3063-ILPB1-1.4511.228.2016.2.KF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.), uzupełnionym w dniu 21 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej w Polsce.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 6 grudnia 2016 r. nr 3063-ILPB1-1.4511.228.2016.1.KF, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 6 grudnia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 12 grudnia 2016 r., natomiast w dniu 21 grudnia 2016 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 16 grudnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w Polsce w formie jednoosobowej działalności. Działalność została zgłoszona w gminie i wpis widnieje jako aktywny w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku VAT, zgłoszonym również do transakcji unijnych. Składa deklaracje miesięczne w zakresie podatku VAT. Zakres działalności Wnioskodawcy to niewielkie roboty budowlane polegające na różnego rodzajach przebudowach, renowacjach oraz konserwacjach gotowych elementów oraz konstrukcja nowych elementów z materiałów przekazanych przez inwestora. Wnioskodawca swoją działalność w większości czasu wykonuje za granicą, są to prace wykonywane w Holandii oraz przede wszystkim w Niemczech. Zarówno w jednym, jak i drugim kraju prace te nie są wykonywane tylko w jednym miejscu, ale na kilku budowach w różnych miastach. Inwestorem jest jeden podmiot, z którym Wnioskodawca posiada ustną umowę współpracy. W ramach ww. prac Wnioskodawca w ostatnich okresach dokonywał przebudowy starej instalacji mleczarskiej na nową, tzw. modernizacja, demontaż starej nieszczelnej instalacji na nową, przeróbki podestów i balustrad na starym obiekcie - prace dodatkowe pomocnicze - wymiany zużytych elementów niezbędnych do produkcji mleczarskich. Wnioskodawca w trakcie roku również wykonuje prace budowlane w Polsce. W zakresie wszystkich usług rozlicza się w ramach zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów.

W Polsce Wnioskodawca posiada rodzinę (małżonkę oraz dzieci), wybudował dom, na który zaciągnął kredyt hipoteczny i nie zamierza zmieniać miejsca zamieszkania ani "ściągać" rodziny do Niemiec. Poza argumentami społecznymi dla Wnioskodawcy praca w Niemczech nie daje gwarancji stałego zatrudnienia. W trakcie wykonywania prac za granicą Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca zamieszkania, wynajmuje dorywczo mieszkania lub pokoje w zależności od tego gdzie będzie wykonywał swoje usługi. Ciężko jest określić okres pobytu poza Polską ze względu na nieregularność prac. W trakcie roku Wnioskodawca również wykonuje prace w Polsce. Nie można podzielić okresu prac za granicą, na przykład na styczeń-maj lub jakiś inny okres. W momencie kiedy dostaje sygnał od niemieckiej firmy, że jest tam praca w miarę dostępności wyjeżdża na okres 2-3 tygodni po czym wraca do kraju do rodziny i tutaj szuka krajowych zleceń.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis stanu faktycznego poprzez wskazanie, że:

1. Wnioskodawca na terenie Niemiec nie prowadzi działalności poprzez "zakład" w rozumieniu umowy pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec.

2. Na terenie Holandii Wnioskodawca wykonuje analogiczne usługi jak w Niemczech, nie prowadzi ich poprzez "zakład".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy miejsce nieograniczonego obowiązku podatkowego Wnioskodawcy jest w Polsce, czyli czy dochody osiągnięte z działalności gospodarczej powinny być opodatkowane w kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy, podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w kraju. Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej p.d.o.f.) podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce jeżeli na terenie kraju posiada on centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Warunek ten jest spełniony w 100%, wnioskujący posiada w kraju nie tylko firmę, która prosperuje bardzo dobrze (centrum interesów gospodarczych), ale przede wszystkim rodzinę (centrum interesów osobistych). Drugi z warunków wymienionych w ustępie 1a ustawy ciężko zweryfikować ze względu na brak stałości w miejscu wykonywania działalności. Ponadto pomiędzy obydwoma punktami mamy spójnik "lub" co oznacza alternatywę, wystarczy, że podatnik spełni jeden z warunków wymienionych w tym ustępie.

Zgodnie z komentarzem do modelowej umowy OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz do naszej ustawy za centrum interesów osobistych uznaje się miejsce (kraj), w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp. Podstawowym czynnikiem jest tu miejsce przebywania rodziny, głównie współmałżonka (partnera życiowego) i małoletnich dzieci. Natomiast za miejsce interesów gospodarczych uznaje się miejsce (kraj) prowadzenia działalności zarobkowej, czyli kraj, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów). Chodzi tu przede wszystkim o to, gdzie wykonuje ona pracę, wolny zawód czy prowadzi działalność gospodarczą, gdzie uzyskuje inne istotne dochody, np. z najmu, z kapitałów pieniężnych.

Obecnie Wnioskodawca osiąga wyższe dochody z pracy za granicą, ale główne miejsce położenia działalności jest w kraju, to tutaj ciągle poszukuje nowych zleceń, to tutaj zaciąga zobowiązania z nią związane (leasing pojazdu) i biorąc pod uwagę sytuację rodzinną, to w kraju Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność. Praca wykonywana za granicą jest efektem bardziej konieczności regulowania krajowych zobowiązań prywatnych (kredyt hipoteczny) i firmowych (leasing, ZUS) niż chęcią przeniesienia tam swojej działalności.

Poza polskimi przepisami wiele wskazówek odnośnie określenia miejsca rezydencji podatnika daje ramowa umowa OECD, a przede wszystkim Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Artykuł 5 tej umowy określa w jakich sytuacjach miejsce prowadzenie działalności przez podatnika można określić jako "zakład". Żadna z przesłanek wymienionych w tym artykule nie dotyczy Wnioskodawcy. Z kolei artykuł 7 pkt 1 tejże umowy wskazuje, że dochody dotyczące zakładu mogą być opodatkowane w drugim państwie. Ergo, skoro Wnioskodawca nie posiada zakładu poza Polską to wszystkie jego dochody powinny być opodatkowane w kraju.

