3063-ILPB1-1.4511.271.2016.1.KF - Polisy ubezpieczeniowe zakupione dla radnych na czas podroży zagranicznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 24 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Radni Województwa, pełniąc swoje funkcje na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2015 r. poz. 1392, z późn. zm.) oraz na podstawie Statutu Województwa, korzystają z polis ubezpieczeniowych zakupionych dla nich na czas podroży zagranicznej.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa, województwo posiada osobowość prawną. Sejmik województwa jest organem stanowiącym i kontrolnym województwa. W skład sejmiku województwa wchodzą radni wybrani w wyborach bezpośrednich (art. 16 ust. 1 i 3 ww. ustawy). Do wyłącznej właściwości sejmiku województwa należy m.in.: stanowienie aktów prawa miejscowego, a w szczególności: statutu województwa, zasad gospodarowania mieniem wojewódzkim, zasad i trybu korzystania z wojewódzkich obiektów i urządzeń użyteczności publicznej, uchwalanie strategii rozwoju województwa, uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego, przepisów dotyczących podatków i opłat lokalnych w granicach określonych ustawami, uchwalanie "Priorytetów współpracy zagranicznej województwa" oraz podejmowanie uchwał w sprawie uczestnictwa w międzynarodowych zrzeszeniach regionalnych i innych formach współpracy regionalnej (art. 18 ww. ustawy). Radni zobowiązani są brać udział w pracach organów samorządu województwa oraz wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych, do których zostali wybrani lub desygnowani.

Nie bez znaczenia w pracach radnego pozostają także kontakty z innymi regionami zarówno na terenie Polski, jak i za granicą. Stąd wynika konieczność odbywania przez radnych podróży służbowych krajowych i zagranicznych.

Zakup polis ubezpieczeniowych dla radnych w związku z ich zagraniczną podróżą służbową następuje zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Zgodnie z zapisami paragrafu 19 ww. rozporządzenia pracownikowi przysługuje m.in. zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą ze środków pracodawcy, a także pracodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów transportu zwłok do kraju w razie zgonu pracownika za granicą. W związku z powyższym przeniesienie odpowiedzialności na ubezpieczyciela może służyć zabezpieczeniu interesów województwa, z uwagi na wysokie koszty leczenia za granicą i ewentualnego transportu zwłok do kraju. Zakup polis ubezpieczeniowych dla pracowników, jak i radnych wyjeżdżających w delegacje służbowe zagraniczne jest finansowany ze środków własnych województwa. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia, następstwa nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialność cywilną podczas wyjazdów zagranicznych. Umowa ubezpieczenia jest zawarta w formie Pakietu rotacyjnego w formie bezimiennej przeznaczonego dla pracowników oraz radnych województwa odbywających podróż zagraniczną.

Obowiązek pokrycia przez Urząd kosztów następstw nieszczęśliwych wypadków oraz odpowiedzialności cywilnej w odniesieniu do radnych odbywających podróż służbową wynika z następujących przepisów:

* rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz. U. Nr 66, poz. 798 z późn. zm.) - § 3 ust. 2d,

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167) - § 2 ust. 2d,

* ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380) - § 444 i 471.

Poniesienie przez województwo (czyli podmiot delegujący radnego nazywany dalej pracodawcą) kosztów wykupienia polis ubezpieczeniowych we wskazanym we wniosku zakresie, powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz radnego - stosownie do § 3 ust. 2d i § 2 ust. 2d ww. rozporządzeń - udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności oraz pozostałych obowiązków narzuconych na pracodawcę odrębnymi przepisami prawa (np. wynikającymi z Kodeksu cywilnego). Wykupienie ubezpieczenia dla radnych ma więc przede wszystkim minimalizować niebezpieczeństwo ponoszenia przez pracodawcę wysokich kosztów leczenia za granicą i nie leży w interesie samych radnych. Bez względu bowiem na to, czy radny będzie objęty ochroną ubezpieczeniową, to w przypadku choroby bądź urazów wynikających z nieszczęśliwych wypadków uzasadniających podjęcie leczenia poza granicami kraju, ostateczne koszty opieki medycznej zobowiązany będzie ponieść pracodawca.

