2461-IBPP1.4512.934.2016.1.AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 listopada 2016 r. (data wpływu 29 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą oraz opodatkowania dostawy działki niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą oraz opodatkowania dostawy działki niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik zamierza sprzedać niezabudowaną działkę, a w umowie przedwstępnej sprzedaży zobligował się do pozyskania indywidualnej interpretacji prawa podatkowego wydanej w trybie ustawy - Ordynacja Podatkowa, z której będzie wynikało, że sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z treścią ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a ponadto nie jest zwolniona z podatku.

Podatnik na podstawie umowy zamiany z dnia 17 kwietnia 2013 r. jest właścicielem nieruchomości składającej się z dwóch niezabudowanych działek o łącznej powierzchni 0,8357 ha. Nieruchomość położona jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej. Nieruchomość jest położona na terenie oznaczonym symbolem 2U z przeznaczeniem pod zabudowę usługową o charakterze komercyjnym, zaś użytkownikami podstawowymi tych terenów są usługi handlu, gastronomii, rzemiosła i innych w zieleni.

Podatnik zamierza dokonać podziału wyżej opisanej nieruchomości, w wyniku którego powstaną dwie nowe działki o powierzchni 0,3617 ha i 0,4740 ha. Przedmiotem sprzedaży będzie działka powstała w wyniku tego podziału o powierzchni 0,3617 ha.

Podatnik jest osoba fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności podatnika jest gastronomia i najem lokali. Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie zajmuje się obrotem nieruchomościami.

Podatnik stając się właścicielem przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy zamiany w dniu 17 kwietnia 2013 r. planował, iż nieruchomość będzie związana z jego działalnością gospodarczą bądź w przypadku znalezienia inwestora będzie stanowiła przedmiot zbycia. Ostatecznie nieruchomość została potraktowana jak inwestycja, nie została wprowadzona ani do ewidencji środków trwałych, ani nie została zaewidencjonowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako towar handlowy. Od faktury zakupu w związku z zamianą, w kwietniu 2013 r. został odliczony podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z planowaną sprzedażą podatnik występuje jako handlowiec, a sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości zastosowania zwolnienia od podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z treścią ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a ponadto nie jest zwolniona z tego podatku.

W momencie zakupu nieruchomości podatnik planował, iż grunt będzie wykorzystany w celu prowadzenie jego gastronomicznej działalności gospodarczej lub w przypadku znalezienia chętnego inwestora stanie się przedmiotem sprzedaży. Od zakupu odliczono podatek VAT. Cel istniejący w momencie zakupu wskazuje, iż w tym przypadku podatnik występuje jako handlowiec w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

O przeznaczeniu nieruchomości gruntowej stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku - inne akty ustanowione przez właściwe organy decyzja o warunkach zabudowy, natomiast w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów. Przedmiotowa nieruchomość jest położona na terenie objętym obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem pod zabudowę. Jest więc uznawana za tereny budowlane, w związku z czym sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Wskazać należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Należy mieć na uwadze, że ww. orzeczenia TSUE znajdują zastosowanie do tożsamych stanów faktycznych. Orzeczenia te zapadły jednak na tle odmiennych okoliczności sprawy, niż przedstawione w niniejszym wniosku, dotyczyły bowiem przypadków sprzedaży nieruchomości nie nabytych i nie wykorzystywanych do żadnych czynności opodatkowanych.

Natomiast w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z nabyciem gruntu przez czynnego podatnika VAT dla celów prowadzonej działalności gospodarczej lub dla celów zbycia - który to grunt następnie został przeznaczony do sprzedaży.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca na podstawie umowy zamiany z dnia 17 kwietnia 2013 r. jest właścicielem nieruchomości składającej się z dwóch niezabudowanych działek o łącznej powierzchni 0,8357 ha. Wnioskodawca zamierza dokonać podziału wyżej opisanej nieruchomości, w wyniku którego powstaną dwie nowe działki o powierzchni 0,3617 ha i 0,4740 ha. Przedmiotem sprzedaży będzie działka powstała w wyniku tego podziału o powierzchni 0,3617 ha.

Wnioskodawca jest osoba fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest gastronomia i najem lokali. Wnioskodawca stając się właścicielem przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy zamiany w dniu 17 kwietnia 2013 r. planował, iż nieruchomość będzie związana z jego działalnością gospodarczą bądź w przypadku znalezienia inwestora będzie stanowiła przedmiot zbycia. Ostatecznie nieruchomość została potraktowana jak inwestycja, nie została wprowadzona ani do ewidencji środków trwałych, ani nie została zaewidencjonowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako towar handlowy. Od faktury zakupu w związku z zamianą, w kwietniu 2013 r. został odliczony podatek VAT.

