2461-IBPB-1-1.4511.460.2016.1.WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 lipca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 3 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej wskazanego we wniosku samochodu i zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej - jest prawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej wskazanego we wniosku samochodu i zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu montażu oraz napraw profesjonalnych urządzeń pralniczych stanowiących wyposażenie pralni przemysłowych, takich jak pralnico-wirówki, magle elektryczne, suszarki bębnowe itp. Dodatkowo, Wnioskodawca zajmuje się również sprzedażą takich urządzeń, jednak jego podstawowym źródłem dochodów są gwarancyjne i pogwarancyjne usługi serwisowe wykonywane na zlecenie klientów indywidualnych lub bezpośrednich, ogólnopolskich importerów przemysłowych urządzeń pralniczych. Usługi serwisowe Wnioskodawca wykonuje na terenie całego kraju, jednak przeważająco na terenie centralnej i południowej Polski. Ponieważ sprzęt serwisowany przez Wnioskodawcę montowany jest u klientów na stałe (przede wszystkim poprzez kotwiczenie do podłoża), a przy tym posiada znaczne rozmiary (od kilkuset kilogramów do kilku ton wagi) Wnioskodawca nie ma możliwości dokonywania napraw w siedzibie swojej firmy, lecz każdorazowo musi dojeżdżać do klientów. Z uwagi zatem na specyfikę działalności, wymagającą codziennego przemieszczania się na znaczne odległości, niezbędnym narzędziem, umożliwiającym Wnioskodawcy prowadzenie działalności gospodarczej jest odpowiedni samochód.

W maju bieżącego roku Wnioskodawca zakupił samochód (marki Fiat Doblo), który jest wykorzystywany przede wszystkim w działalności gospodarczej, umożliwiając Wnioskodawcy codzienne dojazdy do klientów. Samochód ten został zakupiony przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzenia firmy, a zatem uznać należy go za środek trwały i w konsekwencji ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi jednak na fakt, że Wnioskodawca zamierza sporadycznie wykorzystywać przedmiotowy samochód również do celów prywatnych, samochód ten nie został zgłoszony w myśl ustawy o podatku od towarów i usług, jako wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, a więc zgodnie z tą ustawą ma przeznaczenie prywatno-służbowe.

Wnioskodawca chciałby zaliczać wydatki poniesione na zakup samochodu Fiat Doblo - jako środka trwałego - do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej. Samochód ten jest Wnioskodawcy niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej, w ramach której Wnioskodawca musi dojeżdżać do swoich klientów zabierając m.in, narzędzia oraz części zamienne znacznych rozmiarów, które nie zmieściłyby się w zwykłym samochodzie osobowym.

Innymi słowy, posiadanie odpowiedniego samochodu jest warunkiem koniecznym, od którego spełnienia zależy osiąganie przez Wnioskodawcę jakichkolwiek przychodów. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, czy Wnioskodawca serwisuje lub montuje urządzenia zakupione przez klienta od generalnego dystrybutora, czy też zakupione za pośrednictwem samego Wnioskodawcy, albowiem w każdym wypadku ich montaż oraz naprawa odbywają się w siedzibie klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. sytuacji można wprowadzić zakupiony przez Wnioskodawcę samochód do ewidencji środków trwałych, a w konsekwencji dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) zwanej dalej: ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Samochód zakupiony przez Wnioskodawcę jest niezbędny do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej, a zatem jego nabycie stanowi koszt poniesiony bezpośrednio w celu osiągnięcia przyszłych przychodów. Ewentualne, sporadyczne wykorzystanie przedmiotowego samochodu do celów prywatnych nie ma dla oceny tego stanu rzeczy żadnego znaczenia albowiem, gdyby nie konieczność codziennego przemieszczania się w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie zakupiłby takiego samochodu. Model samochodu dostosowany jest do potrzeb firmy ponieważ umożliwia zabranie ze sobą licznych narzędzi oraz części zamiennych, co nie byłoby możliwe przy wykorzystaniu samochodu innego typu. Ponadto, wydatek na przedmiotowy samochód nie został wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem jego nabycie mieści się w hipotezie art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy, samochód zakupiony przez Wnioskodawcę jest środkiem trwałym albowiem stanowi jego własność, w dniu nabycia i obecnie jest kompletny i zdatny do użytku oraz jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej, a przewidywany czas jego użytkowania wynosi dłużej niż rok. Ewentualne, sporadyczne wykorzystywanie przedmiotowego samochodu do celów prywatnych nie ma zaś wpływu na fakt jego uznania za środek trwały.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na nabycie środka trwałego w postaci samochodu Fiat Doblo podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej.