Opłacona przez pracodawcę polisa ubezpieczeniowa skutkuje jedynie zabezpieczeniem samego pracodawcy na wypadek powstania przyjętego przez siebie obowiązku zwrotu należności przysługujących z tytułu podróży służbowej delegowanemu radnemu. Wykupienie przez województwo polisy zostaje dokonane w jego interesie jako pracodawcy i nie stanowi świadczenia, które radny musiałby sam ponieść, gdyż takiego obowiązku wynikającego z przepisów prawa brak po stronie radnego. W przypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej radnych podmiot delegujący zabezpiecza się na wypadek konieczności pokrycia kosztów naprawienia szkód jakie radni będący w delegacji i wykonujący swoje obowiązki, wyrządzą osobom trzecim. Specyfiką ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej jest pokrywanie kosztów naprawienia szkody jaką wyrządzi się osobie trzeciej swoim mieniem bądź czynem. Przebywający w podróży służbowej radny występuje w imieniu podmiotu delegującego i za jego czyny podmiot delegujący ponosi odpowiedzialność.

Radni województwa nie korzystają w sposób dobrowolny ze świadczenia w postaci zakupu przez województwo polisy ubezpieczeniowej w związku z wykonaniem podróży zagranicznej.

Podróżą służbową, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz. U. Nr 66, poz. 798 z późn. zm.), jest wykonywanie przez radnego zadania mającego bezpośredni związek z wykonywaniem mandatu, określonego przez przewodniczącego sejmiku województwa, poza miejscowością, w której znajduje się siedziba sejmiku. Termin i miejsce wykonywania zadania oraz miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży służbowej określa przewodniczący sejmiku województwa w poleceniu wyjazdu służbowego.

Zatem odbywanie przez radnego podróży służbowej, także zagranicznej i otrzymywanie związanych z tym, określonych świadczeń, wiąże się z realizacją zadań przypisanych jego funkcji w sejmiku województwa. Zadania te mieszczą się w sferze jego obowiązków. Oznacza to, że nie są to działania i świadczenia, które radny może przyjąć na zasadzie dobrowolnej lub uznaniowej.

Dlatego też, należy uznać, że wartość polisy ubezpieczeniowej, która obejmuje oprócz kosztów leczenia również inne wymienione we wniosku obszary ryzyka nie stanowi przychodu dla radnego odbywającego zagraniczną podróż służbową, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Polisa ta nie została bowiem zakupiona w celu przysporzenia korzyści finansowych radnemu lecz w celu wykonania nałożonego na niego obowiązku związanego z wykonaniem podróży.

Zakup polis ubezpieczeniowych dla radnych to świadczenie, które zostało spełnione w interesie pracodawcy i przyniosło mu korzyść m.in. w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Powyższe działanie ma na celu zabezpieczenie interesów województwa poprzez zminimalizowanie ewentualnych obciążeń budżetu w przypadku wystąpienia szkód objętych zakresem ubezpieczenia: kosztów leczenia, następstw nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialności cywilnej podczas wyjazdów zagranicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakup polis ubezpieczeniowych dla radnych województwa delegowanych w zagraniczną podróż służbową jest przychodem radnych, skutkującym obowiązkiem objęcia go podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla radnego na czas jego zagranicznej podróży służbowej, której zakup sfinansowany jest przez województwo, nie stanowi dla niego przychodu, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkującego obowiązkiem objęcia go podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Sposób ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych, uwzględniając celowość zwrotu rzeczywiście poniesionych wydatków związanych z wykonywaniem mandatu oraz ułatwienie dokonywania rozliczeń, określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz. U. Nr 66, poz. 798, z późn. zm.), które z kolei zawiera delegację w § 8, że do sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowej radnych poza granicami kraju stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika, że pracodawca (odpowiednio: podmiot delegujący radnego) jest zobowiązany do dokonania zwrotu, przysługujących pracownikowi (odpowiednio: radnemu) wydatków przez niego poniesionych w czasie zagranicznej podróży służbowej oraz takich wydatków, które zostały przez przewodniczącego sejmiku województwa określone lub uznane. W przypadku choroby, radnemu należy się zwrot przysługujących wydatków, określonych jako niezbędne koszty leczenia za granicą. W razie śmierci radnego za granicą, podmiot delegujący pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Jeżeli pokrycie przez podmiot delegujący ww. kosztów związanych z podróżą służbową jest jego obowiązkiem, to należy przyjąć, że poniesienie przez ten podmiot kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, następstwa nieszczęśliwych wypadków podczas pobytu poza granicami Polski, powoduje zabezpieczenie się go przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą czy kosztami transportu zwłok do kraju. Analogicznie przedstawia się sytuacja w przypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pracowników/radnych (ubezpieczenie to jest zawarte w ramach jednego pakietu): podmiot delegujący zabezpiecza się w ten sposób na wypadek konieczności pokrycia kosztów naprawienia szkód jakie pracownicy/radni będący w delegacji i wykonujący swoje obowiązki, wyrządzą osobom trzecim. Specyfiką ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej jest pokrywanie kosztów naprawienia szkody jaką wyrządzi się osobie trzeciej swoim mieniem bądź czynem. Przebywający w podróży służbowej pracownik/radny występuje w imieniu podmiotu delegującego i za jego czyny podmiot delegujący ponosi odpowiedzialność.

