1462-IPPP3.4512.724.2016.1.JF - Ustalenie prawa do odliczenia części podatku naliczonego związanego z nabyciem i remontem lokalu mieszkalnego oraz nabyciem mediów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia części podatku naliczonego związanego z nabyciem i remontem lokalu mieszkalnego oraz nabyciem mediów - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia części podatku naliczonego związanego z nabyciem i remontem lokalu mieszkalnego oraz nabyciem mediów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna - prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, u którego 100% obrotu opodatkowanego jest podatkiem VAT wg stawki 23%.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest świadczenie usług doradztwa biznesowego i gospodarczego na terenie aglomeracji w. Prowadzenie takiej działalności wiąże się z koniecznością:

* odbywania spotkań i narad z klientami oraz potencjalnymi klientami, podczas których omawiane i rozwiązywane są ich indywidualne problemy związane z prowadzonym biznesem itp.,

* przygotowania dla klientów analiz, memorandów, strategii, biznesplanów itp.

Specyfika prowadzonej działalności - skłoniła Wnioskodawcę do zakupu na terenie miasta Warszawy lokalu mieszkalnego. Rozwiązanie to z jednej strony gwarantuje poufność prowadzonych rozmów (niemożliwą do osiągnięcia podczas spotkań w miejscach publicznych, biurach typu "open space" itp,). Z drugiej strony - umożliwia ograniczenie ponoszonych wydatków (co jest istotne w związku z wysoką ceną wynajmu powierzchni biurowych w stolicy).

Zakupiony lokal mieszkalny (składający się z przedpokoju, sypialni, łazienki, salonu z aneksem kuchennym) zakupiono z zamiarem przeznaczenia go zarówno do celów mieszkalnych, jak również do prowadzonej działalności. Zrezygnowano przy tym ze sztucznego dzielenia go na dwie odrębne sfery (mieszkalną i do działalności), gdyż w praktyce i tak byłoby to niemożliwe. Wizyta klienta wiąże się bowiem z tym, że w aneksie kuchennym przygotowana zostanie dla niego kawa, klient będzie mógł chcieć skorzystać z toalety. Jedyną strefą zarezerwowaną wyłącznie na cele mieszkalne będzie sypialnia. Pozostała część tj. salon, kuchnia i łazienka wykorzystywane są do celów zarówno prywatnych jak i firmowych.

Zważywszy na fakt, w jakim stopniu część wspólna jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej - przyjąć można, iż ok. 20% wydatków związanych z całym mieszkaniem dotyczy działalności gospodarczej, a 80% potrzeb mieszkalnych Wnioskodawcy. Prawidłowość ustalenia tej proporcji nie jest jednak przedmiotem niniejszego zapytania.

Wydatki związane z ww. lokalem, które poniósł (ponosi) Wnioskodawca, to:

* koszt jego nabycia,

* koszt przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych,

* koszt zakupu wyposażenia (mebli itp.),

* koszt opłacenia mediów.

Powyższe spowodowało, iż konieczne stało się ustalenie zasad, na podstawie których będą one mogły zostać uwzględnione w rachunku podatkowym.

Konkretne towary i usługi związane z przedmiotem zakupu to:

* koszt nabycia lokalu, którego 20% powierzchni (bez jej konkretnego wydzielania) będzie użytkowane w działalności gospodarczej,

* koszt przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych - prace polegające na pomalowaniu mieszkania, zakupie płytek i ich położeniu i innych pracach mających na celu remont mieszkania,

* koszt zakupu wyposażenia - zakup sofy do salonu, zakup mebli kuchennych, zakup armatury sanitarnej do łazienki (ze wszystkich tych przedmiotów klient będzie miał możliwość korzystania w czasie wizyty),

* koszt opłacenia mediów (woda, energia, gaz, czynsz - w wielkości 20%).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie on mógł odliczyć 20% podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki dotyczące wszystkich kosztów mieszkania (z wyjątkiem kosztów dotyczących sypialni), czyli dla przykładu 20% VAT od zakupu mieszkania, 20% VAT od sofy zakupionej do salonu, 20% VAT od kosztów mebli kuchennych, 20% VAT od kosztów wyposażenia łazienki itd. a także 20% kosztu przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych oraz opłacenia mediów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Jak natomiast stanowi ust. 2 pkt 1 tego artykułu - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Wskazany powyżej przepis ustawy o VAT wprowadza generalną zasadę odliczenia podatku naliczonego i jest uzupełniony regulacjami zawartymi m.in. w:

