3063-ILPB1-1.4511.276.2016.1.KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2016 r. (data wpływu 26 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu pracownika - jest prawidłowe.

W dniu 26 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu pracownika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") dysponuje samochodami, których zasady używania są uregulowane w dokumencie wewnętrznym Spółki - Polityka Flotowa. Samochody te są udostępniane między innymi pracownikom zatrudnionym w Spółce na podstawie umów o pracę (dalej: "Użytkownicy").

Zgodnie z Polityką Flotową Spółka posiada następujące kategorie samochodów służbowych:

W celu zwiększenia motywacji i zaangażowania w pracę Spółka umożliwia Użytkownikom korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych (dalej: "Świadczenie Motywacyjne").

Wszyscy Użytkownicy samochodów menedżerskich oraz samochodów stanowiskowych, zobowiązani są do złożenia oświadczenia o korzystaniu z samochodu do celów prywatnych, deklarując korzystanie, bądź nie korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych.

Miesięczna wartość Świadczenia Motywacyjnego jest obliczana zgodnie z obowiązującymi przepisami tj. na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: w Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: "Ustawa PIT") i wynosi dla Użytkowników będących pracownikami odpowiednio:

Wartość Świadczenia Motywacyjnego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

W każdym z udostępnionych samochodów zostało zamontowane urządzenie do identyfikacji jazd prywatnych. Użytkownik przed każdą podróżą jest zobowiązany do zadeklarowania profilu jazdy - służbowa czy prywatna. Po zakończeniu miesiąca dla każdego samochodu/Użytkownika jest sporządzane zestawienie tzw. jazd prywatnych. Zestawienie to stanowi podstawę do wyliczenia obciążenia Użytkownika z tytułu poniesionych przez Spółkę kosztów paliwa zużytego na jazdy prywatne. Zgodnie z Polityką Flotową ustalono, że Użytkownik będzie ponosił odpłatność z tytułu zużytego na cele prywatne paliwa w określonej Polityką Flotową wysokości za każdy przejechany kilometr.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota ryczałtu, o której mowa w art. 12 ust. 2a Ustawy PIT obejmuje wartość zużytego przez pracowników paliwa w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych dla ich potrzeb prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota ryczałtu, o której mowa w art. 12 ust. 2a Ustawy PIT nie obejmuje kosztów udostępnianego przez Spółkę paliwa w samochodach służbowych wykorzystywanych przez pracowników do ich celów prywatnych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 2a Ustawy PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Ustawodawca wskazał, że ryczałt obejmuje wartość "wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych". Przepis nie wskazuje jednak wprost, czy wartość ta obejmuje koszt paliwa, wypełniającego bak samochodu służbowego, które pracownik zużyje użytkując samochód służbowy w celach prywatnych.

Aby ustalić, czy paliwo objęte jest ryczałtem, o którym mowa w art. 12 ust. 2a Ustawy PIT w ocenie Spółki należałoby dokonać wykładni autentycznej powyższego przepisu, tj. odwołać się do materiałów, które wskazywałyby intencje i zamiar ustawodawcy w tym zakresie. Powyższa regulacja art. 12 ust. 2a Ustawy PIT weszła w życie w oparciu o zapisy ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej. W uzasadnieniu do Rządowego projektu ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Druk Sejmowy nr 2606 z 7 lipca 2014 r.) wskazano, że wartość nieodpłatnego świadczenia, które pracownik otrzymuje z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych powinna bazować na koszcie wynajmu podobnego samochodu w wypożyczalni. Ustawodawca w celu uniknięcia problemów związanych z ustaleniem takiej wartości wprowadził powyższe kwoty ryczałtu. Niemniej jednak uzasadnienie do wprowadzenia przepisu art. 12 ust. 2a Ustawy PIT nakazuje uznać, że wyliczenie miesięcznego ryczałtu opiera się o kalkulacje stosowane przez wypożyczalnie samochodów działające na rynku.

Analiza ofert wypożyczalni samochodowych wskazuje tymczasem, że koszt wynajmu samochodu nie obejmuje kosztu paliwa. Jednocześnie w przypadku udostępnienia samochodu z pełnym bakiem paliwa osoba korzystająca z samochodu zobowiązana jest zapłacić za to paliwo lub zwrócić samochód zatankowany taką ilością paliwa jaka znajdowała się w baku w momencie wypożyczenia samochodu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki określona powyżej ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia, która jest przypisywana pracownikom z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, obejmuje bieżące koszty związane z ogólnym użytkowaniem samochodu służbowego do celów prywatnych ale z wyłączeniem paliwa. Będą to w szczególności takie koszty jak ubezpieczenie samochodu, wymiana opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymiana oleju i innych płynów oraz zużywających się części. Na ryczałt będą składały się więc wszelkiego rodzaju koszty, które Spółka musi ponieść po to aby samochód był sprawny i mógł bezpiecznie uczestniczyć w ruchu drogowym. Innymi słowy, zdaniem Spółki, określona ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia odnosi się do wykorzystania samochodu służbowego (tj. oddania go do bezpłatnego używania dla celów prywatnych), nie uwzględnia kosztów dodatkowych jak chociażby koszt paliwa, autostrad czy parkingów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w bieżących interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 25 lipca 2016 r., nr ILPB1/4511-1-501/16-4/KF;

2. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 23 lipca 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-66/15/MK;

3. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 14 maja 2015 r., nr IPPB2/4511-307/15-4/MK1.

Oznacza to, że Spółka postępuje prawidłowo obciążając pracowników kosztami zużytego przez nich paliwa w sytuacji, gdy koszt tego paliwa poniosła Spółka.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wskazać przy tym należy, że dokonując wykładni gramatycznej pojęcia nieodpłatnego świadczenia - z uwagi na brak jego definicji w przepisach prawa podatkowego - za nieodpłatne świadczenie uznać należy świadczenie nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Co więcej, dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 12 ust. 2a cyt. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe do wykorzystywania do celów prywatnych - zgodnie z zasadami uregulowanymi w Polityce Flotowej. W każdym z udostępnionych samochodów zamontowane jest urządzenie, umożliwiające identyfikację jazd prywatnych. Użytkownik przed każdą podróżą jest zobowiązany do zadeklarowania czy będzie to podróż służbowa czy prywatna. Po zakończeniu miesiąca sporządzane jest zestawienie jazd prywatnych, które stanowi podstawę do wyliczenia obciążenia Użytkownika z tytułu poniesionych przez Spółkę kosztów paliwa zużytego na cele prywatne. Ustalono, że pracownik będzie ponosił odpłatność z tytułu zużytego na cele prywatne paliwa w określonej Polityką Flotową wysokości za każdy przejechany kilometr.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wysokość ryczałtu określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje również wartość zużytego przez pracowników paliwa w związku z wykorzystywaniem przez nich samochodów służbowych do ich potrzeb prywatnych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

W przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje więc wyłącznie - jak wskazano wyżej - koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie. Kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje zatem kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

W sytuacji pokrywania przez Wnioskodawcę - jako pracodawcę osób, którym został udostępniony samochód - wydatków pracowników na paliwo zużyte w innych celach niż służbowe, wartość tego paliwa będzie więc stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.