Występując o niniejszą interpretację indywidualną Wnioskodawca ma na uwadze rozbieżności poglądów w zakresie możliwości uznania za środek trwały oraz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych będących samochodami osobowymi wykorzystywanymi w sposób mieszany, tj. częściowo w celach służbowych, częściowo zaś w celach prywatnych. Uwzględniając jednak linię orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że zaliczanie samochodów wykorzystywanych w ten sposób do środków trwałych oraz zaliczanie tego rodzaju odpisów do kosztów uzyskania przychodu, zostało dopuszczone zawsze wtedy, gdy środek transportu służy przede wszystkim do prowadzenia działalności gospodarczej, zaś jego prywatne wykorzystywanie ma charakter sporadyczny. Amortyzacja dotyczy zużycia środków trwałych w danym okresie, którego wyrazem jest określona wartość konieczna do utrzymania tych składników w dalszej eksploatacji lub odtworzenia po ich zużyciu. Jest ona zatem majątkowym obrazem zużycia danego środka trwałego w czasie. Funkcjonalnie wystarczające jest wykazanie związku używania określonego środka trwałego z prowadzeniem działalności gospodarczej, w taki sposób, że dany środek służy przede wszystkim tejże działalności. Z przyczyn prakseologicznych ustawa nie wymaga ani wykazania, ani zaistnienia wyłączności takiego związku. Przy ustaleniu głównego celu wykorzystania środka trwałego jego osobiste i uboczne wykorzystywanie przez podatnika lub członków jego rodziny nie jest wystarczającym powodem wyłączenia (por. wyrok NSA z 29 stycznia 2009 r. sygn. akt II FSK 1470/07). Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 7 stycznia 2015 r. Znak: IBPBI/1/415-1176/14/SK, w której dopuszczono taką możliwość.

Mając jednocześnie na uwadze, że Wnioskodawca posiada samochód osobowy wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych należy stwierdzić, iż ewentualne prywatne wykorzystanie zakupionego samochodu Fiat Doblo będzie miało charakter sporadyczny, związany z takimi zdarzeniami, jak remont prywatnego mieszkania, zakup mebli itp. Na co dzień samochód wykorzystywany jest zaś wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej, to też zdaniem Wnioskodawcy dozwolone jest zaliczenie tego samochodu do środków trwałych, a w konsekwencji dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej większej ilości środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku ww. samochodu, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiąga korzyści, polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Jeżeli zatem charakter prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (np. jej rozmiar, sposób wykonywania usług itp.) uzasadnia wykorzystywanie w tej działalności gospodarczej ww. samochodu), to (co do zasady) wydatki związane z tym pojazdem - w ustawowych granicach - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Zgodnie z przytoczonym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23 ww. ustawy, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu montażu oraz napraw profesjonalnych urządzeń pralniczych stanowiących wyposażenie pralni przemysłowych, takich jak pralnico-wirówki, magle elektryczne, suszarki bębnowe itp. Dodatkowo, Wnioskodawca zajmuje się również sprzedażą takich urządzeń, jednak jego podstawowym źródłem dochodów są gwarancyjne i pogwarancyjne usługi serwisowe wykonywane na zlecenie klientów indywidualnych lub bezpośrednich, ogólnopolskich importerów przemysłowych urządzeń pralniczych. Ponieważ sprzęt serwisowany przez Wnioskodawcę montowany jest u klientów na stałe (przede wszystkim poprzez kotwiczenie do podłoża), a przy tym posiada znaczne rozmiary (od kilkuset kilogramów do kilku ton wagi) Wnioskodawca nie ma możliwości dokonywania napraw w siedzibie swojej firmy, lecz każdorazowo musi dojeżdżać do klientów. Z uwagi zatem na specyfikę działalności, wymagającą codziennego przemieszczania się na znaczne odległości, niezbędnym narzędziem, umożliwiającym Wnioskodawcy prowadzenie działalności gospodarczej jest odpowiedni samochód. W maju bieżącego roku Wnioskodawca zakupił samochód (marki Fiat Doblo), który jest wykorzystywany przede wszystkim w działalności gospodarczej, umożliwiając Wnioskodawcy codzienne dojazdy do klientów. Samochód ten został zakupiony przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzenia firmy, a zatem uznał go za środek trwały i w konsekwencji zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi jednak na fakt, iż Wnioskodawca zamierza sporadycznie wykorzystywać przedmiotowy samochód również do celów prywatnych (związanych z takimi zdarzeniami, jak remont prywatnego mieszkania, zakup mebli itp.), samochód ten nie został zgłoszony w myśl ustawy o podatku od towarów i usług, jako wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, a więc zgodnie z tą ustawą ma przeznaczenie prywatno-służbowe.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotowy samochód, spełnia definicję środka trwałego (zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), to Wnioskodawca może ten samochód wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej działalności gospodarczej, a do kosztów podatkowych może zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej, jednakże z uwzględnieniem limitu wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Bez znaczenia na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. odpisów amortyzacyjnych pozostaje fakt, że Wnioskodawca będzie sporadycznie wykorzystywał ten samochód do celów prywatnych, bowiem biorąc pod uwagę literalne brzmienie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa ta nie wymaga by dany składnik majątku był wykorzystywany wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako warunek zaliczenia go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej. Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 758 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.