* art. 86 ust. 2a-2 h ustawy o VAT dotyczącymi zasad stosowania tzw. prewspółczynnika,

* art. 86 ust. 7b ustawy o VAT dotyczącymi zasad odliczania podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości wykorzystywanej zarówno do działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych,

* art. 90 ustawy o VAT dotyczącymi zasad odliczania podatku naliczonego w przypadku nabywania towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje (w praktyce - dotyczy zasad odliczania podatku VAT przy nabywaniu towarów i usług wykorzystywanych do czynności opodatkowanych i zwolnionych).

Oprócz powyższego istotne są m.in. art. 90a-90c i art. 91 dotyczące zasad korygowania uprzednio dokonywanych odliczeń.

W opinii Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie zastosowania mieć nie będzie powołany wyżej art. 86 ust. 2a-2h, co wynika wprost zwłaszcza z brzmienia ust. 2a tego artykułu. Stanowi on, iż w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Powyższe dodatkowo potwierdzają wyjaśnienia Ministerstwa Finansów oraz ekspertów z zakresu podatku od towarów i usług, opublikowane m.in. w Dzienniku Gazeta Prawna z dnia 4 lutego 2016 r. Przeczytać tam można, iż w przypadku indywidualnych przedsiębiorców nabywających towary lub usługi służące zarówno prowadzonej działalności gospodarczej, jak i wykorzystywane na cele osobiste, nowe przepisy dotyczące prewspółczynnika nie powinny mieć zastosowania. Wynika to wprost z ustawy o VAT, która każe go stosować jedynie, jeżeli towary lub usługi są wykorzystywane na cele działalności gospodarczej oraz do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyłączeniem właśnie celów osobistych. Tym samym - jest to przepis adresowany głównie do samorządów, stowarzyszeń, fundacji, uczelni i innych podmiotów prawa publicznego.

Zdaniem Wnioskodawcy w sprawie nie znajdzie także zastosowania art. 90, zgodnie z którym w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Przepis ten bowiem w praktyce reguluje zasady odliczania podatku od towarów i usług od zakupów wykorzystywanych zarówno do działalności opodatkowanej jak i zwolnionej, a więc innego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszym zapytaniu.

Istotny dla sprawy będzie natomiast:

* art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, który stanowi, iż w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej,

* cytowany wyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Pierwszy z powołanych przepisów uprawnia bowiem Wnioskodawcę do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia nieruchomości, w takim udziale procentowym, w jakim wykorzystuje on ją w prowadzonej działalności. Z przepisu tego wynika ponadto wprost, iż dotyczy on sytuacji, w której nieruchomość oprócz wykorzystywania jej do działalności - służy także celom osobistym.

Drugi z przepisów - ustanawiając zasady ogólne odliczania podatku od towarów i usług, i wiążąc to prawo z zakresem wykorzystywania nabywanych towarów i usług w prowadzonej działalności opodatkowanej - w praktyce - pozwala na wywiedzenie zasady analogicznej jak wyżej w odniesieniu do wydatków pozostałych.

Podsumowując - zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 i art. 86 ust. 7b ustawy o VAT ma on prawo do odliczenia 20% podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego, przeprowadzenia w nim prac remontowych, zakupu wyposażenia, czy też opłat za media.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Mając na uwadze powołane regulacje, należy wskazać, że z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Ponadto podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Aby zatem podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z wystawionych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane (w sposób bezsporny) z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni (wydatek na nabycie towaru, który następnie zostanie przez podatnika sprzedany), bądź pośredni. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynikało, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z kolei jak stanowi art. 86 ust. 7b ustawy w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Przywołany wyżej przepis wprowadza szczególny tryb odliczeń podatku naliczonego w przypadku nieruchomości, nakładając na podatnika obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej i zgodnie z tym udziałem ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących tej nieruchomości, zgodnie z tym udziałem. Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Regulacja ta dotyczy sposobu obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym nakładów ponoszonych na nieruchomość) w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością oraz ma zastosowanie wówczas, gdy nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Obejmuje ona sytuacje, w których nieruchomość ma przeznaczenie mieszane, to znaczy jest wykorzystywana zarówno na cele związane z tą działalnością, jak i na inne cele, czyli cele pozostające poza zakresem VAT. Przepis ten zobowiązuje zatem podatników do wyodrębnienia części podatku naliczonego związanego z czynnościami niepodlegającymi ustawie o podatku od towarów i usług, który w świetle art. 86 ust. 1 ustawy nie podlega odliczeniu.

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy stanowi implementację art. 168a ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 str. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku nieruchomości stanowiącej część majątku przedsiębiorstwa danego podatnika i wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności, jak i do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, VAT od wydatków związanych z taką nieruchomością podlega odliczeniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 167, 168, 169 i 173 wyłącznie do wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została wykorzystana do celów działalności prowadzonej przez podatnika.

Wskazać również należy, że art. 173 Dyrektywy 2006/112/WE Rady przewiduje, że ustalenie metody odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, jak również wyłączonych z zakresu opodatkowania, pozostawione zostało uznaniu państw członkowskich.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił lokal mieszkalny składający się z przedpokoju, sypialni, łazienki, salonu z aneksem kuchennym z zamiarem przeznaczenia tego lokalu do celów mieszkalnych oraz prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług doradztwa biznesowego i gospodarczego. Zrezygnowano przy tym ze sztucznego dzielenia lokalu na dwie odrębne sfery (mieszkalną i do działalności). Jedyną strefą zarezerwowaną wyłącznie na cele mieszkalne będzie sypialnia. Pozostała część tj. salon, kuchnia i łazienka wykorzystywane są do celów zarówno prywatnych jak i firmowych. Zważywszy na fakt, w jakim stopniu część wspólna jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej - Wnioskodawca przyjął, że ok. 20% wydatków związanych z całym mieszkaniem dotyczy działalności gospodarczej, a 80% potrzeb mieszkalnych Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki na dotyczące wszystkich kosztów mieszkania (z wyjątkiem kosztów dotyczących sypialni), tj. od zakupu mieszkania, sofy do salonu, kosztów mebli kuchennych, wyposażenia łazienki itd., a także przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych oraz opłacenia mediów.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, jak również powołane przepisy, wskazać należy, że z uwagi na to, że - jak Wnioskodawca wskazał - zakupiony lokal mieszkalny przeznaczony jest w części do celów prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane, to zgodnie z art. 86 ust. 7b ustawy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycie przedmiotowego lokalu, przy czym podatek naliczony do odliczenia należy obliczyć według udziału procentowego, w jakim lokal będzie wykorzystywany co celów prowadzonej działalności opodatkowanej. Zatem Wnioskodawca ma prawo odliczyć podatek naliczonego przy nabyciu lokalu w stopniu, w jakim nabyty lokal służy czynnościom opodatkowanym.

Należy podkreślić, że prawo do odliczenia dotyczyć będzie wyłącznie substancji samego lokalu oraz mediów (woda, energia, gaz, czynsz), w części w jakiej wykazywać będą związek z czynnościami opodatkowanymi (działalnością gospodarczą). W omawianym przypadku chodzi o wykorzystanie powierzchni nabytego lokalu mieszkalnego do wykonywania działalności gospodarczej. Jednocześnie ta sama część lokalu (poza sypialnią) służyć będzie również celom mieszkalnym, przy czym nie będzie to wyodrębniona część, która miałaby służyć wyłącznie prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na to, że zakupiony lokal stanowi dla Wnioskodawcy lokal mieszkalny i jego charakteru nie zmienia przeznaczenie na miejsce organizowanych w tym lokalu spotkań i narad biznesowych oraz przygotowywanie w nim analiz, memorandów, strategii biznesowych czy biznesplanów - prawo do odliczenia nie będzie obejmowało podatku naliczonego dotyczącego prac remontowych (malowanie mieszkania, zakup i położenie płytek), zakupu wyposażenia (mebli, w szczególności wymienionej przez Wnioskodawcę sofy do salonu, mebli kuchennych, wyposażenia łazienki).