Należy podkreślić, że w przypadku działań radnego i otrzymywania przez niego określonych świadczeń z tytułu tych działań - mowa jest o sferze jego obowiązków. Oznacza to, że radny jest zobowiązany do wykonywania czynności przypisanych jego funkcji w sejmiku województwa. Nie są to działania i świadczenia, które radny może przyjąć na zasadzie dobrowolnej lub uznaniowej.

Reasumując: zakup polis ubezpieczeniowych dla radnych województwa (pakiet rotacyjny w formie bezimiennej) ma na celu zabezpieczenie interesów województwa poprzez zminimalizowanie ewentualnych obciążeń budżetu w przypadku wystąpienia szkód objętych zakresem ubezpieczenia.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych gdy zostaną spełnione następujące warunki: świadczenie zostało spełnione za zgodą podatnika (w pełni dobrowolnie), świadczenie zostało spełnione w interesie podatnika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie podatnikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Ponieważ polisa ubezpieczeniowa nie została zakupiona w celu przysporzenia wymiernej korzyści majątkowej lub celu wymiernego zaoszczędzenia wydatku radnemu lecz w celu wykonania nałożonego na niego obowiązku związanego z wykonaniem zagranicznej podróży, kosztu jej zakupu nie można uznać za nieodpłatne świadczenie, którego wartość należy zakwalifikować do przychodów określonych w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opisane we wniosku świadczenia nie są przychodem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, wyrażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowiący, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W świetle powyższego przychód podatkowy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w szczególności w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Mając na uwadze treść wniosku należy wskazać, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako źródło przychodu - działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie natomiast z art. 13 pkt 5 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powołania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "obowiązków społecznych lub obywatelskich". Jednakże zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 listopada 1997 r. (sygn. akt U 6/97) "o pełnieniu obowiązku obywatelskiego możemy mówić wtedy, gdy dana osoba uczestniczy w zawiadywaniu sprawami państwowymi jako obywatel, zgodnie z zasadami demokratyzmu instytucji publicznych. Z pełnieniem obowiązków społecznych natomiast, mamy do czynienia wówczas, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji (w szczególności instytucji samorządu terytorialnego) jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie". Z tych względów jako wykonywanie obowiązków społecznych lub obywatelskich należy rozumieć przede wszystkim wykonywanie obowiązków związanych z uczestniczeniem obywateli w sprawowaniu władzy publicznej, zarówno wykonawczej, sądowniczej, jak i ustawodawczej. Będą to również obowiązki związane z wykonywaniem określonych funkcji w ramach organizacji o charakterze społecznym (organizacje pozarządowe).

W świetle powyższego, mimo że ustawa nie definiuje pojęcia obowiązków społecznych lub obywatelskich, to niewątpliwie sprawowanie funkcji radnego, który jako reprezentant lokalnej społeczności ma działać na jej rzecz, mieści się w tym terminie. Zatem - co do zasady - przychody otrzymane z tytułu pełnienia obowiązków radnego podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Tym samym na podmiocie dokonującym świadczeń z tytułu przychodów określonych w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą ciążyły obowiązki płatnika.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wykupuje dla pracowników oraz radnych województwa polisy ubezpieczeniowe w związku z ich zagranicznymi podróżami służbowymi. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia, następstwa nieszczęśliwych wypadków i odpowiedzialność cywilną podczas wyjazdów zagranicznych.

W odniesieniu do wskazanego w treści wniosku świadczenia, które otrzymuje radny, należy zatem dokonać oceny, czy stanowi ono przychód podatkowy, tj. czy stanowi ono - zgodnie ze wskazaną powyżej definicją przychodu - realne przysporzenie majątkowe radnego, które należałoby zakwalifikować jako nieodpłatne świadczenie.

Na tym tle - w kontekście opisanego stanu faktycznego - należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem, gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie radnego przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem, gdy zostało spełnione w pełni dobrowolnie, tj. na zasadzie własnej woli - a nie w wykonaniu obowiązku. Przychód radnego będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie radnego (a nie w interesie np. województwa, czyli ogółu mieszkańców) i przyniesie radnemu korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem radnego, gdy korzyść jest wymierna i przypisana jemu indywidualnie.

