2461-IBPP2.4518.2.2016.1.IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2016 r. (data wpływu 18 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie możliwości pobierania podatku należnego przez płatnika od podatnika przy użyciu wspólnego konta, subkonta lub rachunku powierniczego - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie możliwości pobierania podatku należnego przez płatnika od podatnika przy użyciu wspólnego konta, subkonta lub rachunku powierniczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w zakresie przyjmowania, magazynowania, wydawania oraz uszlachetniania paliw płynnych. W tym zakresie Spółka zarządza terminalem magazynowym zlokalizowanym w Polsce. Przy tym Spółka zasadniczo nie jest właścicielem paliw, ale realizuje usługi na rzecz właścicieli tych paliw ("Partnerów").

W ramach tej działalności, Spółka prowadzi skład podatkowy, będąc podmiotem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, z późn. zm.; dalej: "ustawa akcyzowa"). Usługi Spółki polegają również na usługowym wewnątrzwspólnotowym nabywaniu paliw płynnych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, realizowanym na rzez Partnerów.

W związku z realizacją nabyć wewnątrzwspólnotowych Partnerzy są podatnikami podatku od towarów i usług zobowiązanymi do obliczenia i wpłacenia kwot podatku na rachunek izby celnej właściwej w zakresie wpłat akcyzy w terminie 5 dni od dnia wprowadzenia tych towarów z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do składu podatkowego (art. 103 ust. 5a pkt 2 ustawy o VAT), oraz składać właściwemu naczelnikowi urzędu celnego deklaracje o należnych kwotach podatku za okresy miesięczne, w terminie do 5. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek zapłaty (art. 11a ustawy o VAT). Ponieważ jednak Spółka dokonuje na rzecz Partnerów wewnątrzwspólnotowych nabyć paliw, zgodnie z art. 17a ustawy o VAT, Spółka ma status płatnika podatku od towarów i usług z tego tytułu. W szczególności do obowiązków Spółki w takiej sytuacji należy, zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej, obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu, a także składanie właściwych deklaracji podatkowych w podatku od towarów i usług.

Ze względu na krótki, zaledwie 5-dniowy termin na dokonanie wpłat podatku przewidziany przez przytoczone wcześniej regulacje, mogą wystąpić obiektywne trudności w dotrzymaniu tego terminu. Należy mieć na uwadze, że Spółka jako płatnik najpierw musi pobrać od podatnika pieniądze (jeden przelew bankowy), aby móc je odprowadzić na właściwy rachunek organu podatkowego (drugi przelew bankowy). Uwzględniając, że operacje bankowe nie realizują się w czasie rzeczywistym, ale niejednokrotnie potrzeba wielu godzin na zaksięgowanie przelewu na koncie odbiorcy, pobranie odpowiednich kwot od podatnika, a następnie ich odprowadzenie do organu w ostatnim piątym dniu roboczym może okazać się niemożliwe i konieczne jest działanie z wyprzedzeniem. Zazwyczaj, bowiem, przelewy bankowe dokonywane między kontami prowadzonymi przez różne banki skutkują transferem środków w czasie od kilku do kilkunastu godzin, z pominięciem weekendów, kiedy to systemy bankowe nie funkcjonują. Nietrudno zatem wyobrazić sobie sytuację, w której dokonanie przelewu najpierw przez podatnika na konto płatnika, a następnie przez płatnika na konto odpowiedniego organu celnego, zajmie nawet cztery dni. Niezbędne jest również uwzględnienie, że jeżeli w trakcie biegu tego terminu wypadają weekendy lub/i dni świąteczne, w praktyce termin na pobór i odprowadzenie podatku przez płatnika będzie znacznie krótszy niż 5 dni. Możliwe są również inne sytuacje, kiedy podatnik (niezależnie od przyczyny) opóźnia się z dokonaniem zapłaty na rzecz Spółki, bądź też dokona przelewu w przewidzianym czasie, jednakże przelew ten zostanie zaksięgowany na koncie Spółki, a co za tym idzie środki pieniężne z niego pochodzące będą mogły być wykorzystane przez Spółkę, już po upływie wskazanego 5-dniowego terminu. Dodatkowo, może teoretycznie zdarzyć się, że paliwo należące do podatnika, jest sprzedawane trzeciej osobie przed zakończeniem biegu wskazanego 5-dniowego terminu, a strony umówiły się, że część zapłaty ceny zostanie dokonana nie bezpośrednio na konto sprzedawcy, ale będzie przeznaczona na pokrycie podatku VAT od nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw i przekazana do dyspozycji Spółki jako płatnika, celem odprowadzenia na właściwy rachunek organu podatkowego. W związku z przedstawionymi powyżej technicznymi trudnościami, jakie mogą wyniknąć w praktyce z dochowaniem terminu płatności podatku, Spółka rozważa wprowadzenie rozwiązań, mających na celu przyspieszenie przepływów pieniężnych pomiędzy podatnikami (w tym osobami trzecimi, które jako nowi właściciele paliw część należności za paliwo udostępniają Spółce jako płatnikowi na pokrycie zobowiązania podatkowego podatnika), a Spółką jako płatnikiem.