Podobnego zdania jest również Minister Finansów, który w swojej indywidualnej interpretacji z 9 kwietnia 2015 r. (sygn. akt IPTPB1/4511-9/15-5/MR) w analogicznej sytuacji uznał, że miejscem opodatkowania będzie Polska. Potwierdzających stanowisko podatnika interpretacji można doszukać się więcej, chociażby interpretacja MF z dnia 26 sierpnia 2014 r. (sygn. akt IPPB4/415-94/14-6/JK) czy też z dnia 6 czerwca 2013 r. (sygn. akt ILPB1/415-293/13-4/AG).

Reasumując, Wnioskodawca:

* posiada w Polsce centrum interesów osobistych oraz gospodarczych,

* nie posiada za granicą zakładu w rozumieniu umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku,

dlatego uważa, że wszystkie dochody z działalności gospodarczej powinny być opodatkowane w Polsce.

Na marginesie Wnioskodawca zwrócił uwagę, że posiada polski certyfikat rezydencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cyt. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w Polsce w formie jednoosobowej działalności. Wnioskodawca swoją działalność w większości czasu wykonuje za granicą, są to prace wykonywane w Holandii oraz przede wszystkim w Niemczech. Zarówno w jednym, jak i drugim kraju prace te nie są wykonywane tylko w jednym miejscu, ale na kilku budowach w różnych miastach. Inwestorem jest jeden podmiot, z którym Wnioskodawca posiada ustną umowę współpracy. W Polsce Wnioskodawca posiada rodzinę (małżonkę oraz dzieci), wybudował dom, na który zaciągnął kredyt hipoteczny i nie zamierza zmieniać miejsca zamieszkania ani "ściągać" rodziny do Niemiec. Poza argumentami społecznymi dla Wnioskodawcy praca w Niemczech nie daje gwarancji stałego zatrudnienia. W trakcie wykonywania prac za granicą Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca zamieszkania, wynajmuje dorywczo mieszkania lub pokoje w zależności od tego gdzie będzie wykonywał swoje usługi. Ciężko jest określić okres pobytu poza Polską ze względu na nieregularność prac. W trakcie roku Wnioskodawca również wykonuje prace w Polsce. Nie można podzielić okresu prac za granicą, na przykład na styczeń-maj lub jakiś inny okres. W momencie kiedy dostaje sygnał od niemieckiej firmy, że jest tam praca w miarę dostępności wyjeżdża na okres 2-3 tygodni po czym wraca do kraju do rodziny i tutaj szuka krajowych zleceń.

Jak wskazano wyżej, do uznania, że osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wystarczy spełnienie jednej z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy wskazać, że centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce, tu bowiem mieszka i przebywa jego rodzina (małżonka i dzieci), tu Wnioskodawca wybudował dom, w Polsce posiada zobowiązania, m.in. z tytułu zaciągniętego kredytu hipotecznego.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie uznać należy, że Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, że na podstawie art. 4a powoływanej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku zastosowanie znajdą przepisy umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy i konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy czym stosownie do treści art. 3 ust. 1 lit. d powoływanej umowy oraz art. 3 ust. 1 lit. f powoływanej konwencji, w rozumieniu niniejszej umowy (konwencji), jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, określenia "przedsiębiorstwo jednego Umawiającego się Państwa" i "przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie i przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 umowy oraz konwencji wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w Polsce. W państwie zakładu - w Niemczech lub w Holandii - opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

W konsekwencji przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zatem zarówno na gruncie postanowień umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, jak i postanowień konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Wskazać należy, że określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność (gospodarcza) przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 ww. umowy i konwencji).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 cyt. umowy i konwencji, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Pojęcie "zakładu" zostało zdefiniowane poprzez wskazanie zespołu okoliczności faktycznych. Dla uznania, że podatnik mający miejsce zamieszkania na terytorium Polski prowadzi działalność poprzez zakład na terytorium Niemiec (Holandii) konieczne jest łączne zaistnienie następujących przesłanek:

* istnienie placówki działalności gospodarczej podatnika na terytorium Niemiec (Holandii), tj. pomieszczeń, środków lub urządzeń pozostających w dyspozycji podatnika i wykorzystywanych do prowadzenia jego działalności gospodarczej,

* stały charakter takiej placówki, co oznacza, że placówka jest utworzona w danym miejscu, z określonym stopniem trwałości czasowej,

* prowadzenie działalności gospodarczej podatnika za pośrednictwem tej stałej placówki, co oznacza, że podatnik lub osoby zależne od jego przedsiębiorstwa, prowadzą działalność gospodarczą podatnika w Niemczech (Holandii) w oparciu o tę stałą placówkę.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku oraz jego uzupełnieniu Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w Niemczech oraz w Holandii poprzez położony tam "zakład". Zarówno w jednym, jak i drugim kraju prace te nie są wykonywane tylko w jednym miejscu, ale na kilku budowach w różnych miastach.

Tym samym, przychody Wnioskodawcy z działalności gospodarczej, zgodnie z cytowanym art. 7 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, jak i konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, jako zyski przedsiębiorstwa Wnioskodawcy opodatkowane będą wyłącznie w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Podsumowując, mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że miejsce nieograniczonego obowiązku podatkowego Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. Ponadto, ponieważ Wnioskodawca nie posiada zarówno w Niemczech, jak i w Holandii "zakładu" w rozumieniu umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku oraz konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, dochody Wnioskodawcy osiągnięte z prowadzonej działalności gospodarczej powinny być opodatkowane wyłącznie w Polsce.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.