Podkreślenia wymaga również to, że prawidłowe określenie udziału procentowego, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy, a w konsekwencji części podatku naliczonego związanej ze sprzedażą opodatkowaną, należy do Podatnika. Natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca przystępując do określenia prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu lokalu mieszkalnego, nie może tego prawa wywodzić z hipotetycznego założenia dotyczącego wyglądu oraz elementów składowych dla typowego biura, lecz powinien mieć na uwadze rzeczywiste elementy, które w zamierzonej działalności będą niezbędne do wykonywania działalności gospodarczej. W kontekście rozpatrywanej sprawy trudno przyjąć, że część lokalu mieszkalnego, którego powierzchni Wnioskodawca nie jest w stanie wyodrębnić w ramach powierzchni mieszkalnej lokalu, spełniać będzie parametry tzw. typowego biura.

Zauważyć należy, że istnieje grupa zakupów, które nie mogą być uznane za związane z działalnością gospodarczą, gdyż ponoszą je osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe zakupy osobiste, konsumpcyjne np. dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby, odpowiednich warunków mieszkaniowych. Zakupy o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania mieszkania bądź wydzielonych w nim pomieszczeń na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju zakupów przeznaczonych na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych nie zmienia również korzystanie z lokalu i znajdujących się w nim rzeczy również dla celów działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez Podatnika lokal jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenia (części) służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom osobistym, nie ma przeszkód do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z jego remontem i utrzymaniem.

Natomiast, nie można uznać jako podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą od zakupów, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe w przypadku, kiedy w lokalu mieszkalnym nie ma wyodrębnionych części wykorzystywanych wyłącznie do działalności opodatkowanej. W takim przypadku wydatki ponoszone na remont i urządzenie lokalu nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisły i niebudzący wątpliwości związek podatku naliczonego z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W rezultacie nie przysługuje prawo do odliczenia w takiej sytuacji, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w ww. art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku należy wskazać, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi. Jednakże należy podkreślić, że wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

Mając powyższe ustalenia na uwadze, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na nabycie lokalu mieszkalnego w części dotyczącej wyłącznie wydatków związanych z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy Wnioskodawca posiada również w takim samym stopniu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia mediów (woda, energii elektryczna, gaz), ponieważ trudno odmówić Wnioskodawcy takiego prawa, skoro mieszkanie będzie jego miejscem pracy, gdzie będzie przygotowywał analizy, memorandy, strategie i biznesplany i przy tym będzie ponosił koszty zużycia tych mediów. Jednocześnie nie można uznać, że Wnioskodawca z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w lokalu mieszkalnym ponosi dodatkowo wydatki na czynsz przypisany do danego lokalu. Lokal mieszkalny wykorzystywany w części do prowadzonej działalności gospodarczej nie zmienia swojego charakteru i należny czynsz związany jest z tym lokalem w wysokości niezależnej od wykonywania w tym lokalu przez kilka godzin dziennie czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Również w odniesieniu do wydatków przeznaczonych na remont nabytego lokalu mieszkalnego, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zapłaconego od nabycia prac remontowych (malowanie mieszkania, zakup i położenie płytek), zakupu wyposażenia (mebli, w szczególności wymienionej przez Wnioskodawcę sofy do salonu, mebli kuchennych, wyposażenia łazienki). Wydatki o tym charakterze są wydatkami prywatnymi związanymi z funkcją pierwotną nabytego lokalu, tj. funkcją mieszkaniową.

Oceniając zatem całościowo stanowisko Wnioskodawcy dotyczące prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie lokalu należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji - zgodnie z założeniem Wnioskodawcy - nie jest badanie prawidłowości ustalenia proporcji, w jakiej lokal mieszalny nabyty przez Wnioskodawcę wykazuje związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Prawidłowe określenie części podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną należy do podatnika. Natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego przez właściwy organ pierwszej instancji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.