Potencjalnymi rozwiązaniami mającymi ułatwić dokonywanie wpłat podatku mogłyby być:

Spółka pragnie podkreślić, że wyżej wskazane uproszczenia w rozliczeniach pieniężnych nie były dotychczas stosowane, a powyższa koncepcja ma na celu wyłącznie ograniczenie ryzyka opóźnień we wpłacie podatku przez Spółkę jako płatnika podatku VAT od nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw silnikowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (paliw silnikowych), dokonując płatności pobranego podatku poprzez zlecenie przekazania kwot podlegającego pobraniu podatku z rachunku bankowego, który jest własnością lub współwłasnością podatnika lub osoby trzeciej, nie narusza obowiązków płatnika w zakresie wpłaty pobranego podatku w sytuacji, w której w dokumencie bankowym przelewu mogą widnieć dane podatnika lub osoby trzeciej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że skorzystanie z jednej z przedstawionych w stanie faktycznym metod, która spowodowałaby uwzględnienie np. na przelewu bankowym danych nie tylko Spółki, ale również podatnika, za którego Spółka dokonuje wpłaty podatku, nie spowoduje naruszenia obowiązków płatnika ciążących na Spółce.

Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. W związku z takim brzmieniem przedmiotowego przepisu należy zauważyć, że czynności dokonywane przez płatnika mają jedynie charakter materialno-księgowy, a ponadto sposób, w jaki płatnik pobierze kwotę podatku od płatnika wynika z umowy pomiędzy tymi dwoma podmiotami, więc jest to rozliczenie o charakterze cywilnoprawnym, które może być kształtowane z uwzględnieniem zasady swobody umów.

Dodatkowo należy zauważyć, że w celu zaspokojenia zobowiązania podatkowego w przedmiotowej sytuacji podatnik (lub osoba trzecia) jedynie udostępnia swoje środki, natomiast płatnik wykorzystuje je dokonując dyspozycji wykonania stosownej płatności na rzecz organu podatkowego. W związku z tym podjęcie działań przez płatnika mających na celu uregulowanie zobowiązania podatkowego wynikającego z transakcji wewnątrzwspólnotowej, nawet jeśli będzie wskazywało w efekcie również dane podatnika, który jednak tylko przekaże płatnikowi swoje środki, będzie stanowiło wypełnienie obowiązków płatnika spoczywających na Spółce na mocy znowelizowanych przepisów ustawy o VAT. Takiej sytuacji nie należy natomiast interpretować, jako uchylenia się płatnika od jego obowiązków pobrania od podatnika podatku i jego odprowadzenia na właściwy rachunek organu podatkowego, ani jako bezpośredniej zapłaty podatku przez podatnika z pominięciem płatnika.

Spółka zauważa, że przepisy dotyczące płatników zawarte w Ordynacji podatkowej zostały skonstruowane na wysokim stopniu ogólności. Zgodnie z regulacją art. 8 wskazanego aktu, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Dalsze regulacje Ordynacji podatkowej dotyczące wykonywania przez płatników tego obowiązku dotyczą przede wszystkim ich odpowiedzialności za niewykonanie nałożonych na nich obowiązków, nie dotyczą natomiast formy, w jakiej płatnicy powinni dokonać obliczenia, poboru oraz płatności podatku.

Mając na uwadze przytoczone brzmienie przepisów należy stwierdzić, że sposób, w jaki płatnik wykona swoje obowiązki nałożone drogą ustawy, powinien być interpretowany jak najszerzej, tak aby umożliwić płatnikowi jak najskuteczniejsze wywiązanie się ze swoich obowiązków.

