1462-IPPP3.4512.659.2016.1.RM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę za dostawę ruchomą - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę za dostawę ruchomą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

T. AB z siedzibą w Szwecji (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest częścią międzynawowego koncernu farmaceutycznego Z. Group. Spółka zatrudnia ponad 200 specjalistów na całym świecie. Spółka zajmuje się w głównej mierze produkcją oraz dystrybucją wyrobów farmaceutycznych.

W związku z faktem, że Spółka dokonuje dostaw towarów na terenie całej Unii Europejskiej, dla przyszłych dostaw Spółki ze Szwecji do Polski Spółka opracowała następujący schemat przepływu towaru:

* T. AG z siedzibą w Szwajcarii (podmiot powiązany) posługując się szwedzkim numerem VAT nabywa towar od spółki A. z siedzibą w Szwecji na warunkach Incoterms FCA, ze stawką podatku od wartości dodanej 25% właściwą dla dostawy krajowej w Szwecji;

* Następnie T. AG, posługując się szwedzkim numerem podatkowym dokonuje dostawy towaru na rzecz Wnioskodawcy na warunkach Incoterms FCA, ze stawką podatku od wartości dodanej 25% właściwą dla dostawy krajowej w Szwecji;

* Wnioskodawca, posługując się szwedzkim numerem podatku od wartości dodanej na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych dokonuje dostawy towaru na warunkach Incoterms DAP do końcowego odbiorcy w Polsce (polski podatnik zidentyfikowany dla dostaw wewnątrzwspólnotowych z polskim numerem VAT) na zasadzie dostawy wewnątrzwspólnotowej (zgodnie z art. 138 dyrektywy 2006/112/WE).

Towar transportowany będzie bezpośrednio od pierwszego podmiotu w łańcuchu (A.) ze Szwecji do odbiorcy końcowego (polski podatnik VAT UE) na terytorium kraju Polski. Wnioskodawca będzie podmiotem odpowiedzialnym za organizację i opłacenie transportu. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za towar, w fazie transportu, aż do momentu jego dostarczenia finalnemu odbiorcy. Oznacza to, iż wszelkie ewentualne straty bądź uszkodzenia wynikłe podczas transportu finansowo obciążają Wnioskodawcę jako podmiot odpowiedzialny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Której dostawie towarów w analizowanej transakcji należy przypisać transport towarów i w konsekwencji potraktować ją, jako dostawę "ruchomą" w rozumieniu przepisów ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, jako dostawę "ruchomą", czyli taką, której należy przypisać transport towarów, należy zakwalifikować dostawę towarów, która ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a polskim odbiorcą. W konsekwencji ostatnia dostawa w łańcuchu, czyli dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a polskim odbiorcą będzie mogła być traktowana jako transakcja wewnątrzwspólnotowa (dla nabywcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT) a poprzedzające w łańcuchu dostawy na terytorium Szwecji będą dostawami "nieruchomymi", które podlegają opodatkowaniu na terytorium Szwecji.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z transakcją łańcuchową, o której mowa w art. 7 ust. 8 Ustawy o VAT. Zgodnie ze wskazanym artykułem w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Z perspektywy praktycznego zastosowania - przepisy powyżej odpowiadają za możliwość ustalenia, która dostawa będzie dostawą "ruchomą" (czyli związaną z wysyłką/transportem/ wywozem), a która powinna zostać uznana za dostawę "nieruchomą" (czyli krajową opodatkowaną stawką krajową kraju dostawy bądź odbioru). Innymi słowy, przepisy te mają na celu wyjaśnić, która z dostaw będzie uznana za eksport albo WDT, a która za dostawę krajową.

Podstawowe zasady ustalania, która dostawa jest dostawą ruchomą, w razie organizowania transportu przez podmiot pośredniczący zawarte są w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, to przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, iż wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie. Przepisy ustawy o VAT, przewidują zatem odstępstwo od generalnej zasady przyporządkowania dostawy "ruchomej" w przypadku gdy warunki dostawy determinują przyporządkowanie dostawy realizowanej przez przedostatni podmiot w łańcuchu, którym w opisywanym zdarzeniu przyszłym ma być Wnioskodawca.

