2461-IBPP1.4512.665.2016.2.AW - Powstanie obowiązku podatkowego w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty na rzecz usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury VAT-marża.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. Organu 28 października 2016 r., oraz pismem, które wpłynęło do tut. Organu 2 listopada 2011 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty na rzecz usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury VAT-marża - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2016 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty na rzecz usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury VAT-marża.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. Organu 28 października 2016 r., oraz pismem, które wpłynęło do tut. Organu 2 listopada 2016 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 24 października 2016 r. znak 2461-IBPP1.4512.665.2016.1.AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie działalności organizatorów turystyki i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada wpis do Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i członkostwo w Polskiej Izbie Turystyki.

Wnioskodawca jest organizatorem odpłatnych wyjazdów turystycznych odbywających się na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza jej granicami. Działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników (tekst jedn.: transport, zakwaterowanie, wyżywienie i inne związane z działalnością turystyczną) oraz część świadczeń wykonuje we własnym zakresie dla bezpośredniej korzyści turysty w ww. usługach.

Świadczenie usług odbywa się poprzez organizację wyjazdów trekkingowych z góry zaplanowanych przez Wnioskodawcę jak i na specjalne zamówienie klienta. Specyfika branży usług turystycznych wymusza zarówno na Wnioskodawcy jak i nabywcy rezerwowanie tychże usług z dużym wyprzedzeniem czasowym, za które Wnioskodawca pobiera zaliczkę, jeszcze przed wykonaniem usług turystycznych. Niejednokrotnie dopiero po otrzymaniu zaliczki od kontrahenta na poczet świadczonej w przyszłości usługi turystycznej Wnioskodawca rozpoczyna proces negocjacji umów z przewoźnikami, z dysponentami bazy noclegowej, firmami świadczącymi usługi gastronomiczne, przewodnikami, ubezpieczycielami i innymi zapewniającymi atrakcje turystyczne.

Wszystkie elementy składowe są świadczone turyście za cenę ryczałtową, zatem wykonanie usługi ma miejsce dopiero w chwili, gdy Wnioskodawca wykona wszystkie elementy składające się na umówiony wyjazd (wycieczkę). Rozliczenie z kontrahentem następuje po wykonaniu usługi, zatem umowne określenie z klientami cen za usługi i towary nie przesądza jednoznacznie o wysokości marży osiągniętej przez Wnioskodawcę w momencie pobrania zaliczki.

W stosunku do Wnioskodawcy w związku z prowadzoną działalnością w zakresie usług turystyki zastosowanie mają postanowienia Działu IV Rozdziału 3 uoVAT - "Szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki" - art. 119 ust. 1: "podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5". Z kolei "przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie" (art. 119 ust. 2).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 uoVAT, okoliczność, że przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego w odniesieniu do otrzymanej kwoty, nawet jeżeli usługa turystyki nie została jeszcze wykonana?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przedstawionym stanem faktycznym, otrzymanie zaliczki na poczet świadczonej w przyszłości usługi turystycznej nie będzie rodzić po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, gdyż na ten moment wyliczenie podstawy opodatkowania (marży) nie będzie obiektywnie możliwe. Z definicji "marży" na potrzeby opodatkowania usług turystycznych zawartej w art. 119 ust. 2 Ustawy o podatku VAT, zgodnie z którym "Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty" wynika, iż ustalenie podstawy opodatkowania turystyki jest znajomość wartości kosztów poniesionych dla bezpośredniej korzyści turysty, które podatnik jest w stanie wiarygodnie udokumentować, w związku z tym wyrażenie "faktycznie poniesione koszty" nie pozwala na uwzględnienie w marży wydatków planowanych bądź szacowanych.

Na powyższe wskazał również Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 29 października 2013 r. (sygn. I FSK 1621/12) stwierdzając, iż "w przypadku szczególnych zasad opodatkowania usług turystycznych z przepisów materialnoprawnych wynika obowiązek ustalenia jako podstawy opodatkowania marży netto, która w istocie ma określać wartość dodawaną przez podatnika na danym etapie obrotu". Nie ma podstaw do uznania, aby w związku z otrzymaniem zaliczki Wnioskodawca realizował jakąś wartość dodaną, gdyż na ten moment wysokość faktycznie poniesionych kosztów dla bezpośredniej korzyści turysty determinujących kwotę zrealizowanej wartości dodanej (marży netto) nie będzie jeszcze znana.