Wymaga uwzględnienia, że zobowiązanie płatnika do odprowadzenia kwot podatku ma charakter świadczenia publicznoprawnego, organ podatkowy dysponuje więc środkami przymusu, możliwymi do zastosowania celem wyegzekwowania płatności tego zobowiązania. Natomiast rozliczenia na linii podatnik - płatnik związane z pobraniem podatku mają charakter zobowiązania cywilno-prawnego, a więc Spółka jako płatnik nie dysponuje innymi narzędziami do ściągnięcia należnego podatku, niż poprzez stosowne ukształtowanie umowy z podatnikiem, a więc z wykorzystaniem narzędzi, jakie daje prawo cywilne. W rezultacie, podatnik jest obowiązany do dokonania odpowiedniej płatności na rzecz płatnika, dzięki czemu ten drugi może wypełnić obowiązki nałożone na niego z mocy przepisów prawa.

Realizacja obowiązków płatnika przez Spółkę odbywałaby się w ten sposób, że niezależnie od przyjętej formuły (wspólne konto, subkonto, rachunek powierniczy), o przelewie środków na konto organu podatkowego decydowałaby Spółka. Spółka jako płatnik byłaby zatem faktycznym dysponentem tych środków, które wcześniej zostałyby udostępnione przez podatnika. Niezależnie więc od faktu, że środki mogą technicznie być ulokowane na koncie stanowiącym własność podatnika, Spółka jako płatnik ma prawo do rozporządzania nimi w zakresie niezbędnym do dokonania przelewu na konto organu podatkowego. Są to więc w dalszym ciągu środki jedynie powierzone, a zakres w jakim Spółka może nimi rozporządzać, ogranicza się do przelania ich na rachunek organu podatkowego. Sytuacja taka w ocenie Spółki, co do meritum nie różni się od sytuacji, w której podatnik udostępnia środki we właściwej kwocie płatnikowi, dokonując przelewu na rachunek bankowy, a płatnik traktując je jako środki powierzone, przelewa je na rachunek właściwego organu podatkowego.

Spółka nie znajduje więc w powołanych przepisach nakazu, aby realizacja obowiązków płatnika odbywała się w ten sposób, że najpierw podatnik dokonuje przelewu bankowego odpowiednich kwot na konto prowadzone przez płatnika, a następnie płatnik z tego konta uiszcza należność podatkową na właściwy rachunek organu podatkowego. Wobec tego, sposób udostępnienia środków od podatnika do płatnika celem ich odprowadzenia do organu podatkowego zależy zatem w dużej mierze od umowy płatnika i podatnika (nawet z udziałem osoby trzeciej, porozumień trójstronnych itp.), i może być określony w sposób dalece elastyczny, gdyż ma to charakter stosunku cywilnoprawnego.

Na potwierdzenie takiego stanowiska można wskazać przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 1998 r., sygn. akt III SA 826/97, w którym sąd stwierdził co następuje: "nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że płatnik przekazuje organowi podatkowemu cudze (podatnika) pieniądze, niejako "w imieniu" podatnika. Dlatego też legitymację do kwestionowania pobranego przez płatnika podatku - zarówno co do zasady, jak i wysokości - ma wyłącznie podatnik (...)".

Taka treść wyroku wskazuje, że kwestie techniczne dotyczące poboru podatku zostały pozostawione w gestii płatnika i podatnika, przy czym w szczególności ten drugi ma prawo zdecydować o sposobie, w jakim przekazywane będą kwoty należnego podatku. Potwierdza to stanowisko Spółki, zgodnie z którym, do celów zapłaty podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw, możliwym jest wykorzystanie jednej z metod wskazanych w stanie faktycznym, nawet jeśli będą one wskazywały dane płatnika jako podmiotu biorącego udział w dokonaniu wpłaty. W kontekście przytoczonego wyroku NSA można nawet stwierdzić, że w sytuacji, w której podatnik również będzie zarządzał kontem, na które będą przekazywane odpowiednie kwoty pieniężne pozwoli na uniknięcie sytuacji, w których pobór podatku przez płatnika byłby kwestionowany przez samego podatnika.

