2461-IBPP1.4512.58.2017.2.JN - Uznanie sprzedaży towarów i usług budowlanych za WDT w związku z określeniem miejsca świadczenia usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 stycznia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) oraz pismem z dnia 13 lutego (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ewidencjach VAT oraz opodatkowania ww. dostawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w ewidencjach VAT oraz opodatkowania ww. dostawy. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) o brakujący podpis oraz pismem z dnia 13 lutego (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Aktualnie Spółka planuje podpisać umowę na wykonanie usługi budowlanej z kontrahentem z innego kraju UE. Spółka nie jest zarejestrowana do VAT w tym kraju UE, w którym ma być wykonywana usługa budowlana. Usługa budowlana polegałaby na wykonaniu w Polsce, w siedzibie Spółki, odpowiednich konstrukcji budowlanych, przewiezieniu ich na miejsce budowy oraz tam zmontowanie i zainstalowanie na budowanym obiekcie. Wspomniane konstrukcje budowlane stanowią drzwi, okna oraz fasady budynków. Zgodnie z art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem opodatkowania przedmiotowej usługi będzie kraj, w którym położona jest nieruchomość. Stawka podatku dla sprzedaży przedmiotowych konstrukcji budowlanych na terenie Polski wynosi 23%.

Dostawa konstrukcji budowlanych wraz z montażem to dostawa kompleksowa, która w rozumieniu przepisów prawa budowlanego jest usługą o roboty budowlane.

PKD tej działalności to 4332 "Montaż Stolarki budowlanej". Spółka będzie produkować oraz będzie odpowiedzialna za montaż stolarki budowlanej na obiektach. Powyższa działalność dla konkretnego klienta określana jest w jednej umowie na wykonanie robót budowlanych.

Reasumując jeszcze raz, Spółka konstruuje oraz produkuje elementy budowlane, fasady, drzwi, okna na podstawie opracowanych przez Spółkę projektów. Przedmiotowe fasady, drzwi i okna dedykowane są na konkretne budynki. Następnie Spółka w ramach tej jednej usługi dostarcza fasady, okna, drzwi na miejsce budowy oraz organizuje i odpowiada za ich montaż. Jest to jedno kompleksowe świadczenie, które zamówi klient Spółki.

Spółka pismem z dnia 13 lutego 2017 r. uzupełniła wniosek wskazując, że na wartość świadczenia (usługi budowlanej) będącej przedmiotem wniosku składają się szacunkowo poniższe koszty:

* 60% to koszty materiałów (głównie aluminium i szkło) - z tych materiałów powstają konstrukcje budowlane, które mają być zamontowane na budowach;

* 20% - koszty projektów (służących prefabrykacji w Polsce oraz instrukcji montażowych);

* 20% - koszty montażu na miejscu budowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przemieszczenie przez Spółkę towarów, które to towary mają być elementem wykonywanej przez Spółkę usługi na nieruchomości, z Polski do innego kraju UE należy wykazywać w ewidencjach VAT jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów tzw. nietransakcyjną?

2. Czy w przypadku uznania przedmiotowego przemieszczenia za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (nietransakcyjną) z uwagi na fakt nieposiadania przez Spółkę numeru VAT UE innego niż polski podlegałaby ta dostawa opodatkowaniu VAT stawką 23% na terenie Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Opisane we wniosku przemieszczenie towarów na podstawie art. 13 ust. 4 pkt 1 nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, lecz jest elementem usługi na nieruchomości, którą on wykonuje.

Ad. 2

Przemieszczenie towaru przez polskiego podatnika, niezarejestrowanego w innych krajach UE do transakcji wewnątrzwspólnotowych, z jednego kraju UE do drugiego kraju UE celem wykonania przy wykorzystaniu przedmiotowego towaru usługi budowlanej w innym kraju UE nie podlega opodatkowaniu na terenie Polski, świadczy o tym art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług. Samoopodatkowanie takiego przemieszczenia stawką 23% stanowiłoby naruszenie neutralności podatku od towarów i usług, oraz de facto miałoby podobne a nawet jeszcze bardziej negatywne skutki jak ograniczenie prawa do odliczenia VAT, gdyby takie miało miejsce dla tego typu transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (...).

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy - przez państwo członkowskie - rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, w myśl art. 28e ustawy - miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z cytowanego przepisu art. 28e ustawy wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady ogólnej, przyjmując jako kryterium odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące - determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy dotyczy jedynie usług, które związane są z konkretną nieruchomością

- jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy - za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Należy zaznaczyć, że przez pojęcie "działalności gospodarczej" należy rozumieć każdą aktywność podatnika realizowaną w ramach przedsiębiorstwa, niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Ogólną definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stanowi art. 13 ust. 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią, wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, na terytorium innego państwa członkowskiego. W przeciwieństwie do wewnątrzwspólnotowego nabycia, w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (opodatkowanej w Polsce) musi się ona odbywać z kraju (tzn. Polski) i ma być dokonywana przez polskiego (tj. zarejestrowanego w Polsce) podatnika.

Wskazać należy, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w istocie jest specyficznym przypadkiem zwolnienia od opodatkowania, przy zachowaniu prawa do odliczenia, wprowadzonym z uwagi na rozliczanie podatku przez nabywcę, a nie stricte czynnością opodatkowaną (do czynności opodatkowanych nie zaliczają jej regulacje prawa wspólnotowego). Z tego też względu, przepisy konkretnych ustaw VAT, dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, odnosić się mogą jedynie do tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, które rozpoczęły się z tego właśnie państwa. Do dostaw zaczynających się w innych państwach zastosowanie będą miały przepisy tych innych państw.

