1471/VUR1/443-105/07/JPI - Moment powstania obowiązku podatkowego dla zaliczek wpłacanych przez abonentów z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych.

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 8 września 2005 r. (o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

W dniu 9 września 2005 r. wpłynął do tut. Urzędu Skarbowego wniosek Spółki z dnia, 8 września 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

W związku z faktem, iż w dniu 3 listopada 2005 r. wobec Spółki zostało wszczęte postępowanie kontrolne w zakresie sprawdzenia prawidłowości rozliczenia z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług, postanowieniem z dnia 25 listopada 2005 r. Nr 1471/NUR1/443-456/05/AP, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie odmówił wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Na powyższe postanowienie Spółka wniosła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który postanowieniem z dnia 10 marca 2006 r. Nr 1401/HTI/4407/14-181/05/AŁ podzielił stanowisko organu I instancji i utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

W dniu 14 kwietnia 2006 r. Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie z dnia 10 marca 2006 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 622/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci XXX występując w obrocie gospodarczym pod marką handlową XXX. Spółka na bieżąco rejestruje ilość i wartość usług wykonywanych na rzecz danego abonenta tzw. "zużycie" w danym cyklu bilingowym. Monitoring "zużycia" polega na analizie wartości świadczonych usług w jednym okresie rozliczeniowym.

Monitoring jest wykorzystywany do minimalizacji ryzyka powstania tzw. złych długów. Ryzyko powstania złego długu wiąże się z tym, że klient, korzystając z usług w danym okresie rozliczeniowym, nie zna aktualnego poziomu kosztów już nabytych usług. W efekcie wysokość rachunku może być zaskoczeniem dla klienta, w takiej sytuacji dość częstym zachowaniem jest niepłacenie faktury. Aby ograniczyć takie ryzyko Spółka ma zamiar pobierać pewne kwoty pieniężne na poczet wykonywanych usług według następującego schematu postępowania. Otóż w przypadku stwierdzenia istotnego przyrostu "zużycia" przez abonenta, Spółka będzie kontaktować się z nim w trakcie trwania cyklu bilingowego, udzieli informacji o wartości usług, z których skorzystał i zażąda wpłacenia kwoty nie wyższej niż wartość już wykonanych usług.

Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku wystawiania faktur w przypadku otrzymania kwot tytułem przedpłaty (zaliczki). Udokumentowanie i ostateczne rozliczenie nastąpi w trybie przewidzianym w umowie o świadczenie usług, czyli po zakończeniu okresu bilingowego. Wówczas klient otrzyma fakturę na pełną wartość usług wykonanych na jego rzecz w danym okresie rozliczeniowym, natomiast kwota do zapłaty zostanie pomniejszona o wartość wpłaconej zaliczki.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej jako: ustawa) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. W myśl natomiast ust. 4 powoływanego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Artykuł 19 ust. 11 ustawy stanowi natomiast, że jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części. W myśl ust. 13 pkt 1 lit. a w/cyt. artykułu obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18.

Zgodnie z art. 19 ust. 15 ustawy w przypadkach określonych w ust. 10, 13 pkt 2-5 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

W świetle powyższych regulacji, Spółka słusznie podnosi, iż przepis art. 19 ust. 13 pkt 1 i ust. 15 ww. ustawy należy uznać za normę szczególną, co wyklucza stosowanie do ww. usług regulacji ogólnej zawartej w przepisach art. 19 ust. 1, ust. 4 i ust. 11. Z regulacji art. 19 ust. 15 wynika jednakże, iż nie ma on zastosowania do pkt 1b ust. 13 art. 19 ustawy, czyli do usług telekomunikacyjnych i radiotelekomunikacyjnych.

W związku z powyższym, uzasadnione jest twierdzenie, iż otrzymanie części należności w przypadku usług telekomunikacyjnych, nie będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług o ile szczegółowe uregulowania zobowiązujące abonentów do dokonywania takich wpłat, zawarte w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie będą zawierały określenia terminów płatności (wówczas bowiem zostałaby spełniona dyspozycja art. 19 ust. 11 ustawy o VAT) wtedy to Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur dokumentujących otrzymanie części zapłaty za usługę.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy-Ordynacja podatkowa).

Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego (art. 14a § 4 ustawy-Ordynacja podatkowa) w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.