2461-IBPB-1-1.529.2016.1.WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 6 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami oraz z tytułu zwrotu części kosztów sądowych wypłaconych rodzinie zmarłego pracownika w związku z wypadkiem przy pracy - jest prawidłowe.

W dniu 13 września 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami oraz z tytułu zwrotu części kosztów sądowych wypłaconych rodzinie zmarłego pracownika w związku z wypadkiem przy pracy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkcji wyrobów budowlanych z betonu. Zatrudnia około 190 pracowników. W związku z charakterem prowadzonej działalności pracownicy, zwłaszcza produkcyjni narażeni są na duże prawdopodobieństwo występowania wypadków przy pracy. W lutym 2009 r., na terenie zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy doszło do wypadku. W trakcie wykonywanej pracy przy produkcji kostki brukowej, podczas przeprowadzania prac remontowych urządzenia, pracownik Wnioskodawcy został zmiażdżony przez prasę wibracyjną, wskutek czego poniósł śmierć na miejscu. Żona oraz córki zmarłego wystąpiły przeciwko Wnioskodawcy na drogę sądową, domagając się zasądzenia na ich rzecz odszkodowania, zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów pogrzebu wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty. Wyrokiem z 12 maja 2015 r., Sąd Okręgowy Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Wnioskodawcy na rzecz żony oraz córek zmarłego kwoty po 25.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty oraz na rzecz żony zmarłego kwotę 1.246,60 złotych, a na rzecz córek zmarłego kwoty po 1.240 złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że w toku postępowania sądowego Sąd Okręgowy, Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uznał, że odpowiedzialność Wnioskodawcy za śmierć pracownika w trakcje wykonywania przez niego pracy na rzecz Wnioskodawcy oparta jest na zasadzie ryzyka, którego przesłanką jest ruch przedsiębiorstwa, szkoda oraz związek przyczynowy istniejący pomiędzy nimi. Sąd ustalił także, że zmarły pracownik przyczynił się do zaistnienia wypadku w 50%, natomiast w pozostałym zakresie winę ponosi Wnioskodawca (wyrokiem Sądu Rejonowego Wydziału Karnego z 17 grudnia 2012 r., bezpośrednio odpowiedzialny pracownik Wnioskodawcy został uznany za winnego tego, że 24 lutego 2009 r. będąc zatrudniony u Wnioskodawcy na stanowisku kierownika produkcji, w tym pełniąc obowiązki nadzorcze nad pracą podległych pracowników i będąc z tego tytułu odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy zmarłego pracownika naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, co stanowiło występek z art. 220 § 1 k.k. Sąd Okręgowy Wydział IV Karny Odwoławczy po rozpoznaniu apelacji ww. pracownika utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia, należnych odsetek oraz kosztów sądowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na podstawie prawomocnego wyroku sądowego z tytułu zadośćuczynienia, należnych odsetek, kosztów sądowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Oznacza to, że by móc zaliczyć dany koszt do kosztów uzyskania przychodu, koszt ten musi być poniesiony w celu:

W niniejszej sprawie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkcji kostki brukowej, przy użyciu specjalistycznych maszyn, musi liczyć się z ryzykiem wypadków przy pracy i zabezpieczać odpowiednie środki na wypłatę zarówno kwot odszkodowań jak i kwot zadośćuczynienia oraz odsetek i ewentualnych kosztów postępowania.

Ponadto w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 został zawarty wykaz tych wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W wyliczeniu tym w art. 23 pkt 13 (winno być: art. 23 ust. 1 pkt 13) ustawodawca wskazał, że kosztem uzyskania przychodu nie jest jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra. Wśród tych wykluczeń ustawodawca nie wskazał kosztów zadośćuczynienia, odsetek oraz kosztów procesu poniesionych w sprawie z tytułu wypadku przy pracy. U Wnioskodawcy doszło do zdarzenia w wyniku, którego długoletni pracownik poniósł śmierć w wyniku wypadku przy pracy. Rodzina zmarłego zwróciła się do Wnioskodawcy o wypłatę zadośćuczynienia, które w oparciu o prawomocny wyrok sądowy Wnioskodawca zobowiązany jest wypłacić wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Znak: IBPBI/1/415-1011/13/AB z 15 stycznia 2014 r., wskazano, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W innej interpretacji, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, Znak: ILPB3/423-446/14-2/JG stwierdził natomiast, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Prowadzi to do wniosku, że poniesione przez podmiot wydatki są funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością. Pomimo tego, że nie można kosztów połączyć z konkretnym przychodem, to zostały one poniesione w celu ochrony dobra i interesów firmy i wiążą się z prowadzoną działalnością. W ostateczności organ w swojej interpretacji stwierdza, że poniesione przez spółkę wydatki z tytułu wypłaty rodzinie zmarłego pracownika zadośćuczynienia wraz z należnymi odsetkami oraz zwrot kosztów postępowania sądowego stanowią koszty uzyskania przychodów. W wyroku wydanym w dniu 18 sierpnia 2015 r., Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt II FSK 1465/13 uznał, że koszty ponoszone przez podatnika na obronę przed skierowanym przeciwko niemu roszczeniem pracownika, są kosztem uzyskania przychodów, ponieważ związane są z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Nie ma przy tym znaczenia ocena zasadności kierowanych przeciwko podatnikowi roszczeń. Przywołane powyżej przykłady prowadzą do wniosku, że w analizowanej sprawie stanowisko Wnioskodawcy jest właściwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z kolei z treści art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zauważyć należy jednak, że przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1242 z późn. zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

* jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz

* jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty

(art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). W Tytule VI Księgi Trzeciej Kodeksu cywilnego określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody. Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji jest m.in. kwota pieniężna, jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy.

Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu, szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Zasady naprawienia szkody regulują przepisy art. 444 § 1 i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego. Pracownicy, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, oprócz świadczeń określonych w ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mogą domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej, jako zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy.

Na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Przepis art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 tej ustawy sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W myśl natomiast art. 446 § 4 Kodeksu cywilnego Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje "jednorazowego odszkodowania" oraz "wypadku przy pracy", wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się, jak wspomniano wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie zaś do zadośćuczynień wypłacanych członkom rodziny zmarłego w wyniku wypadku pracownika przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w lutym 2009 r., na terenie zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy doszło do wypadku, wskutek którego pracownik Wnioskodawcy poniósł śmierć na miejscu. Żona oraz córki zmarłego wystąpiły przeciwko Wnioskodawcy na drogę sądową, domagając się zasądzenia na ich rzecz odszkodowania, zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów pogrzebu wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty. Wyrokiem z 12 maja 2015 r., Sąd Okręgowy Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Wnioskodawcy na rzecz żony oraz córek zmarłego kwoty po 25.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty oraz na rzecz żony zmarłego kwotę 1.246,60 złotych, a na rzecz córek zmarłego kwoty po 1.240 złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że w toku postępowania sądowego Sąd Okręgowy, Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uznał, że odpowiedzialność Wnioskodawcy za śmierć pracownika w trakcje wykonywania przez niego pracy na rzecz Wnioskodawcy oparta jest na zasadzie ryzyka, którego przesłanką jest ruch przedsiębiorstwa, szkoda oraz związek przyczynowy istniejący pomiędzy nimi. Sąd ustalił także, że zmarły pracownik przyczynił się do zaistnienia wypadku w 50%, natomiast w pozostałym zakresie winę ponosi Wnioskodawca.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy wydatek w postaci zadośćuczynień za doznaną krzywdę wraz z odsetkami, należy poddać analizie w kontekście postanowień przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki poniesione z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników ("wydatki pracownicze"), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Jednocześnie przez fakt, że Wnioskodawca wywiązuje się z ciążących na nim obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione u Wnioskodawcy osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym, tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.

Reasumując, wypłata na rzecz rodziny zmarłego pracownika zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami, zasądzonego wyrokiem sądu, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu zasądzonych kosztów sądowych zauważyć należy, że koszty te nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 23 ww. ustawy. Jednakże, sam fakt niezaliczenia wydatków z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie decyduje jeszcze o tym, że wydatek ten jest kosztem podatkowym. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle powyższego stwierdzić zatem należy, że wydatki poniesione przez broniącego swoich praw Wnioskodawcę, w postaci kosztów związanych z zakończonym postępowaniem sądowym, obejmującym również koszty, które Wnioskodawca, jako przegrywający proces był zobowiązany zwrócić pozywającemu (pozywającym), miały na celu ochronę jego interesów prawnych. Są to niewątpliwie koszty związane z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą, będące konsekwencją prowadzenia tej działalności. Nie występuje tu wprawdzie bezpośredni związek pomiędzy poniesieniem tych kosztów a uzyskaniem konkretnego przychodu, niemniej jednak biorąc pod uwagę, że podjęte przez Wnioskodawcę działania podyktowane były obroną jego interesów w związku z kierowaniem roszczeń przez rodzinę zmarłego pracownika, wynikających z zaistniałego wypadku przy pracy tego pracownika, należy uznać, że koszty postępowania sądowego związane były z prowadzoną działalnością gospodarczą i miały na celu zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza. Zatem mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na skuteczność postępowania, w związku z którym powstały. Obowiązek ich zapłaty wynika z prawomocnego wyroku sądu okręgowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami oraz z tytułu zwrotu części kosztów sądowych wypłaconych rodzinie zmarłego pracownika w związku z wypadkiem przy pracy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania

przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała