2461-IBPB-1-3.4510.1178.2016.1.IZ - Możliwość jednorazowego zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.), uzupełnionym 21 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 lutego 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.1106.2016.1.IZ wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 21 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą na terenie (...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE") na podstawie przyznanego zezwolenia.

W związku z powyższym, część dochodów Wnioskodawcy jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. W odniesieniu do pozostałych dochodów, Wnioskodawca odprowadza podatek dochodowy zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o CIT. Ponieważ Wnioskodawca uzyskuje jednocześnie dochody podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym oraz dochody zwolnione na podstawie przyznanego zezwolenia, Wnioskodawca dokonuje alokacji ponoszonych kosztów wspólnych. Tym samym, część kosztów obniża podstawę opodatkowania, natomiast część kosztów związana z dochodami zwolnionymi na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, stanowi wyłącznie koszty bilansowe (koszty księgowe).

W związku z realizacją inwestycji, 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych plac manewrowy. Realizacja w 2016 r. II etapu inwestycji spowodowała, że Wnioskodawca zmuszony był zlikwidować część placu manewrowego (dalej: "Środek trwały").

Likwidacja Środka trwałego nie była spowodowana zmianą rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, była natomiast niezbędna do zrealizowania kolejnego etapu inwestycji - powstania nowej hali.

Likwidacja Środka trwałego spowodowała, że jego nieumorzona wartość została przez Wnioskodawcę zaliczona jednorazowo w koszty - do pozostałych kosztów operacyjnych.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca dokonuje alokacji przychodów i kosztów do działalności zwolnionej i opodatkowanej, częściowo koszty te stanowiły także podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Część materiału z rozbiórki (dalej: "Materiały") Środka trwałego pozwoliła wykonawcy na obniżenie kosztów realizacji nowego środka trwałego (dalej: "Nowy środek trwały"), poprzez ponowne wykorzystanie odzyskanych Materiałów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 21 lutego 2017 r. (wpływ do tut. Organu tego samego dnia), doprecyzowano opis stanu faktycznego wskazując, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie dwóch zezwoleń - zezwolenia z 1 czerwca 2012 r. i zezwolenia z 27 listopada 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo postąpił zaliczając nieumorzoną wartość środka trwałego bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów (w części w jakiej dotyczą one działalności opodatkowanej)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2, ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku z 21 lutego 2017 r., które wpłynęło do tut. Biura tego samego dnia)

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił on prawidłowo zaliczając bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów (w tym wypadku do pozostałych kosztów operacyjnych) nieumorzoną wartość Środka trwałego. Nie ma bowiem uzasadnienia do rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego Środka trwałego poprzez amortyzację Nowego środka trwałego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...)

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Oznacza to, że likwidacja, spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności, może być podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z tą likwidacją. Reasumując, wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowania w zdarzeniu opisanym przez Wnioskodawcę.

Skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca postąpił zatem prawidłowo zaliczając nieumorzoną wartość środka trwałego jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów (pozostałych kosztów operacyjnych).

Powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 kwietnia 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-79/15/IZ, w której stwierdzono, że: Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że w przedstawionym stanie faktycznym, wykorzystywany dotychczas w działalności Spółki środek trwały (parking) uległ fizycznej likwidacji (przestał istnieć), a jego likwidacja związana była z działaniami inwestycyjnymi (polegającymi na wybudowaniu nowego parkingu), a nie ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Spółka ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu.

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lutego 2015 r., sygn. ILPB3/423-636/14-2/PR, w której wskazano, że: W związku z powyższym stwierdzić należy, że w przedstawionym przez Spółkę zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro bowiem przyczyna straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego jest inna aniżeli wskazana w treści tego przepisu, to z wnioskowania a contrario tego przepisu wynika, że podlega ona zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych. W tym miejscu podkreślić należy, że przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy. Oznacza to zatem, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Podsumowując, niezamortyzowaną wartość likwidowanego (wyburzonego) budynku salonu samochodowego w związku z prowadzoną inwestycją Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

A także:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 30 marca 2016 r., sygn. IPTPB1/4511-822/15-4/MM,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lutego 2016 r., sygn. ILPB4/4510-1-605/15-2/ŁM,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 listopada 2015 r., sygn. IBPB-1-1/4510-210/15/ZK,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 sierpnia 2015 r., sygn. IBPB-1-2/4510-375/15/MS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.