2461-IBPB-1-1.4511.508.2016.2.WRz - Możliwość zaliczenia wydatków związanych z wynajmem wskazanych we wniosku nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 6 września 2016 r.), uzupełnionym 2 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę wydatków związanych z wynajmem wskazanych we wniosku nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę wydatków związanych z wynajmem wskazanych we wniosku nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 października 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-1.4511.508.2016.1.WRz, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 listopada 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w chwili obecnej prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, ale planuje: całość swojego przedsiębiorstwa istniejącego 1 stycznia 2017 r. wnieść, jako aport do spółki komandytowej; w spółce tej komplementariuszem będzie spółka z o.o. a komandytariuszem będzie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna,

W uzupełnieniu wniosku ujętym w pismach z 26 października 2016 r. Wnioskodawca m.in. wskazał, że:

* właścicielem wydzierżawionych (lub odpowiednio wynajmowanych) Spółce nieruchomości będzie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna,

* Wnioskodawca będzie jednocześnie komandytariuszem Spółki, która będzie dzierżawcą (najemcą),

* do Spółki komandytowej zostanie wniesione całe przedsiębiorstwo, bowiem w momencie wnoszenia w jego skład nie będą wchodziły żadne nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty najmu (lub odpowiednio dzierżawy) ponoszone z tytułu czynszów uiszczanych przez spółkę komandytową (w której komandytariuszem będzie Wnioskodawca), będą stanowić koszty uzyskania przychodów w przypadku, gdy wynajmującym (lub odpowiednio wydzierżawiającym) będzie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty najmu (lub odpowiednio dzierżawy) ponoszone z tytułu czynszów uiszczanych przez spółkę komandytową (w której komandytariuszem będzie Wnioskodawca), będą stanowić koszty uzyskania przychodów w przypadku, gdy wynajmującym (lub odpowiednio wydzierżawiającym) będzie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, bowiem spółka komandytowa jest odrębnym od osoby fizycznej podmiotem posiadającym zresztą odrębny numer identyfikacji podatkowej, a wynajem nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przychody z udziału w spółce osobowej (a taką spółką jest spółka komandytowa) u każdego wspólnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku przy czym zasady te mają odpowiednie zastosowanie przy rozliczaniu m.in. kosztów uzyskania przychodów i wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Jednak ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych różnicuje przychody osób fizycznych.

I tak, przychody wspólnika będącego osobą fizyczną z udziału w spółce osobowej uznaje za przychody z działalności gospodarczej (art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z kolei przychód osiągany na podstawie odpłatnej umowy najmu (lub innej umowy o podobnym charakterze), której przedmiotem jest składnik majątku prywatnego wspólnika używany przez spółkę osobową, stanowi przychód tego wspólnika z tzw. najmu prywatnego (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) - jeżeli umowa nie jest zawarta w wykonywaniu działalności gospodarczej, a co za tym idzie przychody te w całości stanowią koszty dla spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

W związku z powyższym, przychody uzyskiwane przez spółkę komandytową (w której Wnioskodawca jest wspólnikiem) z działalności gospodarczej będą dla Wnioskodawcy przychodem ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość przychodów należy ustalić w proporcji do udziału w zysku spółki ustalonego w umowie spółki.

Ponadto, zasady wyrażone w art. 8 ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przeszłego wynika, że Wnioskodawca planuje:

W świetle przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r., Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030), spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Niemniej jednak może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (art. 8 § 1 kodeksu spółek handlowych). Majątek spółki komandytowej jest odrębny od majątków prywatnych jej wspólników (art. 28 ww. ustawy). Spółka komandytowa nie jest jednak podatnikiem podatku dochodowego, podatnikami są poszczególne osoby będące wspólnikami w takiej spółce.

W sytuacji opisanej we wniosku umowa najmu nieruchomości zostanie zatem zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego. Ponieważ umowa najmu ma ze swej istoty charakter odpłatny, to spółka komandytowa - jako najemca - będzie zobowiązana do zapłaty umówionego czynszu Właścicielowi nieruchomości (czyli swojemu wspólnikowi występującemu w tym przypadku jako oddzielna od tej spółki osoba prywatna). W takiej sytuacji nie sposób więc mówić także o - "świadczeniu samemu sobie".

W związku z powyższym, wydatki ponoszone przez spółkę komandytową tytułem najmu nieruchomości od Wnioskodawcy, mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów tej spółki, o ile oczywiście nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej tej spółki.

Przy czym, dla Wnioskodawcy (jako wspólnika) ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów, w wielkości proporcjonalnej do Jego udziału w zyskach Spółki, stosownie do treści art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcę jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 758 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.