Ustawodawca nie wskazuje, co należy rozumieć przez warunki dostawy. Biorąc pod uwagę orzecznictwo i interpretacje indywidualne organów podatkowych, przyjmuje się, że chodzi o wszelkie okoliczności pozwalające na ustalenie, która z dostaw spełnia przesłanki dostawy ruchomej, w szczególności o warunki (okoliczności), wedle których doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Należy także mieć na uwadze, który z podmiotów organizuje transport, tzn. który planuje i koordynuje poszczególne etapy wywozu towarów. Zasadne jest również posiłkowanie się warunkami Incoterms, które są stosowane do określenia momentu przejścia ryzyka, korzyści oraz ciężarów związanych z towarem.

Ustalenie odpowiedzialności za transport powinno wynikać z ustaleń między stronami (np. z faktur wskazujących, kto jest odpowiedzialny za transport, umowy między stronami, umowy transportu) oraz z faktycznego przebiegu realizacji transportu. W ocenie Spółki, zwrot "odpowiedzialny za transport" powinien być rozumiany, jako:

* organizacja transportu;

* ponoszenie kosztów transportu oraz

* odpowiedzialność za towar.

Zatem przypisanie transportu do odpowiedniej dostawy powinno odbywać się na podstawie analizy powyższych kryteriów, które są kluczowe z punktu widzenia określenia odpowiedzialności za transport. Jak wskazano w opisywanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie organizował transport, ponosił jego koszty oraz odpowiedzialność za towar podczas transportu.

W opisywanym zdarzeniu przyszłym w ocenie Wnioskodawcy, jako dostawę "ruchomą", czyli taką, której należy przypisać transport towarów, należy zakwalifikować dostawę towarów, która ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a polskim odbiorcą. W opisywanej transakcji mamy do czynienia z dwoma podmiotami w łańcuchu, którzy jednocześnie są nabywcami jak również dostawcami towarów, tj. T. AG oraz Wnioskodawca.

W ocenie Wnioskodawcy, niemożliwe jest przyporządkowanie transportu do pierwszej dostawy ani drugiej dostawy w łańcuchu z uwagi na przyjęte przez strony warunki dostawy. Zgodnie z zakładaną dla dostawy regułą Incoterms FCA, pierwszy podmiot w łańcuchu (A.) zobowiązany jest dostarczyć towar przewoźnikowi (lub innej osobie np. spedytorowi), wyznaczonemu przez kupującego na terytorium Szwecji. Koszty dostawy, na zasadniczej drodze przewozu, nie są opłacone przez sprzedającego. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że to drugi podmiot w łańcuchu (T. AG) ponosi te koszty, ryzyka, odpowiedzialność na towarem oraz wskazuje przewoźnika.

W praktyce, towar zostanie automatycznie przekazany trzeciemu podmiotowi w łańcuchu, tj. Wnioskodawcy. To Wnioskodawca będzie faktycznie ponosić odpowiedzialność za towar od początkowej fazy transportu (tekst jedn.: od momentu wydania towaru przez pierwszy podmiot w łańcuchu na terenie Szwecji), aż do momentu jego dostarczenia finalnemu odbiorcy. Oznacza to, iż wszelkie ewentualne straty bądź uszkodzenia wynikłe podczas transportu finansowo obciążają Wnioskodawcę jako podmiot odpowiedzialny. Ponadto, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za techniczny aspekt organizacji transportu, a także ponosi koszty transportu od momentu przekazania towaru przez pierwszy podmiot w łańcuchu. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy podważona zostaje ogólna zasada wyrażona w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którą jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy.

W opisanej sytuacji nie ma możliwości, by przyporządkować transport dostawie pomiędzy T. AG a Wnioskodawcą. Powyższe wynika z faktu, iż dostawa ta nie wiąże się z jakimkolwiek "fizycznym" oddziaływaniem na towar. T. AG jedynie wystawia fakturę sprzedażową na rzecz Wnioskodawcy, przenosząc prawo do dysponowania jak właściciel nad towarem dokonując dostawy na warunkach FCA. W wyniku tej dostawy nie dochodzi do jakiegokolwiek transportu towaru. Do momentu przejścia w dyspozycję i nabycia prawa do rozporządzania jak właściciel przez Wnioskodawcę nie dojdzie do jakiegokolwiek przemieszczenia towarów.

