3063-ILPB1-1.4511.246.2016.2.AA - Określenie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 29 września 2016 r.), uzupełnionym w dniach 29 listopada 2016 r. i 12 grudnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą wskazanej we wniosku nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą wskazanej we wniosku nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 21 listopada 2016 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.246.2016.1.AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 listopada 2016 r., natomiast w dniu 29 listopada 2016 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 25 listopada 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w dniu 9 lutego 2001 r. zakupił nieruchomość rolną, składającą się z działki gruntu o powierzchni 6,283 metrów kwadratowych, zabudowanej budynkiem gospodarczym, jako osoba fizyczna. Zakup został udokumentowany aktem notarialnym i koszt zakupu wynosił 15.000,00 zł. Od dokonanego zakupu Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT i ww. grunt nie został zaliczony do środków trwałych. W roku 2006 Wnioskodawca dokonał remontu ww. nieruchomości i nakłady wyniosły 15.065,99 zł. Wnioskodawca odliczył podatek VAT od ww. remontu. Odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów uzyskania przychodów były dokonywane tylko do dnia 31 grudnia 2011 r. i tylko od kwoty nakładów remontowych, tj. od kwoty 15.065,99 jako inwestycja w obcym środku. Z dniem 31 grudnia 2011 r. ten obiekt został wycofany ze środków trwałych. Przez kolejne lata Wnioskodawca nie wykorzystywał tego placu i budynku gospodarczego w prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że małżonkowie ww. grunt zakupili jako osoby fizyczne - aktem notarialnym (jako współwłaściciele i małżonkowie pozostający we współwłasności małżeńskiej) i tylko użyczyli tę nieruchomość na potrzeby działalności gospodarczej i wykorzystywali ją również dla potrzeb ww. działalności.

Nieruchomość ta nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Nakłady remontowe i inwestycyjne poniesione na przystosowanie nieruchomości dla potrzeb działalności gospodarczej były wniesione do ewidencji środków trwałych na zasadzie: inwestycji w obcym środku trwałym i od tych nakładów były stosowane odpisy amortyzacyjne. Odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów uzyskania przychodów były dokonywane tylko do dnia 31 grudnia 2011 r. i tylko od kwoty nakładów remontowych, tj. od kwoty 15.065,99 zł jako inwestycja w obcym środku. Z dniem 31 grudnia 2011 r. inwestycja ta została wycofana ze środków trwałych.

Przez kolejne lata Wnioskodawca nie wykorzystywał tego placu i budynku gospodarczego w prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Ww. nieruchomość nigdy nie była udostępniona nikomu w ramach żadnych umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca przestał wykorzystywać tą prywatną nieruchomość w działalności gospodarczej, ponieważ w tej samej miejscowości zakupił lepszą i większą nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem i wprowadził ją do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie sprzedaży tego gruntu wraz z budynkiem gospodarczym Wnioskodawca musi wykazać ww. przychód w działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na fakt, iż nie zaliczył ww. nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów, nie musi tego przychodu wykazywać jako przychód z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza. W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca 9 lutego 2001 r. zakupił nieruchomość rolną, składającą się z działki gruntu, zabudowanej budynkiem gospodarczym. Grunt nie został zaliczony do środków trwałych, jednak był wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej. W 2006 r. Wnioskodawca dokonał remontu ww. nieruchomości, odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów uzyskania przychodów były dokonywane do dnia 31 grudnia 2011 r. i tylko od kwoty nakładów remontowych. Z dniem 31 grudnia 2011 r. inwestycja ta została wycofana ze środków trwałych.

Zatem stwierdzić należy, że w przypadku odpłatnego zbycia zarówno nieruchomości gruntowej wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawcy jak i budynku gospodarczego, na który nakłady remontowe i inwestycyjne, były wniesione do ewidencji środków trwałych - przed upływem 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej - powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Nie jest przy tym istotne, że grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, był bowiem wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Podkreślić należy, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku.

Natomiast w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości po upływie 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej nie powstanie przychód z działalności gospodarczej.

W konsekwencji, mając na względzie informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że sprzedaż gruntu, który był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej oraz budynku gospodarczego, na który nakłady remontowe i inwestycyjne, były wniesione do ewidencji środków trwałych, przed upływem 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej spowoduje u Wnioskodawcy powstanie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ wyjaśnia, że ze względu na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została poddana wyłącznie kwestia skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości opisanych we wniosku. Organ nie odniósł się natomiast do kwestii prawidłowości uznania przez Wnioskodawcę poniesionych nakładów za "inwestycję w obcym środku trwałym", ponieważ kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.