2461-IBPP3.4512.687.2016.2.MD - Prawi do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów odsprzedawanych podmiotom wynajmującym pomieszczenia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 29 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów odsprzedawanych podmiotom wynajmującym pomieszczenia użytkowe - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów odsprzedawanych podmiotom wynajmującym pomieszczenia użytkowe. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 2 grudnia 2016 r. znak: 2461-IBPP3.4512.687.2016.1.MD.

W przedmiotowym wniosku uzupełnionym pismem z 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.) przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1445 z późn. zm.) Powiat wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Działalność niestanowiąca realizacji zadań publicznych jest działalnością gospodarczą powiatu. Powiat jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT i w składanych co miesiąc deklaracjach dokonuje rozliczenia podatku od towarów i usług. Wśród czynności opodatkowanych VAT znajduje się wynajem pomieszczeń na cele użytkowe. Dla podmiotów wynajmujących pomieszczenia wystawiane są również refaktury kosztów zużytej energii elektrycznej i cieplnej wyliczane proporcją powierzchni zajmowanej przez najemcę do całej powierzchni obiektu, oraz opłat za wodę i ścieki rozliczane proporcją osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie.

Zasady obciążania najemców kosztami mediów określone są w umowach najmu podpisanych przez strony umowy. Dla refakturowanych kosztów zastosowano stawkę podatku należnego 23% tak jak do wynajmu na cele użytkowe. Podatek VAT naliczony w fakturach za media odliczany jest w kwocie wyliczonej stawką zastosowaną w fakturze pierwotnej od wartości netto równej wartości netto sprzedanych mediów. W budynku, którego dotyczy wynajem nie jest prowadzona inna działalność gospodarcza, realizowane są jedynie zadania publiczne, a wynajmowane pomieszczenia nie posiadają odrębnego wejścia.

Przedmiotem wniosku jest budynek biurowy, będący własnością Powiatu.

Oprócz wynajmu pomieszczeń w ww. budynku Powiat realizuje jedynie zadania publiczne niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawca dokonuje refakturowania mediów dla najemców lokali bez stosowania marży przy odsprzedaży.

Wnioskodawca nie wlicza mediów do czynszu. Czynsz naliczany jest wg stawek uchwalonych Uchwałą Zarządu Powiatu, natomiast zasady obciążania najemców mediami określone są zapisami umowy. Zgodnie z uchwałą określone są jako inne opłaty związane z eksploatacją wynajmowanego lokalu obciążające najemcę.

Stroną umów zawartych z dostawcami mediów jest Powiat.

Umowa zawarta z najemcami lokali użytkowych przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę.

W fakturach dotyczących zakupu mediów jako nabywca wskazany jest Powiat.

Powiat nabywa media w swoim imieniu i następnie obciąża wydatkami poszczególnych najemców.

Powiat odlicza podatek VAT nie w pełnej wartości wynikającej z faktury za media, ale naliczony od części wartości netto faktury, stanowiącej koszt obciążający najemców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 14 grudnia 2016 r.):

Czy prawidłowy jest sposób odliczania podatku naliczonego od kosztów netto równych wartości odsprzedanej najemcom i czy Powiat ma prawo odliczać podatek od refakturowanych kosztów na takich zasadach, czyli nie traktując faktur kosztowych jako rozliczanych prewspółczynnikem, ale odliczając VAT w pełnej wysokości od części faktury dotyczącej odsprzedaży mediów?

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie z 14 grudnia 2016 r.):

Powiat wystawia faktury za media odrębnie od faktur za czynsz najmu, w innych terminach i na podstawie kryteriów zawartych w odrębnych zapisach umowy. Otrzymując faktury za media dotyczące budynku, w którym mieszczą się wynajmowane lokale, dokonuje odsprzedaży zakupionych mediów, obciążając najemców częścią kosztów eksploatacyjnych ponoszonych za budynek biurowy. Powiat ma prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od wartości kosztów, którymi obciąża najemców, ponieważ dotyczą w całości sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT, a Powiat nie stosuje żadnej marży przy odsprzedaży mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego, może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

Podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Wśród czynności opodatkowanych VAT znajduje się wynajem pomieszczeń na cele użytkowe. Czynsz naliczany jest wg stawek uchwalonych Uchwałą Zarządu Powiatu, natomiast zasady obciążania najemców mediami określone są zapisami umowy. Zgodnie z uchwałą określone są jako inne opłaty związane z eksploatacją wynajmowanego lokalu obciążające najemcę. Zasady obciążania najemców kosztami mediów określone są w umowach najmu podpisanych przez strony umowy. Umowa zawarta z najemcami lokali użytkowych przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Wnioskodawca wskazał, że dla podmiotów wynajmujących pomieszczenia wystawiane są refaktury kosztów zużytej energii elektrycznej i cieplnej wyliczane proporcją powierzchni zajmowanej przez najemcę do całej powierzchni obiektu oraz opłat za wodę i ścieki rozliczane proporcją osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie. Wnioskodawca dokonuje refakturowania mediów dla najemców lokali bez stosowania marży przy odsprzedaży. Wnioskodawca nie wlicza mediów do czynszu. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nabywa media w swoim imieniu i następnie obciąża wydatkami poszczególnych najemców. Stroną umów zawartych z dostawcami mediów jest Powiat. W fakturach dotyczących zakupu mediów jako nabywca wskazany jest Powiat. Powiat odlicza podatek VAT nie w pełnej wartości wynikającej z faktury za media, ale naliczony od części wartości netto faktury, stanowiącej koszt obciążający najemców.

W kwestii opodatkowania VAT świadczonej łącznie z usługą najmu odsprzedaży mediów wyjaśnić należy, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, na co wskazuje art. na co wskazuje art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności, świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy. sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/15 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, który winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) przez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie według liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału).

Natomiast w przypadku gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, że zasady obciążania najemców kosztami mediów określone są w umowach najmu podpisanych przez strony umowy. Umowa zawarta z najemcami lokali użytkowych przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę.

Przenosząc powołane przepisy prawa oraz wnioski płynące z ww. wyroku TSUE na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że skoro z zawartych umów najmu wynika, że Strony odrębnie rozliczają czynsz z najmu oraz opłaty za media, to świadczenie to powinno być uważane za odrębne od usługi najmu, bowiem - jak wynika z opisu sprawy - najemca ma możliwość decydowania o wielkości zużycia mediów, rozliczanych na podstawie klucza podziału według powierzchni lub osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie. Tym samym odsprzedaż mediów należy opodatkować według stawki właściwej dla dostawy tych mediów.

Zatem w stosunku do odsprzedawanych mediów nie należy stosować jednolitej stawki podatku VAT - jak dokonuje tego Wnioskodawca, lecz stawki właściwe dla danej dostawy towarów lub świadczonej usługi.

Podatek należny z tytułu refakturowania mediów na najemców lokali użytkowych daje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach zakupowych, dokumentujących zużycie mediów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy prawidłowo dokonuje on odliczenia podatku naliczonego VAT od refakturowanych kosztów mediów nie stosując prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, lecz dokonując odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości w części dotyczącej odsprzedaży mediów.

Jak wskazano powyżej, powołane przepisy art. 86 ust. 2a-2 h ustawy mają zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Wyłącznie w takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

A zatem w przypadku zakupów, które podatnik jest w stanie jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do działalności gospodarczej (od których przysługuje odliczenie na zasadach ogólnych wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług) nie jest zobowiązany do obliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku zakupów towarów i usług mających związek zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności innej niż gospodarcza, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, znajdą zastosowanie zasady odliczania podatku naliczonego określone w art. 86 ust. 2a-2 h ustawy o podatku od towarów i usług. Z kolei w przypadku zakupów związanych wyłącznie z działalnością inną niż gospodarcza prawo to w ogóle nie przysługuje.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności świadczy usługi najmu lokali użytkowych. Jak już wcześniej wskazano najemcy są obciążani kosztami mediów zgodnie z zasadami określonymi w umowach najmu.

Tylko część refakturowana mediów związana jest wyłącznie z działalnością opodatkowaną i na podstawie przyjętej metody i klucza podziału (klucz podziału według powierzchni lub klucz podziału według osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie.) Wnioskodawca jest w stanie określić kwoty podatku naliczonego związane z czynnościami opodatkowanymi.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca jest w stanie przypisać wydatki z tytułu nabycia mediów na podstawie kryteriów innych niż wskazania liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę wyłącznie do działalności opodatkowanej, tym samym może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego w tej części, która związana jest z czynnościami opodatkowanymi.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia w całości kwot podatku naliczonego, wykazanego w fakturach zakupowych, dokumentujących zużycie mediów, które to wydatki są następnie refakturowane na najemców lokali użytkowych na podstawie klucza podziału według powierzchni bądź według osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy. Jak bowiem wyżej wykazano obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do konkretnego rodzaju działalności gospodarczej. Zatem jeżeli Wnioskodawca jest w stanie określić kwoty podatku naliczonego związane z działalnością opodatkowaną, to w odniesieniu do tej części podatku naliczonego przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż ta część podatku jest związana z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Tym samym w odniesieniu do wydatków związanych z nabyciem mediów, które Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować do celów wykonywanej działalności gospodarczej (odsprzedaż mediów), nie jest on zobowiązany do obliczania podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.