Towar zostanie odebrany przez Wnioskodawcę od pierwszego podmiotu w łańcuchu na terenie Szwecji i to Wnioskodawca jako jedyny z podmiotów w łańcuchu dostaw faktycznie przejmuje w przedmiotowej transakcji odpowiedzialność, ryzyka oraz ponosi koszty związane z transportem w związku z wykonaniem dostawy towaru na rzecz finalnego odbiorcy na terytorium kraju. W naszej ocenie jest to wystarczająca przesłanka, dla oceny, iż w opisywanym stanie faktycznym wysyłkę/transport towaru należy przyporządkować dostawie realizowanej przez Wnioskodawcę a w konsekwencji uznać ją za dostawę "ruchomą", w efekcie której następuje główne (w praktyce jedyne) fizyczne przemieszczenie towaru.

Podsumowując, w przedstawionej transakcji łańcuchowej ostatnią dostawę wykonywaną przez Wnioskodawcę uznać należy za "ruchomą", a w konsekwencji uznać ją za transakcję wewnątrzwspólnotową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Artykuł 7 ust. 8 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Poza powołanymi powyżej zasadami ustawa VAT wprowadza również dodatkowe zasady określenia miejsca świadczenia w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Powołane przepisy wprowadzają generalną zasadę określenia miejsca dokonania dostawy towarów transportowanych (wysyłanych) w przypadku dostawy łańcuchowej, w której uczestniczą więcej niż dwa podmioty, a towar przesyłany jest bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego nabywcy. W takim przypadku miejscem dostawy towarów transportowanych (wysyłanych) jest miejsce, z którego transport (wysyłka) się rozpoczyna. Przy czym w przypadku dostawy łańcuchowej miejscem dostawy poprzedzającej transport (wysyłkę) jest miejsce rozpoczęcia transportu, a dostawy następującej po transporcie (wysyłce) - miejsce zakończenia transportu (wysyłki). Wobec tego w celu ustalenia miejsca poszczególnych dostaw składających się na dostawę łańcuchową kluczowym jest ustalenie tego, której dostawie przypisany jest transport towarów.

Z przepisu art. 22 ust. 2 ustawy (zdanie pierwsze) wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą", pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi". Omawiany przepis - zdanie drugie - odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego nabywcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest częścią międzynarodowego koncernu farmaceutycznego Z. Group. Spółka zajmuje się w głównej mierze produkcją oraz dystrybucją wyrobów farmaceutycznych i dokonuje dostaw towarów na terenie całej Unii Europejskiej. Wnioskodawca zamierza realizowanie dostaw towaru ze Szwecji do Polski wg. następującego schematu: T. AG z siedzibą w Szwajcarii (podmiot powiązany) posługując się szwedzkim numerem VAT nabywa towar od spółki A. z siedzibą w Szwecji na warunkach Incoterms FCA, ze stawką podatku od wartości dodanej 25% właściwą dla dostawy krajowej w Szwecji. Następnie T. AG, posługując się szwedzkim numerem podatkowym dokonuje dostawy towaru na rzecz Wnioskodawcy na warunkach Incoterms FCA, ze stawką podatku od wartości dodanej 25% właściwą dla dostawy krajowej w Szwecji. W dalszej kolejności Wnioskodawca, posługując się szwedzkim numerem podatku od wartości dodanej na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dokonuje dostawy towaru na zasadzie dostawy wewnątrzwspólnotowej, zgodnie z warunkami Incoterms DAP na rzecz finalnego odbiorcy w Polsce, który jest polskim podatnikiem zidentyfikowanym dla dostaw wewnątrzwspólnotowych, z polskim numerem VAT. Przy tym jak wskazał Wnioskodawca towar transportowany będzie bezpośrednio od pierwszego podmiotu w łańcuchu (A.) ze Szwecji do odbiorcy końcowego (polski podatnik VAT UE) na terytorium kraju Polski. Wnioskodawca będzie podmiotem odpowiedzialnym za organizację i opłacenie transportu. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za towar, w fazie transportu, aż do momentu jego dostarczenia finalnemu odbiorcy. Oznacza to, iż wszelkie ewentualne straty bądź uszkodzenia wynikłe podczas transportu finansowo obciążają Wnioskodawcę jako podmiot odpowiedzialny.

