1462-IPPP2.4512.890.2016.1.IZ - Zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 22 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina Miejska przeznaczyła do sprzedaży nieruchomość gruntową oznaczoną jako działka o numerze ewidencyjnym, zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym i parterowym budynkiem gospodarczym. Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym 29 kwietnia 2016 r., oba budynki są w złym stanie technicznym i kwalifikują się do rozbiórki. Budynki posadowione na ww. działce stanowią budynki/budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.) i są trwale związane z gruntem. Jak wynika z informacji posiadanych przez Gminę budynki wybudowane zostały w latach 50-tych przez osobę, która bezumownie korzystała z gruntu do dnia 11 grudnia 2012 r.

Gmina, będąc czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, nabyła ww. nieruchomość z mocy prawa, na podstawie decyzji Wojewody z dnia 24 września 1997 r. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości będącej przedmiotem wniosku. Nieruchomość ta - wszystkie jej elementy składowe (budynki) - nie były wykorzystywane przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca nie ponosił także jakichkolwiek wydatków na ulepszenie budynków. Z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Gmina wystawiła fakturę VAT na rzecz nabywcy, wskazując, iż stosuje zwolnienie od podatków od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana w stanie faktycznym dostawa gruntu, na którym znajdują się przedmiotowe budynki jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, bez względu na stan techniczny czy też wartość budynków?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Gminy opisana w stanie faktycznym dostawa gruntu, na którym znajdują się przedmiotowe budynki jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, przy czym dla zastosowania tego zwolnienia nie ma znaczenia stan techniczny czy wartość budynków i tym samym Gmina działała prawidłowo wystawiając fakturę VAT ze wskazaniem, że stosuje zwolnienie od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W świetle powyższych przepisów, nieruchomość - zarówno budynki, budowle jak i i grunt - spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust, 1. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Również przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.)

posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem". Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT".

Ze złożonego wniosku wynika, że Gmina przeznaczyła do sprzedaży nieruchomość gruntową oznaczoną jako działka o numerze ewidencyjnym 128, zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym i parterowym budynkiem gospodarczym. Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym 29 kwietnia 2016 r., oba budynki są w złym stanie technicznym i kwalifikują się do rozbiórki. Budynki posadowione na ww. działce stanowią budynki/budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane i są trwale związane z gruntem. Jak wynika z informacji posiadanych przez Gminę budynki wybudowane zostały w latach 50-tych przez osobę, która bezumownie korzystała z gruntu do dnia 11 grudnia 2012 r.

Gmina, będąc czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, nabyła ww. nieruchomość z mocy prawa, na podstawę decyzji Wojewody z dnia 24 września 1997 r. Gminie, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości będącej przedmiotem wniosku. Nieruchomość ta - wszystkie jej elementy składowe (budynki) - nie były wykorzystywane przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych. Gmina nie ponosiła także jakichkolwiek wydatków na ulepszenie budynków. Z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Gmina wystawiła fakturę VAT na rzecz nabywcy, wskazując, iż stosuje zwolnienie od podatków od towarów i usług.

W ocenie Gminy, okoliczność, że budynki i budowle znajdujące na działce nr 128 mają małą wartość i przeznaczone są do rozbiórki nie wpływa na przedmiot transakcji - przedmiotem tym nadal jest grunt zabudowany.

Z taki stanowiskiem należy się zgodzić. O statusie gruntu nie decyduje to, że budynki/budowle znajdują się w złym stanie technicznym i przeznaczone są do rozbiórki. Istotnym elementem jest to, czy przed dostawą podjęto czynności zmierzające do fizycznej rozbiórki tych budynków/budowli oraz to, czy w chwili sprzedaży stanowią one budynki/budowle w rozumieniu przepisów prawa budowlanego.

Stanowisko takie prezentuje NSA w wydanych wyrokach. Przykładowo w wyroku z dnia 19 czerwca 2015 sygn. akt I FSK 818/14: "(...) skoro rozbiórka budynków nawet nie rozpoczęła się przed dokonaniem dostawy, to wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną, a nie sam grunt. Zgodzić się należy z konkluzją, że dla oceny charakteru takiej transakcji nie ma znaczenia fakt, że została wydana decyzja udzielająca pozwolenia na budowę, dla realizacji którego konieczna była rozbiórka istniejących na działkach obiektów. Słusznie sąd I instancji podkreślił, że bez znaczenia dla kwalifikacji tej czynności na gruncie podatku VAT jest okoliczność, że nabywca w przyszłości, po dokonaniu dostawy zamierza zburzyć budynki i wznieść nowe (...)".

Samo stwierdzenie, że budynki/budowle są przeznaczone do rozbiórki, a w związku z tym została wydana decyzja pozwalająca na ich rozbiórkę, nie skutkuje uznaniem, że dostawa nie będzie dotyczyła terenu zabudowanego.

W sytuacji, kiedy rozbiórka nie rozpocznie się przez dniem dostawy będzie miała miejsce dostawa gruntów zabudowanych.

W związku z tym, że z okoliczności sprawy wynika, że znajdujące się na działce nr 128 budynki są budynkami w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo budowlane i co prawda kwalifikują się do rozbiórki, ale w momencie sprzedaży nadal będą znajdować się na działce, oznacza, że przedmiot wniosku należy traktować jak teren zabudowany.

W celu określenia, czy dostawa opisanych we wniosku budynków podlega zwolnieniu od podatku, rozważyć należy, czy dostawa tych budynków realizowana jest w ramach pierwszego zasiedlenia.

Uwzględniając treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że planowana dostawa wskazanych we wniosku budynków jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Z treści wniosku wynika, że budynki po wybudowaniu nie były oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków. Budynki zostały wybudowane w latach 50-tych ubiegłego stulecia, a Gmina nabyła nieruchomość w 1997 r. na podstawie decyzji administracyjnej. Od chwili nabycia Gmina nie wykorzystywała przedmiotowych budynków do czynności opodatkowanych. Nie ponosiła również żadnych nakładów na ich ulepszenie.

W przedmiotowej sprawie nie są więc spełnione przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy uzasadniające możliwość zastosowania zwolnienia od podatku dla planowanej dostawy. Stąd też należy rozważyć możliwość zastosowania zwolnienia dla przedmiotowej transakcji na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Z analizy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy wynika, że zastosowanie zwolnienia od podatku uzależnione jest od łącznego spełnienia warunków w tym przepisie wskazanych.

Biorąc pod uwagę treść powyższego przepisu i stan faktyczny przedstawiony przez Gminę stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie spełnione są przesłanki pozwalające na zastosowanie zwolnienia od podatku dla opisanych we wniosku budynków na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z ich nabyciem i Gmina nie ponosiła żadnych wydatków na ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że grunt dzieli w VAT los podatkowy ww. obiektów, które się na nim znajdują. Przy ustalaniu stawki podatku VAT właściwej dla dostawy gruntu, na którym posadowiony jest budynek czy budowla, decydująca jest stawka podatku VAT mająca zastosowanie do dostawy budynku/budowli. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Przy czym, w kontekście ekonomicznego aspektu transakcji przy ocenie pojęcia "grunt" w kontekście przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług należy stwierdzić, że towarem - stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - jest geodezyjnie wyodrębniona działka gruntu. Zatem ww. zasadę stosuje się do wyodrębnionej geodezyjnie działki gruntu, na której posadowione są obiekty budowlane stanowiące przedmiot transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie zwolnienia od podatku opisanej we wniosku nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy uznać należy za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym,a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.