Warto podkreślić, że Spółka chce również uniknąć sytuacji, w której, w celu uniknięcia odpowiedzialności za niewpłacenie podatku na czas, musiałaby dokonywać wpłat tego podatku z własnych środków, a dopiero potem egzekwować je od podatnika. Pomijając koszty dla Spółki, Spółka ma obawy, że działanie takie nie stanowiłoby realizacji obowiązku spoczywającego na Spółce jako płatniku. Wskazał na to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt III SA 1976/03, stwierdzając, że dokonanie przez płatnika wpłaty z jego własnych środków finansowych na konto właściwego dla niego urzędu skarbowego kwoty, jaką - w jego ocenie - powinien był obliczyć i pobrać od podatnika, nie stanowi realizacji obowiązku wynikającego z art. 8 Ordynacji podatkowej. Spółka podkreśla jednak, że czym innym jest zapłata podatku przez płatnika, bez uprzedniego pobrania go od podatnika (co było przedmiotem rozstrzygnięcia powyższego wyroku), a czym innym zadysponowanie przez płatnika środkami znajdującymi się na rachunku podatnika lub (osoby trzeciej) w celu zapłaty zobowiązania. W tym drugim przypadku jest to uzyskanie przez płatnika dyspozycji tymi środkami (a więc "pobranie"), oraz zadysponowanie w przewidziany prawem sposób, czyli zlecenie przelewu na rachunek urzędu celnego (czyli "wpłacenie").

Aby uniknąć wątpliwości, że to Spółka w opisanej sytuacji pobrała podatek od podatnika, a następnie wpłaciła podatek właściwemu organowi podatkowemu, Spółka będzie informować organy podatkowe o sposobie regulowania kwot podatku VAT, w tym o osobach podatników oraz kontach z których będą dokonywane transfery środków pieniężnych celem zaspokojenia zobowiązania podatkowego. W związku z powyższym, nie będzie więc wątpliwości, że to płatnik dokonuje odprowadzenia należności podatkowej, niezależnie od danych, które mogą figurować na dokumencie bankowym potwierdzającym przelew.

Z powyższych względów Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wniosku tj. co do możliwości pobierania należnego podatku od podatnika i przekazywania go organom podatkowym przy użyciu uproszczeń związanych z prowadzeniem wspólnego konta, posiadania subkonta lub rachunku powierniczego, nawet wówczas, gdy w dokumencie bankowym przelewu należności na konto organu podatkowego widnieją dane podatnika lub osoby trzeciej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zatem płatnik jest podmiotem zobowiązanym na mocy przepisów prawa podatkowego do dokonania trzech czynności:

W związku z tym, że źródłem obowiązków płatniczych jest ustawa podatkowa, niedopuszczalne jest jakiekolwiek działanie płatnika zmierzające do zwolnienia się z wykonywania spoczywających na nim obowiązków w drodze czynności cywilnoprawnej. Każda umowa zawarta przez płatnika podatku, na mocy której przenosi on swe obowiązki płatnicze na inną osobę jako pozbawiona podstawy prawnej nie wywołuje żadnych skutków prawnych na gruncie prawa podatkowego (zarówno w zakresie zobowiązań prawno-płatniczych, jak i odpowiedzialności za ich wykonanie).

Zgodnie z art. 30 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Obliczenie, pobranie oraz wpłacenie pobranej od podatnika kwoty podatku nie są jedynymi obowiązkami spoczywającymi na płatniku. Ustawodawca zobowiązuje ten podmiot do wykonania wielu innych obowiązków mających na celu sprawne i terminowe wykonanie powinności wynikających z art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa. Należy do nich: obowiązek prowadzenia wymaganej dokumentacji podatkowej, obowiązek przechowywania dokumentacji związanej z poborem podatku do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania płatnika (art. 32 ustawy - Ordynacja podatkowa) oraz - w odniesieniu do płatników którzy są osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej - obowiązek wyznaczania osób, do których obowiązków będzie należeć obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku, a także obowiązek zgłoszenia organowi podatkowemu imion, nazwisk i adresów tych osób (art. 31 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Ponadto wskazać należy, że pobór podatku skutkuje przyjęciem przez płatnika w posiadanie - do czasu odprowadzenia - środków należących do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Pobierając podatek płatnik staje się niesamoistnym posiadaczem środków, które mu powierzono na pewien okres oraz uzyskuje on ustawowy tytuł prawny do posiadania tychże środków. Założona i wpisana niejako w instytucję płatnika podatku różnica czasowa między pobraniem, a odprowadzeniem podatku - daje płatnikowi nieodpłatne prawo do czasowego dysponowania powierzonym mu mieniem tak jak własnym. Nie kreuje natomiast odrębnego obowiązku przechowywania pobranych środków na zablokowanym rachunku bankowym Skarbu Państwa. Tytuł prawny do posiadania pieniędzy Skarbu Państwa (jednostki samorządu terytorialnego) wygasa wraz z upływem terminu wpłaty przez płatnika określonego przepisami prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty.

