1462-IPPP3.4512.721.2016.1.RM - VAT w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki wydzielonej z gospodarstwa rolnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 29 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki wydzielonej z gospodarstwa rolnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działki wydzielonej z gospodarstwa rolnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w dniu 3 kwietnia 2000 r., na podstawie umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego, otrzymał od swoich rodziców zabudowaną nieruchomość rolną oznaczoną numerem 317/2, o obszarze dwa hektary dwa tysiące trzysta metrów kwadratowych (2 ha 2300 m²).

Na darowanej nieruchomości, w dniu jej przekazania, znajdowały się następujące budynki: dom drewniany 4-izbowy oraz murowane: stodoła, obora i budynek gospodarczy.

Dodatkowo część gruntu (o powierzchni około 500 m²) wchodzącego w skład nieruchomości była wynajmowana przez rodziców Wnioskodawcy podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Podmioty te na swój koszt posadowiły na tej części gruntu pawilony handlowe, których konstrukcja nie jest trwale związana z gruntem. Na potrzeby podatku od nieruchomości część ta została sklasyfikowana jako grunt związany z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca po przejęciu ww. nieruchomości stał się stroną (w miejsce rodziców) wszystkich zawartych umów najmu, z niewielkimi zmianami (nastąpiła tylko zmiana wynajmującego). Grunt związany z działalnością gospodarczą jest wynajmowany przez Wnioskodawcę do dnia dzisiejszego. Uzyskiwane z tego źródła przychody jako osoba nie prowadząca działalności gospodarczej, Wnioskodawca opodatkowuje (w roku podatkowym 2016) 8,5% zryczałtowaną stawką podatkową.

Wnioskodawca nie miał co do darowanych nieruchomości żadnych skonkretyzowanych planów. Wnioskodawca nie wiedział, czy będzie na niej kiedyś coś budował, czy być może w przyszłości sprzeda ją.

Grunt ten stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy. W związku ze zmianą planów życiowych, w 2006 r. Wnioskodawca zdecydował o sprzedaży gospodarstwa nabytego od rodziców. Okazało się jednak, że nie ma chętnych na zakup gospodarstwa w całości. Jedynymi zainteresowanymi okazali się sąsiedzi - rolnicy, którzy skłonni byli do zakupu gruntu o mniejszych powierzchniach w celu powiększenia własnego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca postanowił podzielić grunt na mniejsze działki i w przyszłości dokonać ich sprzedaży.

W dniu 17 września 2007 r. Decyzją Wójta Gminy nabyta w drodze darowizny działka o nr 317/2, na wniosek Wnioskodawcy, została podzielona na działki: nr 317/3 o pow. 1 ha 7747 m², nr 317/4 o pow. 918 m², nr 317/5 o pow. 1123 m², nr 317/6 o pow. 931 m², nr 317/7 o pow. 775, nr 317/8 o pow. 806 m².

Następnie w dniu 1 lutego 2010 r. Decyzją Wójta Gminy wydzielona uprzednio działka nr 317/3 została podzielona na działki: nr 317/9 o pow. 1 ha 4205 m², nr 317/10 o pow. 1164 m², nr 317/11 o pow. 1172 m², nr 317/12 o pow. 1008 m², nr 317/13 o pow. 12 m², nr 317/14 o pow. 8 m².

Z kolei w dniu 22 lipca 2013 r. Decyzją Wójta Gminy wydzielona uprzednio działka nr 317/9 została podzielona na działki: nr 317/15 o pow. 5735 m², nr 317/16 o pow. 2730 m², nr 317/117 o pow. 1541 m², nr 317/18 o pow. 858 m², nr 317/19 o pow. 1146 m², nr 317/20 o pow. 1085 m², nr 317/21 o pow. 1109 m².

W wyniku ww. podziałów z pierwotnej nieruchomości rolnej o nr 317/2 wyodrębniona została jedna nieruchomość zabudowana (dom drewniany 4-izbowy oraz murowany budynek gospodarczy) nr 317/15 o pow. 5735 m² z częścią gruntu o powierzchni około 500 m² przeznaczoną na działalność gospodarczą oraz działki rolne (pozostałe nieruchomości gruntowe niezabudowane), które zgodnie z uchwalonym w dniu 28 kwietnia 2006 r. przez Radę Gminy miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego mogą być przeznaczone pod zabudowę zagrodową.

Wnioskodawca zawsze traktował otrzymane przez rodziców nieruchomości jako inwestycję prywatną. Wnioskodawca nie występował o zmianę ani opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do żadnej z działek, ani przed, ani po ich podziale.

Sprzedaży tak wyodrębnionych niezabudowanych nieruchomości gruntowych Wnioskodawca dokonywał okazjonalnie w miarę jak pojawiali się nabywcy.

Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej działki o nr 317/15, którą zamierza w najbliższym czasie sprzedać. Uzyskane ze sprzedaży środki finansowe przeznaczy na poprawę warunków życia swojej rodziny i bieżące potrzeby.