Z powyższego wynika, że już w momencie nabycia ww. nieruchomości Wnioskodawca planował, iż nieruchomość będzie związana z jego działalnością gospodarczą bądź w przypadku znalezienia inwestora będzie stanowiła przedmiot zbycia. Tak więc zamiarem Wnioskodawcy od samego momentu nabycia było wykorzystanie przedmiotowej nieruchomości dla celów prowadzonej działalności gospodarczej lub jej dalsza odsprzedaż, a więc wykorzystanie dla celów zarobkowych.

Należy również mieć na uwadze, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności.

W niniejszej sprawie z obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności wynika, że od faktury zakupu w związku z zamianą nieruchomości, w kwietniu 2013 r. został odliczony podatek VAT, co jednoznacznie potwierdza, że przedmiotowa działka, która powstanie w wyniku podziału tej nieruchomości i którą Wnioskodawca planuje sprzedać, stanowi majątek Wnioskodawcy nabyty na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wprawdzie Wnioskodawca podał, że nieruchomość została potraktowana jak inwestycja, nie została wprowadzona ani do ewidencji środków trwałych, ani nie została zaewidencjonowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako towar handlowy, jednakże sam fakt nieujęcia działki przeznaczonej do sprzedaży w ewidencji środków trwałych czy też niezaewidencjonowania jej jako towar handlowy pozostaje dla sprawy bez znaczenia, zwłaszcza w kontekście art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, który stanowi, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie w ocenie tut. organu nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca już w momencie zakupu przeznaczył ją dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą odliczając podatek naliczony z tytułu jej nabycia.

Wnioskodawca podał, że jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie gastronomii i najmu lokali i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wprawdzie Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie zajmuje się obrotem nieruchomościami, jednakże odnosząc się do powyższego zasadnym jest przywołanie orzecznictwa TSUE (w tym w sprawie C-280/10 jak również w sprawie C-400/98), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok w sprawie C-268/83 Rompelman uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że czynności przygotowawcze, takie jak nabycie czy podział nieruchomości, również stanowią prowadzenie działalności gospodarczej.

Skoro zatem Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, nabył nieruchomość dla celów tej działalności (tj. wykorzystania bezpośrednio w tej działalności bądź w przypadku znalezienia inwestora wykorzystania dla celów dalszej odsprzedaży), ponadto odliczył podatek naliczony z tytułu jej nabycia, to nie sposób uznać, aby działka powstała w wyniku podziału tej nieruchomości przeznaczona do sprzedaży stanowiła majątek niezwiązany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze całokształt przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, przytoczone przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że w odniesieniu do planowanej czynności sprzedaży działki Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Skutkiem powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 tej ustawy - są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm.), ustawa określa:

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

O przeznaczeniu terenu decydują więc akty prawa miejscowego - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy.

Generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonych pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że nieruchomość położona jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym Uchwałą Rady Miejskiej. Nieruchomość jest położona na terenie oznaczonym symbolem 2U z przeznaczeniem pod zabudowę usługową o charakterze komercyjnym, zaś użytkownikami podstawowymi tych terenów są usługi handlu, gastronomii, rzemiosła i innych w zieleni.

Tym samym planowana przez Wnioskodawcę dostawa działki niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na mocy cyt. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Należy zatem zbadać czy dostawa ww. działki może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że w związku z nabyciem nieruchomości, w wyniku podziału której powstanie działka przeznaczona do sprzedaży, został odliczony podatek VAT, tak więc uznać należy, że Wnioskodawca zakwalifikował nabycie jako dające prawo do odliczenia. Ponadto z treści wniosku nie wynika, aby ww. działka była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Wobec powyższego nie znajdzie zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym dostawa ww. działki niezabudowanej będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z treścią ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a ponadto nie jest zwolniona z tego podatku, należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że Wnioskodawca przestawiając własne stanowisko w sprawie stwierdził m.in., że o przeznaczeniu nieruchomości gruntowej stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku - inne akty ustanowione przez właściwe organy decyzja o warunkach zabudowy, natomiast w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów.

Należy jednak zauważyć, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., przeznaczenie określonego gruntu oceniane jest wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.