2461-IBPP1.4512.1001.2016.2.BM - Opodatkowanie sprzedaży działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2016 r. (data złożenia 21 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 6 lutego 2017 r. (data złożenia 7 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2016 r. został złożony w tut. organie wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 lutego 2017 r. (data złożenia 7 lutego 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 31 stycznia 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4512.1001.2016.1.BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 10 czerwca 1976 r. Wnioskodawca jest właścicielem działki, o powierzchni 1.0098 ha.

W 2014 r. Wnioskodawca podjął decyzję o jej sprzedaży. W związku z brakiem zainteresowania kupna tak dużej działki, w kwietniu 2016 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o podział działki.

W wyniku podziału powstało 11 działek, po około 8 arów każda oraz droga dojazdowa do tych działek.

Działki położone są na terenie, gdzie miasto nie posiada obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. W chwili obecnej działki nie posiadają mediów. 29 lipca 2016 r. Wnioskodawca sprzedał działkę oznaczoną nr 988/8 o pow. 0.0818 ha.

15 grudnia 2016 r. Wnioskodawca sprzedał dwie działki (jeden właściciel) nr 988/19 i nr 988/15 o łącznej powierzchni 0.1619 ha. Kupujący posiadają również udział, wynoszący 1/10 część w działce 988/14, stanowiącą drogę dojazdową. Dokonując drugiej sprzedaży Wnioskodawca otrzymał informację, że może być płatnikiem VAT. W związku z tym Wnioskodawca prosi o informację, czy nim jest czy nie.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

* nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej,

* nie był i nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT,

* działkę wielkości 1,033 ha otrzymał od rodziców w 1976 r. jako darowiznę i stanowi ona jego majątek osobisty. Działka ta usytuowana jest w B.

W styczniu 1981 r. Wnioskodawca wyjechał z Polski, a działką opiekowali się rodzice Wnioskodawcy i płacili należne podatki w imieniu Wnioskodawcy. W 1993 r. zdrowie ojca Wnioskodawcy znacznie się pogorszyło i w grudniu 1999 r. zmarł. Opiekę nad działką (podatki) przejęła mama Wnioskodawcy, która w lutym 2012 r. zmarła w wieku 91 lat. Działka nie była uprawiana i jest ugorem.

W lipcu 2012 r. Wnioskodawca wrócił do Polski i końcem tego samego roku został przeprowadzony sądownie podział spadku po rodzicach (było pięcioro rodzeństwa, z tego czworo nadal żyje, a po nieżyjącej siostrze jest dwoje dzieci).

Dom rodzinny, za zgodą wszystkich zainteresowanych, został sprzedany przed upływem 5 lat i wszystkie należności z tytułu tej sprzedaży, należne skarbowi państwa z części spadku Wnioskodawcy, zostały w terminie uregulowane. Pozostałe środki pieniężne Wnioskodawca zainwestował w remont i modernizację domu, w którym obecnie mieszka.

W 2014 r. pojawił się też problem z utrzymaniem tak dużej działki (koszenie, doglądanie czy ktoś nie robi sobie na niej wysypiska śmieci - bo też tak bywa), a Wnioskodawca ma 67 lat i trochę kłopotów ze zdrowiem (przyszyte na stałe płuco, stawy, nadciśnienie itp.), dlatego Wnioskodawca postanowił ją sprzedać, najlepiej w całości i Wnioskodawca wystawił na niej tablicę informującą o chęci sprzedaży z nr telefonu. Niestety nikt nie był tym zainteresowany, były natomiast telefony z pytaniem czy można by było kupić mniejszą działkę. Tak, więc biorąc pod uwagę, że działka z jednej części styka się z zabudową jednorodzinną Wnioskodawca postanowił podzielić ją na mniejsze działki.

W 2016 r. Wnioskodawca wystąpił o podział działki. Po podziale powstało 11 działek plus droga dojazdowa. 10 działek posiada udział w drodze wynoszący 1/10 część działki nr 988/14 stanowiącej drogę dojazdową do tych działek. 11 działka ma dojazd od ul. Kotlarskiej. Na podzielonej działce, tak jak poprzednio Wnioskodawca postawił tablicę informującą o chęci sprzedaży i podał nr telefonu do Wnioskodawcy.

Działki, które powstały w wyniku podziału tej dużej działki, są położone w terenie gdzie miasto nie posiada obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. W chwili obecnej działki nie posiadają żadnych mediów.

W związku z pytaniami potencjalnych klientów, jakie są warunki ewentualnej zabudowy, Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy jednorodzinnej do Urzędu Miasta, dla 4 działek wydano decyzję o warunkach zabudowy. Są to działki o numerach:

* 988/8 - warunki wydano 5 października 2016 r., a działkę sprzedano 29 lipca 2016 r.

* 988/15 - warunki wydano 19 stycznia 2017 r., a działkę sprzedano 15 grudnia 2016 r.

* 988/19 - warunki wydano 5 października 2016 r., a działkę sprzedano 15 grudnia 2016 r.

