2461-IBPB-1-1.4511.504.2016.1.WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 1 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokumentowania paragonami fiskalnymi wydatków poniesionych na zakup towarów handlowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 września 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokumentowania paragonami fiskalnymi wydatków poniesionych na zakup towarów handlowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 1 stycznia 20016 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów m.in. kosmetyków, środków czystości, słodyczy (PKD: 47.19.Z, 47.71.Z). Nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT, jak również nie jest podatnikiem VAT-UE. Podatek dochodowy od osób fizycznych odprowadza na "zasadach ogólnych", wg skali podatkowej oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zakupu towarów handlowych dokonuje w centrach handlowych na terenie Niemiec i Czech, jednakże, jako dowód zakupu kontrahenci niemieccy i czescy wystawiają jej paragony. Mimo podejmowanych starań z jej strony kontrahenci nie chcą wystawić faktur i rachunków, gdyż

tłumaczą, że kwoty transakcji są zbyt małe, albo fakturę mogą wystawić tylko dla podatnika VAT zarejestrowanego w rejestrze wewnątrzwspólnotowym. Ponadto potwierdzeniem zakupów dokonanych w centrach handlowych jest paragon z kasy fiskalnej. Na otrzymywanych paragonach fiskalnych widnieją dane sprzedawcy, w tym numer identyfikacyjny NIP oraz nazwy artykułów i ich ceny. Na odwrocie paragonu Wnioskodawczyni uzupełnia swoje dane m.in., adres przybijając pieczątkę oraz rodzaj zakupionego towaru i jego wartość w przeliczeniu na polskie złote.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymany paragon spełnia wymogi dowodu księgowego i czy tym samym stanowi podstawę księgowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, paragon fiskalny zawierający dane o sprzedawcy i towarze oraz uzupełniony na odwrocie poprzez dane jej firmy, rodzaj zakupionego towaru, jego wartość w przeliczeniu na polskie złote i podpis, w sposób wiarygodny dokumentuje zdarzenie gospodarcze oraz pochodzenie sprzedawanych artykułów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i w związku z tym stanowi dowód księgowy. Tak zakupiony towar, który nie zostanie odsprzedany na 31 grudnia 2016 r. będzie ujęty w spisie z natury sporządzanym na koniec roku podatkowego. Skoro kontrahenci niemieccy i czescy nie mogą wystawiać faktur ze względu na swoje przepisy, to takie udokumentowanie transakcji paragonem fiskalnym powinno być akceptowalne i stanowić dowód księgowy oraz stanowić podstawę zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, niezależnie od tego czy dokumentuje zakup towaru handlowego, czy poniesienie też pozostałych kosztów.

Wnioskodawczyni nadmienia, że towar kupiony wyłącznie bezpośrednio u powyższych kontrahentów jest atrakcyjny cenowo, co tym samym wpływa na wysokość obrotów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym towar handlowy zakupiony na terenie Czech i Niemiec na podstawie wydanego paragonu jest kosztem uzyskania przychodu w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są bowiem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a nabywane towary udokumentowane paragonem fiskalnym służą uzyskiwanym przychodom z działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Natomiast szczegółowe warunki prowadzenia ww. księgi, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. poz. 1037 z późn. zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Przy czym, przepis § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. ust. 1 rozporządzenia na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W myśl § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

8a. opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Przy czym w myśl § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia, zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów, środków czystości i bhp oraz materiałów biurowych może być, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 4, dokumentowany paragonami zaopatrzonymi w datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej paragon - określającymi ilość, cenę jednostkową oraz wartość, za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik musi uzupełnić jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru.

Stosownie natomiast do treści § 14 ust. 5 tego rozporządzenia, wydatki poniesione za granicą na zakup paliwa i olejów mogą być dokumentowane paragonami lub dowodami kasowymi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów, paragony wystawione przez zagraniczne centra handlowe, nie mogą dokumentować zakupu towarów handlowych.

Wskazać przy tym należy, że paragonu fiskalnego nie sposób również uznać za, wymieniony w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, dokument zawierający wszystkie niezbędne dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów m.in. kosmetyków, środków czystości, słodyczy. Podatek dochodowy od osób fizycznych odprowadza na "zasadach ogólnych", wg skali podatkowej oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zakupu towarów handlowych dokonuje w centrach handlowych na terenie Niemiec i Czech, jednakże, jako dowód zakupu kontrahenci niemieccy i czescy wystawiają jej wyłącznie paragony. Mimo podejmowanych starań z jej strony, kontrahenci nie chcą wystawiać faktur i rachunków. Na otrzymywanych paragonach fiskalnych widnieją dane sprzedawcy, w tym numer identyfikacyjny NIP oraz nazwy artykułów i ich ceny. Na odwrocie paragonu Wnioskodawczyni zamieszcza swoje dane oraz opis rodzaju zakupionego towaru i jego wartość.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że paragonu fiskalnego nawet uzupełnionego na odwrocie o ww. dane, nie można uznać za dowód księgowy, dokumentujący wydatek poniesiony na nabycie towarów handlowych.

Z tej też przyczyny przedstawione we wniosku, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.