Do chwili obecnej Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności związanych z jej sprzedażą. Po podziale gruntu, przed sprzedażą działek, Wnioskodawca nie wykonywał i nie będzie wykonywał żadnych działań w wyniku których nastąpi wzrost ich wartości i staną się bardziej atrakcyjne (np. podłączenia do sieci energetycznej, gazowej, wydzielenia i utwardzenia drogi dojazdowej).

Wnioskodawca nie zamierza oferować nieruchomości na sprzedaż poprzez ogłoszenia w prasie, Internecie, czy korzystać z profesjonalnego biura pośrednictwa, zamierza sprzedawać okazjonalnie.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych. Nie jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku o towarów i usług. Nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami.

Dla Wnioskodawcy jest bardzo istotne, aby mógł prawidłowo przeprowadzić ewentualną transakcję pod względem opodatkowania jej podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. działki nr 317/15 powstałej w wyniku podziału gospodarstwa rolnego w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości gruntowej.

Pomimo, iż grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że planując sprzedaż działki opisanej we wniosku Wnioskodawca działa w charakterze handlowca.

Nabycie gruntu - jak wskazano - nie nastąpiło bowiem w celach zarobkowych, lecz grunt nabyty został do majątku osobistego. Wnioskodawca w odniesieniu do niniejszych nieruchomości nie wykonywał czynności mających na celu przygotowanie przedmiotowych gruntów do sprzedaży (poza podziałem). Powyższe wyklucza zatem handlowy cel transakcji.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedając grunt, korzysta on z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynność sprzedaży oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wnioskodawca dokonywał będzie zbycia gruntu należącego do majątku prywatnego.

Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Powyższe wynika z faktu, iż obrót nieruchomościami podlega opodatkowaniu VAT tylko wówczas, gdy jest dokonywany przez podatników VAT działających w takim charakterze. Nie ulega wątpliwości, że opodatkowaniu VAT podlega profesjonalny obrót nieruchomościami, tj. dokonywany przez osoby fizyczne prowadzące działalność w tym zakresie. Nie podlega natomiast opodatkowaniu VAT sprzedaż nieruchomości, które nie zostały nabyte w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Stanowisko takie przedstawił m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Wr 1537/11) czy NSA w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 1118/11).

W ostatnim ze wskazanych wyroków NSA stwierdził, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze).

Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności.

Zbycie natomiast działki powstałej z podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne, nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie mającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu VAT.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną), a ponieważ Wnioskodawca nie dokonywał tak zorganizowanych działań (po nabyciu w drodze darowizny dokonał jedynie podziału gruntu) a przed sprzedażą nie wystąpią takie działania - sprzedaż gruntu należącego do majątku prywatnego zdaniem Wnioskodawcy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W niniejszej sprawie stan faktyczny w żadnym przypadku nie wskazuje na takie formy aktywności Wnioskodawcy w zbyciu przedmiotowej działki, które wykraczałby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując dostawy działki nie będzie wypełniał definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie spełniał przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, dostawa działki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek stanowi sprzedaż majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego orzeczenia, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie tego gruntu nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca otrzymał od rodziców na podstawie umowy darowizny, zabudowaną nieruchomość rolną oznaczoną numerem 317/2 o obszarze 2 ha 2300 m². W dniu przekazania, na nieruchomości znajdowały się następujące budynki: dom drewniany 4-izbowy oraz murowane: stodoła, obora i budynek gospodarczy. Część gruntu (o powierzchni około 500 m²) wchodzącego w skład ww. nieruchomości była wynajmowana przez rodziców Wnioskodawcy podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Po przejęciu ww. nieruchomości Wnioskodawca stał się stroną (w miejsce rodziców) wszystkich zawartych umów najmu i najem ten trwa do dnia dzisiejszego.

W związku ze zmianą planów życiowych, w 2006 r. Wnioskodawca zdecydował o sprzedaży gospodarstwa nabytego od rodziców. Z uwagi na fakt, że nie było chętnych na zakup gospodarstwa w całości, Wnioskodawca postanowił podzielić grunt na mniejsze działki i w przyszłości dokonać ich sprzedaży. Pierwszego podziału dokonano w 2007 r. na podstawie Decyzji Wójta Gminy, na mocy której nabyta w drodze darowizny działka o nr 317/2, na wniosek Wnioskodawcy, została podzielona na działki: nr 317/3, nr 317/4, nr 317/5, nr 317/6, nr 317/7 i nr 317/8. Następnie w dniu 1 lutego 2010 r. Decyzją Wójta Gminy wydzielona uprzednio działka nr 317/3 została podzielona na działki: nr 317/9, nr 317/10, nr 317/11, nr 317/12, nr 317/13 oraz nr 317/14. Z kolei w dniu 22 lipca 2013 r. Decyzją Wójta Gminy wydzielona uprzednio działka nr 317/9 została podzielona na działki: nr 317/15, nr 317/16, nr 317/17, nr 317/18, nr 317/19, nr 317/20 oraz nr 317/21.