Natomiast stosownie do art. 59 § 2 pkt 1 ww. ustawy, zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek wpłaty.

Stosownie do art. 60 § 1 ww. ustawy za termin dokonania zapłaty podatku uważa się:

W myśl art. 60 § 1a Ordynacji podatkowej, w przypadku polecenia przelewu z rachunku bankowego podatnika w banku lub instytucji kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w unijnej instytucji płatniczej w rozumieniu art. 2 pkt 32 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2014 r. poz. 873 i 1916) lub unijnej instytucji pieniądza elektronicznego, niemających siedziby lub oddziału na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za termin zapłaty podatku uważa się dzień złożenia zlecenia płatniczego przez podatnika, jeżeli wpłacana kwota zostanie uznana na rachunku bankowym organu podatkowego w terminie wskazanym w art. 54 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. W razie przekroczenia tego terminu za termin zapłaty uważa się dzień uznania kwoty na rachunku bankowym organu podatkowego.

Przepisy § 1 i 1a stosuje się również do wpłat dokonywanych przez płatnika lub inkasenta (art. 60 § 2 ww. ustawy).

Zatem obowiązek podatkowy, co do zasady, spoczywa na podatniku. Wyjątek stanowi art. 62b ustawy - Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z § 1 ww. artykułu, zapłata może nastąpić także przez:

W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika (art. 62b § 2 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa).

Zapłata podatku, o której mowa w art. 59 § 1 pkt 1 w zw. z art. 60 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, dokonana przez inny podmiot w imieniu podatnika nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania podatkowego tego podatnika, gdyż stosunek cywilnoprawny, zawiązany miedzy podatnikiem a osobą trzecią, nie ma żadnego znaczenia w stosunkach publicznoprawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi skład podatkowy, będąc podmiotem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku akcyzowym. Ponieważ Wnioskodawca dokonuje na rzecz Partnerów wewnątrzwspólnotowych nabyć paliw, zgodnie z art. 17a ustawy o VAT, Wnioskodawca ma status płatnika podatku od towarów i usług z tego tytułu. Ze względu na krótki, zaledwie 5-dniowy termin na dokonanie wpłat podatku, mogą wystąpić obiektywne trudności w dotrzymaniu tego terminu. Wnioskodawca wskazał, że jako płatnik najpierw musi pobrać od podatnika pieniądze (jeden przelew bankowy), aby móc je odprowadzić na właściwy rachunek organu podatkowego (drugi przelew bankowy). Uwzględniając, że operacje bankowe nie realizują się w czasie rzeczywistym, ale niejednokrotnie potrzeba wielu godzin na zaksięgowanie przelewu na koncie odbiorcy, pobranie odpowiednich kwot od podatnika, a następnie ich odprowadzenie do organu w ostatnim piątym dniu roboczym może okazać się niemożliwe i konieczne jest działanie z wyprzedzeniem. Zazwyczaj, bowiem, przelewy bankowe dokonywane między kontami prowadzonymi przez różne banki skutkują transferem środków w czasie od kilku do kilkunastu godzin, z pominięciem weekendów, kiedy to systemy bankowe nie funkcjonują.

Wnioskodawca rozważa wprowadzenie rozwiązań, mających na celu przyspieszenie przepływów pieniężnych pomiędzy podatnikami (w tym osobami trzecimi, które jako nowi właściciele paliw część należności za paliwo udostępniają Wnioskodawcy jako płatnikowi na pokrycie zobowiązania podatkowego podatnika), a Wnioskodawcą jako płatnikiem.

