu - do/ miejsca wykonywania pracy. Pracownik w drodze z miejsca zamieszkania i z powrotem także realizuje zadania służbowe, przeprowadza rozmowy telefoniczne etc. Tym samym pozostaje w pełnej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych, których celem nadrzędnym jest osiągnięcie przychodu przez Spółkę.

W opisanym stanie faktycznym istotne jest również założenie wynikające z przywołanego poniżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, iż nie każde nieodpłatne świadczenie stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy. W sytuacji gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy "A" która przekazuje samochody służbowe pracownikom zamieszkałym poza siedzibą firmy (w innym mieście) w celu wykonywania zadań służbowych, ma obowiązek naliczania i zaliczania wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych do przychodów pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, po przeanalizowaniu stanu faktycznego oraz w świetle wydanych interpretacji indywidualnych organów podatkowych w podobnych sprawach, błędnie kwalifikuje wykorzystywanie samochodów służbowych swoich pracowników w celu dojazdu do pracy i z pracy jako przychody będące podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy te są związane z prawidłowym, racjonalnym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych, więc nie powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy.

Na poparcie swojego stanowiska przywołane są poniżej interpretacje indywidualne wydane w podobnym zakresie, a mianowicie: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. nr K 7/13, indywidualne interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 maja 2015 r. nr IBPBII/1/4511-117/15/ASz oraz z 22 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-774/14/BD oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 września 2014 r. nr PTB1/415-326/14-2/AP.

"A" prosi zatem o potwierdzenie, iż wobec wyżej opisanego stanu faktycznego, Spółka nie ma obowiązku doliczania do przychodu pracownika kwoty 250,-zł lub 400,-zł (w zależności od pojemności silnika udostępnionego pojazdu) i tym samym odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, z zaleceniami co do miejsc parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest producentem kaw i herbat i prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju. W celu wykonywania działalności gospodarczej zatrudnia na umowę o pracę pracowników na stanowiskach przedstawicieli handlowych, których niezbędnym narzędziem pracy jest samochód służbowy. Samochody służbowe wykorzystywane są przez pracowników w celach służbowych w różnych regionach kraju. Pracownicy dysponujący samochodami służbowymi, mają miejsce zamieszkania poza siedzibą firmy. Samochody służbowe są udostępniane i użytkowane tylko przez tych pracowników, którzy w celu skutecznego i efektywnego wykonywania obowiązków służbowych muszą codziennie się przemieszczać.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że przejazdy przez pracowników w ramach wykonywania przez nich obowiązków pracowniczych przydzielonym samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem wykonywania obowiązków pracowniczych, nie będą powodować powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem będą bowiem stanowiły realizację zadań służbowych - wpłyną na lepszą organizację pracy, zapewnią dyspozycyjność kluczowych pracowników oraz zabezpieczą przychody Spółki. W konsekwencji na Wnioskodawcy z tego tytułu nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.