* 988/9 - warunki wydano 5 października 2016 r.

Dla pozostałych 7 działek Wnioskodawca nie przewiduje występowania o warunki zabudowy.

Do chwili obecnej tj. 6 lutego 2017 r. zostały sprzedane 4 działki, w tym 3 działki posiadające warunki zabudowy i 1 działka ich nie posiadająca (nr 988/10), którą sprzedano 27 stycznia 2017 r. Wszystkie one zostały sprzedane osobom, które albo Wnioskodawca znał osobiście (rodzina lub znajomi rodziny), albo które przejeżdżając ul. Malowany Dworek zobaczyły tablicę informacyjną (1 osoba).

Środki pieniężne pozyskane ze sprzedaży działek, w części Wnioskodawca przeznacza na darowiznę dla rodzeństwa i siostrzeńców, gdyż opiekowali się rodzicami w czasie gdy Wnioskodawcy nie było w Polsce, a część Wnioskodawca przeznacza dla siebie na tzw. "czarną godzinę" czyli zabezpieczenie w przypadku nagłej choroby i niestety nieuchronnej starości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (pytanie uzupełnione pismem z 6 lutego 2017 r.):

Czy Wnioskodawca dokonując podziału jednej dużej działki na mniejsze, które będzie sukcesywnie sprzedawał, stanie się podatnikiem VAT? Jeżeli tak, to w jakiej wysokości? Czy Wnioskodawca zostanie zwolniony z płacenia VAT?

Natomiast co do pytania "Czy dokonując podziału jednej dużej działki na mniejsze i jak je będę sukcesywnie sprzedawał, to stanę się podatnikiem VAT?" Wnioskodawca wskazał, że oczekuje wydania interpretacji indywidualnej w zakresie uznania, czy sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału jednej dużej działki, będącej moim majątkiem osobistym, podlega zwolnieniu od podatku lub jest opodatkowana podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z 6 lutego 2017 r.):

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału jednej dużej, otrzymanej od rodziców, jak również to, że Wnioskodawca jest osoba fizyczną, oraz to, że teren na którym znajdują się działki nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Bialsko-Biała, powinna podlegać zwolnieniu z podatku VAT.

Opierając się, między innymi na dostępnych wyrokach Sądów Administracyjnych, Naczelnego Sądu Administracyjnego i na piśmie Ministerstwa Finansów, np.:

* we Wrocławiu, sygn. akt I SA/Wr 1254/05

* w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 3885/2006

* w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 4176/06

* NSA (wyrok składu 7 sędziów NSA), sygn. akt I FPS 3/07

* Pismo MF z dnia 14 czerwca 2013 r. nr PT 10/033/12/207/WLI/13/RD 58639

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż działek powstałych z podziału jednej dużej działki będącej majątkiem osobistym Wnioskodawcy, powinna podlegać zwolnieniu od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu zarobku w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Jak wskazano wyżej nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślenia wymaga, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 Trybunał stwierdził, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo TSUE stwierdzić należy, że dokonywana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek będących przedmiotem wniosku nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca otrzymał od rodziców w 1976 r. działkę o pow.1,033 ha jako darowiznę.

Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie był i nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca w styczniu 1981 r. wyjechał z Polski, a działką opiekowali się rodzice Wnioskodawcy i płacili należne podatki w imieniu Wnioskodawcy. W 1993 r. zdrowie ojca Wnioskodawcy znacznie się pogorszyło i w grudniu 1999 r. zmarł. Opiekę nad działką (podatki) przejęła mama Wnioskodawcy, która w lutym 2012 r. zmarła w wieku 91 lat.

W lipcu 2012 r. Wnioskodawca wrócił do Polski i końcem tego samego roku został przeprowadzony sądownie podział spadku po rodzicach (było pięcioro rodzeństwa, z tego czworo nadal żyje, a po nieżyjącej siostrze jest dwoje dzieci).

Dom rodzinny, za zgodą wszystkich zainteresowanych, został sprzedany przed upływem 5 lat i wszystkie należności z tytułu tej sprzedaży, należne skarbowi państwa z części spadku Wnioskodawcy, zostały uregulowane. Pozostałe środki pieniężne Wnioskodawca zainwestował w remont i modernizację domu, w którym obecnie mieszka.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że działka nie była uprawiana i jest ugorem.

W 2014 r. pojawił się problem z utrzymaniem tak dużej działki (koszenie, doglądanie czy ktoś nie robi sobie na niej wysypiska śmieci), a Wnioskodawca ma 67 lat i trochę kłopotów ze zdrowiem (przyszyte na stałe płuco, stawy, nadciśnienie itp.), dlatego Wnioskodawca postanowił ją sprzedać, najlepiej w całości.

Wnioskodawca wystawił na niej tablicę informującą o chęci sprzedaży z nr telefonu, niestety nikt nie był tym zainteresowany, były natomiast telefony z pytaniem czy można by było kupić mniejszą działkę.