W wyniku ww. podziałów z pierwotnej nieruchomości rolnej o nr 317/2 wyodrębniona została jedna nieruchomość zabudowana (dom drewniany 4-izbowy oraz murowany budynek gospodarczy) nr 317/15 o pow. 5735 m² z częścią gruntu o powierzchni około 500 m² przeznaczoną na działalność gospodarczą oraz działki rolne (pozostałe nieruchomości gruntowe niezabudowane).

Wnioskodawca nie występował o zmianę ani opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do żadnej z działek, zarówno przed, jak również po ich podziale. Okazjonalnie, w miarę jak pojawiali się nabywcy, dokonywał sprzedaży wyodrębnionych niezabudowanych nieruchomości gruntowych. Wnioskodawca nie wykonywał i nie zamierza wykonywać żadnych działań, w wyniku których nastąpi wzrost wartości i atrakcyjności działek (np. podłączenia do sieci energetycznej, gazowej, wydzielenia i utwardzenia drogi dojazdowej). Wnioskodawca nie zamierza oferować nieruchomości na sprzedaż poprzez ogłoszenia w prasie, Internecie ani korzystać z profesjonalnego biura pośrednictwa. Ponadto, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych, nie jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku o towarów i usług. W najbliższym czasie Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę o nr 317/15 a uzyskane ze sprzedaży środki finansowe przeznaczy na poprawę warunków życia swojej rodziny i bieżące potrzeby.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż działki nr 317/15 powstałej w wyniku podziału gospodarstwa rolnego, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem planowanej transakcji będzie działka, która obecnie, po dokonanych podziałach gospodarstwa rolnego, jest oznaczona numerem 317/15. Część przedmiotowej działki jest zabudowana - znajduje się na niej dom drewniany 4-izbowy oraz murowany budynek gospodarczy natomiast część gruntu o powierzchni około 500 m² jest przedmiotem najmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że nie można Wnioskodawcy uznać za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą części działki oznaczonej nr 317/15, która nie była przedmiotem najmu.

Brak jest bowiem przesłanek wskazujących na to, że Wnioskodawca w odniesieniu do sprzedaży ww. części działki, która nie była przedmiotem najmu i stanowi majątek prywatny, działał będzie w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał, że nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Ponadto, nie występował o zmianę ani opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do żadnej z działek, nie wykonywał i nie będzie wykonywał żadnych działań zmierzających do uatrakcyjnienia i podniesienia ich wartości (np. podłączenia do sieci energetycznej, gazowej, wydzielenia i utwardzenia drogi dojazdowej). Wnioskodawca nie zamierza również oferować nieruchomości na sprzedaż poprzez ogłoszenia w prasie, Internecie, ani korzystać z profesjonalnego biura pośrednictwa.

Przekładając obowiązujące przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że zbycie części działki oznaczonej nr 317/15, która nie była przedmiotem najmu, nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej. Sprzedaż ww. części działki nastąpi w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej Wnioskodawcy, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Tym samym, sprzedaż części działki oznaczonej nr 317/15, wydzielonej z gospodarstwa rolnego, która nie była przedmiotem najmu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu natomiast do tej części działki nr 317/15, która jest przedmiotem najmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż tej części działki, stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i w konsekwencji podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Wobec powyższego odpłatne udostępnianie działki innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego, tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Zatem skoro część działki oznaczonej nr 317/15 została oddana w najem podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, należy stwierdzić, że ta część działki jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wykazano, oddanie działki w najem wpisuje się w definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest bowiem wykorzystywaniem towaru (działki) do celów zarobkowych a tym samym podmiot dokonujący tej czynności staje się podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem z uwagi na treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż części działki 317/15 wydzielonej z gospodarstwa rolnego, która jest przedmiotem najmu nie będzie stanowiła czynności zbycia majątku prywatnego, lecz majątku wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Powyższe w analizowanej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca nie wykorzystywał całości posiadanej działki do potrzeb osobistych, lecz jej część wykorzystywał w celach najmu. Wprawdzie z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył ww. działkę w drodze darowizny do majątku prywatnego a nie w celach zarobkowych, jednak należy zauważyć, że właśnie w taki sposób część przedmiotowej działki była przez Wnioskodawcę wykorzystywana.

Przekładając zatem obowiązujące przepisy prawa oraz powołane orzecznictwo na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że dokonując dostawy części działki nr 317/15 wydzielonej z gospodarstwa rolnego, która nie jest przedmiotem najmu Wnioskodawca będzie działał w sferze zarządu majątkiem prywatnym i czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dokonując natomiast dostawy części działki, która jest przedmiotem najmu i stanowi dla Wnioskodawcy źródło korzyści majątkowych, Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i w konsekwencji dostawa tej części działki będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwej stawki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.