Na podstawie art. 24 ust. 8 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r. poz. 486, z późn. zm.) radnych obowiązuje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz. U. Nr 66, poz. 798, z późn. zm.), które z kolei w § 8 zawiera delegację, że do sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowej radnych poza granicami kraju stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. W omawianym przypadku jest to obowiązujące rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). W ww. rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r. kwestie związane z rozliczeniem podróży służbowej zagranicznej zawarte są w szczególności w Rozdziale 3 od § 12 do § 21.

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika, że pracodawca (odpowiednio: podmiot delegujący radnego) jest zobowiązany do dokonania zwrotu, przysługujących pracownikowi (odpowiednio: radnemu) wydatków przez niego poniesionych w czasie zagranicznej podróży służbowej oraz takich wydatków, które zostały przez podmiot delegujący określone lub uznane.

W przypadku choroby, radnemu należy się zwrot przysługujących wydatków, określonych jako: niezbędne koszty leczenia za granicą. W razie śmierci radnego za granicą, podmiot delegujący pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Skoro pokrycie przez podmiot delegujący ściśle określonych świadczeń - związanych z podróżą służbową - jest jego obowiązkiem, to należy przyjąć, że poniesienie przez ten podmiot kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej w powyższym zakresie, powoduje zabezpieczenie go przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą, czy też pokryciem kosztów związanych z transportem zwłok.

Zatem w zakresie w jakim przepisy rozporządzenia w sprawie podróży służbowych wymieniają wprost koszty, do których poniesienia zobligowany jest pracodawca (odpowiednio: podmiot delegujący radnego), w takim zakresie po stronie oddelegowanego nie powstanie przychód z tytułu objęcia ubezpieczeniem. Poniesienie kosztu takiej polisy jest bowiem w interesie podmiotu delegującego.

Niemniej jednak w pozostałym zakresie nie można uznać, że wskazane przez Wnioskodawcę przepisy, tj.:

* § 3 pkt 2 lit. d rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa, zgodnie z którym z tytułu podróży służbowej przysługuje zwrot kosztów innych udokumentowanych wydatków,

* § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia w sprawie podróży służbowych, zgodnie z którym z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb

stanowią wystarczającą podstawę obligującą podmiot delegujący do poniesienia określonych kosztów. Należy bowiem podkreślić, że przepisy te pozostawiają dużą swobodę pracodawcy (odpowiednio: podmiotowi delegującemu) do kształtowania takich wydatków, w szczególności przepis § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia w sprawie podróży służbowych, gdyż odnosi się do wydatków "określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb".

Również wskazane przez Wnioskodawcę przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.) nie obligują podmiotu delegującego do poniesienia żadnych kosztów, w szczególności nie obligują go do pokrycia kosztów naprawienia szkód jakie radni będący w delegacji wyrządzą osobom trzecim. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że Wnioskodawca chcąc zabezpieczyć się przed takimi wydatkami musiałby wykupić polisę na swoją rzecz. Tymczasem w niniejszej sprawie polisa w zakresie odpowiedzialności cywilnej wykupiona została dla pracowników i radnych, nie dotyczy zatem odpowiedzialności naprawienia szkody przez Wnioskodawcę, a odpowiedzialności samego pracownika czy radnego. W takim zakresie może być ona - co do zasady - uznana za przychód podatkowy.

Jednakże w niniejszej sprawie umowa ubezpieczenia zawarta jest w formie pakietu rotacyjnego w formie bezimiennej przeznaczonego dla pracowników oraz radnych województwa odbywających podróż zagraniczną. W związku z powyższym brak jest możliwości ustalenia wartości ewentualnego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia po stronie radnego. Ponadto odbywanie przez radnego podróży służbowej, także zagranicznej, a w konsekwencji również otrzymywanie związanych z tym, określonych świadczeń, wiąże się z realizacją zadań przypisanych jego funkcji w sejmiku województwa. Zadania te mieszczą się w sferze jego obowiązków. Oznacza to, że nie są to działania i świadczenia, które radny może przyjąć na zasadzie dobrowolnej lub uznaniowej.

Dlatego też, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartość polisy ubezpieczeniowej, która obejmuje oprócz kosztów leczenia również inne wymienione we wniosku obszary ryzyka nie stanowi przychodu dla radnego odbywającego zagraniczną podróż służbową, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.