W kwietniu 2016 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o podział działki. W wyniku podziału powstało 11 działek, po około 8 arów każda oraz droga dojazdowa do tych działek. Na podzielonej działce, tak jak poprzednio Wnioskodawca postawił tablicę informującą o chęci sprzedaży i podał nr telefonu.

Działki położone są na terenie, gdzie miasto nie posiada obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. W chwili obecnej działki nie posiadają żadnych mediów.

W związku z pytaniami potencjalnych klientów, jakie są warunki ewentualnej zabudowy, Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy jednorodzinnej do Urzędu Miasta i dla 4 działek wydano decyzję o warunkach zabudowy.

Dla pozostałych 7 działek Wnioskodawca nie przewiduje występowania o warunki zabudowy.

Do chwili obecnej tj. 6 lutego 2017 r. zostały sprzedane 4 działki, w tym 3 działki posiadające warunki zabudowy i 1 działka ich nie posiadająca (nr 988/10), którą sprzedano 27 stycznia 2017 r. Wszystkie działki zostały sprzedane osobom, które albo Wnioskodawca znał osobiście (rodzina lub znajomi rodziny), albo które przejeżdżając zobaczyły tablicę informacyjną (1 osoba).

Z wniosku wynika ponadto, że środki pieniężne pozyskane ze sprzedaży działek, w części Wnioskodawca przeznacza na darowiznę dla rodzeństwa i siostrzeńców, gdyż opiekowali się rodzicami w czasie gdy Wnioskodawcy nie było w Polsce, a część Wnioskodawca przeznacza dla siebie na tzw. "czarną godzinę" czyli zabezpieczenie w przypadku nagłej choroby i niestety nieuchronnej starości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy dokonując podziału jednej dużej działki na mniejsze, które Wnioskodawca będzie sukcesywnie sprzedawał, stanie się podatnikiem VAT.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca dla czynności sukcesywnej sprzedaży działek będących przedmiotem wniosku nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy, która wskazywałaby na działalność zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Jak już zaznaczono, treść orzeczeń TSUE wydanych w sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazuje, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpiły pojedyncze okoliczności wskazane przykładowo w treści orzeczeń TSUE, związane z podziałem nieruchomości i wystąpienie o ustanowienie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, których jednak w ocenie tut. organu nie można uznać za ciąg zdarzeń przesądzających o uznaniu tych działań za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że jak podał Wnioskodawca w treści wniosku działka została nabyta w 1976 r. w drodze darowizny od rodziców Wnioskodawcy. Wnioskodawca w latach 1981-2012 przebywał za granicą, a działką opiekowali się rodzice Wnioskodawcy.

Działka nie była uprawiana i jest ugorem. Wnioskodawca w 2014 r. postanowił ją sprzedać w całości ponieważ pojawił się problem z utrzymaniem tak dużej działki (koszenie, doglądanie czy ktoś nie robi sobie na niej wysypiska śmieci), a Wnioskodawca ma 67 lat i kłopoty ze zdrowiem.

Ponieważ nikt nie był zainteresowany kupnem dużej działki, w kwietniu 2016 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o podział działki (powstało 11 działek oraz droga dojazdowa do tych działek). Działki nie posiadają żadnych mediów.

Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy i dla 4 działek wydano decyzję o warunkach zabudowy. Dla pozostałych 7 działek Wnioskodawca nie przewiduje występowania o warunki zabudowy. Wnioskodawca sprzedał 4 działki, w tym 3 działki posiadające warunki zabudowy. Wszystkie działki zostały sprzedane osobom, które albo Wnioskodawca znał osobiście (rodzina lub znajomi rodziny), albo które przejeżdżając zobaczyły tablicę informacyjną.

W celu sprzedaży ww. działek Wnioskodawca wystąpił wprawdzie o podział nieruchomości na 11 działek oraz drogę dojazdową a także wydanie decyzji o warunkach zabudowy do dla 4 działek, jednakże powyższych działań (stanowiących pojedyncze z przykładowo wskazanych w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10 okoliczności) nie można uznać za zespół środków zbliżonych do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością.

Wobec powyższego uznać należy, że dokonywana przez Wnioskodawcę sukcesywna sprzedaż działek nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia ww. działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowych działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie Wnioskodawcy w odniesieniu do tej sprzedaży nie można uznać za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Ponieważ tut. organ stwierdził, w odniesieniu do sprzedaży działek będących przedmiotem wniosku, że Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to wydanie interpretacji w zakresie dotyczącym zastosowania właściwych stawek podatku (zwolnienia od podatku lub opodatkowania podatkiem VAT) dla sprzedaży ww. działek jest bezprzedmiotowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż działek powinna podlegać zwolnieniu od podatku VAT, należało uznać za nieprawidłowe. Czym innym jest bowiem wyłączenie czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (co ma miejsce w przedmiotowej sprawie), a czym innym objęcie czynności reżimem ustawy o VAT z jednoczesnym zwolnieniem od tego podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.