2461-IBPP2.4512.838.2016.2.EJu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 października 2016 r. (data wpływu 25 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z 16 grudnia 2016 r., znak: GS-01.6840.2.38.2015.ML (data wpływu 27 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży prawa własności działek 133/8 oraz 133/1 na rzecz użytkownika wieczystego - jest prawidłowe.

W dniu 19 września 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży prawa własności działek 133/8 oraz 133/1 na rzecz użytkownika wieczystego. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 grudnia 2016 r., znak: GS-01.6840.2.38.2015.ML (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 7 grudnia 2016 r. znak: 2461-IBPP2.4512.838.2016.1.EJu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Nieruchomość położona przy ul....., składająca się z zabudowanych działek nr 133/1 o pow. 45 m² oraz nr 133/8 o pow. 1208 m² (przed podziałem 133/6), obręb 8 jednostka ewidencyjna, stanowi własność Gminy i pozostaje w użytkowaniu wieczystym osoby prawnej (...). Przedmiotowa nieruchomość została przekazana w użytkowanie wieczyste na okres 40 lat z równoczesną sprzedażą usytuowanego na niej budynku na rzecz osoby prawnej, na podstawie aktu notarialnego Rep. A. Nr 356/95 z dnia 21 lutego 1995 r. Wnoszone opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości stanowią kwotę 15 726,66 zł i nie zawierają podatku VAT. Obecnie ww. osoba prawna wystąpiła do Urzędu Miasta z wnioskiem o sprzedaż prawa własności przedmiotowej nieruchomości w trybie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, 1777, z 2016 r. poz. 65, 1250, 1271 i 1579). Sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego nastąpi w drodze umowy cywilno-prawnej w formie aktu notarialnego. Cena sprzedaży prawa własności ww. nieruchomości ustalona została w oparciu o operat szacunkowy na kwotę 528 316,20 zł. W związku z posiadanymi indywidualnymi interpretacjami Ministerstwa Finansów przepisów prawa podatkowego oraz istniejącym w tym zakresie orzecznictwem w identycznych sprawach dotyczących sprzedaży prawa własności na rzecz użytkownika wieczystego należy uznać, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity z 2016 r. poz. 710 z późn. zm) czynność polegająca na przeniesieniu prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie podlega ustawie o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej stanowiącej działki nr 133/8 i 133/1 obręb 8 na rzecz jej użytkownika wieczystego, który nabył to prawo dnia 21 lutego 1995 r. czyli przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług w drodze umowy cywilno-prawnej należy uznać za inną czynność nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

* eksport towarów,

* import towarów,

* wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,

* wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 2 pkt 6 cyt. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT było w niniejszej sprawie oddanie przedmiotowej nieruchomości w użytkowanie wieczyste w dniu 21 lutego 1995 r. na rzecz osoby prawnej. Okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy świadczą, iż przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jako właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika wieczystego, (osoby prawnej) prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, przed 1 maja 2004 r. Do ustanowienia tego prawa doszło w okresie kiedy nie istniały przepisy, na mocy których czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Użytkownik wieczysty przedmiotowej nieruchomości, nabył to prawo w 1995 r. a zatem w sensie ekonomicznym nabył już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. Sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na "władztwo rzeczy", które użytkownik wieczysty już uzyskał. Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa, przedstawiony stan faktyczny oraz uzyskane interpretacje podatkowe Ministerstwa Finansów w analogicznych sprawach Gmina Miejska stoi na stanowisku, iż sprzedaż prawa własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego, którego prawo zostało ustanowione przed 1 maja 2004 r. nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru, nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, jak również nie stanowi innego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Taki sposób postępowania przyjęto w związku z faktem, iż czynność zbycia gruntu będącego przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to zostało ustanowione dnia 21 lutego 1995 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest to kontynuacja dokonanej już dostawy towarów.

W analogicznej sytuacji sprzedaży nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt SA/Kr 605/10 orzekł, iż sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towaru.

W uzasadnieniu Sąd między innymi podał, iż dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT było ustanowienie użytkowania wieczystego na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, z tą bowiem chwilą podmiot ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością jakby był jej właścicielem. Ponieważ do ustanowienia tego prawa doszło przed wprowadzeniem przepisów dotyczących podatku VAT, czynność ta nie mogła podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem zdaniem Sądu sprzedaż nieruchomości, będąca w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiując pojęcie "dostawy towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie "dostawa towarów" oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel", ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Według art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.) w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 tej ustawy, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Stosownie do ust. 1a cyt. artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 83 z późn. zm.), decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje:

Z opisu sprawy wynika, że jest właścicielem nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działki nr 133/1 o pow. 45 m² i nr 133/8 o pow. 1208 m². Działki ta aktualnie pozostają w użytkowaniu wieczystym osoby prawnej. W dniu 21 lutego 1995 r. osoba prawna zawarła umowę notarialną z Gminą Miastem w sprawie oddania w użytkowanie wieczyste ww. działek wraz ze sprzedażą usytuowanego na nich budynku. Obecnie osoba prawna zwróciła się o nabycie na własność prawa użytkowania wieczystego w trybie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego nastąpi w drodze umowy cywilno-prawnej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży prawa własności ww. gruntów na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Należy zauważyć, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się definicja towaru oraz zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Powołany przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że obecny użytkownik wieczysty gruntu, którego prawo własności Wnioskodawca zamierza sprzedać, w sensie ekonomicznym nabył już prawo wieczystego użytkowania ww. nieruchomości a zatem w sensie ekonomicznym nabył już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy doszło już więc do dostawy tych nieruchomości na rzecz obecnego użytkownika wieczystego.

W związku z powyższym, planowana sprzedaż prawa własności gruntów oznaczonych jako działki nr 133/1 oraz 133/8 na rzecz obecnego użytkownika wieczystego będzie w zasadzie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Czynność ta będzie stanowiła jedynie zmianę tytułów prawnych do tych nieruchomości, natomiast nie wpłynie na "władztwo do rzeczy", które użytkownik wieczysty już uzyskał

w momencie nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntów. Zatem czynność ta nie może być traktowana jako ponowna dostawa tych samych działek.

Wobec powyższego sprzedaż prawa własności przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowych oznaczonych, jako działki nr: 133/1 oraz 133/8 na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego, na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie będzie bowiem stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.