2461-IBPP1.4512.95.2017.2.JN - Dokumentacja uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez firmę A za pośrednictwem kuriera oraz w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez pracowników firmy A.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia - brak daty sporządzenia (data wpływu 24 stycznia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez firmę A za pośrednictwem kuriera oraz w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez pracowników firmy A - jest prawidłowe.

W dniu 24 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez firmę A za pośrednictwem kuriera oraz w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dostarczanych przez pracowników firmy A. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.) o podpis, opłatę oraz wskazanie przedmiotu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca i firma A mają swoje siedziby w Polsce i są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Współpracuje on z firmą A, wykonując świadczenia na rzecz innych podmiotów z Unii Europejskiej. Podmioty te są w swoich krajach zarejestrowanymi podatnikami podatku od wartości dodanej, także do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca sprzedaje (dokonuje dostawy) towary (są to elementy systemu elektronicznej inteligencji biznesowej bazującego na telewizji przemysłowej) na rzecz podmiotów z UE, natomiast firma A na jego zlecenie dokonuje wysyłki lub/i transportuje towary do odbiorcy w jednym z krajów UE, a także świadczy usługi polegające na instalacji i konfiguracji dostarczonych towarów (systemu inteligencji biznesowej), a także szkoleniu personelu. Firma A dostarcza na zlecenie Wnioskodawcy sprzęt do podmiotów w UE w dwojaki sposób:

* zamawia kuriera, wysyła cały sprzęt (bądź jego część) za granicę, klient odbiera, co potwierdza (firma A posiada potwierdzenie nadania, list przewozowy, potwierdzenie odebrania wystawione przez kuriera potwierdzone przez odbiorcę, a także zamówienie i fakturę VAT wystawioną przez podatnika na rzecz podmiotu w UE),

* pracownicy firmy A, którzy lecą samolotem do odbiorcy w UE, w celu wykonania usługi czasami wiozą ze sobą mniejsze towary (brakujące elementy systemu). Na miejscu, odbiorca wystawia potwierdzenie odbioru towarów (protokół obejmuje zarówno towary dostarczone przez kuriera, jak i dowiezione przez pracowników firmy A). W protokole zaznaczone są także adresy, pod który sprzęt (towary) został dostarczony.

Firma A po wykonaniu usług wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę "krajową" oraz przekazuje mu dokumenty dotyczące dokonanej dostawy towarów na rzecz podmiotu z UE. W rezultacie, Wnioskodawca dysponuje następującymi dokumentami potwierdzającymi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów:

* zamówienie ze strony podmiotu z UE,

* egzemplarz faktury na rzecz podmiotu z UE,

* wyszczególnienie poszczególnych sztuk towaru oraz potwierdzenie odbioru tych towarów w formie protokołu podpisanego przez odbiorcę, z podaniem adresu (adresów), pod który dostarczono towary (na terenie jednego z krajów UE),

* w przypadku wywozu przez pracowników firmy A, dodatkowo karta pokładowa lub adnotacja z uwidocznionym numerem oraz datą lotu,

* w przypadku skorzystania z kuriera, dodatkowo:

* potwierdzenie nadania,

* list przewozowy,

* potwierdzenie odebrania.

Z dokumentów wymienionych wyżej wynikają także nazwy, adresy siedzib i numery identyfikacji podatkowej stron transakcji (tj. Wnioskodawcy i podmiotu z UE).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wymienione dokumenty są wystarczające w myśl przepisów art. 42 ustawy VAT i upoważniają do zastosowania stawki 0% przez Wnioskodawcę w odniesieniu do dostaw wewnątrzwspólnotowych, o których mowa w złożonym wniosku? Czy konieczne jest dodatkowe posiadanie dokumentu CMR?

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez niego dokumenty są wystarczające do zastosowania stawki 0% dla WDT, o której mowa w złożonym wniosku. Nie jest konieczne posiadanie dokumentu CMR.

Przepis art. 42 ust. 4 i 5 uzupełniony w ust. 11 ustawy VAT, nie wskazuje precyzyjnie na określony rodzaj dokumentu, w szczególności nie ma wymogu posiadania międzynarodowego listu przewozowego CMR. Mowa jest jedynie ogólnie o liście przewozowym. Ponadto, w praktyce nie zawsze możliwym jest jednak uzyskanie dokumentu przewozowego (CMR) od przewoźnika, któremu zlecono przewóz towaru.

Wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ustawy VAT ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi - nie tylko wymienionymi w tym przepisie

- dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, zwłaszcza w sytuacji braku jednoznacznego unormowania formy i trybu pozyskiwania na dokumentach określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy, potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polski). W takim przypadku mamy wprawdzie do czynienia z ustawowymi dowodami wykazania danej okoliczności, jednak w zakresie tylko takim, w jakim przepisy ustawy określają te dowody oraz dane, które powinny one zawierać. Z uwagi jednak na to, że przepisy te nie precyzują jednoznacznie pod względem normatywnym sposobu i formy pozyskania na tych dokumentach potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 pkt 1) lub do nabywcy w innym kraju członkowskim niż Polska (art. 42 ust. 4 pkt 4), nie można ich uznać za wyczerpująco określające żądane dowody w sposób, który pozwalałby wymienionym w tych przepisach dokumentom na jednoznaczne wykazanie dowodzonej nimi okoliczności.

Analizując katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy również odwołać się do wniosków Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionych w uchwale wydanej w poszerzonym składzie siedmiu sędziów z dnia 11 października 2010 r., sygn. sprawy I FPS 1/10. W uchwale tej odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prowspólnotowej odpowiednich przepisów ustawy o VAT, stwierdzono, że: "w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie utartej linii orzecznictwa sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych, z których Wnioskodawca przytacza kilka sygnatur:

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2010 r. (sygn. IPPP3/443-154/10-4/k.c.);

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 grudnia 2014 r. (sygn. IBPP4/443-419/14/PK);

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2013 r. (sygn. ILPP4/443-108/13-6/BA);

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2012 r. (sygn. ILPP4/443-19/12-10/EWW);

* interpretacja indywidualna wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 września 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1340/09/11-7/S/PR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Artykuł 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42-41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 - zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy - są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy - w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W powołanej przez Wnioskodawcę uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku WDT, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy oraz powołaną wyżej uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ma swoją siedzibę w Polsce i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca współpracuje z firmą A (zarejestrowany czynny podatnik VAT), wykonując świadczenia na rzecz innych podmiotów z Unii Europejskiej. Podmioty te są w swoich krajach zarejestrowanymi podatnikami podatku od wartości dodanej, także do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca sprzedaje (dokonuje dostawy) towary (są to elementy systemu elektronicznej inteligencji biznesowej bazującego na telewizji przemysłowej) na rzecz podmiotów z Unii Europejskiej, natomiast firma A na jego zlecenie dokonuje wysyłki lub/i transportuje towary do odbiorcy w jednym z krajów Unii Europejskiej. Firma A dostarcza na zlecenie Wnioskodawcy sprzęt do podmiotów w Unii Europejskiej w dwojaki sposób:

* zamawia kuriera,

* pracownicy firmy A, którzy lecą samolotem do odbiorcy w Unii Europejskiej w celu wykonania usługi czasami wiozą ze sobą mniejsze towary (brakujące elementy systemu).

Firma A po wykonaniu usług wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę "krajową" oraz przekazuje mu dokumenty dotyczące dokonanej dostawy towarów na rzecz podmiotu z Unii Europejskiej. W rezultacie, Wnioskodawca dysponuje następującymi dokumentami potwierdzającymi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów:

* zamówienie ze strony podmiotu z Unii Europejskiej,

* egzemplarz faktury na rzecz podmiotu z Unii Europejskiej,

* wyszczególnienie poszczególnych sztuk towaru oraz potwierdzenie odbioru tych towarów w formie protokołu podpisanego przez odbiorcę, z podaniem adresu (adresów), pod który dostarczono towary (na terenie jednego z krajów Unii Europejskiej),

* w przypadku wywozu przez pracowników firmy A, dodatkowo karta pokładowa lub adnotacja z uwidocznionym numerem oraz datą lotu,

* w przypadku skorzystania z kuriera, dodatkowo:

* potwierdzenie nadania,

* list przewozowy,

* potwierdzenie odebrania.

Z dokumentów wymienionych wyżej wynikają także nazwy, adresy siedzib i numery identyfikacji podatkowej stron transakcji (tj. Wnioskodawcy i podmiotu z Unii Europejskiej).

Z uwagi na to, że ustawa nie precyzuje, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany, jak i nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego", ustawodawca nie zawarł w przepisach ustawy szczególnych unormowań, którym miałyby podlegać dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), zwanej dalej konwencją CMR. Zgodnie z art. 4 Konwencji CMR dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji CMR.

Tym samym nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Zatem dokumentem przewozowym może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia (do nabywcy) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne dotyczące uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy stwierdzić, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty stanowią dokumenty, które wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie danych towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego.

Podsumowując, posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty są wystarczające w myśl przepisów art. 42 ustawy i upoważniają go do zastosowania stawki w wysokości 0%

w odniesieniu do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych. W przypadku opisanych dostaw nie jest konieczne dodatkowe posiadanie dokumentu CMR.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.