Potencjalnymi rozwiązaniami mającymi ułatwić dokonywanie wpłat podatku mogłyby być:

Jak wskazał Wnioskodawca, powyższa koncepcja ma na celu wyłącznie ograniczenie ryzyka opóźnień we wpłacie podatku przez Wnioskodawcę jako płatnika podatku VAT od nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw silnikowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii ustalenia czy dokonując płatności pobranego podatku poprzez zlecenie przekazania kwot podlegającego pobraniu podatku z rachunku bankowego, który jest własnością lub współwłasnością podatnika lub osoby trzeciej, nie narusza obowiązków płatnika w zakresie wpłaty pobranego podatku w sytuacji, w której w dokumencie bankowym przelewu mogą widnieć dane podatnika lub osoby trzeciej.

W tym miejscu należy przywołać przepisy regulujące instytucje płatnika na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

W myśl art. 17a ustawy o VAT, płatnikiem podatku od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a pkt 1 i 2, jest odpowiednio zarejestrowany odbiorca lub podmiot prowadzący skład podatkowy, dokonujący na rzecz podmiotu, o którym mowa w art. 48 ust. 9 lub art. 59 ust. 8 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wewnątrzwspólnotowego nabycia w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Stosownie do art. 103 ust. 5a ww. ustawy, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw silnikowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, których wytwarzanie lub którymi obrót wymaga uzyskania koncesji zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, podatnik jest obowiązany, bez wezwania naczelnika urzędu celnego, do obliczania i wpłacania kwot podatku na rachunek izby celnej właściwej w zakresie wpłat podatku akcyzowego:

Przepisy ust. 5a pkt 1 i 2 stosuje się odpowiednio, jeżeli podatek jest pobierany przez płatnika (art. 103 ust. 5c ustawy).

Zatem w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - paliw realizowanych w procedurze zawieszonej akcyzy z wykorzystaniem instytucji zarejestrowanego odbiorcy lub składu podatkowego, podatek VAT z tytułu dokonania przedmiotowego nabycia jest obliczany i wpłacany przez płatników, którymi są zarejestrowani odbiorcy bądź składy podatkowe, które dokonują WNT paliw silnikowych w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym na rzecz swoich klientów.

Płatnik tego podatku jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia kwot podatku VAT na rachunek izby celnej właściwej w zakresie wpłat z tytułu podatku akcyzowego, co do zasady, w terminie 5 dni od momentu wprowadzenia paliwa do Polski.

Mając na uwadze powołane przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że poza przypadkami wymienionymi w art. 62b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zapłata podatku przez inny podmiot nie jest możliwa. Zgodnie bowiem z art. 59 § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty. Za termin dokonania zapłaty podatku uważa się w obrocie bezgotówkowym - dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika, rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu lub zapłaty za pomocą innego niż polecenie przelewu instrumentu płatniczego. Tym samym tylko zapłata podatku z rachunku podatnika spowoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Ww. zasadę stosuje się odpowiednio do płatników.

Zatem w rozpatrywanej sprawie, skoro to Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia kwot podatku VAT na rachunek izby celnej właściwej w zakresie wpłat z tytułu podatku akcyzowego, to tym samym nie może być żadnych wątpliwości co do tego od kogo dana wpłata pochodzi. W tej sprawie zapłata pochodziłaby z rachunku podatnika. Możliwość dysponowania środkami przez Wnioskodawcę nie ma znaczenia, bowiem wynika ono z umowy cywilnoprawnej, co nie skutkuje wygaśnięciem zobowiązania podatkowego.

W świetle powyższego Wnioskodawca, jako płatnik podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (paliw silnikowych), nie może pobierać podatku należnego podatnika przy użyciu uproszczeń związanych z prowadzeniem wspólnego konta, posiadania subkonta lub rachunku powierniczego, bowiem w świetle przepisów art. 59 § 2 pkt 1 w związku z art. 60 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa wpłata pochodzi z rachunku należącego do innego podmiotu niż płatnik.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy podkreślić, że rozstrzygnięcia dotyczą stanu prawnego już nieobowiązującego, tym samym pozostają bez wpływu na rozstrzygniecie w rozpatrywanej sprawie.

Jednocześnie należy podkreślić, że Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Trzeba zatem podkreślić, że prawidłowość i wiarygodność opisanych dokumentów może zostać potwierdzone wyłącznie w toku postępowania dowodowego prowadzonego w ramach kontroli lub postępowania podatkowego. Ponadto Zainteresowany ponosi ryzyko związane z błędnym lub nieprecyzyjnym opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Interpretacja wywołuje skutki prawno-podatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji pokrywa się ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.