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, której dostawie towarów w analizowanej transakcji należy przypisać transport towarów i w konsekwencji potraktować ją, jako dostawę "ruchomą" w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy, co do zasady, w przypadku transakcji łańcuchowych, w których towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, dostawą ruchomą jest dostawa dokonana dla tego nabywcy. Zasada ta podlega jednak modyfikacji w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować dostawie dokonanej przez tego nabywcę. Istotne w tym przypadku jest wskazanie, który z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów. Przy tym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu. W efekcie tylko ta dostawa, do której przyporządkowany jest transport będzie miała charakter międzynarodowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w transakcji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, dwa podmioty występują jednocześnie w podwójnej roli, o której mowa w art. 22 ust. 2 ustawy, tj. równocześnie w roli nabywcy oraz dostawcy towaru, tj. T. AG oraz Wnioskodawca. Należy jednak zauważyć, że zdanie drugie art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy. Zatem w analizowanym przypadku należy ustalić, czy któryś z niniejszych podmiotów dokonuje wysyłki (transportu) przedmiotowego towaru. Przepisy zawarte w ww. artykule ustawy jednoznacznie wskazują, że tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą".

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy towar transportowany będzie bezpośrednio od pierwszego podmiotu w łańcuchu (A.) ze Szwecji do odbiorcy końcowego (polski podatnik VAT UE) na terytorium Polski. Wnioskodawca odbierze towar od pierwszego podmiotu w łańcuchu na terenie Szwecji i do momentu jego dostarczenia finalnemu odbiorcy będzie ponosić odpowiedzialność za towar. Jednocześnie jak wskazano w zdarzeniu przyszłym to Wnioskodawca będzie podmiotem odpowiedzialnym za organizację i opłacenie transportu. Ponadto Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie jednoznacznie wskazał, że jest odpowiedzialny za techniczny aspekt organizacji transportu. Zatem skoro Wnioskodawca jest tym podmiotem w łańcuchu dostaw, który organizuje transport towarów ze Szwecji do Polski to tym samym na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy, transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej przez T. AG na rzecz Wnioskodawcy, który będzie również dokonywał dostawy towarów na rzecz finalnego odbiorcy, tj. polskiego podatnika. W konsekwencji więc, jako "transakcję ruchomą", tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową należy rozpoznać transakcję pomiędzy T. AG a Wnioskodawcą. Natomiast transakcję sprzedaży przedmiotowego towaru przez Wnioskodawcę na rzecz Odbiorcy należy jako dostawę następującą po transporcie (wysyłce) opodatkować w miejscu zakończenia transportu (wysyłki), tj. w przedmiotowym przypadku w Polsce. Tym samym Wnioskodawca w analizowanym przypadku dokonując transakcji sprzedaży towaru na rzecz Odbiorcy dokona odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju opodatkowanej według właściwej stawki VAT.

Należy wyjaśnić, że tut. Organ nie kwestionuje, że w przedstawionym schemacie dostaw, to Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu i co należy podkreślić powyższe uwzględniono w niniejszym rozstrzygnięciu. Wnioskodawca jednak błędnie zinterpretował regulacje zawarte w art. 22 ust. 2 ustawy wskazując, że skoro przejmuje odpowiedzialność, ryzyka oraz ponosi koszty związane z transportem, to tym samym wysyłkę/transport towaru należy przyporządkować dostawie realizowanej przez niego na rzecz finalnego odbiorcy na terytorium Polski. Z takim twierdzeniem nie sposób się zgodzić, gdyż z brzmienia powołanego przepisu jednoznacznie wynika, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę (w tym przypadku przez Wnioskodawcę), który dokonuje również jego dostawy, dostawą ruchomą jest dostawa dokonana dla tego nabywcy (w analizowanej sprawie na rzecz Wnioskodawcy). Zatem, skoro Wnioskodawca jest jednocześnie nabywcą i dostawcą towaru a ponadto z przedstawionych warunków dostawy wynika, że jest również podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu towarów, to w myśl powołanego powyżej artykułu dostawą ruchomą jest dostawa dokonana na rzecz Wnioskodawcy przez T. AG a nie jak wskazał Wnioskodawca dostawa dokonana przez niego na rzecz końcowego odbiorcy w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.