1471/DPD1/423-157/06/SG/1 - Opłata parkingowa.

(...) Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 tej ustawy. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od spełnienia następujących warunków: powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest konkretnych przepisów dotyczących dokumentowania wydatków. Pośrednio kwestię tę reguluje art. 9 ust. 1 ww. ustawy, który zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Odrębnym aktem prawnym, do jakiego odsyła powyższy przepis jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), która w art. 20 ust. 2 informuje, że podstawą zapisu w księgach rachunkowych jest dowód księgowy stwierdzający fakt dokonania operacji gospodarczej, zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem. W art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, ustawodawca zawarł wymogi, jakim powinien odpowiadać dowód księgowy. Zgodnie z brzmieniem cytowanego artykułu dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Jednocześnie z art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości wynika, że można zaniechać zamieszczania na dowodzie księgowym danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6, tj. takich jak: podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składnik aktywów oraz faktu stwierdzenia sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpisu osoby odpowiedzialnej za te wskazania. Zgodnie z powyższym, zapis niniejszy ma zastosowanie w przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych przy zastosowaniu techniki komputerowej, przy pomocy której pewne operacje księgowe są księgowane automatycznie wg zapisanych w programie algorytmów. Dodatkowo, należy zwrócić uwagę na istotę dowodów wykonania usług w postępowaniu podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku prawomocnie zakończonego postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego. Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy, stwierdzić należy, iż ustawodawca nie narzuca żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku. Jednocześnie, regulacje ustawy - Ordynacja podatkowa nakazują dla ustalenia stanu faktycznego oprzeć się na wszystkich dowodach - oczywiście nie pozostających w sprzeczności z prawem. W zakresie ponoszonych przez Spółkę wydatków, dla zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, najważniejsze jest, aby spełniały wymagania powyższych przepisów. Wskazane więc jest, za pomocą możliwych dowodów, ustalenie istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami a przychodami. Niezbędne jest bowiem, aby wydatek zaliczony do kosztów uzyskania przychodów poniesiony był w celu osiągnięcia przychodów. Spółka winna więc dysponować odpowiednimi dowodami, które pozwolą jej zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Samo przedstawienie dowodu w postaci potwierdzenia wpłaty czy biletu z parkometru nie może stanowić jeszcze dowodu na to, że konkretny wydatek ma związek z przychodem i że był to wydatek celowy. Wskazane byłoby posiadanie ww. dokumentów łącznie z innymi dokumentami pozwalającymi na stwierdzenie, że wydatek potwierdzony dowodem wpłaty lub biletem kontrolnym poniesiony został w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz wykazuje związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanymi przez Spółkę przychodami. Dopiero posiadanie oprócz dowodu k.p. lub biletu z parkometru innych dowodów, które mogą wykazać poniesienie danego kosztu w celu osiągnięcia przychodu, uprawnia podatnika do jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Biorąc powyższe pod uwagę, udokumentowane w sposób przedstawiony we wniosku wydatki z tytułu opłaty parkingowej potwierdzone jedynie dowodami wpłaty k.p. lub biletami kontrolnymi z parkometrów, w ocenie Naczelnika tutejszego urzędu, nie mogą stanowić podstawy do uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.(...)