2461-IBPB-2-1.4514.44.2017.1.MaZ - Skutki podatkowe umowy pożyczki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. , poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 lutego 2017 r. (data wpływu 15 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej jako: "Wnioskodawca") jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca 1 stycznia 2017 r. zawarł, jako pożyczkobiorca, umowę pożyczki ze spółką zagraniczną z siedzibą w Niemczech (dalej jako: "Spółka") jako pożyczkodawcą. Spółka (pożyczkodawca) nie jest wspólnikiem Wnioskodawcy (pożyczkobiorcy).

Przedmiotowa umowa została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki znajdowały się w momencie jej zawarcia na rachunku bankowym w banku z siedzibą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wskutek zawarcia umowy pożyczki Spółka dokonała przelewu środków pieniężnych z zagranicznego konta na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca złożył w ustawowym terminie deklarację p.c.c.-3 oraz zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie przez Wnioskodawcę umowy pożyczki w okolicznościach, w których:

- stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy pożyczki ze Spółką w okolicznościach, w których umowa ta zawarta została poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz w momencie zawarcia umowy pożyczki środki pieniężne znajdowały się poza terytorium Polski, nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej także jako: "podatek p.c.c.") w Polsce.

Wnioskodawca zaznaczył, że ustawodawca wprowadził przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej jako: "Ustawa") zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu. Wśród tych czynności w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy wskazano umowę pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ustawa nie definiuje w sposób autonomiczny pojęcia "pożyczki", w konsekwencji należy w tym zakresie odwołać się do stosownej definicji prawa cywilnego. Przywołując treść art. 720 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, Wnioskodawca stwierdził, że umowa pożyczki jest umową konsensualną, dochodzącą do skutku poprzez zgodne oświadczenie woli stron umowy. Umowa będąca przedmiotem zapytania z pewnością odpowiada definicji kodeksowej.

Z punktu widzenia ustawy, dla opodatkowania czynności prawnej umowy pożyczki podatkiem p.c.c. istotne jest natomiast, gdzie znajdują się rzeczy lub gdzie są wykonywane prawa będące przedmiotem umowy.

Dalej odwołując się do art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 pkt 7, art. 7 ust. 1 pkt 4, w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 7 Ustawy, Wnioskodawca stwierdził, że co do zasady, umowna pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych według stawki 2% wartości pożyczki. Jego zdaniem, z punktu widzenia tych przepisów istotne jest, czy pieniądze można zaliczyć do kategorii rzeczy. W doktrynie prawa cywilnego pieniądze traktowane są jako rzeczy o szczególnych właściwościach, których wartość nie wynika z właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji państwa, uznającego je za prawny środek płatniczy.

Powołując się na stanowisko utrwalone w doktrynie, Wnioskodawca stwierdził, że przedmiot umowy pożyczki powinien być kwalifikowany dla celów podatku od czynności cywilnoprawnych jako rzecz. W konsekwencji, miejsce położenia (ulokowania) pieniędzy, będących przedmiotem umowy pożyczki, determinuje opodatkowanie umowy pożyczki podatkiem p.c.c.

Odwołując się do wskazanego art. 1 ust. 4 pkt 1 Ustawy, Wnioskodawca stwierdził, że umowa pożyczki podlega podatkowi p.c.c., jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze, znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy. Opisany stan faktyczny nie odpowiada więc zakresowi tego przepisu.

Zgodnie natomiast z pkt 2 tego artykułu, jeśli pożyczane pieniądze będące przedmiotem pożyczki, w chwili jej zawarcia, znajdują się za granicą, pożyczka również podlega podatkowi p.c.c., pod warunkiem, że łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki:

* nabywca (tutaj pożyczkobiorca - Wnioskodawca) ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jednocześnie,

* czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, mający siedzibę w Polsce, zawarł umowę pożyczki pieniężnej w Niemczech. Środki pieniężne będące przedmiotem umowy znajdowały się w momencie jej zawarcia za granicą, na rachunku bankowym Spółki prowadzonym przez zagraniczny bank i zostały przelane z tego konta na konto Wnioskodawcy.

Podsumowując powyższe rozważania trzeba wskazać, że opisana w stanie faktycznym umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem p.c.c. zgodnie z przepisem art. 1 ust. 4 pkt 2 Ustawy, ponieważ będące przedmiotem umowy pieniądze, jako rzeczy sui generis, znajdowały się w momencie jej zawarcia na zagranicznym rachunku bankowym pożyczkodawcy (Spółki) i z tego rachunku zostały przelane pożyczkobiorcy (Wnioskodawcy) i jednocześnie umowa została zawarta poza terytorium Polski - w Niemczech.

W związku z tym, że umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem p.c.c., zapłacony przez Wnioskodawcę podatek stanowi nadpłatę w rozumieniu przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa i Wnioskodawca ma prawo wystąpić z wnioskiem o zwrot nadpłaty.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przytoczył kilka interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 li. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 223 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku.

Jak stanowi art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy, tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

* rzeczy znajdujące sia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

* rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przywołanych przepisów wynika, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki ze spółką zagraniczną z siedzibą w Niemczech. Umowa zawarta została poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a środki pieniężne będące przedmiotem umowy w momencie jej podpisania znajdowały się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze należy stwierdzić, że na podstawie art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy, zawarta przez Wnioskodawcę umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ:

* umowa pożyczki została zawarta za granicą,

* w chwili zawarcia umowy pożyczki, środki pieniężne będące jej przedmiotem, znajdowały się za granicą.

Tym samym uiszczony podatek stanowi nadpłatę w rozumieniu Ordynacji podatkowej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące w analizowanej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.