Obiektywny brak możliwości ustalenia kwoty marży na dzień otrzymania zaliczki wynika głównie z przesłanek:

Wnioskodawca opiera swoje stanowisko między innymi na doktrynie podatkowej w której przyjmuje się, iż otrzymanie zaliczki/przedpłaty nie jest odrębnym przedmiotem opodatkowania, lecz jest ściśle związane z przyszłą usługą bądź dostawą towarów. Potwierdził to przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 7 sierpnia 2013 r. (sygn. I SA/Łd 502/13) podkreślając, iż "uiszczenie zaliczki (przedpłaty) wiąże się ściśle z dostawą czy usługą i nie stanowi samodzielnej podstawy do powstania obowiązku podatkowego (...)". Oznacza to, iż podstawą opodatkowania usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury jest zawsze kwota marży.

Interpretując łącznie art. 19a ust. 8 w związku z art. 29a ust. 1 i art. 119 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. wnioskować można, że w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty na poczet usługi turystyki obowiązek podatkowy musiałby powstawać w odniesieniu do nieokreślonej podstawy opodatkowania. Uzasadnia to pogląd Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymanie zaliczki na poczet zorganizowanego wyjazdu nie wywołuje obowiązku podatkowego. Obowiązek podatkowy nie może bowiem powstawać w odniesieniu do stanu faktycznego, dla którego ustawa podatkowa nie określa podstawy opodatkowania, bądź też podstawa ta wystąpi, ale dopiero po powstaniu tego obowiązku, czyli po wykonaniu usługi turystycznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 25 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1472/14 stanął również na stanowisku, że: "szczególny moment rozpoznania obowiązku podatkowego dla usług turystycznych da się wywieść na gruncie polskiej ustawy podatkowej z treści jej art. 119.

Skoro opodatkowaniu podlega marża rozumiana jako różnica między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, to da się obronić teza, że moment powstania obowiązku podatkowego przy wpłacie zaliczki z tytułu świadczenia usług turystyki powstanie dopiero z chwilą ustalenia tej marży. Inna interpretacja wskazanego przepisu jest sprzeczna z istotą procedury VAT-marża i wypacza jej sens".

Wskazać bowiem należy, za tezami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że przy takim stanowisku, jakie zaprezentował w przytaczanej interpretacji z 27 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, marża ustalona na dzień powstania obowiązku podatkowego w VAT nie będzie odzwierciedleniem rzeczywistej marży uzyskanej w konsekwencji wykonania usługi turystycznej, co z kolei pozostaje w sprzeczności z treścią art. 119 ust. 2 ustawy podatkowej, gdzie mowa jest w kontekście pojęcia "marży" o "faktycznych kosztach", przez które należy rozumieć wydatki, które podatnik naprawdę i rzeczywiście poniósł, nabywając towary i usługi.

Dodatkowo Wnioskodawca oparł swoje stanowisko o wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 4025/14, z dnia 17 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3649/14, oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 607/14, w których to pogląd prawny zaprezentowany przez Sąd jest "częścią utrwalonej na nowym stanie prawnym linii orzeczniczej sądów administracyjnych (...), dotyczące określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zaliczek za poczet świadczonych usług turystycznych opodatkowanych według szczególnej procedury VAT-marża".

W związku z powyższym Wnioskodawca opierając się na gruncie polskiej ustawy o podatku od towarów i usług oraz przytoczonych powyżej w Wyrokach Sądu Administracyjnego, iż wskazany w art. 19a ust. 8 tej ustawy moment rozpoznania obowiązku podatkowego przy wpłacie zaliczki z tytułu świadczenia usług turystyki, gdy podatnik nie ma możliwości ustalenia realnej marży nie rodzi skutków podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., zawierają przepisy art. 19a znowelizowanej ustawy o VAT.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 19a ust. 1 tej ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 8 ww. ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 29a ust. 1 cyt. ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do treści art. 119 ust. 1 powołanej ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie więc do treści art. 19a ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 i 1027), obowiązek podatkowy w przypadku usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, powstaje z chwilą wykonania usługi, tj. na zasadach ogólnych.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług wymaga w pierwszej kolejności podkreślenia, że ustawodawca nie przewidział dla usług turystyki szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Zatem obecna regulacja dotycząca obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia tych usług zawarta jest więc w treści art. 19a ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 i 1027), z której wynika, że obowiązek podatkowy również w przypadku usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, powstaje z chwilą wykonania usługi.

