2461.IBPB-2-2.4511.64.2017.2.HS - Skutki podatkowe sprzedaży lokalu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) w zw. z art. 223 § 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 19 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.), uzupełnionym 23 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu nr 1 - jest prawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu nr 1.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 13 marca 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.64.2017.1.HS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 23 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 2 lutego 2008 r. pomiędzy Wnioskodawczynią a powiernikiem została zawarta umowa zlecenia, w świetle której powiernik (zleceniobiorca) nabędzie w imieniu własnym, ale na rzecz Wnioskodawczyni (czyli na rzecz zleceniodawcy) udział w nieruchomości wynoszący 940/10000. Z udziałem tym związane jest wyłączne prawo do lokalu mieszkalnego nr 1 i 11. W umowie tej zawarto zapisy: zleceniobiorca może w ramach niniejszej umowy dokonać zniesienia współwłasności, w wyniku którego zostanie ustanowiona odrębna własność lokali w przedmiotowej nieruchomości. Zleceniobiorca dokona nabycia udziału w nieruchomości w imieniu własnym, ale na rzecz zleceniodawcy w terminie nie późniejszym niż do 31 marca 2008 r.

W dniu 7 marca 2008 r. w formie aktu notarialnego została zawarta umowa sprzedaży - na rzecz powiernika - udziałów we współwłasności budynku mieszkalnego, stanowiącego z mocy prawa odrębną nieruchomość (w skład której wchodzi lokal nr 1 i nr 11). W świetle zapisów niniejszej umowy wydanie nieruchomości powiernikowi (zwanemu w przedmiotowej umowie kupującym) następuje z dniem zawarcia umowy i z tym dniem przechodzą na kupującego wszelkie korzyści i ciężary związane z nabyciem nieruchomości.

W dniu 30 grudnia 2009 r. została zawarta umowa ustanowienia odrębnej własności lokali, w świetle której dokonane zostało zniesienie wspólności prawa użytkowania wieczystego oraz współwłasności budynku poprzez ustanowienie odrębnej własności znajdujących się w budynku lokali, w tym lokalu nr 1 i nr 11.

W dniu 9 sierpnia 2010 r. została zawarta umowa przeniesienia własności lokali pomiędzy powiernikiem a zleceniodawcą.

W dniu 22 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę sprzedaży lokalu nr 1 wraz z udziałem w części w prawie współużytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiony jest budynek, z którego lokal został wyodrębniony.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

* na dzień zniesienia współwłasności, czyli 30 grudnia 2009 r., według jej wiedzy wartość rynkowa całej nieruchomości, w której posiadała udział 940/10000 wynosiła 1 500 000 zł,

* na dzień zniesienia współwłasności, czyli 30 grudnia 2009 r., według jej wiedzy wartość rynkowa lokali nr I i 11 wynosiła wspólnie 141 000 zł.

Lokal nr 1, o którym mowa, zamieszkiwała starsza kobieta - lokatorka z przydziału. Była osobą schorowaną bez środków do życia. Mogła bez jakichkolwiek kosztów zamieszkiwać lokal nr 1 dożywając tam spokojnej śmierci w 2011 r. Nie były również w ww. lokalu dokonywane żadne remonty mające na celu podnoszenie wartości mieszkania na przełomie omawianego okresu, tj. 2008 r., 2009 r., 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż lokalu nr 1 dokonana w 2014 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, 5-letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć biorąc pod uwagę umowę z 7 marca 2008 r., w związku z czym sprzedaż lokalu nr 1 w 2014 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powiernicze nabycie nieruchomości to instytucja prawa cywilnego, która umożliwia nabycie prawa nieruchomości przez osobę tzw. powiernika, działającego wprawdzie we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy.

W przeciwieństwie do umów zawieranych z udziałem pełnomocnika, w których nabywca reprezentowany przez pełnomocnika działa jawnie, w umowach powierniczych jawność strony czynności występuje jedynie w stosunkach z powiernikiem,

Instytucja ta znajduje uzasadnienie w sytuacjach, w których z pewnych względów strona zainteresowana nabyciem nieruchomości nie może, bądź nie chce nabyć nieruchomości we własnym imieniu. Niezależnie od przyczyny strona zainteresowana nabyciem nieruchomości w drodze powiernictwa chce lub musi pozostawać przez określony czas anonimowa.

Powiernictwo opiera się na przepisach Kodeksu cywilnego dotyczących zlecenia. Obowiązek przeniesienia nabytej nieruchomości przez powiernika na rzecz dającego zlecenie nie musi być określony w umowie, albowiem nie powstaje on z chwilą zawarcia umowy powiernictwa lecz z momentem jej wykonania, tj. z momentem nabycia nieruchomości przez powiernika.