Szczególnym przypadkiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju do innego państwa członkowskiego. Art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych, polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego państwa członkowskiego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika. W przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów polski dostawca pełni równocześnie rolę nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przywołane powyżej przepisy wskazują zatem, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów, której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa członkowskiego zakończenia transportu lub wysyłki.

Należy zaznaczyć, że przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

I tak, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz (art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym do transakcji wewnątrzwspólnotowych. Aktualnie planuje on podpisać umowę na wykonanie usługi budowlanej z kontrahentem z innego kraju UE. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany do dostaw w tym kraju UE, w którym ma być wykonywana usługa budowlana. Ww. usługa polegałaby na wykonaniu w Polsce w siedzibie Wnioskodawcy odpowiednich konstrukcji budowlanych, przewiezieniu ich na miejsce budowy oraz zmontowaniu i zainstalowaniu na budowanym obiekcie. Wspomniane konstrukcje budowlane stanowią drzwi, okna oraz fasady budynków na podstawie opracowanych przez Wnioskodawcę projektów i dedykowane są na konkretne budynki. Dostawa konstrukcji budowlanych wraz z montażem to dostawa kompleksowa, która w rozumieniu przepisów prawa budowlanego jest usługą o roboty budowlane. Powyższa działalność dla konkretnego klienta określana jest w jednej umowie na wykonanie robót budowlanych (kompleksowe świadczenie).

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają, co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ wynagrodzeniem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.).

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży - zgodnie z umową - będzie usługa budowlana, która zgodnie z art. 28e ustawy będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju, na którym znajduje się nieruchomość. Konstrukcje budowlane wykonane w Polsce i przewiezione na miejsce budowy będą elementem wykonanej usługi budowlanej.

Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie świadczył usługę, a nie dokonywał dostawy towarów z montażem, co oznacza, że przepis art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy nie będzie miał zastosowania.

Natomiast dokonywane przez Wnioskodawcę przemieszczenie z Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej towarów, które zostaną wykorzystane do wykonania usługi budowlanej na podstawie powołanych przepisów, stanowić będzie dla niego wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 należało uznać je za nieprawidłowe.

Artykuł 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy - w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

I tak, w myśl art. 42 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Stosownie do art. 42 ust. 14 ustawy - przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

W celu właściwego udokumentowania tego typu czynności Wnioskodawca powinien - jak nakazuje art. 42 ust. 14 ustawy - odpowiednio zastosować przepisy art. 42 ust. 1-4 ustawy. Odpowiednie stosowanie oznacza konieczność dostosowania danego przepisu do stanu faktycznego. Jednocześnie odpowiednie stosowanie nie może oznaczać dowolności, bądź możliwości przyjmowania fikcji prawnej umożliwiającej zastosowanie przepisu.

Przepis art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, odpowiednio stosowany dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy, wprowadza obowiązek dokonania dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W tym szczególnym przypadku pod pojęciem nabywcy należy rozumieć podmiot przemieszczający towar, który występuje w podwójnej roli. Jest on nie tylko "dostawcą" (na terytorium kraju), ale również "nabywcą" (na terytorium innego państwa członkowskiego, na które przemieszczono własne towary), w związku z czym, warunki jakie winien spełniać nabywca mają zastosowanie do dostawcy.

Jak wynika z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę, nie jest on zarejestrowany do VAT w kraju, do którego mają zostać przemieszczone towary (wykonywana usługa budowlana). Wnioskodawca nie spełnia zatem podstawowego wymogu, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, nie będzie on uprawniony do opodatkowania stawką VAT w wysokości 0% przemieszczenia własnych towarów z terytorium Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej w celu wykonania usługi budowlanej. Brak podstaw do zastosowania stawki podatku właściwej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest równoznaczny z koniecznością zastosowania do przemieszczanych przez Wnioskodawcę towarów stawki podatku właściwej dla ich dostawy na terytorium kraju.

W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca wskazał, że stawka podatku dla sprzedaży przedmiotowych konstrukcji budowlanych na terytorium Polski wynosi 23%.

Zatem, przemieszczenie towarów z terytorium Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej z uwagi na fakt nieposiadania przez Wnioskodawcę numeru VAT UE nadanego przez państwo członkowskie, do którego mają zostać przemieszczone towary, będzie podlegało opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, obowiązującą na terytorium Polski.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe. W tym miejscu należy także wyjaśnić, że art. 28e ustawy powołany przez Wnioskodawcę w stanowisku własnym dotyczy określenia miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomością, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju. Jednak przepis ten nie będzie miał (i nie może mieć) zastosowania do przemieszczenia przez Wnioskodawcę towarów z terytorium Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy - podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Należy wskazać, że w przypadku kiedy Wnioskodawca nie będzie uprawniony do opodatkowania stawką podatku w wysokości 0% przemieszczenia konstrukcji budowlanych do innych krajów Unii Europejskiej, nie będzie mógł wykazać tego przemieszczenia w ewidencji VAT jako wewnątrzwspolnotowej dostawy towarów.

W związku z powyższym przemieszczenie towarów poza terytorium kraju Wnioskodawca będzie miał obowiązek wykazać w ewidencji VAT jako dostawę krajową, ze stawką właściwą dla tej dostawy.

Podsumowując, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów, które mają być elementem wykonywanej przez niego usługi na nieruchomości, z Polski do innego kraju Unii Europejskiej nie może on wykazywać w ewidencjach VAT jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów tzw. nietransakcyjną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.