3063-ILPB1-1.4511.252.2016.2.AMN - Opłacanie przez pracodawcę ubezpieczenia zdrowotnego pracownikom jako przychód tych pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.), uzupełnionym w dniu 6 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 28 listopada 2016 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.252.2016.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 listopada 2016 r., wniosek uzupełniono w dniu 6 grudnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej jako: "Spółka") zatrudnia obecnie 7869 pracowników. Ze struktury wieku pracowników zatrudnionych przez Spółkę na koniec sierpnia 2016 r. wynika, że Spółka zatrudnia 1064 pracowników w wieku od 50 do 66 lat. Ponadto, liczba pracowników w przedziale wiekowym 40-49 lata wynosi 2295 co stanowi prawie 30% ogółu pracowników. W związku z powyższym w najbliższych latach coraz większą część pracowników Spółki będą stanowiły osoby starsze - czyli te mające ponad 50 lat.

Mając na względzie proces starzenia się kadry pracowniczej oraz fakt, że produktywność pracowników jest uzależniona m.in. od stanu zdrowia pracowników Spółka planuje wprowadzić dla pracowników efektywną strategia prozdrowotną składającą się z kilku powiązanych elementów. Planowana strategia zakłada objęcia pracowników opieką medyczną w formie ubezpieczenia zdrowotnego, wdrożenie programu promocji zdrowego trybu życia np. poprzez organizację zawodów sportowych, umożliwienie korzystania z obiektów sportowych, wprowadzenie programów profilaktycznych dla pracowników najbardziej obciążonych stresem zawodowym, wprowadzenie programów mających na celu ograniczanie występowania określonych chorób oraz zapewnienie właściwego środowiska pracy. Częścią tej strategii są także programy zarządzania absencją chorobową.

Biorąc pod uwagę niskie wydatki publiczne na ochronę zdrowia w Polsce oraz utrudniony dostęp do publicznej służby zdrowia w szczególności do specjalistów, diagnostyki oraz zabiegów ambulatoryjnych Spółka uznała, że koniecznym elementem kompleksowego programu ochrony zdrowia pracowników musi być zapewnienie pracownikom świadczeń medycznych. W tym celu Spółka obejmie pracowników ubezpieczeniem zdrowotnym, które stanowić będzie część ubezpieczenia na życie. Składka na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie podstawowym, tj. dającymi możliwość korzystania z usług lekarzy 31 specjalności oraz 333 badan i zabiegów diagnostycznych oraz ambulatoryjnych będzie opłacana przez pracodawcę. Wysokość tej składki wynosi 30 PLN od pracownika. Jeżeli pracownicy będą chcieli skorzystać z zakresu rozszerzonego (możliwość konsultacji lekarskich z lekarzami 36 specjalizacji oraz 414 zabiegów) czy też z zakresu specjalistycznego (39 lekarzy specjalistów oraz 430 zabiegów) będą zobowiązani pokryć z własnych środków różnicę między wartością pakietu podstawowego a pozostałymi pakietami.

Celem wprowadzenia przez Spółkę powyższego ubezpieczenia zdrowotnego jest ochrona zdrowia pracowników poprzez ułatwiony dostęp do specjalistów oraz diagnostyki i zabiegów, co ma przyczynić się do poprawy zdrowia pracowników a w konsekwencji ograniczyć absencje pracowników oraz zmniejszyć skalę zachorowań, przez co zwiększyć produktywność pracowników. Wprowadzenie ubezpieczenia na zdrowie jako jednego z elementów wdrażanej przez Spółkę strategii ochrony zdrowia pracowników ma w przyszłości zmniejszyć koszty absencji chorobowej pracowników oraz inne dodatkowe koszty nieefektywnej obecności w pracy lub utraty produktywności pracowników z powodu ich problemów zdrowotnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w powyżej opisanym stanie faktycznym w związku z opłacaniem przez Spółkę ubezpieczenia zdrowotnego pracownikom Spółki, stanowiącego jeden z elementów wprowadzanej przez Spółkę kompleksowej strategii ochrony zdrowia pracowników, u pracowników Spółki wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 i 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ("ustawa o PIT"), od którego Spółka działając jako płatnik PIT byłaby zobowiązana zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o PIT pobrać zaliczkę na podatek PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o PIT, nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Jednakże w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

Konieczność rozumienia pojęcia nieodpłatnych świadczeń przy uwzględnieniu kryteriów wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 została potwierdzona w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez Ministra Finansów (np. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 23 lipca 2015 r. o sygn. akt DD3.8222.2265.2015.CRS czy też indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wydana Spółce w dniu 19 sierpnia 2016 o sygn. akt. ILPBI/4511-1-657/16-2/AMN).