Powiernik kupuje nieruchomość we własnym imieniu, w wykonaniu umowy powiernictwa musi on jednak przenieść własność nieruchomości na rzecz dającego zlecenie na pierwsze jego żądanie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni nabyła w 2008 r., kiedy to powiernik nabył na jej rzecz udziały we współwłasności budynku mieszkalnego (opisana wyżej umowa z 7 marca 2008 r.)

Należy podkreślić, że na powierniku po dokonaniu zakupu udziałów w nieruchomości 7 marca 2008 r. nie ciążyły żadne zobowiązania finansowe z tytułu opłat związanych z administracją zakupionych udziałów w lokalach oraz ich remontów. Całość zobowiązań przejęła Wnioskodawczyni od dnia nabycia przez powiernika udziałów w nieruchomości, tj. 7 marca 2008 r. Od tego samego dnia został założony przez wspólnotę mieszkaniową i przypisany imiennie na Wnioskodawczynię do zakupionych lokali: fundusz remontowy oraz fundusz administracyjny (opłacany co miesiąc przez Wnioskodawczynię). Wszelkie sprawy cywilno-prawne dotyczące mieszkań również były podejmowane przez Wnioskodawczynię (podpisywanie uchwał wspólnoty itp.), a nie przez powiernika.

Za przyjęciem prezentowanego przez Wnioskodawczynię stanowiska przemawia również fakt, że w świetle utrwalonej linii orzeczniczej przychód z przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu umowy powierniczej jest neutralny pod względem obowiązku zapłaty podatku dochodowego. Powiernik nie jest zobligowany do zapłaty podatku dochodowego, ponieważ stosunek powiernictwa nie powoduje po stronie powiernika definitywnego nabycia. Przeniesienie własności nieruchomości przez powiernika na rzecz powierzającego w wykonaniu umowy powiernictwa nie podlega również obowiązkowi zapłaty podatku od czynności cywilno-prawnych. Nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych także związana z wykonaniem umowy powiernictwa czynność powierzenia powiernikowi środków pieniężnych, w szczególności nie można jej utożsamiać z pożyczką (powiernikowi nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie).

Wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiducjarny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego). Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

* ograniczenie czasowe - zleceniobiorca zobowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniobiorcy,

* ustawowo wyłączoną możliwość zarządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego niż zleceniodawca lub wskazany przezeń przedmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

* nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw, bowiem prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie. Zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego - dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740),

* przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 Kodeksu cywilnego).

Za stanowiskiem Wnioskodawczyni przemawia również fakt, że przedmiotowej sprzedaży nieruchomości w 2014 r. mógł dokonać w jej imieniu ten sam powiernik, gdyby go do tego upoważniła. Wówczas nie miałoby miejsca i znaczenia zawarcie umowy w 2010 r. Niewątpliwie datą nabycia nieruchomości/lokalu w takim wypadku byłby rok 2008.

W świetle powyższych okoliczności, zdaniem Wnioskodawczyni, nabycie lokalu nr 1 nastąpiło 7 marca 2008 r., w związku z czym 5-letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2008 r.

Powiernik dokonał nabycia udziałów w nieruchomości w imieniu własnym, ale na rzecz Wnioskodawczyni już 7 marca 2008 r.

W ocenie Wnioskodawczyni właścicielką lokalu stała się w 2008 r., stąd zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaż lokalu dokonana w 2014 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 litera a)-c). Od momentu nabycia przez Wnioskodawczynię lokalu do dnia sprzedaży upłynęło bowiem 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) - źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości do dnia sprzedaży upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni 2 lutego 2008 r. zawarła z powiernikiem umowę zlecenia, w ramach której powiernik 7 marca 2008 r. nabył w imieniu własnym, ale na jej rzecz udział w nieruchomości wynoszący 940/10000. Z udziałem tym związane było wyłączne prawo do lokalu mieszkalnego nr 1 i 11. Następnie, 30 grudnia 2009 r., w wykonaniu zlecenia powierniczego została zawarta umowa ustanowienia odrębnej własności lokali, w świetle której dokonane zostało zniesienie wspólności prawa użytkowania wieczystego oraz współwłasności budynku poprzez ustanowienie odrębnej własności znajdujących się w budynku lokali, w tym lokalu nr 1 i nr 11. W dniu 9 sierpnia 2010 r. została zawarta umowa przeniesienia własności lokali pomiędzy powiernikiem a zleceniodawcą (Wnioskodawczynią). W dniu 22 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę sprzedaży lokalu nr 1.