Jednocześnie do otrzymanych zaliczek stosować należy powołany wyżej art. 19a ust. 8 tej ustawy, na podstawie którego jeśli przed wykonaniem usługi została uiszczona całość lub część należnej z tytułu wykonania usługi zapłaty, obowiązek podatkowy powstaje z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty.

Jeżeli zatem Wnioskodawca - otrzymując wcześniejszą zapłatę (część zapłaty, zaliczkę) - nie jest w stanie określić rzeczywistej kwoty marży, którą osiągnie, może przyjąć marżę skalkulowaną w cenę danej usługi turystyki, obliczoną na podstawie przewidywanych kosztów. Natomiast w sytuacji, gdy znane będą już faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do tej usługi i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej przewidywana (skalkulowana), Wnioskodawca powinien dokonać korekty wykazanego uprzednio podatku należnego w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym usługa została wykonana.

Zatem w przypadku otrzymania zapłaty przed wykonaniem usługi turystyki podatnik powinien obliczyć kwotę podatku od otrzymanej zaliczki przy uwzględnieniu, iż podstawą opodatkowania w tym przypadku jest również marża. W momencie otrzymania zaliczki na poczet usługi turystyki, z uwagi na szczególną procedurę przy świadczeniu tych usług, podatnik może zamiast obliczania marży uwzględniającej faktycznie poniesione koszty przyjąć marżę taką, którą skalkulował przy określaniu ceny danej usługi, obliczoną w oparciu o przewidywane koszty. Cena usługi, co do zasady, jest stała dla danego klienta i znana już przy dokonywaniu pierwszych przedsprzedaży tej imprezy. W takiej sytuacji podatnik powinien posiadać stosowną dokumentację, która potwierdzałaby, że skalkulowane koszty uwzględniane przy wyliczeniu ceny i marży mają swoje uzasadnienie.

Fakt, że w niektórych przypadkach Wnioskodawca dopiero po przyjęciu zaliczki zawiera umowy z przewoźnikami, z dysponentami bazy noclegowej, firmami świadczącymi usługi gastronomiczne, przewodnikami, ubezpieczycielami i innymi zapewniającymi atrakcje turystyczne i dopiero po wykonaniu usługi jest w stanie określić rzeczywistą kwotę marży, nie może wpływać na ograniczenie jego obowiązków podatkowych wynikających z przepisów prawa.

W sytuacji, gdy znane będą już faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do danej usługi i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej skalkulowana, podatnik powinien dokonać korekty podatku w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym usługa została wykonana.

Koszty, które zostaną poniesione w okresach późniejszych niż okres wykonania usługi, powinny być rozliczone poprzez stosowną korektę deklaracji podatkowej złożoną za okres, w którym doszło do wykonania usługi. Należy bowiem zauważyć, że obowiązek podatkowy nie powstaje w stosunku do tych usług później niż z chwilą ich wykonania.

Dodatkowo należy zauważyć, że szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla usług turystyki, który obowiązywał do końca 2013 r. nie znajduje odzwierciedlenia w przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Stąd brak w obecnie obowiązujących przepisach zapisów dotyczących szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie usług turystyki nie stoi w sprzeczności z Dyrektywą, zwłaszcza w kontekście wytycznych interpretacyjnych zawartych w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie polskiej (C-169/12 TNT Express Worldwide (Poland) Sp. z o.o.).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że otrzymanie zaliczki na poczet świadczonej w przyszłości usługi turystycznej nie będzie rodzić po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku VAT - należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Analizując powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku orzeczenia sądowe, tut. Organ zauważa, że:

* wyrok NSA z 29 października 2013 r. sygn. akt I FSK 1621/12 dotyczy rozliczania zmian marży w związku z otrzymaniem dokumentów dotyczących kosztów imprez turystycznych ujętych w poprzedzających okresach rozliczeniowych, zaś

* wyrok WSA w Łodzi z 7 sierpnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 502/13 dotyczy określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. oraz do zwrotu na rachunek bankowy za grudzień 2008 r.

Oba te orzeczenia nie dotyczą więc momentu powstania obowiązku podatkowego w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., tj. zawierającym przepis art. 19a znowelizowanej ustawy o VAT.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku wyroków WSA:

* w Krakowie z 25 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1472/14,

* w Warszawie z 16 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 4025/14,

* w Warszawie z 17 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3649/14,

* w Opolu z 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 607/14

tut. Organ stwierdza, że nie podziela zawartych w nich stanowisk, a ponadto orzeczenia te - jako jedyne w tym zakresie i ponadto nieprawomocne - nie mogą być uznane za wyznaczające nową linię interpretacyjną.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.