Zdaniem Spółki, opłacanie przez Spółkę ubezpieczenia zdrowotnego, które stanowi jeden z elementów wdrażanego przez Spółkę kompleksowego programu ochrony zdrowia pracowników nie stanowi dla pracowników Spółki nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT, a w konsekwencji na Spółce jako płatniku nie będzie ciążyć obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od sfinansowanych pracownikom przez Spółkę ubezpieczeń zdrowotnych.

Skorzystanie przez pracowników ze sfinansowanych świadczeń zdrowotnych następować będzie wprawdzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione wyłącznie w interesie pracownika, ale przede wszystkim w interesie pracodawcy. Objęcie pracowników ubezpieczeniem zdrowotnym ma bowiem na celu utrzymanie pracowników w dobrym zdrowiu, które samo w sobie stanowi wartość dla Spółki. Ochrona zdrowia pracowników ma na celu zmniejszenie coraz częściej występujących absencji chorobowych pracowników, a co za tym idzie zmniejszenie ponoszonych z tego tytułu przez Spółkę wzrastających kosztów. Ponadto, poprawa zdrowia pracowników ma zwiększyć także produktywność i efektywność pracy pracowników.

Mając zatem na uwadze przepisy ustawy o PIT oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 zdaniem Spółki, sfinansowane przez Spółkę ubezpieczenia zdrowotne nie generują po stronie pracowników przychodu do opodatkowania podatkiem PIT. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Spółki przysporzenia. Zatem, Spółka nie ma obowiązku doliczania wartości tych wydatków do przychodów pracowników odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 oraz art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w aspekcie świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu "innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji: przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. wykupienie przez pracodawcę pakietu usług medycznych (dodatkowe ubezpieczenie). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego otrzymanie tego rodzaju świadczenia może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenie to pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się przyjąć to świadczenie, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść z własnych środków.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Należy podkreślić, że wartość tego rodzaju świadczeń (tj. wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich oraz innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy) otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek ich poniesienia przez pracodawcę wynika bowiem wprost z przepisów prawa.

Natomiast wartość wszelkich innych świadczeń medycznych niż te, które wynikają z Kodeksu pracy, uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z dobrowolnych świadczeń medycznych (niezwiązanych z medycyną pracy i profilaktyczną opieką zdrowotną niezwiązaną ze środowiskiem pracy) przekazane pracownikom nieodpłatnie lub częściowo nieodpłatnie, stanowi w części finansowanej przez pracodawcę przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Wysokość przychodu ustala się według wartości takiego świadczenia.

Kwestia opodatkowania świadczeń w postaci finansowania przez pracodawcę dla pracowników nieobowiązkowej z punktu widzenia przepisów Kodeksu pracy opieki zdrowotnej budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów z organami podatkowymi. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Ostatecznego rozstrzygnięcia w tej sprawie dokonał Naczelny Sąd Administracyjny, który w dwóch uchwałach poszerzonego składu: ww. uchwała siedmiu sędziów z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 oraz uchwała Izby Finansowej z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt II FPS 7/10, uznał, że jeżeli pracodawca finansuje pracownikom nieobowiązkową z punktu widzenia przepisów opiekę zdrowotną, wykupując im tzw. abonamenty medyczne, wartość tych abonamentów stanowi dla otrzymujących je pracowników przychód ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny poparł prezentowane w tym zakresie stanowisko organów podatkowych.