Istotne jest zatem, jaką datę należy uznać za datę nabycia przez Wnioskodawczynię sprzedanego lokalu nr 1.

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne jak i prawne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana - mianem reprezentowanego.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem.

Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 459) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem - strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Istota zlecenia powierniczego polega na tym, że na zewnątrz występuje powiernik, który dokonuje nabycia pewnej rzeczy lub prawa we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy. Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego - istotą umowy zlecenia jest odpłatne (prowizja) lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiducjarny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

* ograniczenie czasowe - zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa na pierwsze żądanie zleceniobiorcy;

* ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa;

* nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw; prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 Kodeksu cywilnego).

Zatem zarówno nabycie, zniesienie wspólności prawa użytkowania wieczystego oraz współwłasności budynku poprzez ustanowienie odrębnej własności lokali znajdujących się w budynku, w tym lokalu nr 1 i nr 11 oraz przeniesienie przez powiernika na Wnioskodawczynię nieodpłatnie własności lokali nr 1 i nr 11 jest immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego. Z wniosku wynika, że w rozpatrywanej sprawie zleceniobiorca ww. czynności dokonał we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawczyni, czyli w imieniu osoby, w interesie i na rachunek której działał.

W tym miejscu wskazać należy, że przeniesienie własności nieruchomości na zleceniodawcę następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy zlecenia.

Jak już Organ wskazał w niniejszej interpretacji, celem ustalenia, czy sprzedaż lokalu nr 1 podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy ustalić datę nabycia tego lokalu 1 przez Wnioskodawczynię.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości wiążą bowiem z datą jej nabycia. Nabycie rozumiane jest jako uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa). Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można odpłatnie lub nieodpłatnie.

Interpretacja pojęcia "nabycie" została także przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy - Kodeks cywilny nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu przez pojęcie "nabycie" użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Wnioskodawczyni wskazała, że na dzień zniesienia współwłasności dokonanego w wykonaniu zlecenia powierniczego, czyli 30 grudnia 2009 r., wartość rynkowa całej nieruchomości, w której posiadała udział wynoszący 940/10000 wynosiła według jej wiedzy 1 500 000 zł, natomiast wartość rynkowa lokali nr 1 i 11 wynosiła wspólnie 141 000 zł. Zatem na dzień zniesienia współwłasności wartość rynkowa otrzymanych lokali nr 1 i nr 11 nie była większa od wartości rynkowej posiadanego uprzednio przez Wnioskodawczynię udziału w całej nieruchomości.

Istotne w omawianej sprawie jest zatem to, że w 2009 r. dokonano zniesienia współwłasności.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeks cywilnego - współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego - każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Jeżeli zatem w drodze zniesienia współwłasności współwłaściciel nabywa nieruchomości lub prawa ponad udział, który uprzednio posiadał to nabycie w drodze zniesienia współwłasności, w części przekraczającej posiadany udział, należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości lub prawie nabytego w drodze zniesienia współwłasności ponad pierwotnie posiadany udział, dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

O tym zaś czy udział uległ powiększeniu nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela bądź wielkość (powierzchnia) nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed i po dokonaniu zniesienia współwłasności.

Mając zatem na uwadze powyższe wyjaśnienia oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w konsekwencji zniesienia współwłasności w 2009 r. i przyznania Wnioskodawczyni lokalu nr 1 i nr 11, nie powiększył się stan majątku osobistego jaki przysługiwał uprzednio Wnioskodawczyni we współwłasności, o ile rzeczywiście na dzień zniesienia współwłasności wartość rynkowa lokali nr 1 i nr 11 nie była większa od wartości rynkowej posiadanego uprzednio udziału w nieruchomości nabytego w 2008 r.

Zatem zniesienie współwłasności dokonane w 2009 r. nie stanowiło w przypadku Wnioskodawczyni nowego nabycia, a za datę nabycia lokalu nr 1, który Wnioskodawczyni sprzedała w 2014 r. należy uznać rok 2008.

Podsumowując, bez wpływu na datę nabycia przez Wnioskodawczynię lokalu nr 1 pozostaje zarówno dokonane w 2009 r. zniesienie współwłasności jak również zawarta w 2010 r. z powiernikiem umowa przeniesienia własności tego lokalu na Wnioskodawczynię.

Tak więc przychód ze sprzedaży w 2014 r. lokalu nr 1 nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ z końcem 2013 r. pięcioletniego terminu, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.