Przykładowo, w uchwale z dnia 24 października 2011 r., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż "Zagwarantowanie opieki medycznej na podstawie (cyt.) ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków medycznych jak i (dodatkowe) zapewnienie jej (w określonym zakresie) poprzez wykupienie przez pracodawcę pakietu świadczeń medycznych jest w istocie swojego rodzaju ubezpieczeniem zdrowotnym polegającym na stworzeniu prawa korzystania z określonych świadczeń medycznych. Możliwość ta posiada konkretną wartość finansową, ponieważ dla jej uzyskania, nie zaś w celu wykonania poszczególnego zabiegu medycznego, należy ponieść konkretne wydatki (na zakup prywatnego pakietu medycznego, na powszechne ubezpieczenie zdrowotne). Z tego powodu, prawo i wynikająca z niego możliwość nieodpłatnego korzystania z usług medycznych, objętych wykupionym pakietem, stanowić może, jak wywiedziono to w punkcie poprzedzającym, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (...)".

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca mając na względzie proces starzenia się kadry pracowniczej oraz fakt, że produktywność pracowników jest uzależniona m.in. od stanu zdrowia pracowników planuje wprowadzić dla pracowników efektywną strategię prozdrowotną składającą się z kilku powiązanych elementów. Biorąc pod uwagę niskie wydatki publiczne na ochronę zdrowia w Polsce oraz utrudniony dostęp do publicznej służby zdrowia w szczególności do specjalistów, diagnostyki oraz zabiegów ambulatoryjnych Spółka uznała, że koniecznym elementem kompleksowego programu ochrony zdrowia pracowników musi być zapewnienie pracownikom świadczeń medycznych. W tym celu Spółka obejmie pracowników ubezpieczeniem zdrowotnym, które stanowić będzie część ubezpieczenia na życie. Składka na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie podstawowym będzie opłacana przez pracodawcę. Wysokość tej składki wynosi 30 PLN od pracownika. Jeżeli pracownicy będą chcieli skorzystać z zakresu rozszerzonego czy też z zakresu specjalistycznego, będą zobowiązani pokryć z własnych środków różnicę między wartością pakietu podstawowego a pozostałymi pakietami. Celem wprowadzenia przez Spółkę powyższego ubezpieczenia zdrowotnego jest ochrona zdrowia pracowników poprzez ułatwiony dostęp do specjalistów oraz diagnostyki i zabiegów, co ma przyczynić się do poprawy zdrowia pracowników a w konsekwencji ograniczyć absencje pracowników oraz zmniejszyć skalę zachorowań, przez co zwiększyć produktywność pracowników. Wprowadzenie ubezpieczenia na zdrowie jako jednego z elementów wdrażanej przez Spółkę strategii ochrony zdrowia pracowników ma w przyszłości zmniejszyć koszty absencji chorobowej pracowników oraz inne dodatkowe koszty nieefektywnej obecności w pracy lub utraty produktywności pracowników z powodu ich problemów zdrowotnych.

W rezultacie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca planuje objąć pracowników ubezpieczeniem zdrowotnym zapewniającym pracownikom świadczenia medyczne z uwagi na niskie wydatki publiczne na ochronę zdrowia w Polsce oraz utrudniony dostęp do publicznej służby zdrowia w szczególności do specjalistów, diagnostyki oraz zabiegów ambulatoryjnych, to ww. ubezpieczenie zdrowotne nie jest związane ze świadczeniami medycznymi w zakresie medycyny pracy i profilaktyki medycznej niezbędnej ze względu na warunki pracy. W konsekwencji zgoda pracownika na przyjęcie ww. świadczenia nie będzie związana ze zgodnym z prawem wykonaniem pracy, a tym samym po stronie pracownika wystąpi wymierna korzyść majątkowa (polegająca na uniknięciu wydatku) z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Zatem, w przypadku opłacania przez Spółkę ubezpieczenia zdrowotnego pracownikom Spółki, stanowiącego jeden z elementów wprowadzanej przez Spółkę kompleksowej strategii ochrony zdrowia pracowników, u pracowników Spółki wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Spółka działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, byłaby zobowiązana zgodnie z przepisem art. 31 ww. ustawy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.